3,994 matches
-
își sufla nasul în palmă. Nici unul dintre noi nu era perfect. în scurtele momente când mi se permitea să predau, mă purtam ca un reprezentant al bunicului meu. Eram glasul spiritului lui în lume. Cred chiar că luam adesea un toc și gesticulam cu el. Poți oare vedea pe Manfred Marklund că a fost atât de bolnav, încât era să moară de oftică, și că avea caverne și hemoptizii? Ceea ce observi imediat este că are o înfățișare uscățivă și sănătoasă. Ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
și înmormântarea bunicului, după ce mă întorsesem în odaia mea din casă, m-am pregătit să-mi încep opera vieții. Am desprins prima foaie din primul bloc de desen și am așezat-o în fața mea, pe birouaș. în stânga foii am pus tocurile cu peniță. Lângă ele am așezat sticlele de tuș. Apoi am început. Poți spune așa? Opera vieții? Poate ar trebui să se șteargă aceste cuvinte? Dar o operă, o lucrare a vieții, este oare ceva neobișnuit? Viața însăși e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
ai fi făcut altceva. Nu este un dar. Eu sunt obligat, am spus. O fac pentru tatăl meu. Este pentru tata. Va fi uimit, a spus directorul. încântat și uimit. E greu de știut, am zis în vreme ce pompam tuș în tocul cu penița cea mai fină. Eu îl iubesc pe tata, dar niciodată nu l-am înțeles cu adevărat. Mai târziu - nu știu exact cât de târziu -, când am părăsit casa pentru needucabili, ajunsesem la Avram, care se pregătea să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
el!“ Dar mulți și-au amintit totuși că existam. Și au ajuns la concluzia că trebuia să văd cu ochii mei, că eu, mai simplu spus, trebuia să-mi vâr propria mână în rana deschisă, altfel nu voi crede niciodată. Tocul meu tocmai terminase de desenat ultima surcea din povara pe care Isaac o purta în spinare și era gata să facă prima linie a palmierilor din fundal când cineva a bătut la ușă. Era funcționarul de la banca de acasă, bancherul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
cele două valize. Muzicuța, la care nu mai cântam deloc. Ar fi trebuit să cânt, de dragul tatei. Iisus Hristos cel din tablă, învelit într-o hârtie de mătase pe care venind în goană, mi-o adusese directorul. Blocurile de desen, tocurile și sticluțele de tuș. Și scrisoarea de la tata. Oare am spus că plicul fusese inițial sigilat în ceară roșie cu sigiliul tatei, cu un boț gros plasat pe un colț din spatele plicului? Acum aproape că dispăruse, așa de aproape fusesem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
lucrurile acolo unde le era locul, m-am întins o clipă pe pat, ca să-l încerc, și mi-am încălzit o cutie cu supă de mazăre pe mașina de gătit cu gaz. Apoi mi-am luat blocul de desen și tocurile, m-am așezat la măsuța de lemn de brad din fața ferestrei și mi-am continuat munca. în primăvara și în vara următoare am desăvârșit câteva dintre cele mai puternice imagini ale mele și ale lui Doré. Avram pe drum spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
luat la pieptul lui și m-ar fi consolat. Dar de fapt spaima propriu-zisă îmi este străină. Eu nu sunt așa. Nici Doré nu fusese așa. Cu mâinile tremurânde și sufocat de groază, am îngrămădit în rucsac blocul de desen, tocurile, tușul și plicul de la tata, pătat de cât de des îl pipăisem, și am fugit jos împreună cu toate celelalte viețuitoare mici. Apoi am stat până dimineața pe piatra mea de la marginea drumului și apoi a sosit autobuzul de Norsjö. Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
spus. Cine e ? îmi face curat, i-am spus. Și-mi spală hainele. Asta face întotdeauna. Nimic care să ceară gândire profundă și teoretică. Prin urmare, parlamentara mea stătea cu spatele sprijinit de perete. Eu mai aveam încă în mână tocul cu tuș. își ținea capul greu, un pic aplecat, și ochii ațintiți în linoleumul uzat. Poate nu voia să mă privească. Am putea citi ceva, am spus eu. Orice. Nu. Nu vom mai citi nimic. Așadar, era nevoită să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
de programul partidului și, în consecință, nu mai era de datoria ei să aibă grijă de cineva. De fapt simțea evenimentul ca pe o eliberare. De exemplu, nu mai trebuia să se îngrijească de mine. Dar, am spus eu, punând tocul jos, cum vei putea să ai grijă de tine însăți? Eu sunt independentă, a spus, reluând în mod ironic ceea ce eu însumi obișnuiam să spun. Am din ce trăi. Stau pe propriile mele picioare. De fapt nu era așa. întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Iisus iartă totul. El este puternic restaurat. După un incendiu violent focul i-a pârjolit părul și spinii. Uneori oamenii îmi puneau întrebări. Și eu le răspundeam calm și la obiect, cu mâna dreaptă ridicată, ca și cum aș fi ținut un toc în ea, exact cum ar fi făcut și bunicul. Pe scurt, îmi aflasem locul în viață. Am putut păstra micul apartament de lângă biserica Sfânta Katarina. Lucrarea vieții mele o terminasem încă din prima săptămână de singurătate. Acum stăteam serile și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
de condimentat și violent și grosolan și fierbinte. Pentru moment, eu nu suport mâncarea. Dar știi și tu cum e Eva. Gustave Doré a murit la apogeul drumului său. S-a aplecat asupra îngerului care-i arăta Ierusalimul lui Ioan. Tocul i-a căzut din mână, iar fruntea lui înaltă s-a sprijinit pe o bucată de stâncă din prim-plan. Totul fusese terminat, cu excepția imaginii propriu-zise a orașului. îngerul întindea degetul arătător și Ioan se apleca un pic în față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
și activității sale. A fost întreprinsă o selecție severă. Cam o sută de opere de valoare excepțională au fost separate și prevăzute cu ex libris-ul magnatului de industrie. Restul a fost adus la noi. Șeful de echipă și-a mișcat tocul în aer, rugându-ne să ne întoarcem și să privim ce se afla în spatele nostru. Se făcuse ziuă și când am întors un pic capetele, am văzut depozitul uriaș al lui Viktor-Carte stivuit pe asfalt. Acolo era într-adevăr toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fac o baie caldă pe la 7, încep să își aranjeze părul la 7.45 și să se machieze în jur de 8.15. În fiecare seară pe la 9, ies pe ușă dichisite la greu. Legănându-se pe cele mai înalte tocuri, se clatină spre ieșire, chicotind, și îmi spun - eu sunt de obicei ori în camera mea, ori la televizor - să fiu cuminte. De fiecare dată, chestia asta li se pare tare amuzantă, și tot de fiecare dată, mie îmi vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
mândrie roba și boneta academică, iar o privire rapidă aruncată părinților lui ne arată de unde moștenește Ben fizicul frumos. Mama lui este înaltă, slabă și soignée. Poartă o fustă crem strâmtă, o jachetă marinărească și pantofi crem, înalți și cu toc marinăresc. Pe cap poartă o pălărie - una de marcă, una pe care multe femei visează s-o aibă. Tatăl lui Ben este mult mai bătrân decât soția sa. E înalt, atrăgător, cu păr des și grizonat. Toți trei radiază spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Toate înghețăm. ― Mă duc eu, zice Sophie, și nici măcar nu încerc s-o opresc când aleargă pe scări în jos și deschide ușa. Mă uit pe furiș în jos spre parter. O să mă distrez. ― Bună, spune Ben, sprijinindu-se de tocul ușii, îmbrăcat cu frumosul lui costum marinăresc. Jemima este? Zâmbește, iar eu pot vedea ce vede Sophie acum. Ce văd eu de fiecare dată când mă uit la Ben. Gropițe, dinți albi și ochi albaștri. Figura lui Ben se schimbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
iar ele vor fi curând pe urmele lor. Ben și Jemima ajung la bar, care nu pea se încadrează în peisaj, pentru că arată ca și cum ar fi în Soho sau Notting Hill. Ferestrele mari sunt cu vedere la stradă, iar de pe tocul ușii o femeie cu un bust imens al unei femei (genul de bust care era la pupa navelor din filmele cu pirați) se uită galeș în jos. Ben îi ține ușa Jemimei ca să poată intra, iar Jemima își dorește imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Poate că am să-l invit. În visele tale. Am să-l țin pe Ben cât de departe pot de Sophie și Lisa. ― Bine, trebuie să plec. Să ai o zi bună. Mă las pe spate în baie și ascult tocurile amândurora cum tropăie pe ușă afară - sunet întretăiat de șoapte și chicoteli. Bietele de ele. Chiar cred că sunt destul de proastă încât să li-l dau pe Ben pe tavă? Cât de tare se înșală. ― Și cum a fost aseară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
fost ea, poate chiar un pic prea prietenoasă, dar cum a presupus el că în televiziune așa sunt toți. Vrea să-i spună lui Richard despre cum a intrat la întâlnirea cu Diana Macpherson, despre minuscula ei fustă scurtă și tocurile înalte, despre cum și-a dat ea jos pantofii după câteva minute și și-a pus picioarele pe masă. Vrea să-i mai spună lui Richard și despre cum l-a fixat Diana cu o privire rece și i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
puțin probabil că nici nu mai contează. Să porți ceva frumos diseară, îmi place să mi te închipui într-o rochie neagră de mătase, croită în așa fel încât să ți se legene pe lângă picioare. Dacă ai niște sandale cu toc înalt și curelușe, poartă-le diseară și gândește-te la mine. Dacă stau însă bine să mă gândesc și dacă vremea la Londra este atât de proastă pe cât știu eu, probabil că te-ai simți mai bine cu un pulover
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
în Wine Cellar de pe Kilburn High Road. Arată extraordinar... extraordinar de nepotrivite cu locul. Lisa a fost evident la coafor, care a trimis-o afară cu o freză atât de mare, că aproape trebuie să fie atentă când trece pe sub tocuri de uși. Poartă o bucată mică de pânză neagră pe post de rochie și sandale cu barete extrem de înalte. Sophie și-a prins părul într-un coc franțuzesc, cam ca al meu și s-a strecurat într-o rochie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
surprinzător din partea ta. ― Dar pentru ce sunt prietenii? vine replica Sophiei, care a și început să se strecoare printre oameni ca să ajungă la pradă. ― Ar fi bine să mă duc cu ea, spune Lisa, care o urmează legănându-se pe tocuri ― Ce se petrece aici? întreabă Geraldine, care se așază chiar lângă mine. Ce caută colegele tale de apartament aici și mai exact, de ce naiba arată așa? E prea mult pentru mine. Încep să râd, și cu cât râd mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
la redactorul-șef, cum stă el la biroul lui ieftin de formica, îmbrăcat în cămașa lui ieftină din plastic, la degetele lui grase și zâmbetul pătat de nicotină. Sentimentul care mă copleșește este că vreau doar să mă răsucesc pe tocuri și să fug. Să fug departe, foarte departe de Kilburn Herald. Iar faptul că a amintit de iubitul meu Ben e ca un cuțit care-mi trece prin inimă: el tot n-a sunat, și cel mai bun lucru pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
între timp într-o vampă. Când a apărut să-i spună că era gata, purta o cămașă strâmtă și transparentă, un sutien negru mai mult decât vizibil pe dedesubt, și o fustă foarte strâmtă, iar în picioare avea pantofi cu tocuri foarte înalte. ― Arăți drăguț, spuse Ben, conștient de faptul că era vorba de șefa lui și că trebuia s-o flateze, dar încercând totodată să păstreze lucrurile la un nivel cât de cât profesional. ― O, mersi, zise ea, prostindu-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
așezat impecabil pentru o persoană. Mai sunt acolo o pungă cu brioșe, un pahar de suc de portocale, cafea și o vază cu trandafiri roșii imenși și proaspeți. Care-i faza? O vreme, nu scot o vorbă. Mă sprijin de tocul ușii și-l privesc, iar după câteva secunde Brad se întoarce la mine și sare-n sus când mă vede. ― Bună, iubito, spune el, apropiindu-se să mă sărute pe buze. Dar eu nu pot să fac asta, nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
ea nu știe că firma cea nouă e pe cale să dea faliment! Ceilalți Dumnezei izbucnesc în hohote de râs. — Priviți acum, chicotește Dumnezeul meu. Priviți cum se grăbește Rachel să ajungă la întâlnirea cu prietenul ei. Vedeți cum își prinde tocul în grilajul canalului? Vedeți cum i se rupe tocul? Rachel habar nu are că noi suntem cei care am avut grijă de tocul ăla. Vedeți cum merge șchiopătând tot restul drumului? Ceilalți Dumnezei rânjesc din nou. Dar cel mai grozav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]