3,693 matches
-
multe forme. La pești suficient de mari și de buni să potolească foamea care o copleșise în ultimele luni ca un val. Se gândea la curry cu pește și la kebab cu pește. La pomfret, la bekti, la ruhi. La bancuri de creveți mustăcioși. La midii gumate. Se gândea la mâncare din abundență, în toate formele pe care aceasta ar fi putut să le ia. La schinduf și lapte de cămilă, la cartofi dulci și porumb. La mango și la nuci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
lui sau ale prietenilor, pentru Daniel cuvântul „imposibil“ nu există. „Moșule“, zice el, și se-mprietenește cu secretare, vatmani, zugravi, șefi de clan rom. Dă la rindea în rând cu ceilalți. Îl așteaptă pe primar cu orele-n parcare. Zice bancuri bune și politic incorecte. A mai și greșit în viață, asta e. „Materializare“? Puah! Un nebun aruncă o piatră și un sat de înțelepți o caută, asta face Knorr. Și asta cam e definiția artei. A artei de stânga. Nici măcar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2199_a_3524]
-
Nu vrea să fie celebru. Nu vrea să devină capitol în enciclopediile de artă. E naiv, sentimental și ironic. Vede istoria unor oameni acolo unde alții văd doar gunoi. Are două țări și nici o casă. Blace, blace (ăsta e un banc...). Lucrările lui Knorr mă emoționează la fel ca cele ale lui González Torres. Daniel înțelege. Daniel Raluca Voinea Daniel Knorr este un artist care are încă încredere în public. În contextul actual al artei contemporane, în care produsul artistic, de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2199_a_3524]
-
care acționează ca un tunel între prezent și viitor.“ Știrea asta m-a întors pe dos chiar de la începutul săptămânii. Am citit-o în „Gândul“, apoi am văzut-o postată și pe la unele telejurnale. Știu, unii dintre dumneavoastră, obișnuiți cu bancurile despre savanții sovietici care au inventat cam tot ce găsim prin lume, vor fi privit cu adânci urme de îndoială informația asta. Îi rog să „treacă peste“, chestiunea e, dată fiind sursa poveștii, cât se poate de serioasă. Toată tărășenia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2199_a_3524]
-
lui, glaucomul cam nărăvaș și miopia pe piscuri, n-am de ce mă teme, căci o să am mereu viziune; când i-am făcut după-amiaza o surpriză lui Paul St., care a împlinit 82 de ani; când Robert mi-a spus două bancuri bune; când am primit caricatura pentru „Orizont“ de la Ion Barbu; când m-am jucat cu doi maidanezi în parc, în drum spre casă; când am gâdilat-o seara pe mama până era să leșine de râs; când am văzut la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2199_a_3524]
-
de sânge ce alcătuiau o rețea bolnăvicioasă, aflate atât de aproape de suprafață, Încât aveai impresia că i se putea lua pulsul prin ele. Avea câte o glumă pregătită pentru orice ocazie, pe care o Începea invariabil cu formula „Există un banc cunoscut“. Și izbucnea mereu Într-un râs zgomotos când ajungea la poantă. Fima, care auzise deja până la saturație de ce Întârziase mortul la Înmormântare, reuși totuși să scoată un râs ușor, fiindcă Îi era drag acel tiran cu inimă de aur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
și Lermontov mi se păreau foarte veseli și optimiști. Nimic tragic, ochi vioi, poeziile lor se învățau ușor și nici nu-mi venea să cred că ăștia au murit duelându-se. Nu între ei, firește. În literatura rusă era un banc conform căruia, dacă un scriitor rus nu moare foarte devreme, fie în duel, fie sinucigându-se, atunci sigur are epilepsie. Ei bine, unul stătea tare incomod, chiar deasupra băncii mele, și mă privea fix în față, de parcă vroia să mă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2165_a_3490]
-
în 1872. În fiecare primăvară, McKay își construia gabara din lemn în Salmon City, o încărca cu provizii pentru mai multe luni, după care o lua încet în josul râului, oprindu-se, din când în când, să mai caute aur prin bancuri de nisip sau prin pâraiele care se desprindeau în laterale. Uneori, din lemnul bărcii, își construia o colibă și petrecea iarna în canion; alte ori vindea ambarcațiunea pe cât putea și primăvara se întorcea în Salmon City, gata s-o ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
a coborât pușca, iar Jina l-a recunoscut pe moșneagul pe care-l întâlniseră în Salmon, cel care-i invitase la masă în cazul în care supraviețuiau până acolo. Structura pe care el o numise cabană era așezată pe un banc nisipos, împresurat de niște pini jigăriți. Jina a zărit o serie de construcții fără nici o legătură una cu cealaltă, din punct de vedere estetic, care erau înșirate una după cealaltă. Fiecare era mai mică decât cea dinainte, iar lanțul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
întotdeauna era atent la zgomotele produse de veverițe, ca să poată să le fugărească, sau căuta un motiv de bucurie, a ciulit urechile. Mary l-a tras și pe Drew la loc, în apa râului, și l-a așezat pe un banc puțin adânc. I-a sărutat lacrimile și l-a strâns în brațe. Când somonii aveau să se întoarcă, privirile lor aveau să fie ațintite tot spre casă, iar ochii lor aveau să fie tot daltonieni. Somonii nu pot să vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
de vise și Dumnezeu atunci când un înger vine să-i repare o pereche de pantofi: „Pe urmă îngerul a plecat și nu a mai venit să-și ia pantofii reparați. Simion i-a așezat pe o policioară, aflată chiar dinaintea bancului său de lucru. Când avea vreo întrebare mai dificilă despre problemele vieții, li se adresa pantofilor, ca și cum ei ar fi știut răspunsul de la stăpânul lor“. Acesta este începutul Iluminării lui Simion, cizmarul care a găsit audiență la Dumnezeu în chilia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2186_a_3511]
-
debutul în viața sexuală. În primul rând, așa cum se obișnuiește la debutanți, le-o urăm s-o facă cu dreptul (piciorul drept sau altceva drept? - rămâne de văzut și de pipăit!)“ etc. Autorul face impietatea de a târî în sarabanda bancurilor lui și numele lui Marin Preda. Într un capitol intitulat Marin Preda și însușirea unor subiecte de la amatori, el pretinde (poate în glumă, dar cu așa ceva nu se glumește) că Marin Preda colabora cu Securitatea și că se înfrupta din
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
ci de podoabe confecționate din sticlă. Este greu de înțeles cum poate să creadă cineva că adevăruri de ordinul evidenței, cunoscute și acceptate de toată lumea, sunt reflecții proprii, demne să fie multiplicate (prin tipărire) și difuzate. Este exact ca în bancul în care li se explică polițiștilor că puieții de pomi trebuie plantați „cu verdele-n sus“. Vasile Fetescu îi consideră la fel de ignoranți pe toți cititorii săi, explicându-le tacticos ceea ce ei știu de multă vreme. Iată câteva exemple: „Libertatea este
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
altfel se poate dormi și pe scaun. Dar ca mijloc al unui simțământ al comodității, rămâne cu siguranță patul.“ Ion CreangA second hand Se pot face piese de teatru din poveștile lui Ion Creangă? Întrebarea aduce aminte, inevitabil, de un banc cu Radio Erevan, de pe vremea lui Ceaușescu. „Un ascultător întreabă: se poate face comunism în Statele Unite? Răspunsul nostru este: da, dar ar fi păcat.“ La fel se prezintă situația în cazul lui Ion Creangă. Poveștile lui pot fi dramatizate, dar
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
capul În jos În cușca de metal antifonată, la adăpostul pânzei perforate izolatoare, Sammler cedă Îndemnului oriental: „Fie ca soarele să vă lumineze chipul. Să vă aleagă din mulțime (imaginându-și hindușii adunați mereu În mulțimi: ca mările invadate de bancuri de pești) mulți ani de-acum Înainte“. Sammler era hotărât ca Shula să nu facă rău nimănui altcuiva În afara lui Însuși. El era nevoit să Îndure, dar nimeni altcineva nu trebuia supus la așa ceva. M-ar interesa să aud comentariile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
devotamentul ei țicnit era cum nu se poate mai evreică. — Foarte bine, fotografia mea În librării. O idee bună. Excelentă. Dar să furi...? — Practic nu a fost furt. Atunci, ce cuvânt ai prefera și care e diferența? Ca În vechiul banc: ce altceva mai Învăț despre un cal dacă știu că În latină se numește equus? — Dar eu nu sunt hoață. — Foarte bine. În capul tău nu ești hoață. Doar În faptă. — M-am gândit că dacă ai fi hotărât, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
aiuriști, liberaliști, liber-schimbiști, optimiști sau futuriști. Știu doar că, dacă nu au ratat emisiunea în care Ana de Bourbon a fost prezentă, se vor fi simțit, cumva, răzbunați pentru toate prostiile auzite în adolescență. P.S.: Am găsit, recent, într-un banc, cea mai bună caracterizare a geniului victimizării la români. O blondă intră într-o casă de schimb valutar. „Vreau să-mi schimbați 100 de euro!“ Angajatul se uită lung și spune: „Banii ăștia-s falși“! După un moment de uluială
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2195_a_3520]
-
sunt acum cu degețelele băgate adânc În plăcintă. Ascultă ce-ți spun, omul ăsta e prezent peste tot. Îl priveau cum Își bea berea Înconjurat de cunoștințe. Își strivise țigara lovind-o stângaci Într-o scrumieră și Își Întărea efectul bancurilor bătându-i pe umăr pe ascultători. Râdea mult și Întotdeauna foarte tare. De la depărtare, nu puteau să prindă decât câte-o vorbă: „...anul trecut Yankees au avut doar ghini oane, anul ăsta urcă... Vă spun eu, nu poți să pierzi
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
de vitrină. În apă era o mică țestoasă, o carapace de piele plutind calm În ocean. S-ar zice că-i fericită, nu? — Cred că da. Sunt grămezi de pești buni de mâncare pentru ea, privește! I-a arătat un banc de macrouri suspendat În oceanul sticlos. Bill și-a pus cu stângăcie mâna peste a ei, Îi acoperea doar dege tul mare și arătătorul, deși era mare și moale. Mâinile lor acoperiseră zăcământul de petrol și aruncau o umbră pe
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
un aparat de emisie-recepție, ori alt sistem care gâjâia și sâsâia plin de paraziți. Înaintau centimetru cu centimetru. Avea impresia că se află Într-o barcă pe un fluviu nămolos, purtată de un curent lin, intrând la răstimpuri Într-un banc, apoi plutind mai departe. Altădată s-ar fi agitat, grăbită să ajungă mai repede undeva, de astă dată puțin Îi păsa. Nu mai avea unde să se ducă, nu mai putea să facă nimic. La Președinție făcuse tot ce fusese
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
despre care se spunea că ar fi „mai tare ca moartea“, rămâneam în formație, mărșăluind cu pas cadențat. Nici un fel de îndoieli nu-mi întinau credința, nimic subversiv, cum ar fi transmiterea de manifeste, nu vine să mă despovăreze. Nici un banc cu Göring nu mă făcea suspect. Mai degrabă îmi vedeam patria amenințată, fiindcă era înconjurată de dușmani. De când mă îngroziseră rapoartele despre „duminica însângerată de la Bromberg“, niște reportaje care, îndată după începutul războiului, începuseră să umple pagini întregi din Avanpostul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
murmura peltic, indicând pasaje ce au devenit ilizibile: dar n-ai de ce să-ți faci griji, n-ai fost decât un băiat prost, nu ai făcut nimic rău, n-ai denunțat pe nimeni, nici un vecin care mai risca să spună bancuri cinice cu Göring, grasul ăla de mareșal al Reich-ului, și n-ai turnat nici un militar venit în permisie de pe front, care-și făcea un titlu de glorie din faptul că evitase, șiret, acte de eroism demne de Crucea de Fier
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
la câțiva pași de noi și care mănâncă și el, „păi azi e ziua de naștere a lui Adolf! Unde e suplimentul nostru? Păi, ciocolata, țigările, păhărelul de coniac să ciocnim! Heil, Führer-ul meu!“. Acum, cineva încearcă să spună un banc, se încurcă. Râsete molipsitoare. Încep alte bancuri. O imagine pașnică, în secțiune. Nu mai lipsește decât unul care să cânte la muzicuță. „Cum se numește regiunea asta?“ „Lausitz!“ Acum, unul care se pricepe: „Aici sunt cărbuni cu nemiluita...“ În primăvara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mănâncă și el, „păi azi e ziua de naștere a lui Adolf! Unde e suplimentul nostru? Păi, ciocolata, țigările, păhărelul de coniac să ciocnim! Heil, Führer-ul meu!“. Acum, cineva încearcă să spună un banc, se încurcă. Râsete molipsitoare. Încep alte bancuri. O imagine pașnică, în secțiune. Nu mai lipsește decât unul care să cânte la muzicuță. „Cum se numește regiunea asta?“ „Lausitz!“ Acum, unul care se pricepe: „Aici sunt cărbuni cu nemiluita...“ În primăvara lui 1990 m-am dus, din mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
încearcă, harnic și încrâncenat, să-și îmbunătățească latineasca lui precară sunt eu. Ca pe vremea când era elev, face strâmbături și rostește în timpul ăsta poezioara: qui quae quod cuius cuius cuius... Îmi bat joc de el, îl fac „personaj de banc“, dar el nu se lasă distras, vrea să umple cu ceva golul, fie și cu sterilul unei limbi pe care camaradul lui din lagărul Bad Aibling o stăpânise și pe care o numise „pe veci stăpână peste lume“. Mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]