36,856 matches
-
Permanenta căutare și valorizare a limbajului, specifică generației '60, inițiată de către moderniști, care încep să pună accentul pe fond, în detrimentul formei, sau pe instrumentul lingvistic, prin intermediul căruia se transmite acest conținut, își găsește, astfel, continuitate la neo și postmodeniști.26 Regăsind un nou Nichita Stănescu, care, din disperarea de a nu găsi cuvintele potrivite, în cele deja existente, inventează jocul necuvintelor, luăm afirmația Anei Blandiana drept o completare a colegului său mai tânăr de generație: "Nu imaginile îmi lipsesc, îmi lipsesc
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de grade și devine repaus, devine acceptare. Dacă primele volume ale scriitoarei sunt pline de freamăt, dar și de bucurie, de dorință de luptă, ele stând, fără îndoială, sub semnul identificării poetului cu viața semenilor, realitatea interioară a Anei Blandiana regăsind suficiente resurse de luptă contra celei exterioare, care nu este, pare-se, chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea la acea minunată vârstă a tinereții, spre final, exteriorul devine sufocant, poeta simțindu-se captivă într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
pare-se, chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea la acea minunată vârstă a tinereții, spre final, exteriorul devine sufocant, poeta simțindu-se captivă într-un Univers pe care nu îl înțelege, în care nu se regăsește, dar, mai ales, contra căruia nu mai are puterea să lupte. Și în acest lucru stă tragicul. S-ar spune că Ana Blandiana este un Treplev cehovian, căutător permanent, al absolutului, stângaci, din păcate, în crearea personală a acestui absolut
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
abia începuse, plătea încă prețul unor locuri comune, care dau poeziei și prozei acelor ani un izbitor aer de familie, în pofida personalității inconfundabile reunite în tablou"45. Și, cum criza identitară își are originile în copilărie, când poeta nu se regăsește pe ea însăși în propriul trup, parcă prea firav și prea mic pentru imensul suflet pe care îl poartă 46, poetei nu-i rămâne decât să se "dezintegreze pentru a se regăsi în elementele din universul înconjurător"47. Rescriind importanța
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
are originile în copilărie, când poeta nu se regăsește pe ea însăși în propriul trup, parcă prea firav și prea mic pentru imensul suflet pe care îl poartă 46, poetei nu-i rămâne decât să se "dezintegreze pentru a se regăsi în elementele din universul înconjurător"47. Rescriind importanța lucrurilor secundare, poeta încearcă transformarea propriului trup în suflet: "Din oglindă mă privea un trup firav/ Cu claviatura oaselor distinctă,/ Inima-apăsa pe clape grav/ Și-ncerca să-apară în oglindă// N-am văzut
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
numai femeile deși ele par a fi obiectul de referință al poetei, care face un superb periplu de le general la individual, de la ele la ea, care este însăși Ana Blandiana. Funcția semnificativă a limbajului identificată de Eugeniu Coșeriu se regăsește în aceste versuri, tocmai în multiplele semnificații atribuite ploii, care, din fenomen natural, devine ființă vie, cu variate funcții și personaje, căpătând rolul de veritabil personaj sau, mai bine zis, de veritabile personaje, ținând cont de variata ipostaziere. Identificarea cu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
din fenomen natural, devine ființă vie, cu variate funcții și personaje, căpătând rolul de veritabil personaj sau, mai bine zis, de veritabile personaje, ținând cont de variata ipostaziere. Identificarea cu ploaia, adică identificarea cu ceilalți, deci raportarea la alteritate, se regăsește și într-un alt poem, similar acestuia, ploile fiind oamenii aceia, tineri și exuberanți în suflet. "Răspunde-mi, răspunde-mi, cine-s mai frumoși: oamenii, ploaia?", pare să se afle pe aceeași linie semiotică, iar voioșia, dorința jocului este încărcată
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
parcurs, strigăte de neputință în obiectivele propuse. Vârsta originară a copilăriei, transpusă în poezie, adică reîntoarcerea la vremurile edenice, în care lumea întreagă este o poezie, nefiind nevoie de vreo mediere sau de vreo reconstruire a unei noi lumi, se regăsește în poemele Învingători și Mândrie. Nostalgia manifestată pentru vremurile apuse, fie ea trăită la nivel individual sau colectiv, nu este altceva decât nostalgia pentru eden, pentru paradisul pierdut. Încredințarea unei stări de fericire pe care numai trecutul o deține, în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
arcului de vișin, care capătă două conotații distincte. În prima parte este simbolul unei trăiri plenare, al unei vârste ce își ține în mâini, cu putere, destinul, pentru ca în ultima strofă să devină simbolul unui trecut ce nu se mai regăsește în realitatea înconjurătoare"51: "Arcul de vișin uitat pe umăr se legăna,/ Călcam molozul cu ură în rând cu băieții-/ Pe dureroase străzi de mahala/ Târam tăcuți pisica moartă a ceții". (Învingători) "Poezia, în general, e un monolog, care are
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
drept salvator și reprezentant al unei generații capătă, astfel, contururi raționale, dincolo de cele exclusive senzoriale, în consecință trăirea acestuia ca militant al unor interese civice și spiritual este răspunsul strigătului poporului, al "interogației ontologice"58. Identificarea cu ceilalți, care se regăsește în majoritatea poemelor acestui prim volum (Aripi, Memoriu, Noapte de dragoste, Glumă, Regenerare, Robinson Crusoe), în scopul autocunoașterii, "se prelungește în tot ceea ce o înconjoară"59. Cu versuri de o transparență tulburătoare, poeziile cu iz ludic (Glumă și Glumă II
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a oricărui text literar 66. Căutarea sensului unei astfel de existențe "este obligată să îmbrace haina cuvântului (subl. n. A.I.P.). Neîncrederea în cuvânt și conștientizarea că acest fel de a viețui este ca o sabie cu două tăișuri se regăsesc în poezia Darul"67: "Tragic mi-e darul, asemenea pedepselor vechi/ Ce strămoș mi-a greșit ca să-i port lauri-vina?/ tot ce-ating se preface-n cuvinte/ Ca-n legenda regelui Midas". Stând sub semnul cuvântului prim, al cuvântului creator
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
indisolubilă care se creează între sens și text. Dacă sensul deconstructivist există doar în text, în afara lui lipsind cu desăvârșire, atunci căderea ar fi o dărâmare a oricăror certitudini și instaurarea altora noi. Volumul Octombrie, Noiembrie, Decembrie, 1972, pare să regăsească o ultimă evadare, în iubire, care este, însă, o altă iubire, deconstrucție a celei originare: cea de sfârșit. Astfel încât, s-ar putea spune că acest volum este "o abordare metafizică panteistă a iubirii, în care erosul se intensifică cu sacralizarea
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
care se dedublează și se restrâng, cresc și descresc, se înalță și se prăbușesc, într-un permanent joc al căutării sinelui și al refugiului în universul său singular. Metaforele succesive sunt toate acele metafore care caracterizează fiecare volum în parte, regăsindu-se pretutindeni și generând, continuu, altele noi. Deși metaforele succesive se întretaie, pe alocuri, cu metaforele deschise și cu metaforele opace, totuși, ele devin stigmatul acestor volume de început, pe care le-am numit și volumele deconstrucției. În consecință, autoarea
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
noi. Despre toate acestea ne vom ocupa în a doua parte a studiului nostru, pe care o intitulăm sugestiv etapa reconstrucției sau a demetaforizării. 3.1.1.2. Metafore deschise Dincolo de metaforele succesive, care caracterizează fiecare volum și care se regăsesc, cu semnificații specifice, aproape în fiecare poem al acestui volum, ne vom referi, pe scurt, la metaforele deschise. Modificarea înțelesului propriu al unui cuvânt sau a unei construcții gramaticale uzuale se face, în cazul acestora, la vedere. Deși capătă sens
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
sunt legate de o anumită ideologie, transparența constând în facilitatea cu care li se poate atribui un sens. Totuși, ele se pliază pe canonul individual, specific Anei Blandiana, dar și pe canonul paradigmatic, suportând o anumită deviere de la sensul clasic regăsit în dicționarele de simboluri. Ocupându-ne de acestea, identificăm un dinamism semantic, nu doar de la sensul originar la cel inovat de Ana Blandiana, ci și în interiorul volumelor Anei Blandiana. Copilăria, ca primă metaforă-simbol a volumelor de debut, cunoaște un traseu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ruptura de natură, dovadă a suprapunerii inițiale perfecte între cele două elemente, când timpul și spațiul erau totuna. Deconstrucția propriului canon se realizează chiar în interiorul creației poetice, autoarea devenind neputincioasă de a se mai reconstitui și de a se mai regăsi pe sine, odată cu îndepărtarea de vârsta copilăriei: Nu pot împiedica ziua să aibă douăzeci și patru de ore./ Pot doar spune Iartă-mă pentru durata zilei;/ Nu pot împiedica zborul fluturilor din viermi,/ Pot doar să te rog să mă ierți pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de durere/ Numai ochii ochii da, recunosc -/ Sunt asemenea cu ai statuilor,/ Albi,/ Cu pupilele întoarse înăuntru". (Ochii statuilor) Mai presus de orice, somnul și visul devin, la Ana Blandiana, spații interioare, de refugiu, în care ea pare să se regăsească pe sine. Prielnice detașării eului de lume, acestea permit reactualizarea unor lumi proprii, pierdute de mult sau inexistente, dar pe care autorul le readuce în prim-plan. Reconstituirea acestor lumi se face cu ajutorul timpului viitorului, timp care îi succede visului
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
să dea contur chiar invizibilului. "Aș fi putut să te ating./ Dar mi-e teamă să nu te scutur,/ Dar pe făptura-ți nevăzută/ Conturul nesperat de dar/ Aș fi putut..." (Abia începusem să simt) În încercarea zadarnică de a regăsi ce pare pentru totdeauna pierdut, poezia în sine devine o călătorie spre viitor sau spre trecut, dinamismul fiind cel care caracterizează arta. "Ce este o călătorie, dacă nu o înscenare de a vedea cum, în alte condiții, sufletul nostru rămâne
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
că poezia nu trebuie să exprime ceva, ci trebuie să se exprime pe sine, alteritatea fiind suspendată în cele mai multe cazuri. În poezia Un altul, raportarea la celălalt există totuși, făcându-se, însă, într-un mod imperfect. Poeta nu se mai regăsește identitar cu celălalt, noua ea nefiind recunoscută nici de ceilalți și nici măcar de sine înseși: "De-acolo din frunză/ Un altul se uită la mine/ Cu o răbdare-mpărțită în veri și în toamne,/ Fără să spună nimic,/ Mirându-se doar
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
întoarcere la timpul primordial poate fi o bună ocazie pentru a călători. O călătorie, care se face, de data aceasta, cu ajutorul cuvântului. "Existența ființei este redusă la existența cuvântului", iar, "meditația asupra temei timpului, reluată cu obstinație, pare să-și regăsească puterea și farmecul, în Cuvântul rostit dintâi"138: "Când ajung, mai întâi, dau nume/ Obiectelor și ființelor,/ Iar ele încep să existe,/ În funcție de numărul literelor,/ Pe care am binevoit să li-l acord./ Evident, totul e numai un joc,/ Dar
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
surprinzătoare metafora zeului la Ana Blandiana, chiar știind-o preluată de la Nichita Stănescu, cu atât mai mult cu cât ea capătă o nuanță mai mult profană decât sacră. Desacralizarea sacrului sau descompunerea spiritualității este redată prin substantivul hohotul, care se regăsește încă din titlu, devenind simbol al poeziei, pus în legătură cu substantivul zeu, conduce, totodată, către o deconstrucție a canonului paradigmatic stănescian. Zeul lui Nichita Stănescu era Vasile Pârvan, omul care, mai presus de Eminescu, de Blaga, de Arghezi, îl copleșește pe
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
aparență constituindu-se în metatext, se proiectează, în fapt, în interiorul poeticii și, totodată deasupra ei. Sufletul este cel care se răsfrânge asupra exteriorului, întrupându-se apoi în oglindă și luând numeroase chipuri, așa cum ființa poetei are mai multe fațete, fiecare regăsindu-se și descinzând din cealaltă, asemenea păpușii rusești marușca: "Științele exacte sugerează că universul fizic este o fluctuație a vidului, un joc capricios, între aparență și dispariție. Universul în care trăim este un fel de particulă virtuală gigantică. În același
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a fi readus în prezent. Astfel volumele de debut ale Anei Blandiana, sunt pline de freamăt, dar și de bucurie, de dorință de luptă, ele stând, fără îndoială, sub semnul identificării poetului cu viața semenilor, realitatea interioară a Anei Blandiana regăsind suficiente resurse de luptă contra celei exterioare, care nu este, pare-se, nici chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea, la acea minunată vârstă a tinereții. Descântecul de ploaie, poezia de referință a primului volum al
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
am simțit/ Cum hora miresei se învârtea.//"), atunci viața în sine nu există, ea fiind înșelătoare și ascunsă mereu sub un voal de nuntă, care și acesta este de fapt un voal de doliu. Cadrul acesta ireal, aproape oniric, îl regăsim și în Inima reginei (1971), unde "guvernează aceeași atmosferă gotică, cețoasă, cu tot felul de castele, cetăți, turnuri, scări, ziduri, un spațiu labirintic, în care urcușul și coborâșul, morții și viii se confundă ambiguu, în care Ieronim regele, Ierodesa regina
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
scăpa de ea, este necesar să o folosească drept instrument al reconstrucției interioare, iar lucrul acesta îl manifestă în toate creațiile sale, nu doar în poezie. Deși, întrebată fiind care este genul literar care o reprezintă și în care se regăsește cel mai bine, Ileana Mălăncioiu răspunde, fără drept de contestare, poezia, nu respinge, întru totul, latura epică, dar nici pe cea care se află la granița dintre genuri, și care este eseul, care este, în cele din urmă, tot o
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]