9,812 matches
-
Ai vrea să te sun cândva și să ieșim la un pahar? — Sigur, se pomeni ea spunând. Mi-ar plăcea tare mult. Băgă mâna În geantă și scoase o carte de vizită pe care i-o dădu. Ruby se Îndepărtă tremurând din tot trupul de emoție, de-abia așteptând s-o sune Sam. Capitolul 6tc "Capitolul 6" — Și, dacă te sună să te invite În oraș, ai să accepți? spuse Chanel În timp ce băga În seif Încasările din ziua aceea - oricum nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
Îi ridica rochia deasupra șoldurilor. Când Îi scotea chiloții, ea avu o zvâcnire de „anxietate vaginală“. —Sam? —Ce-i? Vezi tu, că tot ești ginecolog și așa.... Dar el o mângâia deja și vocea Începuse să-i piară. Burta Îi tremura În vreme ce el o săruta cu delicatețe și se Îndrepta Încet mai jos. Într-un sfârșit, ajunse să-i desfacă picioarele. Ea a avut o scurtă tentativă să le strângă, dar fără rost. În vreme ce degetele lui se jucau cu labiile senzația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
e prea romantică. Se duse spre panoul cu Întrerupătoare de la fereastră și Învârti unul. Camera s-a cufundat dintr-odată În Întuneric beznă. Se vedeau doar luminițele Londrei. Se Întoarse și-și strecură mâna pe sub fusta ei. Întregul corp Îi tremură de plăcere În vreme ce mâna lui se plimba pe conturul chiloților ei. În câteva secunde avea să-i ceară să-și scoată fusta. Oare ce purta pe dedesubt? Se chinuia din răsputeri să-și aducă aminte ce-și pusese pe ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
și acesta a căzut pe jos cu un tunet Înfiorător. Inima lui Ruby se opri În loc. Își Încolăci mâna În jurul ușii și se uită cu coada ochiului să vadă dacă cineva observase gălăgia. Spre marea ei ușurare, coridorul era gol. Tremurând din cap până În picioare, respiră adânc și o luă Înspre biroul lui Jill. Chiar dacă era ora prânzului, asta nu era nici o garanție a faptului că Jill nu era acolo. Ruby avea să bată la ușă mai Întâi. Avea și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
și dacă te pui cu mine am să dau lovituri pe sub centură și am să-ți fiu un adversar redutabil. În mintea lui Ruby nu Încăpea nici o Îndoială de asta. Capitolul 17tc " Capitolul 17" Când ajunse acasă, Ruby Încă mai tremura de șoc și de furie. Se gândea și la Sam. Refuza să accepte că era parte din clica asta de oameni, era mai mult decât vrednică de dispreț. Deschise o sticlă de vin și se așeză pe canapea, dând pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
aceeași postură. Doar că asta nu era la televizor, ci viață adevărată. Ruby puse urechea pe ușă și ascultă. Nu se auzea nici un sunet dinăuntru. Sună la ușă și așteptă. Nici un răspuns. Inima bătându-i să-i spargă pieptul, mâinile tremurându-i rău, Încercă să bage cheia În broască. Era Într-atât de agitată Încât a trebuit să Încerce de trei ori. Întoarse cheia În broască. Încet de tot, deschise ușa. Primul lucru pe care-l văzu erau reclamele primite prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
Silverman. Îi Întinse mâna și ea o dădu cu el. —Și mie. Când se Întoarse să plece, Îl acostă Joan Collins. —David! Dlaaagule! Se uită la Ruby implorator. —Te las să te descurci, zâmbi Ruby, dând din cap a rămas-bun. Tremurând și entuziasmată din cap până În picioare, Ruby se duse să le caute pe Chanel și pe Bridget. —Doamne Sfinte, strigă ea. M-a invitat În oraș David Schwimmer. Vă vine să credeți? Nu se poate. Mă păcălești, spuse Chanel. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
În barba ciufulită. Coada, groasă la rădăcină precum cea de bou, se târâia prin țărână În urma carului. Pămătuful din vârful ei făcuse țurțuri de nămol uscat și scotea clinchete de cădelniță la fiecare hop. Coada lăsa În pulbere o dâră tremurată pe care oamenii o priveau cu teamă și cu scârbă. Pe obraji sângele li se Închegase, se scorojise și se făcuse stacojiu. Deasupra lor, cerul era tot de cenușă și muțenia tot le Încetinea mințile și trupurile. La un șleau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
trebui să fiu obișnuit cu lucrurile astea, uite că Doamne-Doamne mă pedepsește pentru cine știe ce păcate și mă dezrădăcinează cu an ce trece. Abia azvârlisem peste gard câteva lopeți și Începusem să asud și să gâfâi, palmele mă usturau și-mi tremurau genunchii. M-am stropit pe picioare cu căcat de porc amestecat cu pișălău și m-a cotropit, așa, ca o furie amestecată cu neputință. Simțeam cum mi se răspândește, dusă de sânge, din vârfurile degetelor până În creieri. Iar aceștia se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
pe unde trece Filaftache al meu decalibrează tot: cine vine după mine la o femeie trebuie să intre, așa, pe la colțuri, că prin mijloc dă În gol ca prostu’. E, și am Încercat eu, m-am străduit, da’ nimic. Ea tremura, dar stătea cuminte și mă lăsa s-o Îndrum, mi-a dat voie să-i depărtez genunchii, a fost ascultătoare, ce să zic, dar nu izbuteam: era strâmtă ca o scoică. Atunci, Într-o clipită, m-a fulgerat gândul cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
ăla am uns-o pe ea ușurel și l-am mânjit și pe Filaftache. Era acum ori niciodată. M-am potrivit la intrare, am apucat-o de umeri și am rămas așa câteva clipe. Pe urmă am Împins ușor. Ea tremura. Am Împins mai tare, mă durea, ea și-a lipit gura de mine ca să nu țipe. Și-atunci n-am mai știut de nimic: am tras-o de umeri și m-am proptit În ea cu toată puterea. Cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
a trântit Între buruieni, i-a proptit cuțitul În burtă și o mână pe gură. «Și ia zi, Întâi ai Împins ușurel, nu?» - și i-a strecurat puțin cuțitul În carne, mai sus de buric. «Pe urmă mai tare - de ce tremuri, mă?» - ălalalt zbiera Înăbușit sub palmă. «Și când te-ai proptit a treia oară, câți centimetri ai vârât, mă? Zece? Cinșpe? Sau a Încăput toată mătărânga?» - și, scurt, l-a Înjunghiat În burtă și i-a răvășit mațele. «Nu eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
răsuflarea. Se smulsese din mâinile celor care se străduiau să-l oprească, alergase ca un smintit până acasă, apucase un cuțit cu două tăișuri și plecase prin fundul grădinii, apoi pe câmpuri, spre pădurea ce se zărea, vânătă, În depărtare, tremurată de căldură și Înconjurată de Apa Morților. Pe drum mormăia, Întărâtat la Început, mai târziu cu vorbe care se Îmblânziră. „Să nu te joci tu cu mine! Eu nu sunt bătaia ta de joc. Poate ți-a Îmbătrânit mintea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
fi fost nimic. Lică se scăpase pe el În somn și, dimineață, amândoi erau uzi. „Te-ai pișat pe mine, futu-te-n cur pe mă-ta de țigan! O să vin cu văru-meu să te bat”, Îl amenințase Blondul.” Îi tremura vocea și abia Își stăpânea lacrimile de indignare. „N-am vrut să fac pe mine În pat. N-am mai făcut de când eram mic. Și să nu-mi spui țigan; eu sunt rudar și atât. Să nu mă Înjuri niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
de pe mal: „Scoate-ți, dracu’, lipitorile alea de pe șale, că mi se face greață când le văd!” Blondul se Învârti de câteva ori ca un câine În jurul cozii („Unde, mă, unde?”), apoi se aruncă În apă lângă rudar. Vocea Îi tremura: „Ia-mi-le tu, băi Lică; eu n-ajung”. „N-ai, bă, nimica. Te-a păcălit ăsta.” Dar Blondul nu crezu. Se năpusti iar pe mal, Își lepădă țoalele și se tăvăli prin nămol, apoi se bătu peste șale cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
știm cum e, ca să nu ne facem de râs când ne-o veni rândul.” Rudarul nu se grăbi să răspundă. În tăcerea care urmă, Blondul avu timp să bage de seamă că soarele Își Îmblânzise puterea și că frunzele plopilor tremurau și foșneau ușor. Gropanul era tot nevolnic și tresărea, fricos, din toate ale sale, când vreun prăpădit de broscoi se arunca În apă de pe mal. Apoi unda se liniștea. „Sunteți prietenii mei și de-aia nu vă mint. Aș putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
auziră decât ronțăitul mărunt al cauciucurilor În țărâna ca un mălai a drumului de pământ. * * * O singură zi pe an Satul cu Sfinți ieșea de sub puterea Celui ce Doarme, cel prăvălit sub tulpini țepoase de urzici din codrul vânăt și tremurat de Apa Morților de la Miazănoapte. Mintea Aceluia, de nimeni strunită, degeaba lucra, căci În ziua cu pricina Înceta să Înrâurească viețile și Întâmplările sătenilor. Atunci plămădea Tușa Ploconul și-l Închina văzutelor și nevăzutelor, ca semn de mulțumire și rugăminte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
anul ce trecuse. Șovăia, căci știa că nu era bine să stârnească Încercări pe care nu le putea prea bine bănui. Se hotărî până la urmă și se apucă să frământe chipul Celui ce Doarme sub urzicile din codrul vânăt și tremurat de Apa Morților de la Miazănoapte. Acela, Însă, nu se lăsă Înfățișat. Pe Tușa o găsiră vecinii căzută la pământ, cu brațele și picioarele moi, cu gura strâmbă din care curgea În praful bătăturii un fir lucitor de scuipat. Aluatul dăduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
noroc și el nu primi nimic. Fericiții se prefăceau cu greu că nu le pasă cine știe ce de documentele Împăturite cu grijă, Înfășurate În punguțe de plastic, să nu se ude, și vârâte În buzunarele de la piept. Se vedea, Însă, cum tremura carnea pe ei de nerăbdare. Își Împachetau bagajele aproape cu evlavie și se arătau darnici cu cei rămași: le Împărțeau țigări, lame de ras, pixuri și hârtie de scris, papiote de ață și ace, oglinjoare, cioturi de săpunuri pentru bărbierit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
facem?” „Aha” - păru că se dumirește Îndrăznețul. De emoție, simțea cum aburii beției i se risipeau și Împreună cu ei se ducea În văzduh și vitejia. „Câți ani aveți?” reîncepu el, cu voce groasă, pe care se străduia să n-o tremure. „Șaptesprezece.” „Niște mucoase”, se Îmbărbătă În gând soldatul. „Mai mici cu doi ani decât mine. Ia să le iau nițel mai pe de-a dreptul...” Apoi, cu glas tare: „V-au plătit?” - și arătă către ferestrele sălii de ședință. Una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
prefăcură În foșnete și murmure nedeslușite. Capătul negru al văgăunii se Închise ca o poartă. Băieții se sprijiniră cu spinările de trunchiul cireșului. Erau murdari ca niște porci În care intrase Aghiuță. Aveau zgârieturi și vânătăi peste tot. Pielea le tremura și se scutura ca a cailor când alungau muștele și tăunii. Răsuflau din ce În ce mai adânc. Noroiul se zbicea pe ei și se făcea zgrunțuri. Zgomote Îi făcură să-și Întoarcă privirile către culmea dealului pe care acum se Înălța, semeț, conacul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Începu s-a ascută fără grabă, cu o gresie lungă și cenușie. Ceva mai Încolo, zâne vesele roteau o horă fără să atingă pământul. Înainte să li se lipească din nou pleoapele, băieții văzură cum conacul se topea În văzduhul tremurat de căldură. Apoi fiecare porni să viseze de capul lui. Nu se știe ce și cât rămase În sufletele lor, căci nu-și vorbiră niciodată despre acele Întâmplări, ca și cum ele nu s-ar fi petrecut. Împărțiră, totuși, ca pe o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
profesori, elevi. La umbra zidurilor În care nici nu se uscase bine mortarul, Întindeam mese care ni se păreau de o bogăție fără seamăn, deși nu erau deloc așa. Dar te cuprindea fericirea când, mort de oboseală și cu mușchii tremurând sub piele de atâta Încordată strădanie, te așezai turcește sau În cot lângă demâncarea Întinsă pe jos, pe vreo țoală. Oul fiert, brânza, roșia, ceapa și o bucată de pâine se prefăceau În ospăț regesc. Le Înghițeam și ne prefăceam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Îl Îmboldeau din când În când și Îi cășuna pe te miri cine. Cu mult Înainte să se ia la pumni cu profesoara Lizica, venea fierbând de la o clasă a șaptea și exploda În cancelarie după ce arunca pe masă catalogul. Tremura de furie și de neputință: „E o vacă acolo, domnule, care se holbează toată ora la mine. Nu mai pot să vorbesc, oameni buni, după ce mă Întâlnesc cu privirea ei tâmpită! Trebuie să Închid ochii sau să-i plimb pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
prinse obrajii În mâini, oftă și se căută În oglinda Eleșteului. De-acolo Îl privea, aievea, o căpățână de șobolan: blană cenușie, urechi mici, ochișori ascuțiți, mustăți lungi pe un bot terminat Într-un râtuleț rozaliu. Își pipăi mustățile care tremurau, se ridică și strigă cât putu de tare către bătrânul care se făcuse mic de tot, În josul coastei: „Uite ce-mi face, nea Mitule, nici acuma nu vezi că-și bate joc de mine?” - și-i arătă fața de guzgan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]