36,856 matches
-
la deviații psihice supradimensionate până la absurd (numele lui Eugène Ionesco nu poate fi ocolit, dar aici este vorba de un absurd existențialist pus În ramă). Într-un alt roman, din 1999, Opera postumă a lui Thomas Pilaster motivul dublului se regăsește exploatat de-a lungul unui demers ludic și livresc totodată (la fel se Întîmplă și În Démolir Nisard, 2006). Dualitatea se stabilește Între două entități simbiotice, alternative, pe Întinderea infinită a substanței textuale: “Când treci fără Întrerupere de la o carte
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
paginile romanelor lui Patrick Deville, grosimea acestora din urmă s-ar Înjumătăți. Trama narativă, așadar și personajele, sînt “scufundate” În lucruri, dar fără ca cititorului să i se ceară aptitudini de scafandru, căutător de perle sau, Doamne ferește, vidanjor pentru a o regăsi, pentru a le reconstrui. Lucrurile și ființele sînt, la Patrick Deville, consubstanțiale, lor li se conferă același statut ontologic, fără ca asta să implice totuși reificarea, un concept la modă În discursul unei anumite ideologii. În ciuda faptului că Jérôme Lindon, legendarul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
o necesară repoziționare a unor concepte filozofice cu biografie redutabilă, ca realitatea sau timpul. și tocmai În privința celei din urmă categorii, propoziția aristotelică “despre astfel de lucruri [desfășurate În același timp, n.m.] se spune că sînt simultane În privința timpului” se regăsește răsturnată de către scena din romanul lui Deville de la pagina 47, unde eroul “aruncă un pumn În fața chelnerului” Într-o primă ipostază, după care “n-am aruncat nici un pumn În fața chelnerului”: simultaneitatea a avut loc În spațiu, căci primul gest (proiecție
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
oase și, la o adică, mai ușurat de o masturbare mecanică, aproape letargică (nu rîdeți!) decît de un act sexual solicitant: “M-am masturbat Încet, Încercînd să alung orice imagine sexuală, gîndindu-mă la situația economică internațională de exemplu [...] Am ejaculat regăsind procentele matinale de la Dow Jones și cele de la Cac-40”. N-aș vrea ca lectura unui asemenea roman să intre imediat În bibliografia criticii societății de consum. Pentru că există cîteva motive pentru care realitatea (cu a sa prezență nominală obsesivă În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
despre provocarea realității mai degrabă decât reprezentarea ei. Ajunge Însă cu critica impresionistă. Echenoz este un excelent reciclator: polarul, romanul negru, de spionaj, comando, toată literatura de consum pentru adulți, mai puțin, desigur, cea à l’eau de rose se regăsește dezarmată, alterată și, literar vorbind, up-gradată. Dar succesul său rezidă probabil și În naturalețea scriiturii sale (stilul) - bine controlată, dar prudentă, vădind un acut simț al măsurii, umor - sau În coerența demersului său literar. Pe de altă parte, cititorul ideal
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
autorul, la aceea a individului exilat dintr-o patrie a originii aflată dincolo de puterea istoriei, un tărîm al “tinereții fără bătrînețe”, singurul În care cuvintele sunt capabile de a rosti adevărul: “...de aici sau de aiurea nu voi mai putea regăsi drumul mongol, nu mă voi putea exila decît În minciună, aceasta este probabil lecția, În loc de a divaga fudul despre aici și despre aiurea ar fi mai bine o dată pentru totdeauna ca denumirile să nu aceeadă la stadiul de existență reală
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
pe coordonate spațio-temporale cît mai vaste, de a Împiedica identificarea fidelă, din partea cititorului, cu realități istorice. Aceste decupaje aproximative, plutitoare, sînt proprii prozei franceze actuale. Le-am Întîlnit și la Amélie Nothomb, la Echenoz În mod special, și le vom regăsi la alți prozatori. Putem vorbi pe de o parte de moștenirea Noului Roman antirealist, anistoric, dar și de criza contemporană a Adevărului, de revirimentul relativismului. Ce alt adevăr, afară de acela subiectiv, autoreferențial, mai Îndrăznește să-și asume literatura? - este o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
te scoți” astfel. Să fie vorba despre o subzistență a tragediei Într-o epocă refractară la tragic și dezamăgită tocmai din cauza asta? Fiecare eșec Înregistrat În romanele lui Adely devine, dialectic, mijloc de cunoaștere. În urma lor, de fiecare dată, protagonistul regăsește calea spre sine Însuși, schimbarea la față prin actul scrierii cere obligatoriu o dialectică negativă căreia să-i fie rezolvarea. Mad about the Boy, microromanul apărut În 2003 la Gallimard, păstrează elemente deja consacrate: o țară ieșită recent de sub „Dictatură
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
peste tot, francezii nu vor să-i imite. Pentru a Încrca să existe, ei trebuie să scrie altfel. Ce au romancierii francezi de spus lumii literare, ce au ei de propus publicului amator de literatură? O parte a răspunsului se regăsește În exigențele cărora trebuie să se conformeze o carte premiabilă. O alta s-ar putea formula astfel: pentru că astăzi scriitorii cei mai traduși trebuie să fie agreabili, simpatici, alerți, ca niște regizori de sitcom (vezi Amélie Nothomb sau Daniel Pennac
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ajuns aici pe altă filieră, prin Proust? (Unde mai pui că Husserl e una, Bergson, alta, că, dacă tot conectăm literatura la gîndirea epocii, de ce n-am conecta-o la tipuri de discursuri, de pildă pozitivismul sau obiectivismul fenomenologic, de regăsit În alte domenii intelectuale?) Există așadar o mare cantitate de aleatoriu În studiul literaturii moderne. Într-o ordine ea Însăși oarecare, avem două mari convenții care-l regizează: arbitrariul limbii și arbitrariul estetic. Ce justifică, altfel spus, studiul lui Camil
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Autoportrait (à l'étranger) (2000) Primul roman al lui Toussaint are tot trei părți, identificate oarecum geometric, printr-un moto bizar: teorema lui Pitagora. Există deci două catete și o ipotenuză, care alcătuiesc „figura” romanului. Aceeași obsesie a geometrie se regăsește și În Să fugi! : „De cînd jucam, fusesem transportat Într-o altă lume, o lume abstractă, interioară și mentală, unde muchiile lumii exterioare păreau tocite, iar suprafețele dispăruseră.” Emmanuel Adely, Mad about the boy, Editura Paralela 45, 2004 Poate că
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
45, 2003, traducerea: Delia Voicu Nocturnes, Adam Biro, 2005 Peter Brook. Vers un théâtre premier, Flammarion, Paris, 2005;Peter Brook. Spre teatrul formelor simple, Editura UNITEXTPOLIROM, Iași, 2005, traducerea: Delia Voicu Cuvânt înaintetc "Cuvânt înainte" Supravegherea și dispozitivele sale se regăsesc într-un număr important de texte de teatru, pe care nici n-am dorit și nici n-am căutat să le inventariez în ansamblul lor: totalizării i-am preferat selecția modelelor pe care unele piese le relevă, permițând, în același
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Notă asupra edițieitc "Notă asupra ediției" Pentru această carte, mai degrabă eseu decât teză, am sacrificat principiul notelor de subsol, spre a oferi cititorilor, în corpul textului, referințele la paginile și titlurile operelor citate, urmând ca indicațiile complete să fie regăsite în bibliografia de la sfârșitul volumului. „Zgomot de cheie. Se deschide ușa. Apare gardianul zâmbind. Aruncă o privire cu subînțeles către Ochi Verzi. Supraveghetorul general în ținută de ceremonie, împreună cu supraveghetorul celulei. SUPRAVEGHETORUL GENERAL: Am auzit, am văzut tot. Pentru tine
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
pot duce la adevăr sau... la minciună, în fața ochilor săi „suprainformați”. Această carte este marcată de o experiență și poartă amprenta unei descoperiri: scena este supravegheată. Din sală, dar, mai mult decât atât, chiar și din inima ficțiunii, unde se regăsesc dispozitive de supraveghere, cărora „veghetorul de noapte” se delectează să le descopere mecanismele și să le urmărească efectele. Lucrul acesta îi face plăcere în măsura în care beneficiază, de fiecare dată, de un surplus de informație ce îi permite să privească de sus
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Activitatea mea constă în a scrie fără ca vreodată să mă plasez de o parte ori de cealaltă, mereu în mijlocul vadului, sfâșiat între biografic și teoretic. Sunt un spectator care nu-și dezlipește ochii de la platoul de joc, pentru că vrea să regăsească acolo tot ceea ce poate căpăta sensul unui eveniment personal, tot ceea ce arta convertește în experiență. Atunci scrii pornind nu doar de la tine, ci de la eul tău fecundat de puterile scenei. O situație în care m-am aflat ca spectator stă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
bulevardul udat de ploaie, mi-am dat seama că, dincolo de reușita regiei, identificasem un dispozitiv demn de a fi căutat și în altă parte, în alte texte și contexte. Singur în noapte, am înțeles că, în sală, ca spectator, mă regăsisem, pentru întâia oară, de partea supraveghetorilor, în timp ce, în viață, petrecusem ani în șir de partea celor supravegheați. Și, încet-încet, îmi reveneau amintirile acelor intime întruniri familiale despre care părinții mei descoperiseră, cu ani mai târziu, că fuseseră „infiltrate”, că printre
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
caută confirmarea spuselor acesteia folosindu-se de dispozitivul de supraveghere construit cu ajutorul trupei de actori, dispozitiv numit, de altfel, „cursa de șoareci”, nume ce trimite explicit la subterfugiile unei capcane... Vom apela și la alte exemple, căci principiul „dispozitivului” se regăsește de la Racine până la Marivaux și Strindberg. Dacă Socrate era convins că se poate ajunge la adevăr prin interogația dialectică, aici e utilizată viclenia, la fel de eficace în montarea unui „dispozitiv” capabil să furnizeze informații decisive. Încă o dată, aflarea adevărului cere trudă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
nu este însoțită - cel puțin în acest mic univers - de sancțiuni drastice. Iată de ce, la Goldoni, ea rămâne o sursă de socialitate, lipsită de primejdiile și de amenințările asociate de obicei supravegherii ordonate de autoritățile politice. Supravegherea de proximitate se regăsește în numeroase piese bulevardiere, numai că aici situația își pierde deseori mobilitatea și, devenită rigidă, fixează personajele în tipare, reducându-le la o funcție precisă. Să cităm, cu titlu de exemplu, un text emblematic, Gaițele, de Alexandru Kirițescu. Protagonistele (într-
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
singurul - este legat întotdeauna de concret, există prin concret. Să-și asume concretul, să-l integreze, să-l deturneze, iată tot atâtea probleme pe care e obligat să și le pună orice spectacol. Acesta e pariul lui, pe care-l regăsim și în cazul supravegherii, unde „concretizarea” coprezenței devine esențială. Supravegherea, se înțelege de la sine, reclamă existența a doi termeni cu grade diferite de vizibilitate. Diferențierea poate atinge un maximum în situația paradigmatică în care una dintre persoanele implicate este perfect
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dinapoia cărora se trage cu urechea sau prin care se pătrunde brutal în spațiul intim al oamenilor? Siguranței oferite de cei patru pereți ai camerei-refugiu îi succede principiul deschiderii generalizate: oricine poate intra, oricând. Principiu a cărui exasperată materializare o regăsim, de pildă, în Pescărușul, în scena revederii tragice dintre Nina și Kostia: aici, nici o precauție nu mai e posibilă, ușa „nu are încuietoare” și trebuie blocată cu un fotoliu. Pragul nu mai este un scut, el nu mai protejează. Răsturnarea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a unui unic registru dramatic și pentru a asigura invariabila lor succesiune. Viața înseamnă trecerea de la o tonalitate la alta, viața este un carusel care interzice posibilitatea imobilizării într-o singură relație. Alternanța grecilor este o lecție de relativitate. O regăsim și în Japonia, într-o formă încă și mai riguroasă, căci, după o piesă n: cu fantome sau cu războinici, urmează un kyôgen care tratează aproape aceleași subiecte, dar la modul comic. Astfel, ceea ce, în n:, ține de straniu și
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cu cele de luciditate. Cum nebunia poate fi când boală adevărată, când mască, supravegherea se deplasează neîncetat dintr-o tabără în alta. Această eroare de evaluare se află la originea unei ambiguități ce duce finalmente la revelarea adevărului. Procedeul se regăsește și în alte opere, în care, de cele mai multe ori, supraveghetorul își însușește în mod deliberat o identitate falsă, datorită căreia este în măsură să facă descoperiri cu consecințe întotdeauna complexe: Mercur, în Amphitryon - de la greci până la Molière sau Kleist -, sau
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
aparențe mincinoase, el trebuie supravegheat necontenit, vânat în cele mai intime refugii, „despuiat” sistematic de tot ceea ce îi aparține, și asta prin orice mijloace. Ia-o pe drumuri lăturalnice ca să ajungi în centru: deviza oricărei supravegheri! Politica, aidoma teatrului - unde regăsim mecanisme asemănătoare -, se bazează în esența ei pe această convingere. Informațiile obținute prin șiretlicuri sunt, indiscutabil, cele mai credibile și, în consecință, cele mai utile în luarea deciziilor. Iată însă că unii agenți, mai vicleni și mai subtili decât confrații
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
în vederea unei misiuni în străinătate. Vreme îndelungată, această pedagogie, formulată cu un asemenea cinism de către Polonius, a părut să se aplice perfect țărilor din Est unde, de fiecare dată, replicile de mai sus stârneau reacția violentă a publicului, care își regăsea în ele propria experiență a supravegherii îndurate zi de zi. Coincidențele nu se opresc însă aici, deoarece nici Hamlet nu e un inocent; dimpotrivă, și lui i s-au dat, mai mult ca sigur, aceleași sfaturi: educația unui vlăstar regesc
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lui Bulgakov a insistat mai ales asupra acestui ultim sens, făcând din Tartuffe o piesă subversivă în contextul terorii staliniste!). Criticii puterii ecleziastice i se adaugă, de asemenea, motivul supravegherii; el participă la dimensiunea politică a operei, dimensiune ce se regăsește pe mai multe planuri și are numeroase ramificații. Tartuffe nu e doar o simplă piesă tezistă, e mai mult decât atât! Mult mai mult! Observăm mai întâi o supraveghere interioară, domestică, întreprinsă de mediul familial care îi furnizează argumente lui
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]