5,138 matches
-
a asista la săparea în piatră a unui text irevocabil. În vara lui 1970 m-am dus la Academie să asist la o sesiune consacrată lui Blaga : era întâia oară de la instalarea regimului comunist. Acolo l-am putut auzi pe Henri Wald care a făcut o comunicare extrem de vie și total neconformă cu „linia partidului” (care înțelegea să-l recupereze pe Blaga, dar nu cerându-i scuze pentru felul cum îl înjurase și îl tratase atâtea zeci de ani). Or, Wald
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
momentului. Din când în când, în afara unor romane mediocre în foileton, datorate unor scriitori ca Ad. Belot, Paul Bourget, A. Matthey, apăreau și schițe ori nuvele de Balzac (Războiul civil), Flaubert (un fragment din Doamna Bovary), Alphonse Daudet, Georges Courteline, Henri Murger, Maurice Rollinat. Dar preferința redactorilor merge către reprezentanții naturalismului francez, cu deosebire spre Émile Zola, din care se traduc Nantas, Preotul Mouret, Pentru o noapte de amor ș.a., și spre Guy de Maupassant, cu O moștenire. Literatura germană este
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287933_a_289262]
-
Viața românească”. Editorial a debutat în 1938 cu eseul Apărarea civilizației, pentru care i s-a decernat Premiul Scriitorilor Tineri al Editurii Fundației pentru Literatură și Artă „Regele Carol II”. Apărarea civilizației este o carte-replică. Mai întâi la lucrarea lui Henri Massis, La Défense de l’Occident: nu cu atacurile din afară se confruntă lumea europeană, cum crezuse autorul francez în 1926, ci cu ceea ce a produs ea însăși. Ț. respinge și modelul cultural spenglerian al evoluției organice, analiza lui pornind
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290186_a_291515]
-
simplu o formă de panteism păgân. El se sprijină pe monografia lui Peter Sherwood, The Earlier Ambigua of Saint Maximus the Confessor and his Refutation of the Origenism, publicată la Roma În 1955, criticând fără rezerve poziția tolerantă a lui Henri Crouzel și Manlio Simonetti față de maestrul alexandrin. Citând, de exemplu, un pasaj din prefața celor doi savanți occidentali, Stăniloae remarcă ironic: „Precum se vede, Crouzet (sic!) și Simonetti voiesc să ușureze vina lui Origen pentru concluziile gravelor erori pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
oarecum, rămâne, ca un dat incontestabil, manifestarea Duhului Sfânt prin coridorul, redeschis lumii, al marii Tradiții. Un moment de anamneză poate răscumpăra ori suporta Încă o sută de ani de amnezie. Vara lui 1938. Apariția unei cărți fundamentale a lui Henri de Lubac, Le catholicisme. Les aspects sociaux du dogme. După șase luni de sâcâieli administrative legate de obținerea nihil obstat-ului din partea superiorilor săi iezuiți, De Lubac, pe atunci profesor la Facultatea Catolică din Lyon, reușește să-și publice lucrarea Într-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
tomismului din interior. Deși situabil la „stânga”, cu alunecări uneori agasante spre zona politică, Chenu rămâne unul dintre cei mai interesanți reformatori ai secolului XX și una din vocile ascultate În timpul Conciliului Vatican II. Întorcându-ne acum la cartea lui Henri de Lubac, trebuie spus că titlul, Catholicisme, se pretează la confuzii și, Într-o bună măsură, chiar a provocat confuzii. Nu este vorba de o apologetică a Bisericii sau a confesiunii predominante În Occident, catolicismul, ci de „caracterul universal, catolic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
chrétiennes» și sunt nerăbdădor să-l văd”, Îi scrie Jean Daniélou editorului său. Întemeierea, la Lyon, În timpul ocupației germane, a acestei colecții de scrieri din Sfinții Părinți marchează o dată În istoria teologiei catolice a secolului XX. Coordonatorii sunt doi iezuiți, Henri de Lubac și Jean Daniélou, iar colaboratorii se recrutează În toate mediile ecleziastice și universitare, după criteriul competenței. E vorba de un proiect deopotrivă intelectual și spiritual: să li se redea Părinților, greci și latini (dar mai ales greci), influența
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
actuali” - și aici Daniélou urmează, à la lettre, Catolicismul lui De Lubac, „printr-un număr de categorii specifice gândirii contemporane, pe care teologia scolastică le pierduse”, În special, „istoria” și ideea mântuirii colective, sobornicești, despre care am amintit deja. 1946. Henri de Lubac publică un alt volum socotit „scandalos”, Surnaturel. Etudes historiques, În care deconstruiește, cu o minuție de artizan, o pseudo-tradiție care se oficializase de patru secole. Conform acestei pseudo-tradiții, „supranaturalul” ar fi „adăugat” naturii umane În vederea mântuirii, așadar n-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
rămâne ontologia tomistă, o filozofie a acțiunii, inspirată din lucrările lui Blondel. Scandalul declanșat și Întreținut de acești tomiști vexați, pe de o parte, de articolul lui Daniélou, iar pe de altă parte, de cărțile despre Sfântul Toma ale lui Henri Bouillard și De Lubac Însuși, nu va rămâne fără ecou la Vatican. Pius al XII-lea, probabil la instigația lui Garrigou-Lagrange, publică, În 1950, epistola enciclică Humani generis, „despre câteva false opinii care amenință să surpe temeliile Învățăturii catolice”. Iată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
deschiderea lucrărilor Conciliului, prin acel faimos discurs al Papei cunoscut sub numele de Discorso alla luna. Zi memorabilă și pentru „oile pierdute” de la Fourvière, Întrucât, printre periti („experții”) invitați mai Întâi să pregătească, apoi să participe la Conciliu, se regăsesc Henri de Lubac, Yves Congar, Jean Daniélou. Aportul celor doi patrologi iezuiți s-a dovedit decisiv Încă din primele momente. Într-o Convorbire despre Vatican II, De Lubac povestește: „Pe măsură ce lucrările se desfășurau, simțeam că se apropie catastrofa. Schemele care se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
rimează” perfect cu spiritul Tradiției patristice. Mă limitez aici la numai două exemple: Primul capitol al constituției se intitulează „mysterium Ecclesia”. Aceste titlu e un Întreg program, revoluționar, trebuie s-o spunem, și se Înrădăcinează În meditațiile ecleziologice ale lui Henri de Lubac, printre alții (trebuie invocate Însă, obligatoriu, și numele lui Moehler, Semmelroth etc.). Textul rupe În mod conștient cu declarațiile pe care le ilustrau de obicei tratatele „clasice” De Ecclesia, Înrobite analizelor juridice. „Definirea Bisericii ca un mysterium (gr.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
foarte mare măsură, În toate sectoarele atinse de Conciliu, acest aggiornamento a devenit posibil datorită reînnoirii patristice din ultimii cincizeci de ani”. Happy end. Jean Daniélou a fost făcut cardinal, Încă din 1969, de către Papa Paul al VI-lea, În timp ce Henri de Lubac a trebuit să aștepte instalarea la Vatican a prietenului său polonez, Karol Wojtila, care l-a trecut În rândul „prinților Bisericii catolice” În 1983. Concluzie și puțină morală Aș Încheia scurtul jurnal istroico-teologic de mai sus cu o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
mistica occidentală citind cartea doctorului H. Delacroix, Etude d’histoire et de psichologie du mysticisme, 1902; capitolul despre misticii medievali din Istoria generală a filosofiei de P. Deussen ; și cărțile de popularizare ale lui Lehmann. Hugo Ball și mai seamă Henri Bremond, acesta din urmă cu La poésie pure și cu La prière et la poésie, l-au influențat cel mai mult. Titlurile, În versiunea Stăniloae: Tratatul al doilea din triada Întâi contra lui Varlaam, pp. I-XI; Tratatul al treilea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
rămâne lucrarea coordonată de Giuseppe Alberigo, Storia del Concilio Vaticano II, Bologna, 1995-2001, cinci volume. Același Alberigo a scris, ulterior, și o Breve storia del Concilio Vaticano II. De asemenea, René Latourelle (ed.), Vaticano II. Bilancio/Prospettive, 1962-1987, Roma, 1987. Henri Sonier de Lubac (1896-1991) este unul dintre cei mai importanți, poate chiar cel mai important teolog catolic francez al veacului trecut. Iezuit, a predat mulți ani dogmatica la Facultatea Catolică din Lyon. Bun cunoscător de limbă sanscrită, s-a ocupat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Cf. Fouilloux, op. cit. Hans Urs von Balthasar (1905-1988). Născut Într-o familie catolică,de limbă germană, din Lucerna (Elveția). După o teză consacrată eshatologiei În literatura germană modernă, intră În Compania lui Isus. La Lyon Îi Întâlnește pe Daniélou și Henri de Lubac, care-i este profesor. Aici Îi descoperă și aprofundează pe Părinții Bisericii. Va scrie cărți despre Origen, Grigore de Nyssa și Maxim Mărturisitor. Autor prolific și cititor nesățios (Henri de Lubac Îl socotea „unul dintre cei mai culți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
lui Isus. La Lyon Îi Întâlnește pe Daniélou și Henri de Lubac, care-i este profesor. Aici Îi descoperă și aprofundează pe Părinții Bisericii. Va scrie cărți despre Origen, Grigore de Nyssa și Maxim Mărturisitor. Autor prolific și cititor nesățios (Henri de Lubac Îl socotea „unul dintre cei mai culți oameni ai epocii”), Von Balthasar a părăsit ordinul iezuit În urma Enciclicii Humani generis, În semn de dezaprobare și, implicit, de solidaritate cu prietenii săi ostracizați. Capodopera sa rămâne Gloria și crucea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
maeștri, din care se inspiră? Unde merge ea dacă nu pe calea scepticismului, a fanteziei și a ereziei!” Cuvinte foarte tari, ce se vor regăsi și În Humani generis. Iezuiții au răspuns, printr-un text masurat, ironic, genial, scris de Henri de Lubac la Îndemnul superiorului general al Companiei lui Isus. De asemnea, trebuie remarcată intervenția episcopului Bruno de Solages, În favoarea iezuiților: „Pour l’honneur de la théologie. Les contre-sens du R.P. Garrigou-Lagrange”, În Bulletin de littérature ecclésiastique, aprilie-iunie, 1947, pp. 65-84
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
ale liricii romantice, parnasiene și simboliste, cum se observă în antologia Cântece de cristal (I-III, 1937-1940), unde figurează Alfred de Vigny, Alphonse de Lamartine, Victor Hugo, Leconte de Lisle, Charles Baudelaire, Sully Prudhomme, J.-M. de Hérédia, Paul Verlaine, Henri de Régnier, Albert Samain. Deși era conștient că „transpunerea poetică” „devine o creație nouă”, resursele proprii nu l-au ajutat să realizeze ce își propusese, în versiunile sale existând frecvente stângăcii, echivalări forțate, simpliste. SCRIERI: Cântecul vântului, București, 1907; Judecata
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290173_a_291502]
-
din urmă, București, 1908; Lucruri văzute..., pref. Victor Anestin, București, 1909; Ioan Creangă, București, 1933; ed. București, 1941; Cântecele singurătății, București, 1940. Traduceri: Paul Verlaine, Poeme creștine, București, 1937; Leconte de Lisle, Sully Prudhomme, J.-M. de Hérédia, Paul Verlaine, Henri de Régnier, Albert Samain, Alfred de Vigny, Alphonse de Lamartine, Victor Hugo, Charles Baudelaire, Cântece de cristal, I-III, București, 1937-1940; Milli Dondolo, Îngerul a strigat, București, 1943; ed. București, 1993. Repere bibliografice: Dionis, „Cântecul vântului”, DMN, 1907, 1 272
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290173_a_291502]
-
din Franța, apoi la Reg[ina] Maria pentru jurnalul de perete, cu d-na Georgescu la inspectoratul [din] Str. Romei, apoi cu ea și pentru ea la Minister. Mici neajunsuri gospodărești cu proviziile C[urti], apoi la același film colorat „Henri V“, care rulează aici la Luxor și Trianon, cu Chirana, apoi acasă, în casa încălzită, destinsă de închircirea frigului crâncen de azi. Noroc că ziarele ne asigură că iarna nu va fi grea, dar frig ca azi nu am văzut
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
vor veni la 6; în casă e o liniște ideală, doar pendula bate calm și discret, ca un greere într’un lemn; azi e slujbă mare acolo, pentru că e patronul bisericei. Am fost eri în grabă și am văzut filmul „Henri V“; pe cât se pare, se intenționează să-l scoată de pe program în urma unor anumite intervenții. Tu caută și-ți croește acolo o viață cuminte de muncă și mândrie; aici unii din prietenii noștri pronostichează aceeași despărțire care a separat timp
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
ed. (Filosofie și poezie. Filosofi și poeți. Către o concepție estetică a lumii), București, 1943; ed. îngr. și introd. Mircea Martin, București, 1971; ed. îngr. Vlad Alexandrescu, București, 1997; [Raționalism și istorism], București, 1938; Studii și portrete literare, Craiova, 1938; Henri Bergson, București, 1939; Mihail Dragomirescu, București, 1939; Studii de filosofie și estetică, București, 1939; Arta prozatorilor români, București, 1941; ed. I-II, îngr. și pref. Geo Șerban, București, 1966; ed. îngr. și pref. H. Zalis, București, 1977; ed. îngr. și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290512_a_291841]
-
postfață Mihai Dascal, București, 1979; Studii de filosofia culturii, îngr. Gelu Ionescu și George Gană, pref. George Gană, București, 1982; Gândirea estetică, îngr. și pref. Vasile N. Morar, București, 1986; Întregul și fragmentul. Pagini inedite, restituiri, îngr., tr. și pref. Henri Zalis, București, 1997; Filosofia culturii și teoria valorilor, îngr. Vlad Alexandrescu și Adriana Zaharia, introd. Ilie Pârvu, București, 1998; Origine et validité des valeurs, București, 1998; Scriitori clasici români, îngr. Ion Nistor, pref. Ion Biberi, București 1998; Arcadia, îngr. și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290512_a_291841]
-
Ist. lit. rom. cont., 61-62; Vrabie, Gândirismul, 322-325; Călinescu, Ist. lit. (1941), 828-829, Ist. lit. (1982), 912-913; Lovinescu, Maiorescu post., 371-377; Cioculescu, Aspecte, 716-717; Baltazar, Evocări, 283-286; Petru Comarnescu, Humanism și istorism în gândirea lui Tudor Vianu, REF, 1947, 3; Henri Jacquier, Un mare umanist: Tudor Vianu, ST, 1957, 12; Al. Dima, Tudor Vianu la 60 de ani, IL, 1958, 1; Dumitru Micu, Un umanist, GL, 1958, 11; Victor Iancu, „Versuri”, O, 1958, 4; Al. Rosetti, Tudor Vianu, LCF, 1964, 13
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290512_a_291841]
-
1990, 11; George Gană, Poezia lui Tudor Vianu, RITL, 1991, 1-2; Dumitru Micu, Înțelepciune și politețe, CC, 1991, 4-5; Florin Mihăilescu, Lirism și demnitate, ST, 1991, 5-7; Gheorghe Grigurcu, Un Tudor Vianu par lui-même, VR, 1991, 11-12; Ierunca, Românește, 115-121; Henri Zalis, Valori de referință în critica și istoria literară românescă, București, 1991, 196-203; Edgar Papu, Tudor Vianu, L, 1992, 16-17; Scrisori către Tudor Vianu, I-III, îngr. Maria Alexandrescu Vianu și Vlad Alexandrescu, postfață Florin Țurcanu, București, 1992-1997; Henri Zalis
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290512_a_291841]