7,756 matches
-
nu stă nici un obstacol. Ajunge să ne-amintim tonurile vioaie ale Nopții de mai: „Veniți: privighetoarea cântă și liliacul e-nflorit;/ Cântați: nimic din ce e nobil, suav și dulce n-a murit./ Simțirea, ca și bunătatea, deopotrivă pot să piară/ Din inima îmbătrânită, din omul reajuns o fiară,/ Dar dintre flori și dintre stele nimica nu va fi clintit,/ Veniți: privighetoarea cântă și liliacul e-nflorit." Un romantism și exuberant, și leneș, găsind fericirea în profitul special pe care ți
Bagdadii by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/6275_a_7600]
-
o bucată de drum. Și el trebuia să ajungă la castel înainte de căderea nopții. Pădurea lăncilor înalte de șase metri întoarse spatele asfințitului, pornind către răsărit. În comparație cu purtătorii lor, lăncierii din Mino păreau niște pitici fără minte. Ah, mi-a pierit toată pofta de viață. Va sosi ziua când copiii mei îi vor cerși viața nebunului ăstuia! Și totuși, n-am ce face, le spuse Dosan, în lacrimi, vasalilor săi, în timp ce se legăna cu palanchinul. * * * Toba de război bubuia, iar chemarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
proiect de construcție anume, sau măcar propria mea viață. Sunt îngrijorat pentru soarta acestei provincii în care trăiți cu toții. Dar să dureze peste douăzeci de zile pentru a termina doar construcția asta neînsemnată - cu un asemenea spirit, provincia aceasta o să piară. Cuvintele lui erau pline de emoție. Dintr-o dată, muncitorii tăcură. Tokichiro ridică privirea spre stelele înserării, ca într-o lamentație. Presupun că ați asistat toți la înălțarea și decăderea unor provincii. Și cunoașteți nefericirea oamenilor care au locuit în provincii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
asemănătoare, iscând neliniști de același fel. Garnizoana se grăbise să ia măsuri și era în alertă. Luptătorii celor doi Yamabuchi atacară, iar cumpăna bătăliei se înclină curând împotriva apărătorilor care, incapabili să aștepte întăriri din Suruga, dădură foc castelului și pieriră luptând cu disperare în mijlocul flăcărilor. Armata din Narumi, care năvălise în castelul incendiat, fusese redusă la mai puțin de jumătate, din cauza pierderilor grele. Dar, purtați de inerție, războinicii cotropiră ruinele fumegânde, agitându-și spadele, lăncile și puștile. Cu toții se alăturară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
rănit și plin de sânge apăru împleticindu-se spre ei, urlând ceva neînțeles. Era un vasal al lui Sakuma Daigaku, care scăpase din Marune. Adus în fața lui Nobunaga, răsuflând greu din cauza rănilor, se adună și dădu raportul: — Seniorul Sakuma a pierit de moarte bărbătească, în flăcările aprinse din toate părțile de către dușman, iar Seniorul Iio a fost doborât glorios în timpul bătăliei de la Washizu. Mi-e rușine că sunt ultimul rămas în viață, dar am fugit la ordinul Seniorului Sakuma în scopul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
stăpân al castelului. — Și dumneavoastră proveniți dintr-o familie de samurai, așa că probabil aveți în vedere rezultatul final al acestei bătălii. Continuarea rezistenței nu ar duce decât la moartea unor soldați valoroși. Eu unul, îndeosebi, nu doresc să vă văd pierind de o moarte zadarnică. Mai degrabă, de ce nu deschideți porțile castelului și nu vă retrageți cum se cuvine, pentru a vă uni forțele cu Seniorul Yoshigake și a ne reîntâlni, pe un alt câmp de luptă? Voi garanta personal securitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
a avea încuviințarea cerului și binecuvântarea Sfântului Dengyo, și se îndemnau înainte. Vizibila convingere a generalilor încuraja trupele. Croindu-și drum prin flăcări și prin fumul negru, soldații atacatori aplicau ca la carte ordinele lui Nobunaga. Opt mii de călugări-războinici pieriră într-un ecou al celui mai oribil infern buddhist. Călugării care se târau prin văi, se ascundeau în peșteri sau se cățărau în copaci încercând să scape, erau vânați și uciși, ca gângăniile pe plantele de orez. Pe la miezul nopții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ani trăiseră netulburați, călugării subestimaseră schimbările prin care trecuse țara în ultimii ani. În numai o jumătate de noapte, muntele se transformase într-un iad pe pământ. Cu oarecare întârziere, pe la miezul nopții, când flăcările devorau totul, reprezentanții Muntelui Hiei, pieriți de spaimă și panică, veniră la tabăra lui Nobunaga să ceară pacea. — Îi vom da orice sumă de bani dorește și vom accepta orice condiții ne impune. Nobunaga fulgeră doar un zâmbet și le vorbi celor din jur, ca și cum ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
puteau baza decât pe propriile lor puteri. Dacă e de ales între distrugerea prin retragere și distrugerea prin înaintare, n-ar fi mai bine să lovim într-un efort pe principiul totul-sau-nimic, să ne consacrăm renumele de războinici și să pierim de-o moarte glorioasă? întrebă el calm. Deși cunoscuse mizeria și greutățile încă din tinerețe, omul acela se maturizase și nu făcea caz de fleacuri. Acum, ajunși în acea situație, Castelul Hamamatsu clocotea de furie ca un ibric pe foc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
piele-de-gâscă, roșie ca o creastă de cocoș. Pentru o provincie în război, viața de soldat nu era cu nimic diferită de aceea a fermierului care folosește prășitoarea sau suveica de țesut. Ambele erau la fel de valoroase, iar dacă provincia cădea, toți piereau odată cu ea. Cei care ignorau totuși ascensiunea și prăbușirea provinciei, ducând o viață de trândăvie, erau asemenea jegului care se prinde de trupul omenesc - prețuind mai puțin decât o singură geană. Lăsând toate acestea la o parte, se spunea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
E clar că Yoshiaki nu mai ascultă de nimeni. — Mai mult decât atât, a adoptat o viziune destul de extravagantă asupra puterilor rămase ale shogunatului. În perioadele de tranziție, trecutul și viitorul sunt despărțite printr-un cataclism. Aproape toți cei ce pier sunt aceia care, din cauza atașamentului lor orbesc de trecut, nu reușesc să-și dea seama că lumea s-a schimbat. — Trecem printr-un asemenea cataclism? — De fapt, tocmai a avut loc un eveniment foarte dramatic. Adineaori am primit vestea, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
instruit în adevărata semnificație de a fi samurai. El, la rândul său, a vorbit cu fostul lui stăpân, Onogi Tosa, și l-a convins să ni se predea. — Serios? — Câmpul de luptă nu e locul potrivit pentru glume, replică Hideyoshi. Pierit de admirație, până și Nobunaga fu uluit de iscusința lui Hideyoshi. Câmpul de luptă nu e locul potrivit pentru glume! Și, întocmai așa cum se lăudase, Miyabe Zenshi și Onogi Tosa fură aduși de un servitor al lui Hideyoshi, pentru o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
baretele sandalelor. Parte în joacă, Manju îl gâdilă la ceafă cu un fir de iarbă uscată. Îndurând această poznă, Hideyoshi termină să-și încheie sandalele. Dar, când se ridică pe cât era de lung și-i văzură expresia de pe față, le pieri curajul și încercară s-o ia la fugă. Din partea lui, Hideyoshi fu luat prin surprindere. De cum o zbughi băiatul din loc, îl apucă de guler. În același timp, încercă s-o înhațe pe Chacha cu cealaltă mână, dar fetița zbieră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fi de acord că este mult mai grea. Șocat, Hideyoshi ridică ochii, privindu-l: — Vreți să spuneți că Oichi și copiii pot pleca? — A fost josnic să-mi arunc soția și copiii în brațele morții și să-i las să piară odată cu acest castel. Hotărâsem că trupul meu era deja mort, și totuși îmi rămăseseră prejudecățile mele superficiale și relele patimi. Ceea ce-ai spus m-a făcut să simt o adâncă rușine. Îți cer cu toată sinceritatea să ai grijă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dangăte de armuri, lance peste lance, spadă în spadă. Curând, pământul începu să se acopere cu trupurile morților și ale răniților. Cea mai are parte a soldaților din castel îl urmau pe Nagamasa, luptând din toate puterile, pentru ca fiecare să piară de-o moarte glorioasă. Foarte puțini fură capturați sau se predară. Căderea Castelului Odani nu se compara cu înfrângerea clanului Asakura în Echizen, sau cea a shogunului, în Kyoto. Se putea spune,așadar, că Nobunaga nu greșise alegându-și-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dezastru. Imensele forțe ale schimbării erau pur și simplu copleșitoare. Împreună cu vreo duzină de însoțitori călri, Katsuyori traversă vadul din Komatsugase și în cele din urmă își căută refugiul în Castelul Busetsu. Katsuyori era un om curajos, dar acum îi pierise graiul ca unui surdo-mut. Întreaga suprafață a Shidaragaharei era înroșită - de un roșu închis - în timp ce soarele cobora spre asfințit. Marea bătălie din acea zi începuse în preajma zorilor și luase sfârșit spre seară. Nici un cal nu necheza; nu striga nici un soldat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
astfel încât vântul să sufle flăcările spre inamic, iar ierburile uscate se învăpăiară numaidecât. Înconjurați de flăcări, soldații clanului Ukita rămaseră complet blocați. Al doilea grup al lui Shikanosuke intră în acțiune, pornind să-i anihileze. Nimeni nu știa câți dușmani pieriseră în acel masacru, dar comandantul inamic, Makabe Harustugu, și fratele său fură uciși amândoi. Cred că asta o să-i descurajeze. Nu-i adevărat, vor continua să vină. Forțele lui Shikanosuke reveniră la Kozuki, cu un cântec de triumf. Sosi însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îl putu întâlni pe Ukita Naoie. După ce le auzi argumentele, Naoie spuse: — Trebuie să ținem seama de faptul că la răsărit se ridică o mare forță națională. Dacă suntem atacați de Seniorul Nobunaga și Seniorul Hideyoshi, întregul clan Ukita va pieri pentru a apăra clanul Mori. Ca să salvăm viețile a mii de soldați și să fim de folos națiunii, cei trei fii ai mei își vor întâmpina cu bucurie moartea ca ostatici pe teritoriu inamic. Dacă reușesc să protejez acest domeniu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Firește. — Dacă așa e, atunci sunt sigur, nu mă îndoiesc, că urmările deciziei tale sunt irevocabile. De ce? — Răul renume pe care-l vei căpăta pentru a te fi întors împotriva unui senior din partea căruia ai primit atâtea favoruri nu va pieri generații întregi. Murashige tăcu. Venele care-i palpitau la tâmple arătau că era cuprins de emoție, dar nu avea elocvența necesară pentru o contrazicere. — Sake-ul e gata, anunță un servitor. Părând ușurat, Murashige se ridică: — Kanbei, poftește înăuntru. Lăsând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
reputație. Capul alb la față al lui Hanbei zăcea inert, pe genunchii lui Hideyoshi. Nu, de-acum încolo, nu mai trebuie să-ți faci nici o grijă. Cei născuți dimineața mor înainte de căderea serii; iar cei ce s-au născut seara pier înaintea zorilor. Asemenea fapte nu exprimă neapărat concepția buddhistă a lucrurilor trecătoare, așa că ne-am putea întreba de ce tocmai moartea lui Hanbei îl aruncase pe Hideyoshi în hăurile disperării. La urma urmei, era pe un câmp de luptă, unde în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
solemnă. „Acum îmi dau seama cum a fost apărat casteul de acești oameni,” își spuse Kanbei, în timp ce se apropia de poartă. „Castelul nu va cădea, chiar dacă nu mai există mâncare. Vor rezista, cu orice preț.” Observa că oamenilor nu le pierise câtuși de puțin curajul și simțea cu atât mai apăsătoare greutatea răspunderii sale. Acel sentiment de transformă imediat într-o adâncă preocupare pentru situația gravă cu care se confrunta acum Hideyoshi. Tăcut, Kanbei își reînnoi jurământul în propria lui inimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cap și-i vorbea, Iwanosuke dădea din cap iar și iar, tăcut, cu lacrimile prelingându-i-se pe obraji. Ceasurile Castelului Miki erau de-acum numărate. Cei câteva mii de oameni din castel juraseră în modul cel mai firesc să piară împreună cu seniorul lor și erau hotărâți să moară vitejește. Goto avea o voință îndărătnică și nu șovăia câtuși de puțin. Dar avea totuși un fiu mic și nu suporta să vadă un copil nevinovat murind. Iwanosuke era mult prea tânăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
era cauzat, cu siguranță, de pește stricat. — Nu-mi veni cu scuze! îl întrerupse Nobunaga. Aruncă totul! Ia altceva pentru banchetul de diseară! Și, făcând pe surdul, Nobunaga se îndepărtă. Mitsuhide stătu o vreme tăcut, aproape ca și cum i-ar fi pierit puterea de a-și mișca picioarele. În acel moment, sosi un mesager care-i dădu o scrisoare cu ordinul de a-și aduna forțele ca să plece imediat spre provinciile din apus. Servitorii clanului Akechi duseră prin poarte din dos numeroasele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mine la castel. — La castel? Vă duceți la castel? — Cred că se cuvine să-i aduc omagiile mele Seniorului Nobunaga înainte de a pleca. Fă pregătirile. Mitsuhide se ridică grăbit să se îmbrace. Părea să se îndemne singur, înainte de a-i pieri hotărârea. Masataka arăta fâstâcit. — Astă seară, când v-am întrebat ce voiați să faceți, m-am gândit să s-ar fi putut să doriți să mergeți la castel, tocmai pentru acest motiv. Dar n-am avut timp, cu porunca neașteptată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
încredințat ceva. Cât sunt eu de neînsemnat, nu-i voi întoarce spatele stăpânului eu și încrederii lui în mine.” Astfel, Hideyoshi își luă un angajament față de sine însuși. Nu era o lamentație vană. Credința lui era simplă: chiar înainte de a pieri, Nobunaga îi lăsase cu limbă de moarte instrucțiunile lui. Putea înțelege cât de profundă trebuia să fi fost nemulțumirea stăpânului său. Judecând după atitudinea lui Nobunaga, Hideyoshi își putea imagina regretul din sufletul acestuia, că părăsea lumea cu opera împlinită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]