4,250 matches
-
cât și traumatismul vicariant se referă la același fenomen observat: schimbările ce apar la persoanele expuse interacțiunii cu victime ale unor evenimente traumatice. Cu toate acestea conceptele diferă în profunzimea și natura schimbărilor discutate. Stresul traumatic secundar se centrează asupra simptomatologiei specifice sindromului de stres posttraumatic, având o instalare bruscă și invazivă și fiind construit în baza observației empirice. Traumatismul vicariant este un construct clădit în baza unei teorii, cu o instalare graduală, care determină schimbări profunde și permanente ale schemei
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
STS care este determinat direct de materialul victimei. Burnout-ul este înțeles ca o degradare graduală a persoanei care se simte copleșită și ineficientă la muncă. Într-un inventar al cercetărilor empirice în domeniu, Kahill (1998) a identificat cinci categorii ale simptomatologiei în burnout: fizic, emoțional, comportamental, interpersonal, legat de muncă. Simptomele fizice includ oboseală, tulburări de somn, probleme somatice, tulburări gastrointestinale și vulnerabilitate la răceli și gripă. Simptomele emoționale sunt iritabilitate, anxietate, depresie și vină. Simptomele comportamentale: agresivitate, insensibilitate, pesimism și
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
cea mai pertinentă în determinarea sindromului de burnout este investirea de resurse fără obținerea câștigurilor așteptate. Burnout-ul este asociat cu apariția sentimentelor de neajutorare, lipsa speranței și depresie. Soluția propusă de autori ar fi o atitudine proactivă, de preîntâmpinare a simptomatologiei patologice prin reconstruirea resurselor irosite. Ito și Brotheridge (2003) au folosit modelul conservării resurselor pentru a propune și a testa relațiile dintre resursele angajaților, strategiile lor de burnout și epuizarea emoțională. Analiza datelor colectate a arătat că nivelul resurselor corela
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
emoționale. Concluziile autorilor referitor la burnout sunt următoarele: • burnout-ul devine mai puternic pe măsură ce se trece de la depersonalizare la afectarea performanțelor și la epuizare personală; • nu este obligatoriu ca o persoană să treacă prin toate fazele descrise, unele putând fi sărite; • simptomatologia burnout-ului se adâncește treptat. Modelul fazic a fost validat de unii autori și invalidat de către alții deoarece i s-a reproșat că transpare ideea absolutizării rolului epuizării emoționale în detrimentul celorlalte două dimensiuni și că modelul prezintă prea multe faze, trei
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
Figley & Kleber, 1995). Pe de altă parte, în timp ce burnout-ul are o evoluție graduală și apare ca rezultat al epuizării emoționale, stresul traumatic secundar poate apărea brusc, pe neașteptate, ca urmare a confruntării cu un caz traumatic marcant. Instalarea impetuoasă a simptomatologiei STS determină o stare de neajutorare și confuzie specialistului surprins pe nepregătite, iar caracterul particular al patologiei face mai dificilă căutarea suportului social. Persoana afectată se simte izolată, neînțeleasă, determinismul real fiind adesea neidentificat, iar simptomele nefiind conectate cauzelor reale
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
și STS. În acest sens în studiul său asupra a 100 de psihoterapeuți a folosit două instrumente pentru a evalua ambele concepte. Nivelul stresului profesional general raportat de psihoterapeuți nu prezenta diferențe semnificative comparativ cu grupul de control, în schimb simptomatologia intruzivă și evitantă resimțită de terapeuți în legătură cu munca lor prezenta la unii dintre participanți un nivel clinic. În ciuda împărțirii didactice și a etichetelor stabilite pentru a numi o serie de simptome, există elemente comune în cazul celor două constructe și
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de stres posttraumatic (STS) și cele ale sindromului de burnout. În ciuda acestor controverse, majoritatea cercetătorilor acceptă cele două concepte ca fiind distincte. În ciuda faptului că au elemente comune și că prezența unuia dintre ele poate vulnerabiliza persoana, expunând-o instalării simptomatologiei caracteristice celuilalt, cele două tulburări pot apărea separat și independent una față de cealaltă. 3.4. Contratransferul Definirea conceptului și date științifice Freud a fost cel care a recunoscut și a delimitat concepul de contratransfer și chiar dacă perspectivele moderne asupra efectelor
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
300 de asistenți medicali din toate spitalele militare din SUA. Au constatat ca stresul perceput atât cel profesional, cât și cel non-profesional coreleaza pozitiv cu simptomele psihologice resimțite. Locul de control intern și suportul social prezintă o relație negativă cu simptomatologia legată de stres. Acest studiu este ilustrativ și pentru stresul crescut resimțit de personalul medical comparativ cu grupul de control. Cohen și Edwards (1989) inventariază factorii de personalitate responsabili pentru variabilitatea interindividuală în ceea ce privește reacțiile la diferiți factori de stres, concluzionând
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
analiza reacțiile psihologice și comportamentale, va constata în ce fel a fost ineficientă în apărare și își va concluziona slăbiciunea și neputința în astfel de situații (Foa & Riggs, 1993). Această teorie explică pe de o parte comportamentul de evitare specific simptomatologiei traumatice. Simțindu-se ineficientă vicitma va prefera să nu se expună unor astfel de pericole. Pe de altă parte asistăm la generalizarea percepției pericolului care face ca evitarea amenințării să afecteze tot mai puternic funcționarea individului. Siguranța persoanei este garantată
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
sindrom patologic (Foa și Riggs, 1993). Ambele puncte de vedere sunt plauzibile și rămân la stadiul de ipoteze ce necesită încă cercetare, pentru că abordarea retrospectivă nu prezintă garanții. Cercetările indică sistematic legătura dintre sindromul de stres posttraumatic, intensitatea resimțită a simptomatologiei și alterarea schemelor cognitive. În cazul persoanelor ce au fost abuzate în copilarie, distorsiunile cognitive legate de sine și de lume sunt considerate responsabile pentru majoritatea efectelor negative ulterioare: anxietate, dificultăți interpersonale, disfuncții sexuale. Credințele afectate de traumă devin în
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
capacitatea persoanei de a se apăra și de a face față dificultăților este subestimată. Owens și Chard (2001) au realizat un studiu asupra unui eșantion de 79 de femei care au raportat că au fost agresate sexual. Rezultatele arătau că simptomatologia sindromului de stres traumatic este în corelație cu numărul și nivelul distorsiunilor cognitive. Participantele mai puternic afectate prezentau și alterarea credințelor în toate ariile investigate simțindu-se lipsite de valoare. De altfel, cogniții mai pozitive în cele cinici domenii: siguranță
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de bază ale individului, iar felul în care acesta reușește să se adapteze cognitiv la noile semnificații, va face diferența dintre recuperare și patologie. Strategiile de coping Grija pentru persoanele aflate în suferință aduce cu sine riscul stresului traumatic secundar, simptomatologia în cauză decurgând natural ca urmare a implicării empatice. Unele persoane sunt mai vulnerabile decât altele, dar dincolo de factorii de risc, diferențele interindividuale sunt determinate și de strategiile de burnout adoptate pentru combaterea și prevenirea efectelor stresului resimțit. Dezvoltarea de
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
și a alcoolului. Alte strategii ce au prezentat corelații ridicate au fost recadrarea pozitivă, reținerea, căutarea susținerii instrumentale, negarea și dezangajarea mentală. În ceea ce privește stresul traumatic secundar, cercetările arată că folosirea anumitor strategii de burnout poate preveni sau ameliora semnificativ intensitatea simptomatologiei. Schauben și Frazier (1995) au evaluat strategiile de burnout cel mai des folosite de psihoterapeuți și apoi au analizat în ce măsura acestea sunt în legautra cu nivelul de stres traumatic secundar. Participanții au raportat a prefera burnout-ul activ, susținerea
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de Rudolph, Stamm și Stamm (1997, cit. în Maytum et al., 2004). 4.2. Factori demografici Vârsta O variabilă și mai controversată este vârsta. Numeroase studii au încercat să determine în ce măsură vârsta se constituie ca factor de risc în dezvoltarea simptomatologiei stresului traumatic secundar, însă rezultatele obținute de cercetări diferite sunt contradictorii. În studiul lui Pearlman și Mac Ian (1995) vârsta nu s-a dovedit a fi un bun predictor pentru simptomatologia STS. Alte studii (Birck, 2001; Kassam-Adams, 1999) au obținut
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
vârsta se constituie ca factor de risc în dezvoltarea simptomatologiei stresului traumatic secundar, însă rezultatele obținute de cercetări diferite sunt contradictorii. În studiul lui Pearlman și Mac Ian (1995) vârsta nu s-a dovedit a fi un bun predictor pentru simptomatologia STS. Alte studii (Birck, 2001; Kassam-Adams, 1999) au obținut rezultate similare care nu confirmă vârsta ca predictor important. Există însă și studii care au obținut date semnificativ diferite în funcție de vârsta subiecților. Astfel Ghahramanlou și Brodbeck (2000) au constatat că vârsta
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
au obținut date semnificativ diferite în funcție de vârsta subiecților. Astfel Ghahramanlou și Brodbeck (2000) au constatat că vârsta subiecților este un predictor important al distresului psihologic și al intensității stresului traumatic secundar, vârsta mai înaintată având un rol protector în instalarea simptomatologiei. Terapeuții mai tineri raportau detalii mai exacte și mai frecvente despre suferința și dificultățile clienților, raportând sentimente de furie, frustrare, dezamăgire și neajutorare. Nelson-Gardell și Harris (2003) au găsit, de asemenea, un efect semnificativ al vârstei în manifestările simptomatice ale
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
face rău la o vârstă mai tânără. Genul Variabila gen prezintă rezultate controversate, numeroase studii infirmându-i rolul de predictor al intensității simptomelor STS (Nelson-Gardell & Harris, 2003). Există însă și câteva cercetări care au raportat diferențe de gen în exprimarea simptomatologiei stresului traumatic secundar. Kassam-Adams (1999) susține că femeile terapeut prezintă un nivel mai ridicat de distres și simptome traumatice mai pregnante comparativ cu bărbații. Cornille și Meyers (1999) raportează diferențe de gen în studiul lor asupra angajatilor din serviciile pentru
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
ce obținuseră un număr mai mare de "unități de educație continuă" raportau simptome reduse de evitare ca urmare a expunerii la materialul traumatic al pacienților. Istoricul traumatic personal Numeroase studii au investigat rolul istoricului traumatic personal al specialistului în instalarea simptomatologiei stresului traumatic secundar. Interesul pentru această problematică provine de la supoziția că persoanele care au fost ele însele victime ale unui eveniment traumatic în trecut vor fi mai vulnerabile la STS pentru că interacțiunea cu pacienții traumatizați va activa emoțiile și amintirile
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
au studiat un eșantion format din profesioniști din domeniul sănătății mentale și din cel de aplicare a legii. Traumele personale au apărut a fi un factor de risc semnificativ în cazul ofițerilor de impunere a legii. Aceștia au raportat o simptomatologie mai pregnantă și un nivel mai ridicat de distres comparativ cu specialiștii din sănătatea mentală. Profesioniștii din domeniul sănătății mentale nu prezentau o legătura între istoricul traumatic personal și nivelul de STS. Alți factori cum ar fi strategiile de burnout
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
studiul lor istoricul traumatic personal corela semnificativ cu scorurile ridicate ale nivelului de distres și ale intensității stresului traumatic. Kassam-Adams aduce un element de noutate în studierea acestei problematici pentru că realizează o diferențiere a rolului istoricului traumatic personal în dezvoltarea simptomatologiei STS în funcție de tipul de traumă suferită. Ea constată că în cazul eșantionului alcătuit din 100 de psihoterapeuți, doar cei care suferiseră experiențe traumatice în copilărie prezentau un nivel crescut de simptome specifice sindromului de stres posttraumatic. Nelson-Gardell și Harris (2003
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
prezentau riscul cel mai crescut erau cei care suferiseră abuz sau neglijare emoțională. Cei mai afectați erau însă subiecții care suferiseră mai multe tipuri de traumă în copilărie. Cornille și Meyers (1999) au investigat factorii de risc ce favorizează dezvoltarea simptomatologiei stresului traumatic secundar în cazul asistenților sociali ce lucrează pentru protecția copilului. Cercetătorii au cerut participanților să precizeze dacă de-a lungul parcursului lor profesional în serviciul de protecție a copilului au trăit, au fost martori sau s-au confruntat
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
psihoterapiei cu supraviețuitori ai experiențelor traumatice, numărul mediu de ore de psihoterapie cu victime de-a lungul carierei, și nivelul raportat de expunere la detalii grafice legate de abuzul sexual al clienților. Toate aceste variabile au contribuit semnificativ în determinarea simptomatologiei specifice stresului traumatic secundar. Pe de altă parte, variabila expunere, fie ea cumulativă sau curentă, nu a contribuit la determinarea traumatizării vicariante. Impactul expunerii la material traumatic este evaluat și în studiul realizat asupra angajaților din cadrul serviciilor de protecție a
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
a contribuit la determinarea traumatizării vicariante. Impactul expunerii la material traumatic este evaluat și în studiul realizat asupra angajaților din cadrul serviciilor de protecție a copilului realizat de Meyers și Cornille (2002). Specialiștii care aveau o vechime mai mare prezentau o simptomatologie de stres traumatic secundar mai pregnantă decât cei care lucraseră în domeniu pentru o perioadă mai scurtă de timp. Angajații care au lucrat în serviciile de protecție a copilului pentru mai mult de cinci ani raportau anxietate crescută și simptome
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
40 de ore pe săptămână la serviciu. Programul prelungit era asociat, cu distres emoțional, depresie, anxietate, ostilitate și suspiciune. Pe de altă parte, numărul mediu de cazuri luate în grijă pe lună nu a prezentat o influență semnificativă asupra importanței simptomatologiei de stres traumatic secundar. Există însă și studii care nu au obținut un efect semnificativ al variabilei expunere la materialul traumatic. Baird și Jenkins (2003) nu au găsit o relație semnificativă între expunerea crescută la pacienți traumatizați și gravitatea simptomelor
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
sau atacuri. Rolul propus pentru supervizori ar fi de a întreține un mediu de lucru suportiv și de a consilia angajații în urma evenimentelor traumatice. Autorii au constatat în studiul lor legătura dintre numărul crescut de ore de lucru și agravarea simptomatologiei STS astfel încât recomandă chiar limitarea numărului de ore de serviciu la nu mai mult de 40 pe săptămână. Angajații din serviciile de protecție a copiilor sunt încurajați să întrețină stiluri de viață sănătoase cu activitate fizică, relaxare, seminarii și psihoterapie
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]