7,819 matches
-
știți că acest orășel minuscul are un statut economic privilegiat. Ghidul vostru e la fel de relaxat și pare că știe ce face, pentru că e un adult serios care lucrează În industria turismului; nu doar că bagajul lui, la aterizare, a fost singurul care părea mai voluminos decît la decolare, dar acum profită de faptul că are un microbuz la Îndemînă ca să facă un mic ocol pentru aprovizionare alimentară prin singurul oraș din țară În care, umblă vorba, mai există produse - bineînțeles, dacă
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
pentru că hoții au Încercat iar să intre noaptea trecută... n-au intrat, dar au stricat ușa. Discuția se prelungește În atelierul lui Marcel, plin de ciocane și de piese grele și lucioase și de lut, apoi afară, În fața casei. Așa că singurul care strică aerul ăsta liniștit, de mijloc de săptămînă, ești tu - fie călărești leii de piatră care străjuiesc intrarea la teatrul de vară, fie țopăi pe băncile de lemn putred sau produci ecou pe scena părăsită, plină de rahați mumificați
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
fi să mi se scoale tocmai acum? CÎnd sună din nou telefonul, armele noastre devin extraordinar de interesante. Deci există aceste siguranțe și o țeavă cu ghinturi și niște tije lungi și un arc, și iată și trăgaciul... Nu sînt singurul foarte absorbit de țintele imaginare pe care le văd la capătul țevii. Îl surprind cu coada ochiului pe Vlad, la 2 metri de mine: are o expresie de gropar, nu pare să vrea să caute Înțelegere. Nu e cazul să
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
bătrîn: conceptele dîrze ale conștiinței sînt destul de lălîi În desișul minții noastre. De fapt, pentru acest funcționar al statului comunist, sîntem norma, sîntem un fel de semipreparat, pur și simplu ne-a halit fără efort. Am bănuiala că nu sînt singurul. Orînduirea a plantat Între noi cu succes un rahat Îngrozitor. Nu Între noi, ci În noi l-a plantat, direct În inimile și În mințile noastre, ale tuturor. Bogdan... cum s-a descurcat el Înăuntru cînd CI- stul l-a
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
plecare ni se schimbă ținuta de vară cu cea de iarnă. E deja octombrie. Iar nouă, pentru că tot plecăm, ni se dau cele mai jerpelite uniforme militare pe care le au În magazie, uzate și descusute. Nu cred că sînt singurul care are o senzație de descotorosire. Ni se spune să ni le reparăm cum putem. Cu acul și ața, țipă caporalii, un soldat trebuie să Învețe să coase. În ultima zi reușesc cumva să-mi iau rămas-bun de la Vlad și
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Stîng’, stîng’, stîng’ - drept - stîng’. Salutăm tribune și ofițeri inexistenți, facem stînga-’mprejur, după care facem iar stînga-’mprejur, În timp ce răcnim din toți rărunchii cîntece ostășești, pe grupuri sau Împreună cu toată unitatea, pe două sau mai multe voci. Nu sîntem singurii, răcanii celorlalte unități din cazarmă, mai există o unitate de transmisiuni și una de aviație În incinta uriașă, mișună și ei Încolonați, zbierînd tot felul de minuni despre viteji cu pieptul ca oțelul, pregătindu-se de jurămîntul militar. SÎnt distribuit
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
nervi, așa cum te-ai aștepta să o facă. În noiembrie urmează să aibă loc Congresul al XIV-lea al PCR și ziarele insistă pe realegerea Supremului În funcția de secretar general al Partidului. Din păcate, acest discurs răgușit, Îndobitocitor e singurul la care avem acces. Se fac din cînd În cînd ședințe de partid În sala de studiu de la parter. Cineva citește presa, de regulă un caporal. Dar sînt numai abstracțiuni hidoase, care alunecă În gol pe mințile noastre adăpostite benefic
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
prin minte. — Vă vedeți, șoptește el, și la paturile din capăt sînt veterani care nu dorm. S-ar putea să nu doarmă nici sergentul, știe că e băutură În dormitor. Nu vrei să ajungi În arest. Acumularea momentului se dezumflă. Singurul care nu se dezumflă e Box, care trage ca un apucat de cartușul de țigări, iar eu țin de el, pînă se rupe Învelișul de carton și pachetele se Împrăștie pe dușumeaua de ciment lustruit. Le adună pe cele care
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
ai senzația că e abandonat. Înăuntru e mai frig ca afară. Măcar afară e soare și te mai Încălzești, te mai miști. Iar orașul... orașul e pustiu, pare părăsit. Nu vezi picior de om pe stradă. Ce să-ți spun, singurii doi oameni pe care i-am văzut au fost recepționerul și o femeie de serviciu. Am crezut că se filmează ceva prin zona, dar recepționerul s-a uitat lung la mine cînd l-am Întrebat... O vreme tace iar și
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
bătut. Partea bună e că, pentru o jumătate de oră, dormitorul nostru rece se animă și iese discotecă din ce nu aștepți. Gărăgău Încearcă să-i pună pe toți În mișcare, ca și cum ar vrea să se convingă că nu e singurul care crede că, ce se aude din televizor nu e muzică. În cele din urmă, toată povestea se termină cu o bătălie generalizată cu perne. Din cînd În cînd, se cațără pe ramele metalice și se vîră Între mine, care
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
fi ajuns cu adevărat niște spectre. Toate aceste lucruri ni se explică În timp ce sîntem culeși de pe jos și urcați În camion pentru a fi transportați la infirmerie - deși nu avem cum să Înțelegem ceva, pentru că sîntem Încă În șoc. SÎnt singurul care sîngerează (nu mi se spune de ce), deși Moise țipă ( În continuare țipă) cel mai tare. Barbu și-a luat mîrțoaga de căpăstru și ce-a mai rămas din căruță și s-a dus Înapoi În baterie, pentru că el a
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
pare viu, trăiri În pragul nebuniei, această ușurare care ne umple ochii de lacrimi... Și totuși acolo mor oameni. De ce? Care e amenințarea? Ce se Întîmplă mai departe? Se Întoarce Ceaușescu? Nu reușesc să adorm, sînt convins că nu sînt singurul. Patul lui Moise scîrțîie, iar de pe hol se aud sunete, voci care discută, pași trecînd grăbiți. Dar nu toate Înseamnă același lucru. În această nouă realitate, se regăsesc piesele vechilor vieți. SÎntem Într-un spital și există oameni bolnavi care
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Ha-ha-ha! I-am lăsat În schimb tot ce puteam să-i las, bani, mîncare, mai puțin pachetul nou de țigări și amintirea nopții trecute (un moment cu care Încă nu mă pot lăuda, poate altă dată). Așa că probabil el e singurul care observă această flacără ciclam, zăbovind o clipă pe gardul din spatele spitalului, În acest tablou cald de iarnă umedă și rece, În care coșurile caselor fumegă și luminile incerte ale cartierului conspiră cu evadarea mea. O clipă scurtă pe gard
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Nu mai fuma? Sau: Nu mai Înjura! Mă rog... e clar că Înjur. Pentru că sînt singurul avariat În urma acestei operațiuni eroice, fiind plasat pe afet exact lîngă camera de Încărcare, de unde proiectilul uriaș a fost lansat În văzduh. Și sînt singurul care nu a avut cum să-și acopere urechile cu mîinile. Toată zgîlțîiala scoate la suprafață o amintire limpede: Stancu În persoană m-a numit servant 3. SÎnt convins că a făcut-o intenționat. Bun, cam asta a fost. Ungem
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
o vreme sportivitatea a dispărut și am Început să aud În creieri crescînd o simfonie a violenței, o nevoie acută de a sparge un cap Într-un mod oribil, definitiv (eventual cu o legumă de 9 kile). N-am fost singurul străbătut de asemenea sentimente, astfel că locotenentul a trebuit să pună capăt acestor lupte. Și pînă seara am stat cu muște pe noi, lipicioși, lați, fermentînd mizerie sufletească, nervi și frustrare, În continuare iritați de viața de prizonieri pe care
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
să fie „Profesoara Marga Popescu” dar nu era, ceea ce-mi spori considerația fată de ea. Autorul: Bernardin de Saint Pierre. Zâmbii. - Vă mulțumesc, răspunsei, în timp ce blânda mea proprietăreasă se așeză în fotoliul verzui acoperit cu husă de culoare maro, singurul din camera aceea, e vorba de camera cu ferestrele spre curte și bulevardul mic din fata porții. Doamna Pavel, instalată în fotoliu, privea cartea pe care mi-o adusese, și, având gust de vorbă, mulțumită și mândră de vizita nepoatei, începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
cum scrie la Biblie, amarul zilei de astăzi - ți-aduci aminte când citeam asta? Acum suntem în cea mai lungă zi a anului, când totul este deschis spre dragoste și viață. 25. Ana stătea rezemată de copacul de pe marginea din dreapta, singurul al marii șosele. Era îmbrăcată, încă, mireasă. Șoseaua era lungă, se pierdea într-un soare orbitor, departe, în altă lume, totul avea culoarea ireală a unei supraexistențe în care ai trăit cândva sau ai vrea să trăiești. Voalul atingea suprafața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
decimării suferite, tot la sorți, de străbunii lui, desigur centurioni în Imperiul Roman. Așa gândeam. Femeile acelea, câteva, și bărbatul așezați pe scaunele înșirate lângă pereți păreau a nu mă observa; se cunoșteau între ei, erau vecini, eu fiindu-le singurul necunoscut. Numai una dintre femei, tânără, în jur de treizeci și cinci de ani își ridică ochii către mine și-mi făcu semn, cu politețe, să stau pe scaunul de lângă ea, dar mulțumindu-i printr-o ușoara aplecare a capului și rămânând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
mai a anului 1955. Rostesc aceste cuvinte de nimic cu solemnitatea cu care aș anunța un nu știu ce eveniment major, dovadă a cenușiului curgerii vremii atunci, când simți necesitatea evadării fie și în ridicol chiar față de tine însuți. Orice. Rex era singurul care nu avea probleme existențiale și ființa în afara acestor așa-zise reguli sociale care îți cotrobăie în destin, un simplu agent de poliție, un oarecare agent de poliție (se schimbase denumirea în „miliție”), nu mai spun despre cei „acoperiți” adică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
împăcat cel mai bine cu domnul Pavel, care acum, după 19 ani de la pensionare, căpătase parcă tot mai mult gustul minunat al vorbei. Îi plăcea să întoarcă timpul care a fost, ca pe-o arătură, se simțea stăpân pe el, singurul teritoriu - timpul - în care opera - era sigur - cu vădită competență, mai ales față de noile generații în care o număra întâi pe Marga, „răsfățata nepoată a nevestei”, apoi pe mine - cât ar fi ei de școliți, își spunea - încurajat de neabătuta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
dreptul să le criticăm, să le comentăm în hotărârile pe care le pronunțăm; ci să le aplicăm și atât. Ce-ar fi dacă toți am comenta legislația și nimeni n-ar aplica-o. - Și te simți împăcat? - Nu. Dar suntem singurii care mai putem face dreptate, câtă a mai rămas. Ce-ar fi fost și fără noi? Aplicăm legile, dar când ele sunt strâmbe cei mai mulți dintre noi, ajutați de un curaj neadus la clamare, le aplicăm forțând interpretări în lumina principiilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
dar tu nu știi. - Nu înțeleg. - De aici unde ești nu se înțelege. Când va veni timpul tău vei pricepe totul. Nici spațiul, nici timpul, nici alte opreliști nu vor mai exista. În mișcarea mâinii cu care mă înlănțui, nasturele, singurul de la gât, se deschise, lăsând vederii lucirea albă a pielii către sâni. Te iubesc!, îmi spuse și-n clipa aceea amurgul de vară luci ca un mesager al altei lumi. Afară, în fundal, soarele cădea în asfințit, ea mă îmbrățișa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
cu mama. Doamne, cred că trebuie să fii mereu ocupată peste poate, exclamă Ruby. —Mie-mi spui... Avea trei modele de cărucioare pentru trei. Fata Îl alese pe cel mai scump. Costa cam 800 de lire. Ruby Îi spuse că singurul pe care-l avea În stoc era modelul din vitrină și că va trebui să comande unul nou. Nu durează mai mult de câteva zile. Fata nu păru deranjată de chestia asta. — Aș dori să plătesc acum, dacă se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
Se cățără la Fi În poală și ascultă discuția adulților despre Sam. —Huh, scoase Ben la un moment dat pe un ton serios, pe Sam I am, pe Sam I Am, nu-mi place de Sam I Am. —Nu ești singurul, dragul meu, răspunse Ruby cu un surâs amar. Ruby presupusese că după promisiunea lui Tom Hardacre că o să joace murdar, el și Jill vor continua să lucreze la spital. Era destul de sigură că vor fi foarte mulțumiți să stea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
dreptul din vadră. „Ia te uită, domnule!“, Își zise el cu bucurie și mirare atunci când Își privi chipul oglindit În vinul negru. Parcă se vedea pentru prima oară și-l Înveseli fața lui lungă și posacă, ca și cum ar fi fost singurul care ducea-n spinare toate grijile lumii. O picătură de vin căzută de pe bărbie Îi strâmbă În fel și chip oglindirea din găleată. Se adăpă iarăși Îndelung și cu plescăituri de plăcere. De-acum nu-l mai Îngrijora nimic și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]