4,744 matches
-
vorbă cu el. Atât și nimic mai mult. La treabă, Petrache! Nu uita să le atragi atenția oamenilor să-și țină gura în privința sămânței de porumb. Am înțeles, domn’ sărjănt! a încercat Petrache să îndulcească atmosfera. Costăchel însă abia a schițat un zâmbet palid. Eh! Apoi eu m-am dus, Costache. Ai grijă cum umbli și grăbește-te! Petrache a pornit din casă în casă, cu un catastif sub braț, chipurile pentru a strânge făncialul. Despre făncial însă lua vorba numai
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
pentru cât mai multe băute și pentru frustrarea de a avea o Germanie condusă eficient de național-socialiști. — Pentru mai multe băute, am răspuns, privindu-l cum bea, aproape cu prea multă recunoștință. Avea un chip șiret, cu o gură care schița un zâmbet marcat de o ironie mușcătoare, În ciuda faptului că ținea pipa Între buze. Un nas cărnos, mare, separa ochii oarecum prea apropiați unul de altul, și susținea o pereche de ochelari cu lentile groase, fără rame. Părul Încă negru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
maxilar care părea delicat și care s-ar fi spart ca o nucă dacă ar fi făcut o scurtă cunoștință cu pumnul meu. Nu aduc așa ceva, i-am explicat. Grasu’ preluă discuția: — Ei, atunci, indiferent ce vinzi, nu vrem. Am schițat un zâmbet fără chef: — Ascultă, Grasule, singurul lucru care mă oprește de la a te Împinge la o parte din calea mea este respirația ta urât mirositoare. Știu că va fi destul de complicat pentru tine, da’ ia vezi dacă te descurci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Întrebați? Am ridicat din umeri: — Pun prea multe Întrebări, Herr Haupthändler. Îmi cer scuze, e un defect profesional, din păcate. O fire bănuitoare face casă bună cu această meseerie. Vă rog să nu vă simțiți jignit. Ei, trebuie să plec. Schiță un zâmbet și, pe când mă conducea la ușă, mi se păru ușurat; speram Însă că spusesem suficient Încât să-i tulbur apele liniștite. Hanomagului pare să-i ia o veșnicie să prindă viteză, așa că optimismul meu nu prea avea baze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
ca să intru aici. Ar fi trebuit să-ți fluturi și tu legitimația de la Sipo, i-am spus. Ai fi intrat fără să plătești. Ăsta e și scopul ei, altfel la ce bun să o ai? Stahlecker privi ecranul fără să schițeze vreo expresie: — Foarte amuzant. Da’ rahatu’ ăsta ce e? — Știrile, deocamdată, i-am spus. Ei, ce-ai găsit? — Întâi trebuie să lămurim mica problemă de azi-noapte. — Îți dau cuvântul meu de onoare, Bruno, că nu l-am mai văzut niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Înfățișare ascetică, cu un chip care avea permanent expresia surprinsă a unui cerb și cu un gât groaznic de subțire, neplăcut la vedere, care-i ieșea din gulerul Îngust precum o țestoasă dintr-o carapace Închiriată. Își dădu voie să schițeze un zâmbet subțire ca o lamă de ras. Se pregătea să-l pună cu multă fermitate la punct pe subordonatul său: — Numai că teoria nu e punctul său forte, zise el. El e un om de acțiune, nu-i așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
liberă, răspunse Six neîndrăznind să mă privească În ochi. Dar e menajera, dacă dorești ceva răcoritor. Cu siguranță te-ai Încălzit bine după mica ta aventură. — Care dintre ele? Că mulțumită ție, am avut parte de câteva „mici aventuri“. El schiță un zâmbet: — Mă refer la câini. A, da, câinii. Da, se Întâmplă ca acum să fiu foarte Încălzit. Erau niște câini mari. Da’ eu sunt mare șmecher, chiar dacă o spun eu Însumi. Am intrat În bibliotecă. — Și mie Îmi place
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Îndemne să spunem Împreună vreo rugăciune, și-și presă meditativ vârfurile degetelor de buze, după care mă Întrebă: — Ia spune-mi, dumneata te-ai gândit vreodată să intri În Gestapo? Mi-am Închipuit că era rândul meu să Încerc să schițez un zâmbet: — Știți, costumul ăsta de pe mine nu era unul prost Înainte de a fi nevoit să dorm În el o săptămână. Oi mirosi eu, dar nu chiar așa de rău. El pufni amuzat: — Capacitatea de a vorbi la fel de dur precum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
cartea poștală de la Vălenii de Munte avea să-și păstreze, Într-adevăr, iradierea. * MRP nu a mai apucat să-mi dedice „medalionul”, nici să-mi publice toate textele, dar În toamna lui 1966 mi-am văzut publicată În mini-revista sa schița Fierul de călcat dragostea. Opovestire erotică și anxioasă, În contrast cu „literatura angajată” care continua să se practice până și la Începutul „liberalizării”. Titlul și textul erau, firește, provocatoare pentru canonul momentului, cum erau toate versurile și prozele țâșnind lunar din cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Cuvântul elogiază limba română, cu trimiteri la Eminescu și Caragiale. Cartea, criticul, cititorii lărgește aria altui elogiu introductiv, adresat de astă dată lui Călinescu, prin observații critice (de pildă, la adresa televiziunii), până la ampla enumerare de autori și cărți. Pacea omului schițează ceea ce, În perspectiva anului 2000, ar putea să Însemne „pacea pentru om”. Impulsuri și ideal argumentează inseparabilitatea dintre cultură și o condiție umană autentică. Acesta e „cadrul” În care se Înscriu contribuțiile principale, cu dominante de obicei aplicative: o retrospectivă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Sábato (cu referiri suplimentare la Llosa, Borges, Cortázar și alți latinoamericani celebri). Rapsodia română prilejuiește un cald elogiu lui George Enescu („Emblema luminoasă” a României, p. 163). E celebrat Emil Palade, laureat al Premiului Nobel. O bucureșteană Seară cu violoncel schițează profilul violoncelistei sovietice Natalia Gutman. Filmele lui Wajda, Tarkovski, Kurosawa declanșează alte gânduri etc. Aria de cuprindere culturală e foarte vastă și vizează atât Împliniri spectaculoase, cât și evoluții promițătoare. O constantă a raportării la literatura română din ultimele decenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
extreme sub controlul unei lucidități nu doar precoce, ci de-a dreptul implacabilă. Într-o teză la filosofie, În clasa VI-a a liceului real din Roman, notată cu 10 În primul trimestru al anului 1926, elevul Blecher L. Max schițează deja, credem, ceea ce am putea numi tema viitorului scriitor: „ce-i viața, ce-i moartea, dar mai ales ce-i lumea”. Elevul consideră că uimirea și frica de necunoscut nasc sentimentul divinității, dar și pasiunea cunoașterii, pe care va Încerca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
acel „gâdilat” dement, provocat fie și doar atunci când Adela Îndreaptă spre el un deget, sugerând atingerea, sursa unei panici sălbatice și a unor convulsii de râs bolnav, „sub influența unei imagini interioare, căreia nu-i putea rezista”. „Prăvăliile de scorțișoară”, schițate În cromatică chagaliană, sunt ale tradiționalului „shtetl” provincial, localizat În memoria unui pribeag infant și nocturn, „Strada Crocodililor” anunță surogatul modern. Brunetele trădează „rasa unui sânge negru, focos”, opuse și amestecate cu prostituatele noilor timpuri, care pot fi, la fel de bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
fel de concluzie consolatoare, americanul mai vârstnic, considerat „a national treasure” a Lumii Noi. Arhiva românească rămasă În locuința lui Saul, pe care am consultat-o după moartea sa, arată o deloc obnubilată memorie a spațiu-timpului de Început. Arborele genealogic, schițat de mâna sa pe mari planșe de desen, cuprinde o familie românească numeroasă. Bunicul dinspre tată, Nathan, căsătorit de două ori, cu copii din ambele mariaje, se născuse În Rusia și trăise, croitor militar, la Buzău. Singurul fiu din prima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
pricepem ce spune. În cele din urmă, mă face să înțeleg că Tang Nah a luat o supradoză de somnifere și că se află la spital. Mă grăbesc la căpătâiul lui. Îl strig pe nume. Își deschide ochii, încearcă să schițeze un zâmbet și își pierde din nou cunoștința. Nu știu ce să zic. După ce Tang Nah iese din spital, îmi iau rămas bun de la mătușa mea și mă întorc cu el la Shanghai. * Lan Ping se mută la Tang Nah. Se forțează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
despre vreme, sănătate și război. Privind spre soare, care apune pe după trunchiurile copacilor, el îmi propune să ne așezăm la umbra unui copac. Lao Lin începe să mă felicite. Îmi spune că cererea noastră de căsătorie a fost aprobată. Nu schițez nici o reacție. Aștept să arunce bomba. Nu ești încântată? Zâmbind, își netezește barba țepoasă cu degetele-i lungi. M-am pregătit să lupt pentru drepturile mele, îi răspund eu cu franchețe. Lao Lin râde stingherit. Îi arunc o privire iubitului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Ai subliniat la a opta ședință al celui de-al zecelea congres că există o tendință de folosire a literaturii ca armă pentru atacarea Partidului Comunist. Sunt întru totul de acord. Am convingerea că este intenția dușmanului nostru. El nu schițează nici o expresie. Ea continuă, de parcă ar fi din nou Nora pe scenă. Mi-am îndreptat atenția spre o piesă devenită de curând populară. Cred că piesa e folosită ca armă împotriva ta. Cum se numește? Hairui concediat din funcție. Cunosc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
nouăsprezece volume, câte erau în total, cărți care pluteau din mână-n mână, revândute, așa cum pluteau acei copii orfani prin lumea lor distrusă de adulți. Stătu printre teancurile mucegăite din librărie, răsfoind coperțile uzate până când găsi una cu literele „M.S.“ schițate de o mână nesigură, grăbită. Blestemul vieții orașelor mici în ape puțin adânci: bunurile tale cele mai de preț ieșeau tot timpul la iveală, revândute la nesfârșit. Se așeză și îi citi ore întregi. Îi citi cu voce tare până când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
miniatural de cameră studențească, recondiționat, pe care-l luase de la Goodwill cu zece dolari. Își menținea apartamentul la o temperatură meschină de cincisprezece grade. Bineînțeles că avea dreptate: era singurul mod de viață care putea fi apărat. Dar ea-și schițase deja planuri să-i facă lui casa mai locuibilă. Femeia aia are propriul termometru interior, spuse ea. Propriul ceas atomic. E ultima persoană de pe pământ care nu-și împarte timpul proporțional. E atât de egală. Atât de liniștită. Un balon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
dinspre nord a șoselei. Cot la cot, cercetară drumul înapoi spre est, ca niște păsări Junco scurmând în căutarea hranei. Ochiul antrenat al lui Daniel descoperi din nou urmele invizibile - o bucată de pământ zdrobit, nisipos, cu două adâncituri abia schițate de roți care încă nu dispăruseră odată cu dezghețul primăverii. Karin îl prinse pe Daniel de braț. —Trebuia să aducem un aparat de fotografiat. Până la vară, absolut toate urmele astea or să dispară. Poliția are sigur fotografii la dosar. —N-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
așteptase când înființase centrul de asistență socială, în urmă cu trei ani. După ani de derivă printre slujbe nesatisfăcătoare, se regăsise în sfârșit într-o vocație pe care nu și-o bănuise niciodată. Atentă să nu încalce confidențialitatea profesională, îi schiță punctele esențiale ale celor mai interesante cazuri, în timp ce pregătiră împreună un rizoto. Până se așezară la masă, Weber nu-și mai amintea decât vag poveștile ei. Mâncară unul lângă altul, așezați pe scaune de bar la masa înaltă de bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
diferența între o pitulice și o ciocănitoare roșie și totuși putea să descrie, în detaliu, această diferență. În cărțile sale descrisese de mai multe ori cazuri de prosopagnozie. La capitolul boli cu adevărat vertiginoase, creierul avea resurse nesfârșite. Țara mirării schița portretul lui Joseph S. La douăzeci și ceva de ani, un hoț îl împușcase în cap cu o armă de calibru mic, distrugându-i o mică regiune din zona inferotemporală - girusul fusiform. Își pierduse capacitatea de a recunoaște cunoscuții, prietenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
veche, neîncheiată. —Să muncim? spuse Duane. E duminică, pentru numele lui Dumnezeu. Din Mark se scurse un chicotit. —Nici măcar Dumnezeu nu s-a omorât cu munca tot timpul, doamna sergent. —Plecați, spuse ea. Duceți-vă să omorâți niște vaci. Rupp schiță un mic zâmbet de reclamă și își mângâie obrazul cu dosul unghiilor. —Las-o baltă, donșoară Gandhi. De fiecare dată când muști dintr-un burger, înghiți o bucată de vacă. Știi ce cred eu? Băiatul ăsta al nostru are dreptate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
publică până vă dau ăia afară? Ce făceau ei doi împreună? Distracția nu făcea parte dintre lucrurile pe care le aprofundaseră. Câteodată ne plimbăm. Lucrăm împreună. Pentru Adăpost. —Și ce faceți? Păi, deocamdată încercăm să salvăm cocorii de admiratorii lor. Schiță amănuntele unei zile de muncă obișnuite, surprinzându-se pe sine pe măsură ce vorbea. Lucra la Adăpost de ceva mai mult de o lună și vorbea cu patima unui convertit. Acum nu-și mai putea închipui viața fără munca asta. Să stea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Ce însemna adevărul, față de supraviețuire? Chiar dacă plutea, se frânsese, se despicase sau rămăsese în urmă cu o treime de secundă, ceva insista încă: Eu. Întotdeaua, apa era aceea care se schimba, în timp ce râul stătea pe loc. Sinele era un tablou, schițat pe suprafața aceea lichidă. Un gând transmitea un potențial de acțiune unui axon. Puțin glutamat sărea în gol, găsea un receptor pe dendrita-țintă și declanșa un potențial de acțiune în a doua celulă. Dar abia apoi venea adevărata descărcare: potențialul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]