5,297 matches
-
acestea îi sunt date de la natură. De când și de unde știe occidentalul acest lucru? De la gânditorii moderni și mai ales de la John Locke. Prin judicioasa exploatare teroretică a ideii de "stare naturală", filosoful l-a scos pe individ de sub tirania puterii suverane. Mai întâi, la nivel teoretic. Cu timpul, succesul politic al concepției lui, garanția faptului că ceea ce a fost acceptat la nivel teoretic este aplicat, a constat în cuprinderea pilonilor conceptuali ai concepției sale (viață, libertate, proprietate) în Declarația drepturilor omului
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ce s-ar fi întâmplat dacă Hobbes s-ar fi ocupat doar de studiul matematicilor, iar Locke ar fi scris doar Eseu asupra intelectului omenesc? Cum ar fi arătat Europa astăzi? Ar fi putut gândi clericii altă legitimare a puterii suverane decât puterea divină? Ar fi putut regii să ceară legitimarea lor democratică? Mă îndoiesc. "Înapoi la Kant!" s-a strigat ca reacție la materialismul și pragmatismul apărute în urmă cu peste un secol; "înapoi la Locke" ar trebui strigat în fața
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ne reaminti faptul că libertatea nu a crescut în Europa în mod natural, ci a fost instituită cu mari eforturi ca lege naturală, că proprietatea nu este un păcat sau "un moft", ci o extensie a ființei umane, că puterea suverană nu dă nici viață, nici libertate, nici proprietate, ci este obligată să garanteze toate acestea. Aceste valori ce legitimează politicile publice conturează normalitatea vieții, în care occidentalii au sentimentul că toate sunt la locul lor. Însă această normalitate are nevoie
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
fiecăruia. Hobbes a respins ideea aristotelică potrivit căreia dreptatea și nedreptatea sunt facultăți ale sufletului, căci, dacă ar fi așa, ele s-ar găsi și la un om izolat. Experiența ne arată că ori de câte ori oamenii acționează în absența unei puteri suverane care să le impună limite, se instaurează anarhia și fiecare își urmează propriul interes, orice acțiune comună fiind imposibilă. Această observație l-a condus pe Hobbes la o viziune pesimistă asupra naturii umane. El a văzut omul natural ca pe
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
a fost deloc un partizan al suveranității populare. Pentru el, actul primitiv ce dă naștere societății civile este un contract doar între membrii mulțimii care se angajează unii față de ceilalți să nu opună rezistență persoanei sau persoanelor investite cu autoritate suverană. Acest contract reciproc nu poate angaja cu nimic suveranul. Prin promisiunea de a nu opune rezistență, oamenii fac din voința puterii suverane voința lor proprie. Nu există nici limitare a suveranității, nici drept natural de rebeliune, în sistemul lui Hobbes
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
membrii mulțimii care se angajează unii față de ceilalți să nu opună rezistență persoanei sau persoanelor investite cu autoritate suverană. Acest contract reciproc nu poate angaja cu nimic suveranul. Prin promisiunea de a nu opune rezistență, oamenii fac din voința puterii suverane voința lor proprie. Nu există nici limitare a suveranității, nici drept natural de rebeliune, în sistemul lui Hobbes. Supușii au numai acele drepturi naturale care au devenit drepturi legale garantate de suveran, ei au renunțat la celelalte. Suveranul este singurul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
au constituit din destrămarea monarhiilor în mod artificial"56. Posibilitatea unei monarhii limitate este exclusă aici; se afirmă că dreptul de suveranitate aparține doar monarhului și că orice promisiune sau pact care l-ar putea împiedica să-și exercite puterea suverană este nul57. În Elements of Law și în Leviathan Hobbes va admite posibilitatea unei monarhii limitate, cum este monarhia electivă în care regii pot fi aleși, ceea ce înseamnă că "nu au puterea suverană în proprietate, ci doar în uz"58
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ar putea împiedica să-și exercite puterea suverană este nul57. În Elements of Law și în Leviathan Hobbes va admite posibilitatea unei monarhii limitate, cum este monarhia electivă în care regii pot fi aleși, ceea ce înseamnă că "nu au puterea suverană în proprietate, ci doar în uz"58 pentru o perioadă de timp. În acest tip de suveranitate poporul păstrează dreptul de a se constitui în adunări și de a cere regelui socoteală pentru deciziile luate 59. Dar tipul acesta de
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
în uz"58 pentru o perioadă de timp. În acest tip de suveranitate poporul păstrează dreptul de a se constitui în adunări și de a cere regelui socoteală pentru deciziile luate 59. Dar tipul acesta de ministeriat delegat de către poporul suveran nu este considerat o monarhie veritabilă. Deplasarea cea mai importantă operată de Leviathan constă în modalitatea de justificare a monarhiei. Inițial Hobbes considerase, în De cive, că monarhia și statul natural, fie patriarhal, fie despotic, erau unul și același lucru
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
și el un argument ad hominem, spunând că reîntoarcerea lui Hobbes în Anglia cromwelliană (în timp ce Bramhall era încă în exil) demonstra de la sine spiritul subversiv și revoluționar al filosofiei sale. Teoria lui Hobbes despre suveranitatea prin cucerire sugera că este suveran cel care deține suveranitatea de facto, iar asta constituia cea mai serioasă problemă pentru revendicarea suveranității de către partida regalistă. Prin urmare, Hobbes a fost considerat de către regaliști un agent al rebeliunii și un susținător al lui Cromwell 75. La polul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Altfel spus, Locke consideră că legea naturală ne obligă, iar această obligație rămâne în armonie cu scopurile noastre 50. În Al doilea tratat se va afirma că toți oamenii sunt "opera unui omnipotent și infinit creator înțelept, servitorii unui stăpân suveran, trimiși în lume din voința și din interesul său, [și că ei] pot trăi atâta cât Îi face Lui plăcere, nu altora, pentru că-i aparțin, fiind creația Lui"51. Aceasta înseamnă că, la fel ca la Hobbes, oamenii sunt obligați
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
pune în situație de conflict cu ceilalți, din cauza naturii sale asociale. Chiar dacă am admite că ar fi posibilă o cooperare cu cei din apropiere, pentru realizarea condițiilor de supraviețuire, aceasta nu ar putea fi decât temporară. În absența unei puteri suverane, societatea naturală s-ar dezmembra la prima amenințare externă, iar concurența, neîncrederea și setea de glorie ar duce la ruina convențiilor, chiar și în absența unei amenințări externe. Prin urmare, starea naturală de egalitate înseamnă, pe de o parte, teama
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
comunitatea ca pe un întreg unic și unit, ce există într-o manieră distinctă și independentă. Coeziunea părților și unitatea întregului sunt condiții necesare ale eficacității politice a comunității, căci ele asigură unitatea dreptului și eficacitatea arbitrajului realizat de puterea suverană. De asemenea, nu trebuie să identificăm comunitatea cu o persoană; chiar dacă Locke vorbește despre ea ca având un trup și un suflet, el nu îi atribuie niciodată un statut juridic propriu. Mijlocind între individ, putere legislativă și popor, comunitatea nu
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
natural, astfel încât nimeni nu poate accepta experți guvernamentali care să judece în legătură cu proprietatea și cu celelalte lucruri naturale (cum ar fi familia sau religia). În aceste privințe, individul are suficientă rațiune pentru a se guverna singur. 4.1.1. Poporul suveran Hobbes nu consacrase decât câteva paragrafe democrației, regim în care poporul este suveran și în care fiecare individ se angajează față de ceilalți pentru a se supune deciziilor majorității. În realitate, considera el, nu sunt decât câțiva oameni ce dețin puterea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
și cu celelalte lucruri naturale (cum ar fi familia sau religia). În aceste privințe, individul are suficientă rațiune pentru a se guverna singur. 4.1.1. Poporul suveran Hobbes nu consacrase decât câteva paragrafe democrației, regim în care poporul este suveran și în care fiecare individ se angajează față de ceilalți pentru a se supune deciziilor majorității. În realitate, considera el, nu sunt decât câțiva oameni ce dețin puterea, de cele mai multe ori oratorii elocvenți, iar erorile lor devin erorile poporului suveran 14
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
pentru care s-a constituit societatea civilă. Puterea poporului este supremă pentru că reprezintă suprema modalitate de a realiza scopurile societății și pentru că numai ea poate apăra drepturile și proprietățile individuale. Fără îndoială, teoria lui Locke se înscrie în mitul poporului suveran, care marchează întreaga istorie a statelor moderne. Așa cum concepe el poporul, acesta este suveran pentru că existența lui de fapt comportă o dimensiune teleologică, iar definiția sa politică îi conferă o realitate de drept. Poporul nu reprezintă nici mulțime confuză și
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
modalitate de a realiza scopurile societății și pentru că numai ea poate apăra drepturile și proprietățile individuale. Fără îndoială, teoria lui Locke se înscrie în mitul poporului suveran, care marchează întreaga istorie a statelor moderne. Așa cum concepe el poporul, acesta este suveran pentru că existența lui de fapt comportă o dimensiune teleologică, iar definiția sa politică îi conferă o realitate de drept. Poporul nu reprezintă nici mulțime confuză și dispersată de indivizi, nici comunitatea politică formată din instituții și raporturi juridice care canalizează
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
tenure introdus în Anglia după cucerirea normandă. Este, de asemenea, exclusă doctrina lui Hobbes, potrivit căreia "distribuirea a ceea ce constituie al meu și al tău și al lui, adică, într-un cuvânt, proprietatea, aparține în toate felurile de state puterii suverane. De unde putem trage concluzia că proprietățile de pământ deținute de un supus îi exclud pe toți ceilalți supuși de la folosirea lor, dar nu îl exclude pe suveran, fie acesta o adunare sau un monarh"45. Cele spuse de Hobbes sunt
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
din contract. Fără îndoială că problema drepturilor este fundamentală, dar o dată pus acest fundament, teoria politică și morală a lui Locke ridică problema obligațiilor care decurg din contract, adică din cedarea dreptului. Obligația civilă - aceea de a se supune puterii suverane și legilor - nu ar fi legitimă și nici nu ar avea vreun sens dacă omul nu ar avea din natură ideea obligației. Așa cum spune Locke, legea naturii vorbește oamenilor în limbajul obligației: "Legea naturii obligă pe fiecare om în parte
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
au dus la radicalizarea politicii de stat conduse de lordul Cecil: masacrul protestanților din Franța în Noaptea Sfântului Bartolomeu (24 august 1572), excomunicarea reginei Elisabeta de către Papă, și înființarea unor agenții papale pentru recucerirea religioasă a Angliei. "A excomunica pe suverană însemna a dezlega pe supușii catolici de fidelitatea față de ea, mergându-se până acolo încât se spunea că papa ar fi iertat bucuros pe cel care ar fi asasinat-o pe Elisabeta. [...] Astfel, deși Elisabeta era înclinată spre clemență, numărul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Ibidem, § 222, p. 191. 25 Ibidem, § 242, p. 205. 26 Ibidem, § 243, p. 206. 27 Amintim faptul că în De cive, Hobbes vorbise la rândul său despre suveranitatea poporului în calitatea sa de unic ansamblu, care în virtutea contractului posedă puterea suverană pe care o poate conserva sau transmite. Doar că o dată transmisă puterea, poporul "încetează a mai fi persoană și devine o mulțime confuză". Hobbes, De cive, VII, § 11, p. 111. 28 Locke, Al doilea tratat, § 134, p. 135. 29 "Societatea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
vor să accepte este direcția în care politică rusească a evoluat. Acesta este motivul pentru care conflictul cu Georgia a fost atât de neașteptat în pofida a nenumărate semne de atenționare. Înainte de august 2008, zilele în care tancurile intrau în state suverane din hemisfera vestică păreau să aparțină trecutului. Însă, atunci când președintele rus Vladimir Puțin a impus un "moratoriu" asupra Tratatului adaptat privind Forțele Armate Convenționale în Europa, comparînd politicile guvernului american cu cele ale celui de-al treilea Reich și a
by Paula Daniela Gânga [Corola-publishinghouse/Science/1034_a_2542]
-
au considerat "indispensabilă transformarea teritoriilor periferice în aliați, căci singură integrare continentală centrată în jurul Rusiei poate să asigure tuturor popoarelor din Eurasia o suveranitate totală... Teritoriile periferice (Rimlands) sunt indispensabile Rusiei dacă aceasta dorește să devină o forță geopolitică continentală suverană."28 Această viziune este susținută de geopoliticianul rus Alexandr Dughin, principal exponent al curentului eurasianist. În lucrarea să "Principiile geopoliticii: Viitorul geopolitic al Rusiei", el își bazează analiza pe două constatări generale: 1. heartland-ul este un spațiu disputat de puteri
by Paula Daniela Gânga [Corola-publishinghouse/Science/1034_a_2542]
-
Livia Iacob nu omite să precizeze contextualitatea în care se plasează o asemenea temă, statutul unui asemenea tip de cercetare în literatura de specialitate de la noi, precum și toate implicațiile ce privesc tratarea unei "literaturi a secundarului", aplicată pe un gen suveran, acel Moloh care avea să înghită aproape toată literatura, după cum observa Albérès, referindu-se la roman. Romanul ca gen proteic, autarhic, dominator, parodia ca gen al secundului, imitație a imitației, două subiecte intersectabile, cum s-a văzut, în operele literare
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
sacru în rândul umanității, salvate prin sacrificiul christic; 3. dispunerea în spațiu, taxonomică, a exemplarității creștine; 4. administrarea bunurilor materiale și simbolice proprii ecclesiei și instituției bisericii în ansamblu (pe linia moștenirii aristotelice, pentru un profit util și un bine suveran, ce asigură coeziunea și eficiența în istorie a comunității). Intervine acum, diferit de viziunea antică, dar și decisiv, dimensiunea creștină a planului de sorginte divină, de gestionare a lógos-ului sub toate formele pe care, în viziunea teologică, acesta
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]