3,603 matches
-
le mai puse probleme iar acum Vultur-în-Zbor stătea lângă călăuza sa, chiar la marginea coastei împădurite, și își plimba privirea peste o câmpie surprinzător de întinsă. Era ca și cum în versantul Muntelui Calf ar fi fost tăiată o treaptă imensă. Vultur-în-Zbor contempla pentru prima dată adevărata înfățișare a muntelui se trezi imaginându-și un uriaș care folosește insula drept treaptă dinspre mare către cer. Pe orizontul plat al treptei se întindea orașul K, fixat în peretele reînnoit al muntelui. Pășunile ocupau restul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
În față, Într-o resemnare fără margini, asemeni condamnatului la spânzurătoare. O amintire din copilărie Îi traversă fugar creierul. Se văzu În vârful dealului cel Înalt, În clopotnița bisericii. Obișnuia să facă asta mereu, fără știrea nimănui, după ce multă vreme contempla de acolo, de sus, frumusețile văilor nesfârșite, străbătute de cele două râuri sclipitoare, casele micuțe, furișate În umbra spinărilor lungi de pământ, turmele de mioare risipite pe nesfârșitul pajiștilor, pădurile de tei pierdute albastru În zare. Uneori, după ore de
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
este... Când am revenit, Melanie era aproape Îmbrăcată „de oraș”. Mi-a spus că e foarte târziu și că trebuie să plece. S-a mai aranjat o vreme, apoi a ieșit În mare viteză, fără să mai spună nimic. Mă contemplu de o jumătate de oră În oglinda de la baie. Am pielea urâtă, de un cafeniu spălăcit, brăzdată de șănțulețe Întretăiate, de pliuri În coada ochilor, ramificate ca niște pânze de păianjen. Din nas și din urechi Îmi răsar mereu fire
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
secunde după ce fiica mea a pronunțat prima dată cuvântul „a muri“. Cum aș putea eu, care nu i-am citit povești de Roald Dahl pe motiv că erau prea crude, să-i deschid ușa cuptorului și să o invit să contemple firea pieritoare a tuturor celor pe care-i va cunoște și iubi vreodată? Și iepurașul de Paște e În Rai? Nu, iepurașul de Paște nu e În Rai. Sub nici o formă. —Totuși Frumoasa adormită este. —Nu, Frumoasa adormită este În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
ghips dimpreună cu cioburile de cristal ale unui candelabru. Am pășit de pe parchet pe covor și am simțit cum mi se scufundau pantofii În apa ce izvora din țesătura Îmbibată. Am renunțat și m-am Întors la terasă, unde Hennessy contempla peninsula Însorită. — E greu de crezut că un singur om a declanșat incendiul ăsta, i-am spus. Frank sau oricine altcineva. Tot locul e o ruină. — De acord. (Hennessy Își privi ceasul, deja nerăbdător să plece.) Sigur, e o casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
gândit Imediat, însă, am deslușit, prin aerul străveziu, siluetele negre ale eucalipților, coliba de paie și chipul dăltuit în piatră a lui Alexandru, tânăr, privind spre cer. Mi-am adus aminte vorbele Anei: "În fiecare seară, ieșea din cort și contempla cerul înstelat. Apoi, își lua o cupă din care bea vinul și o sfărâma de stînci." Dincolo de coliba de paie, am găsit stânca rotundă de care pomenise Ana. Am simțit, pe loc, o duioșie ciudată în mine. O vreme, am
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
și câțiva ofițeri stabiliți temporar pe teritoriu francez (locotenentul Francis Hall, căpitanii William Jesse și R. Gronow) nu contenesc să guste farmecul saloanelor și cafenelelor pariziene, după cum contele d’Orsay, contele de Mornay, contele Wa³evski, Custine, Chateaubriand, Barbey d’Aurevilly contemplă, când mai rezervați, când cu Încântare, stilul high life al Londrei. Toți sau aproape toți depun mărturie În scris despre unul din polii fascinației lor - dandysmul. Memorii, jurnale, Însemnări de călătorie, pagini de eseu, romane Împânzesc epoca. Până și marele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
și simplu o impertinență din partea artistului să pretindă 200 de guinee pentru ea nu e altul decât John Ruskin, unul dintre preoții templului oxfordian al estetismului, retras din lume fie Între rafturile marii biblioteci, fie În apartamentul său de lux, contemplând tablouri de Turner sau mobila Renaissance. Interioare de un rafinament debordant, În care Ruskin Își primește musafirii când exuberant, la limita nebuniei, când mohorât, melancolic, auster, copleșit de amintirea unei copilării sufocate de studiu și cultură, a unei iubiri adolescentine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sunt diferite. Acești bărbați continuă să se Îmbrace elegant, să trăiască destins, fără grabă, să iasă În societate (În cluburi, cafenele, teatre, la cursele de cai sau de ogari), să se Închidă În propriile biblioteci, departe de lumea vulgară, să contemple câte un obiect prețios sau un tablou. Și totuși, ceva din spiritul dandy s-a pierdut. După unii, chiar esențialul. „Rămâne de văzut dacă acest dandysm al grației, farmecului, al eleganței vesele ține de adevăratul dandysm. Nici unii istorici ai fenomenului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
de la Iași, În tren: „N-ai să fii nimic, din toate câte le visezi, nimic, nimic”. Cuvinte care Îl ard ca un fier Înroșit și pe care nu le va uita, de fapt, niciodată... Dar atunci, În 1920, când Își contempla veșmintele, el Își va fi contrazis deja genitorul. Chiar dacă nu și-a Încheiat studiile de drept, chiar dacă anii berlinezi par irosiți, a Început să scrie un roman (Craii de Curtea-Veche) și o povestire (Remember), i-au apărut În Viața românească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
bine de o mie de franci” -copleșesc de admirație (dar și de invidie) o lume Întreagă. Prin aceste interioare fastuoase Își poartă Balzac, Edmond de Goncourt, Sue Însuși parte din personajele de viță nobilă, silindu-le să se plimbe, să contemple câte un tablou sau să țină tirade. VachéJacques Vaché (1895-1919). De cele mai multe ori, numele lui Jacques Vaché e asociat lui Arthur Cravan. Amândoi- poeți de avangardă, cu opere nu foarte Întinse, dar hotărâtoare pentru modernitatea radicală, amândoi personaje hors série
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
și inefabilul lucrurilor gratuit efemere, făcute din pură plăcere. Nici o Încrâncenare, nici o ambiție, nici o lăcomie. În acest spectacol evanescent, dandy-ul e dramaturg, regizor, scenograf și, mai presus de orice, actor. Iar Într-o primă fază, cea În care se contemplă În oglindă sau privește decorul din jur, Își devine și public. Să Încercăm, cu aceeași pedanterie voit didactică, o descriere a acestui spectacol total, de o eleganță ce taie respirația, unde dandy-ul intră cu propriul corp (vestimentație, accesorii, fizionomie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
purificat de orice comparație, astfel Încât, la limită, ca un nou Narcis, Își restituie doar sieși spre lectură propriul veșmânt”1. Ultima parte a acestui citat contrazice tot ce am putut citi până aici despre dorința dandy-ului de a fi contemplat, cu alte cuvinte, despre nevoia sa de public spectator. Barthes se Întâlnește numai cu Françoise Dolto În felul În care vorbește despre privirea (de sine) a dandy-ului, deschizând pârtie reprezentării dandysmului ca proiect metafizic: „Dandy-ul susține că esența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
premeditează strategiile din dorință, din pasiune, din nevoia imperioasă de a-l poseda pe cel sedus. Majoritatea au fie o frigiditate Înnăscută (spun psihanaliștii), fie una dobândită (susțin psihosociologii). Dandy-ul e steril și rece, asemenea meduzei pe care o contemplă Proust, evocându-l pe Charlus. Își compune un stil crepuscular, ușor pervers, cum perversă și amorală este chiar seducția pe care o exercită asupra celor din jur. Poate Însă dandysmul generaliza fără nuanță un asemenea mod de a concepe erosul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o oarecare tendință perversă și ineficientă spre ironie; cititorii noștri vor judeca de care dintre ele este vorba: „În aceste vremuri de zăpăceală”, scrie el, „când Principiul Religios, izgonit din majoritatea Bisericilor, fie că zace ascuns În inimile oamenilor buni, contemplând, tânjind și trudind În tăcere la pregătirea unei noi Revelații, fie că rătăcește prin lume, lipsit de adăpost, ca un suflet fără trup În căutarea Învelișului terestru, câte forme stranii de Superstiții și Fanatism nu a luat el, În bâjbâirile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
prezintă sub un nume lipsit de sens pentru mine - Defunctul John Bernard -, ne oferă următoarea imagine a unei locuințe ai cărei locatari par să aparțină acestei credințe, deși lucrul nu este precizat În mod expres. Astfel, cititorii mei germani pot contempla un Sărman Rob irlandez ca și cum l-ar vedea cu propriii lor ochi, ba chiar să se uite la el În timp ce stă la masă. Mai mult, În atât-de-prețioasa foaie de maculatură menționată mai sus, am găsit schița corespunzătoare unei Gospodării de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
să se regăsească În trăsăturile ei răvășite. Efortul de dedublare ia aici forma sa cea mai netă: a-ți fi ție Însuți obiect, a te Împodobi, a te picta ca o raclă, pentru a-ți putea Însuși obiectul, a-l contempla Îndelung, a te contopi cu el. Iată ce-i dă lui Baudelaire această Înfățișare veșnic Încordată: el nu cunoaște nici nepăsarea, nici spontaneitatea. Nimic mai Îndepărtat de melancolia nedeslușită și fără de pricină decât spleenul său: În aceasta trebuie văzute, dimpotrivă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cărora le rămânea credincios - Încolo, ca Îmbrăcăminte, nu știu să-l fi văzut de două ori la fel”. Toate ciudățeniile modului singular de viață al lui Aubrey de Vere reprezintă Însă doar o latură a unei personalități complexe și unice, contemplate de povestitor cu o uimire din ce În ce mai accentuată: „Dar toată această migăloasă găteală nu era la dânsul decât un amănunt dintr-un Întreg desăvârșit, de o fericită armonie. Aubrey de Vere avea un creier de minune alcătuit și un duh scânteietor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
era cunoscută sub numele de bucătărie, ca să nu spun altfel, și am pus apa la fiert. De un singur lucru nu duceam lipsă niciodată, ceaiul. Acum că aveam musafiri, eram obligată să fac un pas în spate și să-mi contemplu stilul de viață sordid, de burlac - cutii goale de bere, mâncare la pachet și așternuturi murdare-pe care îl adoptasem de curând. Gata! Scap de mobile și fac curățenie generală. Poate c-ar trebui să închiriez un furtun din ală pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
se schimba; luminile s-au micșorat și apoi s-au stins, actorii au tăcut. Mașiniștii trăgeau de cablurile lor și trei dintre mobilele mele pluteau în întuneric, coborând sub noi, lucitoare ca niște sateliți. Un moment am uitat de toate, contemplând rezultatul muncii mele; Sam se uita la lucrările ei și vedea că sunt bune. Sunt al dracu’ de mișto, zise Bez încet. Până atunci vorbisem pe un ton aproape normal; întotdeauna mă uimea cât de mult zgomot se putea face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
în cazul acesta. Nu, stai un pic, care e cuvântul corect pentru ceva care a fost împărțit în trei? Întrețit? —Hugo, zisei eu, taci din gură. Bați câmpii. Da, dragă. Se lăsă pe spate, pe scaun, și-și rășchiră degetele, contemplându-și inelele. Când a trebuit să dau declarația, zise Violet, pe o voce mai joasă, pentru un efect mai puternic, polițiștii m-au întrebat câte seringi-creion i-am dat lui Philip. Și n-am fost prea sigură, dar știam că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
spectacolul acesta a fost un adevărat focar de lipeli. O fi din cauza atmosferei piesei - toată alergătura aia prin păduri și săritul pe prima persoană care-ți iese în cale de după tufiș. Mă îndoiesc că Regele Lear va fi la fel de frenetic. Contemplă această perspectivă pentru un moment. — Deși, nu se știe niciodată, sângele și mutilările fac minuni pentru unii... Deci, Bill, ai pus ochii pe careva? —O, eu sunt căsătorit, zise Bill evaziv. Mai vrea cineva un aperitiv? O luă la goană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
și Mariam. Cât despre tata, mă aștepta în fața sălii unde trebuia să fie oferit un banchet în cinstea mea. Ducea sub braț veșmântul nou cu care, potrivit tradiției, trebuia să-l îmbrac pe dascălul școlii în semn de recunoștință. Mă contempla cu o emoție dezarmantă. L-am privit cu atenție la rându-mi. Preț de o clipă, am revăzut în minte atâtea imagini ale lui: înduioșător când îmi povestea despre Granada; afectuos când mă mângâia pe ceafă; înspăimântător când o repudiase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
că vin să pedepsească refuzul lui Khâli de a se conforma datinii dănțuitoare de la Um Junaiba. Singur Dumnezeu este stăpânul răsplății și al pedepsei! Eram permanent la căpătâiul unchiului, atent la cel mai mic gest, la cea mai mică grimasă, contemplându-l uneori ceasuri întregi, pe când dormea cufundat într-un somn agitat. L-am simțit dintr-odată îmbătrânit, moleșit, dezarmat, când, cu doar două zile în urmă, era în stare să țină o întreagă adunare cu sufletul la gură vorbind despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
și în fața altora un farmec atât de ațâțător. Am pus-o să șadă lângă mine, pe cea mai moale pernă, și i-am pus brațul pe după umeri; Fatima se întorsese în odaia ei, așa cum se cuvine. Eram fericit s-o contemplu pe Hiba, veselă și nepăsătoare pentru întâia oară de luni de zile; se simțise umilită la nașterea fiicei mele, iar într-o noapte, intrând în odaia ei, am surprins-o ștergându-și o lacrimă cu colțul eșarfei; când i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]