3,626 matches
-
pese. Probabil că atunci când va fi în oraș, se va abate și pe la Selina să i-o mai tragă din când în când. Ce tip norocos, ei? Nu mi-a plăcut niciodată de el - unul din actorii vieții. Ce laș norocos. Imaginează-ți. Martina în New York, având grijă de casa lui, întreținându-se cu oamenii lui de bani și, din câte știu eu, dovedindu-se o adevărată forță a nopții. Ca după două săptămâni să-i tragă un raid peste ocean
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
început. N-ai avut niciodată fler la bani.“... Acum e mai frig. O simt, și simt nevoia de adăpost. Oferă-mi tu adăpost. De unde bate vântul? De ce bate - stelele, miturile? Cine poate ști? Dacă eu rămân sărac, Georgina poate fi norocoasă. Să fie noroc chiar cuvântul pe care îl vreau? Sunt bun cu ea. Nu-mi pot permite să nu fiu. Mă iubește. Așa mi-a spus. Cred că Georgina a avut mult de suferit din cauza bărbaților. Mi-am scos șapca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
la fel. Ultimii erau aproape centenari. Cetatea nu avea bătrâni: bărbații toți - cât erau încă în putere - intrau în labirint. Era o chestiune de orgoliu, mai presus chiar decât o participare la război. Un război era un fleac. Vitejii și norocoșii scăpau. De multe ori scăpau și fricoșii. Un război era, în fond, o mare vânzoleală, un haos și se putea petrece orice. Or, labirintul însemna ordine. Așa reieșea și din spusele înțelepților, mesageri fideli ai cititorilor în stele: „În labirint
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
făcut dragoste, deși am ajuns uneori foarte aproape de asta. Dar ne-am plimbat zilnic ore-n șir, am fost la cenacluri unde prezența ei era hip notică, unde părul ei foarte lung se-nfoia aspru atră gând toate privirile („băi, norocosule, cine-i gagica?“), am fost și la ștranduri sordide, unde nu se putea intra în apele băloase. Când o conduceam spre casă, noaptea târziu (firește, pe sub stele cu șase colțuri), ne opream pe drum, luminați spectral de vreun bec sau
De ce iubim femeile by Mircea Cărtărescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/589_a_971]
-
toate cultele necreștine, cineva - care spera în zadar că vor veni alte vremuri - a coborât de pe soclu statuia extrem de grea a zeului Hercules și, încercând s-o salveze, a ascuns-o în templu, unde a rămas, intactă, până când un arheolog norocos a descoperit-o. Capitolul IV Villa Jovis de la Capri. Dimensiunile ei erau cu adevărat imperiale. Nivelurile edificiului, până la exedra, aveau o înălțime totală de peste șaizeci de metri. Traseul plimbării zilnice a împăratului, ambulatio, măsura nouăzeci și doi de metri, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
indicat să fie exprimat și într-o limbă europeană” pînă la somații brutale: „SĂ MĂ TRADUCI ÎN LIMBA FRANCEZĂ”. Cu gîndul la Orașul Lumină, Costin se agață de vechiul amic din adolescența antebelică precum o rudă săracă din provincie de norocosul care „s-a ajuns” dînd lovitura pe meleaguri străine: „Tu, singurul, m-ai putea construi în limba franceză din nou (...) numele tău m-ar recomanda (...). Depinde totul (...) de timpul pe care l-ai putea sacrifica (...) și de cota de rușine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
nu se altereze peștișorii. Tu? Bine. Tot acasă. L-a lăsat, pe undițar,în fața porții. Când mai vii,îl întreabă, conducătorul auto? Poate pe mâine, poate pe poimâine. De ce cu atâția poate? Să văd, când mai găsesc o râmă, așa norocoasă, ca asta, de azi.îți caut eu. Caută mi-o! Cine știe, de i-o fi căutat-o sau nu,însă, travestitul undițar, care-și atinsese scopul, de a lua peștele din râu, fără cheltuieli în plus, se bucură. Și-
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
unul pe altul, că, se umblă cu prea puțină băgare de seamă, cu valori lichide, pe toate drumurile, și... Ei, gata, a încheiat-o, brusc, Omu’dracului. Bine că e cum e. Eu plec. Mă cam grăbesc. Nu, a ripostat norocosul aproape păgubaș. Ia de aici. Pentru că Dumnezeu a voit să fie așa. Câți sunteți la post, la fel, câte cinci mii. Asta, rețineți, e șpagă, bre. Asta nu e de neam de corupție. Asta e pomană din pomană. Că așa
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
este viteza gândului. O luptă-i viața, deci te luptă a spus cândva un poet! Trebuie însă ca lupta să fie dreaptă, cinstită, luptă pentru cauze nobile, pentru triumful binelui. Un gând cu adevărat cu minte: fericiți am fi și norocoși să prindem azi asfințitul de soare, pentru că mâine nu se știe ce va fi. Pustiul din suflet este izvor de singurătate. Când ai încetat a gândi la vremurile trecute, prezentul e în mare pericol. Iscat dintr-o speranță de viață
MINIME by COSTANTIN Haralambie COVATARIU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1685_a_3002]
-
ajutor. Îi răspunse numai ecoul, pe mai multe voci, și un stol de ciori se ridică întunecat dintre crăcile unor salcâmi răzleți și încă fără frunze. Apoi Culae iuți pasul și o luă la fugă, în căutarea unui adăpost. Întâmplarea norocoasă îi scoase în cale un bordei dărăpănat și învelit cu stuf, răsărind stingher la o margine a drumului. Dar nu se repezi să intre, ca un om fără chibzuință, ci mai întâi cercetă bine cu privirea locul și trase îndelung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
încă nu s-a găsit... Ei, asta se poate rezolva... Dar ce-o să faci după aia?... Vezi, asta e problema!... Nu știu... Rămâne de văzut... Eu am venit pentru Iorgu, care mi-a scris că pleacă... Da, Iorgu e mai norocos decât noi..., cu nevasta lui evreică... și cu băiatul ăla al lui..., comentă Ticu fără prea mare entuziasm. Uite, în casa lui Iorgu ai putea să te muți, dacă pleacă... Coborâră pe străduța care ducea spre Splai și se opriră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
medicină, a fost pus în imposibilitatea de a-și practica profesia și mai mulți ani a trebuit să se ascundă și să-și câștige existența într-o școală a Comunității... Dar trebuie să spun că eu am fost, totuși, destul de norocos aici, la București, completă medicul, cu o voce reținută. Recunosc lucrul acesta în fața dumneavoastră, domnule Teodorescu, care, după cum am aflat, ați fost unul dintre cei care i-au ajutat pe evrei în acele timpuri de tristă memorie. Mendelică dădu din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
bine florile în borcanul care le servea drept vază. Victor își continuă destăinuirile, pomenindu-i de muștruluiala pe care i-o trăsese profesorul Barbilian, atunci când îl găsise așteptând în holul de la filologie. A, domnul Barbilian, poetul! îl întrerupse Felicia. Ești norocos să-l ai ca profesor. Aș vrea să vin și eu odată la un curs de-al lui, chiar dacă n-am habar de matematică... Auzind-o vorbind așa, Victor se bucură. Perfect, aprobă el. Vino oricând vrei. Ești invitata mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
de apă. Acum vezi căprioara și-n momentul următor ești prins în vârtejul de apă, copaci, sticlă spartă și groază. Am reușit să ies la suprafață, am reușit să alunec din mașină pe salteaua de mușchi a pădurii. Am fost norocoasă, îngerul meu păzitor a reușit să mă ocrotească dar ceilalți... ceilalți mă strigau să-i ajut, mă strigau să fac ceva, să nu-i las a cădea în ochiul muntelui ce-i privea direct, fără ocolișuri. Atunci am vrut să
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
și am copilărit este casa bătrânească de pe malul Dunării din plaiurile dobrogene străvechi. Când mă gândesc la toate lucrurile ce mi s-au întâmplat, fie rele, fie bune, în acele locuri pline de mândrie și înțelepciune mă simt un om norocos că am avut ocazia să îmi împart copilăria cu oamenii și tărâmurile frumoase ale Dobrogei. Dobrogea este o regiune a țării noastre care ascunde istorie, mândrie și frumusețe. Dealurile cele înalte peste care soldații și-au purtat războaiele din care
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
arbora numele de Le Bihan scris cu litere mari pe cele două laturi, se așeză cu bună știință de-a curmezișul drumului. Avu o mișcare de enervare văzîndu-și soțul coborînd, cu ziarul În mînă. - Hotărît lucru, nu e ziua ta norocoasă, biata de tine, decretă Philippe, cu un aer fals compătimitor. După amantul găsit Într-un năvod, e rîndul maică-tii să cadă În plasă. - Nu știam că te interesează bîrfele. Îi smulse ziarul din mîini și-l azvîrli pe scaunul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
nepotrivit. Tocmai Închidea cînd Marie veni În fugă spre el, șiroind de ploaie. - Va trebui să așteptăm să se Îndrepte vremea ca să ne putem reîntoarce pe insulă, și avînd În vedere că e un cer ca de plumb, o să fim norocoși dacă o să putem lua bacul mîine. Remarcă aerul lui preocupat și trase de timp. - Nu face mutra asta, apartamentul meu nu e prea departe de aici, iar canapeaua e destul de confortabilă. Pentru că nu era de nici un folos să mai amîne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
nu-i pot atinge genunchii, încerc o vagă senzație de neliniște, dar sunt pe dată absorbit de visul Iormorogului. Sunt încă sub imperiul acestui vis! explică el. Și-apoi mă gândesc cât de vulnerabil este omul! Chiar și dintre cei norocoși care cred că și-au găsit jumătatea de-a lungul unei vieți, cât de repede și ușor o pot pierde! Ca să nu mai vorbim că pot trece pe lângă ea fără s-o bage de seamă! Odată rătăcită, jumătatea își pierde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
ar fi trebuit să lipsească de la acest zbor, tocmai acum când pentru prima oară mă simțeam complet liber, gata s-o cuprind în sfârșit cu toată ființa, cu toată dăruirea de care eram capabil. Calul lui Harap-Alb a fost mai norocos decât mine! îmi spune Hipogriful ascultându-mi din nou gândurile. A purtat-o și pe Cosânzeana pe spatele lui în ziua în care a răpit-o Harap-Alb din palatul Zmeului! De-aș fi știut de unde s-o iau, sunt sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
zeitate sau un spirit al piesei ce încearcă să-i schimbe destinul. În cazul acesta, oare în favoarea căruia dintre personaje va interveni ea? Dragi spectatori, pot să vă spun că în seara aceasta se va petrece ceva. Sunteți, prin urmare, norocoși. Actorilor, ce-și joacă de bună seamă propriul rol în această piesă, li s-a întâmplat ceva. Ceva a survenit în viața lor, ceva ce neîndoios se va repercuta asupra piesei, poate o schimbare nefastă de destin. Scena 10 (Reapare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
și idiotizată care contrasta cu uitătura vioaie și expresia inteligentă a lui M.M. și, măcar prin grotescul situației, conferea un aer doct și triumfal patrupedului. Imediat sub poză, este reprodus în limba franceză, în original, răspunsul dat de maimuță autorului norocos al fotografiei, un ziarist sosit de puțină vreme în Tanzania pentru a da glas miracolului maimuței vorbitoare. Textul maimuțesc este urmat de un comentariu ce descrie în amănunțime nivelul lingvistic al animalului, alături de reacțiile lui la întrebările pline de miez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
Lupino... întrecea toate așteptările. Ei, cîtă putere îi trebuia să-i spună acestui lup desăvîrșit că nu mai exista loc pentru el în haită? Cum să-i distrugă, a doua oară în viață, încrederea în sine și în semeni? Lupino, norocoși sîntem și noi, că te-am cunoscut. Sînt mîndru că în haita mea a crescut un tînăr de valoarea și de modestia ta. Te-am urmărit îndeaproape; m-am bucurat la fiecare izbîndă a ta; și, da, nu mă reține
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
al celor care Îmi sunt tovarăși de când am ajuns În orașul dumitale. Oameni de studiu, de a căror prietenie mă consider onorat... ca și de a dumitale. Un cerc de oameni de studiu, aici, la Florența? Trebuie să fii tare norocos, messer Teofilo. Eu, care chiar m-am născut aici, nu am izbutit nicicând să găsesc mai mult de cinci oameni vrednici de stimă. Iar trei dintre ei au murit. Celălalt zâmbi. — Oh, nu e vorba, firește, de Academia lui Platon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
părăsi slujba pe care o avea în editura tatălui său, pentru a se consacra cu totul picturii. "Ăsta zic și eu noroc!" spunea el. De gândit însă gândea că de noroc nu se putuse plânge niciodată. De când se știa, tot norocos fusese. Astfel, simțea o duioasă recunoștință față de părinții lui, în primul rând pentru că nu se ocupaseră prea mult de creșterea lui, lăsându-i răgazul să viseze în voie, și apoi pentru că se despărțiseră din motive de adulter. Cel puțin acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
accident, pentru ca Jonas, cu mâna dreaptă imobilizată, în sfârșit, printr-un bandaj, și plictisindu-se de moarte, să se poată gândi la dragoste, ba și până atunci, el se grăbi să vadă în acest grav accident un dar trimis de norocoasa lui stea. Dacă nu s-ar fi rănit, n-ar fi avut niciodată răgazul s-o privească pe Louise Poulin așa cum merita ea să fie privită. Rateau, de altfel, era de altă părere. Mic și îndesat, nu-i plăceau decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]