8,226 matches
-
el. Dar poate că-l vor chinui, cândva, remușcările și, atunci când drumul i se va Întretăia cu cel al restului clanului, va vrea să i se alăture. Tot vai de el, de astă dată din partea propriului clan, căci nu mai miroase la fel; e un străin deci. Să presupunem că un... experimentator milos Îl protejează, În interiorul teritoriului clanului, vârându-l Într’o cușcă. În clipa când va reuși să-și impregneze mirosul specific, va fi acceptat cu bucurie, chiar dacă el este
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
capitole de negociere cu Uniunea Europeană. Pare mi-se că guzganul nostru s’a vârât singur acolo, știind că n’are Încotro, chiar dacă cușca e construită de clan, căruia nu-i strică noi resurse: teritoriale, materiale, umane, culturale, spirituale. Începem a mirosi a Europa. Întrebarea e Însă alta: Până ce vom mirosi astfel Întrutotul e firească concurența, poate chiar ostilitatea clanului, dar sigur tatonarea reciprocă. Calea? Celulele olfactive, adică exponenții diplomatici. Doar că guzganul nostru n’are parte decât de amatori postrevoluționari (nu
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
guzganul nostru s’a vârât singur acolo, știind că n’are Încotro, chiar dacă cușca e construită de clan, căruia nu-i strică noi resurse: teritoriale, materiale, umane, culturale, spirituale. Începem a mirosi a Europa. Întrebarea e Însă alta: Până ce vom mirosi astfel Întrutotul e firească concurența, poate chiar ostilitatea clanului, dar sigur tatonarea reciprocă. Calea? Celulele olfactive, adică exponenții diplomatici. Doar că guzganul nostru n’are parte decât de amatori postrevoluționari (nu-i gratulez zicându-le diletanți, aducîndu-mi aminte că ăștia
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
politicului, a doctrinei la putere adică, În diplomație, acolo unde trebuie să fie doar interesul național, Îl va face pe guzganul nostru să verse mai multe picături de sânge - tatonarea se lasă și cu mușcături - decât e nevoie, până va mirosi la fel... 9. Rechinul Nu sunt singurul care spune că atunci când În față ți se ridică o problemă, decât să te apuci În draci de experimentat, mai bine e să Întrebi Natura. Asta are cea mai bună soluție pentru orice
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
vă iert, povestindu-vă cum am băgat În răcori un peștișor acolo, În laboratorul lui Cristi. Unul cam prostuț cu gramul lui de creier, dar - deocamdată - paradoxal de isteț. Pentru că, „deținut“ Într’un borcan Închis ermetic, ca nu cumva să miroase sau să pipăie ceva, În bezna pânzei negre care acoperea borcanul, ca nu cumva să vadă ceva, cu radioul - desigur acordat pe cunoscutul 1053 kHz - destul de tare pentru ca nici să poată auzi, a simțit că eu - pescar proverbial - mă apropiam
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
discuta de pe poziții egale, am scos din geantă o merdenea. Funcționarele din jur, care mă vedeau a patra oară și se resemnaseră de-acum cu gândul că aveam să mai vin, au exclamat într-un glas: „Oh!“. Poate pentru că merdeneaua mirosea exagerat a brânză de butoi sau poate pentru că așa era protocolul, ca fetele din birou să strige „Oh!“ la merdenele, „Au!“ la plăcinte cu stafide și „Vai!“ la cârnăciori oltenești. De uimire, domnișoara V. m-a întrebat din nou ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
fusese cândva un hotel ieftin, avea cinci etaje și un hol foarte mare, pe înălțimea primelor două. La câteva zeci de mese, tot neamul de refuzați ai soartei, majoritatea vârstnici, jucau rummy, citeau reviste sau se adunau la un taifas. Mirosea destul de urât a oboseală și a stătut, dar, fiindcă din stradă nu puteai ghici nimic din forfota dinăuntru, m-am gândit la o cauză. M-am întrebat de ce bătrânii aceia preferau claustrarea, în loc să se prăjească la soare sau să se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
cum fierbea pe plită, și mi se întoarce stomacul pe dos. Ce prostie, domnule Mariean, să chinui vaca, s-o tragi ore întregi de țâțe, când poți să iei foarte bine lapte la pungă de la magazin. Lapte adevărat, care nu miroase a vacă, ci a pungă. Cel mai greu a fost cu murdăria. Am stat mai mult în grajd, ca să mă simt oarecum ca la bloc. Cum atingeam un copac sau mă frecam de frunze, mă duceam să mă spăl. Înțelegi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
Viața de la asfaltul orașului vine. Îi vedeam pe țărani cum se trag la umbră la poalele pădurii și le plângeam de milă. Nu știu ce-i traiul bun, domnule Mariean. A fost o săptămână foarte religioasă. Ei se închinau când vedeau cum miros asfaltul, eu mă închinam când îi vedeam lungiți la umbra brazilor. Acum să-mi spui dumneata, că te pricepi să vindeci oameni ca mine, să tratezi de creier copiii de asfalt: oare mi s-a părut că și vacile se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
sentiment. Cum am lustrat un nomenclaturist Mergeam pe o stradă cu vile, plină de nomenclaturiști. Când traversezi un cartier de ciocoi, nu contează pe ce stradă o apuci. Contează ce simți. Venea primăvara, cireșii înfloreau, plouase un pic și totul mirosea a proaspăt: a ghiocei proaspeți, a văruială proaspătă și a nomenclaturiști proaspeți, mutați de curând în casele celor expirați. De după un gard, se uita la trecători, cu un aer dus, un tată vechi de nomenclaturist proaspăt. Purta un fes ponosit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
cârpești, poți în schimb să-i scuipi. Eu m-am scuipat în viața mea pe nimeni. Totuși, uneori behăi. Dacă nu mă vede nimeni și am ocazia să behăi la un nomenclaturist într-o zi de mai, când tot cartierul miroase a viață nouă și a pereți dați cu Dufo galben și roz, behăi cu plăcere. Așa că i-am tras nomenclaturistului pensionar un behăit drept în față, de era să facă infarct. Fluxul energetic al behăitului meu primordial l-a azvârlit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
mereu. Ar putea să-și facă la Moscova ce cârnați vrea, dar are așa, o idee fixă. O pune pe biata nevastă-mea la treabă. Într-un fel, îl înțeleg. Nevastă-mea pune mult busuioc, iar la ei busuiocul nu miroase, că-i tot timpul frig.“ În ședința consiliului de apărare a țării e discutat cazul V.B. Acesta e numele de cod al lui Vasile B. În ultimul an, a fost sunat de șapte șefi de state, de un înalt analist
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
meu coleg era ofițer SIE sub acoperire, iar misiunea nu-i permitea atunci alte punți afective decât cele strict profesionale. Pe ofițerul care lucra în continuare la „Organe“ îl mâna nevoia democrată de a mă asigura - bănuind că probabil îi mirosisem rostul - de integritatea sa: nu-mi făcuse niciodată vreun rău. Totuși, m-am simțit oribil, ca și când aș fi aflat că femeia de care mă îndrăgostisem pentru prima și ultima oară mortal, fără speranță, la vârsta de douăzeci de ani, era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
casă: ce-ar fi ca astăzi să văd că pe lângă mine trec niște oameni. Și îi văd. Ca să le simt mirosul trebuie să-mi propun asta. Să-i spun nasului: hai, treci la treabă, fiindcă vreau să știu cum mai miroase lumea! La tot ce-i peste măsură de mult, simțurile mele se blochează. Mai bine zis, funcționează selectiv. E de-ajuns să deschid fereastra, și huruitul mașinilor se prăvălește în casă ca o cascadă. Când am fost prima oară la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
sfârșituri din viața noastră sunt neterminate. Spre fetele cu sâni băieții se repezeau câte zece deodată, iar spre cele care râdeau tot timpul, sugerând o disponibilitate imediată, câte douăzeci. Fiind mărunt și interiorizat, dansam numai cu fete urâțele și interiorizate, mirosind intens a școală profesională, a salopete și a dormitor comun, cu câte două moldovence în pat. Ceea ce construia imaginația mea erotică în momentul strânsului în brațe stricau pe loc mirosurile. De la aceste baluri anuale, sortite a răsplăti - ca porția de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
aceste baluri anuale, sortite a răsplăti - ca porția de țuică la masa festivă de 23 August și premiul în cărți de la sfârșitul anului - un tip de depersonalizare cazonă, m-am ales cu o oroare de damfuri biologice niciodată temperată. Mama mirosea frumos, prietenele mamei, care mă strângeau uneori în brațe, miroseau divin, mai ales doamna Stănescu, despre care se vorbea că trăia cu farmacistul din colț, până și unguroaica de la infirmerie, în ciuda damfului de creolină al stabilimentului, mirosea ațâțător a unguroaică
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
la masa festivă de 23 August și premiul în cărți de la sfârșitul anului - un tip de depersonalizare cazonă, m-am ales cu o oroare de damfuri biologice niciodată temperată. Mama mirosea frumos, prietenele mamei, care mă strângeau uneori în brațe, miroseau divin, mai ales doamna Stănescu, despre care se vorbea că trăia cu farmacistul din colț, până și unguroaica de la infirmerie, în ciuda damfului de creolină al stabilimentului, mirosea ațâțător a unguroaică. Numai „fetele noastre“, cum le numea șeful școlii pe viitoarele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
niciodată temperată. Mama mirosea frumos, prietenele mamei, care mă strângeau uneori în brațe, miroseau divin, mai ales doamna Stănescu, despre care se vorbea că trăia cu farmacistul din colț, până și unguroaica de la infirmerie, în ciuda damfului de creolină al stabilimentului, mirosea ațâțător a unguroaică. Numai „fetele noastre“, cum le numea șeful școlii pe viitoarele strungărițe și lăcătușerițe, la revenirea în unitate, nădușeau de îndată ce mă invitau la „damentango“ și mă interiorizau definitiv cu transpirația lor iute și uleioasă. Ca toți scunzii, căutam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
cu transpirația lor iute și uleioasă. Ca toți scunzii, căutam prietenia unor colegi înalți. Și, cum Barta Iosif era colegul cel mai înalt și cu faima că a fost invitat la balurile de la Liceul „Mihai Eminescu“, l-am întrebat cum miroseau liceencele. Lunganul m-a privit pentru prima oară cu prietenie, ca și cum descoperea un om într-un staul cu vite, și mi-a spus visător: „Dacă mă prinde santinela când sar gardul îmbrăcat ca oamenii, în haine civile, e vai de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
descoperea un om într-un staul cu vite, și mi-a spus visător: „Dacă mă prinde santinela când sar gardul îmbrăcat ca oamenii, în haine civile, e vai de mama mea. O să fiu exmatriculat. Dar știi ceva, merită! După ce o miroși pe liceanca mea, poți să și mori.“ Cealaltă integrare Un amic de-al meu, plecat să se stabilească în Canada prin anii ’80, a trăit un timp cu o „englezoaie“, dar nu s-a însurat cu ea. Cuvântul englezoaie e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
anonime de la foștii săi colegi de birou. Era făcut trădător calificat al intereselor românești, om fără caracter, boșorog reciclat și impotent libidinos. La fiecare apel, domnul Butucel dădea același răspuns: „Uite, țin telefonul deschis, ca să simțiți și voi ce frumos miroase tinerețea! Nu numai bătrânețea se ia, mă, fraierilor, ci și tinerețea. Ce noroc pe mine să obosesc muncind ca la douăzeci de ani. Cât despre bere, nici o problemă, beau și arabii. Doar că religia le interzice alcoolul, și atunci o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
tov[arășul] Țăranu, de la Cultură, șef la redăpciunea Cronicii etc. Aud că Sturzache , care nu prea știe ce-i cu el, e supărat de masa noastră rotundă din Luceafărul (mai ales pe I. Const[antinescu]) și pregătește un răspuns! îmi miroase mie că nici el n-o să stea mult pe fotelul Convorbirilor literare care devin tot mai...laterale. în fine, la Iași se pregătește Colocviul Național de Poezie , care va fi cam în jur de 20 octombrie, cînd mustul fierbe în
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]
-
în nas. OCTAVIAN Octavian nu-și mai aducea aminte de maica sa. L-a crescut un tată bețiv care îl trimitea la cerșit. Nimeni nu-l învățase să se spele, de aceea, chiar dacă hainele nu-i erau rupte, nu prea miroseau bine. Își purta singur de grijă, cotrobăind prin containere în gunoi. Când a văzut niște adolescenți culegând cioburi întrun șantier, a rămas intrigat. Având ochi de artist, băgă de seamă că hârburile erau frumoase. Profesorul său de desen îl învățase
Muzeul păpuşilor de ceară by Marcel Tanasachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91828_a_93567]
-
a căror viață se petrece în cadre simple, prea puțin schimbată de vreun element de modernitate. Mai nou în târguri și-a făcut apariția și comerciantul ambulant de bere și mici. Târgul nu ar fi unul adevărat dacă nu ar mirosi peste tot a fum de mici și dacă nu am găsi acolo bere rece vara și un vin fiert iarna. Există oameni care vin la târg doar pentru asta și chiar dacă au ceva de schimbat, de vândut sau de cumpărat
Feţele monedei: o dezbatere despre universalitatea banului by Dorel Dumitru Chiriţescu [Corola-publishinghouse/Administrative/1442_a_2684]
-
dar mai ales la ceea ce făcea mama. Privirile lor urmăreau cu atenție tot ce se întâmpla în partea noastră de vagon. Din când în când, pale de vânt nervos dirijau spre gemulețul cu gratii trâmbe de fum înecăcios și aburi mirosind a cenușă opărită, ca să nu uităm niciun moment cine suntem și unde ne aflăm. Ne duceau ca pe cei mai periculoși răufăcători. Dar unde? Și, mai ales, de ce?? Bunica lui Țile se afla tot în stare de inconștiență. Cât despre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]