9,812 matches
-
altă doamnă. Neîncrezător, soțul ține să afle morțiș numele respectivei, până când, strâns cu ușa, amantul scoate la iveală un bilețel care stinge bănuiala acuzatorului, dar stârnește gelozia femeii (distribuită aici în rolul comic al păcălitorului păcălit) astfel încât, de unde la început tremura de frică să nu fie descoperită, adulterina se trădează mai abitir la sfârșit prin mânia de a se ști, la rândul ei, înșelată. Edificat asupra doveditei viclenii a femeii, bănuitorul soț își previne mincinoasa consoartă de inutilitatea dezvinovățirilor tardive: "Să
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
din nou în ochii lui "ca într-o apă liniștită". În sfârșit, bărbatul "se regăsea pe sine: acel Andrei duios, icoană (sic!) a neamului său de ciobani și de țărani, al căror suflet picură în lacrimile doinei a căror jale tremură în notele fluierului și ale buciumului". Psihologia rasei își spune așadar cuvântul (exact ca în teoriile criticului Lovinescu), îmblânzind sufletul și așa molcom al moldoveanului școlit la Paris, spre satisfacția voluntarei "franțuzoaice", care se vede din nou stăpână pe situație
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
femeie. Fără să fie tulburat de larma sălii ("nu se auzeau decât pe dânșii"), Andrei își mărturisește emoția resimțită cu prilejul revederii acelui colț de stradă "în care avusese prima zguduire în fața frumuseții feminine" și a geamurilor memorabile "înaintea cărora tremurase o iarnă întreagă", pentru ca, subsecvent, să dezvăluie lucidei partenere de dialog (Lulù nu uită o clipă unde se află și nu are senzația "singurătății biblice"!) resorturile secrete ale mecanismului său sufletesc. Febrilitatea amoroasă de odinioară ("tremuram ca o frunză când
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
geamurilor memorabile "înaintea cărora tremurase o iarnă întreagă", pentru ca, subsecvent, să dezvăluie lucidei partenere de dialog (Lulù nu uită o clipă unde se află și nu are senzația "singurătății biblice"!) resorturile secrete ale mecanismului său sufletesc. Febrilitatea amoroasă de odinioară ("tremuram ca o frunză când o vedeam") își găsește de-abia acum, în lumina experiențelor acumulate, explicația cuvenită: "Mă impresiona chipul ei serios până la severitate, ovalul brun încadrat de un păr luminos, ochii mari, negri și gravi; mă impresiona viața ei
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
oboseală, neavând cu ce ne hrăni nici noi, nici animalele - și, de parcă toate acestea nu erau de ajuns, eram stăpâniți și de Îngrijorare, Întrebându-ne dacă vom mai reuși vreodată să ieșim din Încurcătură. Cerul era Înnorat, ploua, iar noi tremuram de frig, căci era pe la sfârșitul anului. Pe firmament, nici urmă de stea după care să ne orientăm; eram ca și orbi, neștiind Încotro să ne Îndreptăm pașii. Am lăsat caii să ne conducă după propriul lor instinct, dar nici
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
să-ntipăresc - Nu uita ca oricând te-nveșmântezi, Haine reci să nu Îmbraci pe trupul transpirat. XXI Nu neglija nici marea, nici râul curgător, Dar când se face vremea, du-te la plajă sau scăldat; Totuși, nu sta dezbrăcat, să tremuri și să dârdâi, Nici nu te teme În apă sănătos să te arunci. Spală-ți bine membrele, chiar dacă mușchii tremură, Și Învață să Înoți, nu-ți fie frică să te scufunzi; Înotul revigorează toate mădularele și pieptul, Face ziua veselă
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
marea, nici râul curgător, Dar când se face vremea, du-te la plajă sau scăldat; Totuși, nu sta dezbrăcat, să tremuri și să dârdâi, Nici nu te teme În apă sănătos să te arunci. Spală-ți bine membrele, chiar dacă mușchii tremură, Și Învață să Înoți, nu-ți fie frică să te scufunzi; Înotul revigorează toate mădularele și pieptul, Face ziua veselă, iar noaptea aduce odihnă. XXII Însă, mai presus de toate, lasă Dieta În grijă să te aibă, Căci mai toate
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
în condiții speciale și între anumite limite. Astfel, în planul narativ al poemului Luceafărul, pronumele el (și în forma îl) stă în locul substantivului luceafărul, iar pronumele ea înlocuiește sintagma nominală fata de împărat: „Ea îl privea cu un surâs,/El tremura-n oglindă” (M. Eminescu, I, p. 168), dar în planul discursiv, al dialogului dintre luceafăr și fata de împărat - pronumele eu (mă) și tu (tău) stau pentru aceleași substantive, care nu pot, însă, ocupa pozițiile protagoniștilor actului lingvistic: „Străin la
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
a caracterului durativ și a celui iterativ al imperfectului, întrebuințarea la acest timp a verbelor în cauză cu una din aceste valori aspectuale devine posibilă numai în limbajul artistic, unde determină o creștere a valorii stilistice a imperfectului: „Puiul murea tremurând...” (M. Sadoveanu) Ca timp de relație, imperfectul este, în primul rând, un timp al simultaneității, ca și prezentul. Acțiunea verbului la imperfect se desfășoară - pe toată întinderea sau numai în parte - concomitent cu acțiunea verbului cu care intră în relație
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
comportă) foarte urât/frumos. Verbele a se afla, a locui cer circumstanțial de loc: Nu mă aflam în oraș când a venit Mihaela. „În întunericul meu locuiești / de-atunci ca o stea în fântână.” (L. Blaga) Verbele a spumega, a tremura, întrebuințate cu trăsătura semantică + uman, cer circumstanțial de cauză: Eugen spumegă (tremură) de mânie. Verbe precum a excela, a delibera, a se îndoi etc. cer circumstanțiale limitative (de referință) (de relație, în termenii gramaticii curente): Mă îndoiesc că voi găsi
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
de loc: Nu mă aflam în oraș când a venit Mihaela. „În întunericul meu locuiești / de-atunci ca o stea în fântână.” (L. Blaga) Verbele a spumega, a tremura, întrebuințate cu trăsătura semantică + uman, cer circumstanțial de cauză: Eugen spumegă (tremură) de mânie. Verbe precum a excela, a delibera, a se îndoi etc. cer circumstanțiale limitative (de referință) (de relație, în termenii gramaticii curente): Mă îndoiesc că voi găsi înțelegere. Vasile excelează în asemenea gafe. Unele din aceste verbe se pot
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
paradigmatic al limbii, își anulează una din valențe, în planul sintagmatic al textului, unde pot funcționa ca adjective sau ca adverbe: „Să mergem împreună,/Sub acel farmec liniștit/De lună.” (M. Eminescu, I, p. 187) $adjectiv$$ - „Răsare luna liniștit/Și tremurând din apă.” (Ibidem, p. 179) $adverb$$. Din perspectiva raportului dintre poziția termenilor lexicali în sistemul limbii și în structura gramaticală a textului, adverbele dezvoltă două subclase: 1. adverbe stabile, caracterizate prin structura lexico-gramaticală a clasei ca o constantă: aici, acolo
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
uneori, azi, mâine, ieri, aseară, poimâine, a doua zi, mâine seară, săptămânal, lunar, noaptea, vara, zile (întregi), (trei) săptămâni etc.: „Ieri a plecat o barcă, azi alte bărci plecară, Convoi de goluri strâmte pe undele subțiri.” (T. Arghezi, 256), „Iarna tremurau sub porți și se jigăreau de nemâncare.” (E. Barbu, 255), „Zile și nopți am fost supus la interogatorii...” (P. Sălcudeanu, 149) Când se realizează prin gerunziu sau participiu, identitatea specifică a circumstanțialului rămâne implicită în planul semantic al relației de
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Fac atâta zgomot de parc-ar fi o sută.” a. simplu; se realizează prin: • substantiv: „Și cu mâinile înfipte în păr, femeia își legăna ca de durere capul frumos într-o parte și-n alta.” (I.L. Caragiale) • forme verbal-nominale (participiu): „Tremura tot mai puternic ca zgâlțâit de friguri.” (M. Eliade, 340) • adverbe: „Câțiva bărbați apropiară ca din întâmplare frunțile de ferestre.” (M. Eliade, 14) b. propozițional (circumstanțiala de mod ipotetică): „Niculae se posomorî ca și când întorsătura discuției l-ar fi amenințat.” (M.
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
adjectivul liniștită, acordat în gen și număr cu substantivul tâmpla, regentul său nominal se situează, în plan sintagmatic imediat după verbul bate, regentul său verbal. Prin flexiune (cerută de realizarea prin adjectiv) se opune circumstanțialului modal: „Răsare luna liniștit și tremurând din apă.” (M. Eminescu, I, 179), iar prin poziție, atributului: „S-apar-o zână liniștită / Cu ochi mari, cu umeri goi.” (M. Eminescu, I, 228) și atributului circumstanțial: Gabriela, acum liniștită, l-a privit cu mai multă încredere. Deosebirea de topică dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
din care se plămădește apoi arta. Somnul este asemeni unui pod care unește ziua de azi cu ziua de mâine. Pe dedesubt, ca un vis, trec apele 675. După cum afirmă Eminescu în Luceafărul: Ea îl privea cu un surâs,/ El tremura-n oglindă./ Căci o urma adânc în vis/ De suflet să se prindă. Ca esență reală visul este o gândire simbolică, dar faptul că el se exprimă în somn cu valori și semne ce folosec abstractizarea în procesul de identificare
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
sentiment. Mă opresc la Călin, file de poveste, la descrierea ambientului de percepții, care, ca și la Alecsandri sau Coșbuc, înnobilează cititorul. Poetul aude glăsuirea pădurii de argint, dincolo de codrii de aramă, unde iarba pare de omăt și florile albastre tremură ude în văzduhul tămâiat. Până și trunchiurile copacilor poartă suflete sub coajă. Albastrul și stelele deschid spațiile primordiale ale aurului solar și al părului mirilor ce îndeplinesc ritualul suprem al nunții. Întâlnirea iubiților realizează astfel sublima împlinire, nunta, hierogamia, taina
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
1023. Atunci luna-i o tobă mică Ce joacă în adâncul ochilor Și în adâncul inimii 1024. Sămânța cerului în hermetism Deși-i din implicații și rămurișuri pure Ori din cristale limpezi ce scânteind se rup, Intrând în ea, să tremuri ca-n iarnă-ntr-o pădure, Căci te țintesc fierbinte, prin ghețuri, ochi de lup1025. În fiecare dimineață privim geana de lumină dinspre răsărit. Zarea învolburată de culoare aruncă sămânța vieții peste pământ. Un nou început impresionează simțurile fiecăruia dintre
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
care înțelepciunea sufletului nu se poate exprima fără un suport material îl întâlnim la poeții romantici. Emoțiile și inspirația confirmă teoriile lui Immanuel Kant, materializându-se în lirica vremilor. Și, oare, toată natura în mișcare Să fie harpe-nsuflețite Ce tremură-n gândire și se-ntinde Ca un vânt de-nțelepciune, pentru fiecare Un Suflet și Dumnezeu pentru toate?1103. Pentru Coleridge, la fel ca la Dante, poesia este un act de cunoaștere analogică bazat pe iubire, metafizica justificându-i prezența
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
starea noastră, în creație, în poesie. De fapt, ea nu constituie decât suportul de la care se pleacă pentru a cerceta marile adevăruri. M-apucă un chef năstrușnic de-a prânzi, de-a bea din râu, de-a dănțui! de-a tremura, cu fumul, pe sus, în cea tărie; de-a-mi da, prin vânt tomnatec, liber frâu după vreo Ruth muiată-n apele sfinției, ce ne oferă spicul duioșiei sub jidov maslu-al holdelor de grâu!1214 Să mai înaintăm cu un
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
cealaltă destinată uitării. Potop, cad stele albe de cristal Și ninge-n noaptea plină de păcate; La vatră-n para ce abia mai bate Azi, a murit chiar visul meu final. Și ninge-n miezul nopții glacial... Și tu iar tremuri, suflet singuratic, - Pe vatră-n para slabă, în jăratic, - Încet, cad lacrimi roze, de cristal 1235. Focul, așa cum este el prezentat în poesie reprezintă înfățișarea inteligenței cerești. El trece prin toate fără a se amesteca cu el, îmbrățișează fără a
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
spiritul. Indiferent de puterea minții noastre de a recepta realitatea sau suspendarea acesteia în subconștient, mereu căutăm cu aripile deschise să nu mistificăm tainele dogmei. Subconștientul ca influență comportamentală Examinând stelele descoperi secrete profunde, despre care nu poți vorbi, decât tremurând 1298... Să revenim la vis. El este o dimensiune paralelă realității dar nu reprezintă o suspendare a ei. E o relație privilegiată cu sferele divinului și subconștientului. El este identificat cu darurile zeului Hypnos, fiul nopții primordiale și frate a
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
fel reușim să ne creăm relele obișnuințe. Ele de fapt corespund unor automatisme inconștiente având drept scop satisfacerea a ceea ce, la început, nu era decât o dorință conștientă bazată pe o alegere arbitrară și nejustificată. Nu vă gândiți, tenebre, că tremur când cu noapte Îngingeți firmamentul ca un imens prăpăd; Aud, ce- i drept, în juru-mi, pași fără somn, și șoapte, Și simt priviri deasupra-mi făr-ca vreun ochi să văd. Ci Ahriman se teme, cum știe, de Zoroastru; Mai mari
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
În această perfecțiune, toate lucrurile merg la propria moarte" (Frank Herbert). 388 Désirée Hirsch 389 Liviu Pendefunda, Contact internațional, 1, 1-2, 1991. 390 Vergilius, Eneida, afirmă asemănător cu Dante, în Purgatoriu: Nu e nicio picătură de sânge care să nu tremure în mine, recunosc semnele fiecărei flăcări". 391 Început de Guillaume de Lorris și continuat de Clopinel, a fost definitivat o jumătate de secol după capodopera lui Dante. 392 Henri Kunrath, ocultist, prinț suveran al rosicrucienilor, autor de splendide pantacle. 393
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
arfă de aramă”, sintagma-cheie în finalul Feciorului de împărat fără stea. Soluția schopenhaueriană a eroului de a evada din suferința prin asceză și cântare, presupune o arfă de aramă cu coarde ruginite, „El zbârnie pe dânsa un cântec dezolat. Strune-amorțit-a tremur de mâna lui trezite.” Arama, reverberația ei amplă și gravă, are forța magică de a invoca poezia însăși, „o umbră argintie”, „un înger frumos și juvenil” (în Epigonii, de asemenea, poezia este „înger cu priviri curate”). Forțele creatoare ale subconștientului
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]