1,062 matches
-
înalte și crăpate. În esență, era o casă dărâmată, cu trei niveluri, așezată pe coasta unui deal, la marginea orașului. După părerea lui Hugo, era un dezastru. — Dar aici zice că are „un potențial extraordinar pentru renovare“, a spus Amanda împungând cu un deget manichiurat pliantul dat de agentul imobiliar. Asta, în limbajul agenților imobiliari, înseamnă „o catastrofă totală“. Dar Hugo știa că se opunea în van. Când, într-un final, în mod inevitabil Amanda a câștigat lupta, au cumpărat casa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
uluită. — Și-a primit șutul în cur, așa-i? Asta după ultima ei măgărie la revista Style. Cazul la care lucrai tu a fost ultima picătură pentru băieții de sus. Degetul cu unghie roșie al șefei de la Resurse Umane a împuns aerul în sus, în direcția etajelor unde rezidau șefii. Să știi că pe aici e un capitol încheiat. Nu! Alice a simțit cum colțurile gurii i se ridică în sus, a zâmbet. Nu-i plăcuse deloc faptul că Intercorp avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
presupune că e ecologică - și uită-te aici! a spus el ridicând una dintre foliile de protecție. Cu ce crezi că poți să distrugi mai bine o pădure ecuatorială decât cu asta? Fiindcă durerile o apucaseră din nou și-o împungeau cu forță, Alice a închis ochii. Și-a arcuit spatele și-a lăsat să-i scape un geamăt agonic, prelung și profund. Apoi a simțit pe frunte mâna tremurătoare și transpirată a lui Jake. —Of, Al, draga mea, nu-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de plastic de amestecat încât chipul lui Jake devenea invizibil în spatele lor. Hugo se îndoia că situația asta era doar un accident. — Deci. Felicitări. Jake și-a ridicat paharul supraîncărcat. —Mulțumesc. Felicitări și ție. —E fantastică, nu? Paternitatea? Jake a împuns aerul cu unul dintre brațele lui bronzate și musculoase. Hugo a clătinat din cap abia perceptibil, amintindu-și, cu un sentiment de disconfort, de cataclismica ultimă oră din cursul prenatal. —E cel mai grozav simțământ din lume, a adăugat Jake
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Stop! Înapoi. Cum adică, a rostit el rar, „ai o slujbă“? —Anne Dexter a fost dată afară de la Class și m-au rugat pe mine să vin în locul ei. La început, temporar, apoi o să vadă cum merge treaba. Amanda a împuns aerul cu un deget triumfător. —Sunt editor! Dar nu mi-ai spus nimic de chestia asta! a exclamat Hugo. Vreau să spun... Când s-a întâmplat? a sărit Amanda. În Ajunul Crăciunului. Ieri. Nu, nu asta. Cât... —Cu cât o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
și lucrează cu jumătate de normă ca psiholog de capre. Pe Hugo l-a pufnit râsul. —Mie mi se pare că e chiar pe stilul lui. Dar dacă tu zici că el n-o place... —Așa zic. Alice l-a împuns dojenitor. Nu-l interesează alte femei. Sunt sigură. N-are timp pentru așa ceva. Momentan e mult prea ocupat cu mersul pe la tot felul de fastfood-uri, unde le spune angajaților că ar trebui să recicleze tacâmurile de plastic în loc să le arunce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
curioși, picioare suple, bucle blonde care cad În valuri. Și sânii aceia mari pentru o cutie toracică așa de mică - imposibil să fie reali. (De fapt, chiar erau.) Harry, expert În structuri animale, se convinsese că el știa mai bine. Împungeau bluza și nu se mișcau; nu era prima dată când vedea sâni puși. În plus, sfârcurile erau plasate prea sus, ca două mileuri plutind pe două baloane. N-avea nici un dubiu, nu erau jucării bune de mestecat de proveniență 100
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
o cabină. Afară, soldați În uniforme de camuflaj, cu puștile la vedere, deschideau portbagaje, dădeau jos cutiile și valizele legate deasupra mașinilor. Peste tot erau Împrăștiate haine pe care soldații le controlau. Cutii cu mâncare erau desfăcute. Câțiva soldați tot Împungeau o canapea din spumă sintetică, comprimată și acoperită cu o folie de plastic, legată cu o sfoară și prinsă deasupra unui automobil break. Cu o mișcare de cuțit tăiară și sfoara și folia protectoare. Canapeaua fu extirpată ca o tumoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de flecuștețe care-i cereau „bani norocoși“. Heidi căuta leacuri naturale pentru mușcături de tot felul. „Bâzzzzz“, Îi spuse negustorului care nu Înțelegea că voia o soluție Împotriva insectelor. Ea descrise atunci un cerc cu un deget și apoi Își Împunse brațul cu el. „Bâzzzz“, repetă ea. A, da, da, pricepu negustorul Într-un final. Apoi, Își puse două degete pe post de colți și-i arătă cum Îi sare la picior. „Ssssss“. Leac pentru mușcături de șarpe, Întrebă ea. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
și vor suna din goarne. Vor pregăti spiritele trupurilor lor, spiritul ochilor, spiritul gurii, toate rând pe rând. Vor ști când să fie pregătiți, să nu zăbovească și să fie lăsați În urmă. În curând vor sosi soldații. Îi vor Împunge cu baionetele, Îi vor ochi cu puștile, dar ei vor fi deja plecați, trupurile lor vor fi goale precum cojile goale ale cărăbușilor de smarald. Suflete, pregătiți-vă! Bărbații de pe marginea interioară a cercului și-au pregătit tobele, pe cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
doi), ține-o conferință-n fața juriștilor din toată țara, iarna, în mijlocul lui noiembrie, tocmai la Neptun. Ce poate fi mai firesc de-atât?“ Pusesem întrebarea lejer, la plesneală. Mă uitam când la Mihnea, când la tânărul Lupu. Deși se împungeau reciproc, parcă erau înțeleși. „Stați puțin.“, ne-a oprit Maria. „E-un paradox aici. Dacă tipul ăsta de care vorbim e cel mai mare scriitor român în viață, cum se face că nimeni nu-l știe? Vorba lui Alex: suntem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
altele tricouri albe, înnodate sub sâni: sfârcurile țâșneau cuminți prin țesătura fleșcăită de transpirație. Nu le observam picioarele, dar puteam să pun pariu că sunt încălțate în cizme înalte, cu tocul cui, subțire ca un fir de oțel. Îl simțeai împungându-te pe spate, înjosindu-te delicios. Toate păreau niște sclave supuse și fericite; câteva, mai nărăvașe, dansau într-un fel de cuști cu gratii, inundate de lumini violet. Bărbații erau puțini, nesemnificativi: niște suporturi pentru mișcarea tăcută și frenetică a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dar cui îi mai ardea să se plângă? I-am tras un picior lui Mihnea și l-am nimerit pe Cezar. S-a trezit brusc, rățoindu-se la platou: „Po-porcărie ca-capitalistă!“ „Ce-i Cezărică, te-ai făcut neo-marxist?!“, l-a împuns Mihnea. „Nu-ți mai place la noi?“ „Du-du-te, băi, de-aici...“, a protestat Cezar, scărpinându-se după ureche. După care a apucat două felii, mustind de ketschup și maioneză. M-am apucat și eu să mănânc. Mihnea mi-a întins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
atenție...“ „Ai citit prea mult SF...“, l-am amenințat cu mănușa veselă. „Te-ai surmenat, ți s-au încins filamentele...“ În timp ce rosteam cuvintele, ironic, suficient, unul după altul, procesam cu grijă informația primită. Frigul ascute percepțiile. Îmi plăcea să-l împung pe Mihnea, era ca un frate sau chiar mai mult, dar intervalul pe care îl câștigam făcându-l să asculte și să pareze putea fi inestimabil: îl utilizam hoțește, profesionist, ca un inginer de sunet, captând baza și-eliminând distorsiunile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
găsim, nu există. Cu toată aglomerația lui de nume și soft-uri, globalmind nu există. E-un construct, un alibi, o invenție.“ „Stupid!“, a murmurat scriitorul, crezând că nu-l auzim. „Ce-i, amărâtule, ți-a revenit vocea?“, l-a împuns Mihnea prin sac. „Ai chef de conversație, vrei să ne povestești ceva?“ „Arde-l!“, l-am îndemnat pe Mihnea, „Dă-i la muzicuță!“ Scriitorul a amuțit din nou. „Exact ce bănuiam. În general, scriitorii nu sunt prea comunicativi. Doar la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lovitura iataganului și Întorcându-se pe dedesubt, cu o tăietură ucigătoare. Omul căzu cu un geamăt. Era mongol. Toți atacatorii erau mongoli, Îmbrăcați În straie de negustori. Oană nu Înțelegea Încă nimic. Pară o altă lovitură, din pragul ușii, și Împunse pe aceeași direcție, străpungând inima celui de-al doilea. Afară, În stradă, se aflau Încă patru luptători. Unul dintre ei avea un arc la spate. Oană nu așteptă alt atac, ci intră Între agresori, cu lovituri rapide și imparabile. Alți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Mihajlo. Plin de sânge pe față, haiducul zâmbi. - Ai venit, străine! Petrecem pe cinste! - Dacă vrei să-i lichidăm, retrage haiducii! Nu le irosi viețile! Mihajlo privi În jur. Câțiva tovarăși de-ai lui zăceau deja printre ieniceri. Caii fuseseră Împunși cu sulițele, iar călăreții căsăpiți cu iataganele. Străinul avea dreptate. Turcii vor veni tot mai mulți. Haiducii vor rămâne din ce În ce mai puțini. Sârbul Întoarse calul și dădu semnalul de retragere, scoțând un fluierat puternic, ca acela cu care se gonește o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
totdeuna gata de a nu se avea în vedere decât pe sine înșiși și a se retrage într-un individualism în care orice virtute publică este înădușită. În acest soi de societăți, unde nimic nu e fix, fiecine se simte împuns fără curmare de teama de a se coborî sau de ardoarea de a se sui, și fiindcă banul, în timpul în care, devenit principalul semn care clasează și distinge pe oameni între ei, a câștigat o mobilitate singulară, trecând fără, curmare
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
totul. Oamenii au nevoie de un ultim refugiu, de un spațiu privat cât de mic, reprezentat în armată de valiza de lemn de la capătul patului metalic, hidos, ale cărui arcuri uzate de timp au perforat salteaua de paie-câlți și ne împung noaptea în coaste. Individualitatea se exprimă prin și în interiorul acestui spațiu de câteva zeci de mii centimetri cubi: fotografii de părinți și iubite lipite în interior, mâncarea de acasă, care își găsește aici ultimul refugiu. Plus revistele sexy, unghiera și
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
stăruitoare și severe o învăluire sfredelitoare, căreia nu-i scapă necercetat nici unul din colțurile ființei mele. Nu mai pot să rezist! Las ochii în jos, înfrânt. Ei, ei...! Haidem în casă, mormăie El într-un târziu, râzând, după ce m-a împuns încă o dată cu sulițele privirilor sale, ca pe o lighioană, mult prea mică și prea îndrăzneață, pe care a voit, parcă, să o răpună acolo, în fața odăii Sale. Martorul întâlnirii noastre este părintele stareț Melchisedec care ne aștepta deja înăuntru, unde
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
trăsăturile descărnate ale figurii și ochii verzi, aprinși de desfrânare. - Pietra... abia izbuti să șoptească, cu glasul retezat. Tânăra izbucni, râzându-i În nas cu o expresie prostească, Înainte să Își reia alergarea spre ieșire. Un damf de vin Îi Împunse nările. Pentru o clipă, se simți tentat să se ia după dânsa, dar fu oprit de un zgomot de pași greoi. La capătul de sus al treptelor apăruse un bărbat cu sufletul la gură, și el pe jumătate dezbrăcat, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
cu pumnalul pe care și-l scosese de la brâu. Părea adâncit Într-o bătălie cu umbrele, În timp ce masca lui grotescă devenea din ce În ce mai tragică. Și fața i se Întunecase, sub panașul fluturând de pe coif. Continua să tremure, pradă unei furii neînfrânate. Împunse cu degetul arătător de mai multe ori În pieptul poetului. - Mi s-a făcut lehamite de tovărășia Mizeriei. Când o să vină și vremea noastră, prietene? Apropo, ce-i Înăuntru? zise el, arătând spre ladă, pe un ton dintr-o dată bănuitor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
de culoarea garoafei, asta n-o făcea să fie senzuală, și nici nu avea o astfel de față, însă orice emoție puternică, de orișicare fel, îi cuprindea complet ființa, trupul. Era la fel când era mânioasă sau iubitoare și mă împungea cu sânii, strângându-mi mâinile într-ale ei, atingându-mi picioarele. Prin urmare, chiar dacă această gelozie nu avea rost, nu era totuși o gelozie prefăcută. Dacă aș fi fost destul de deștept, aș fi venit eu după tine, îi spuneam. Pur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
iar vitele ședeau cu picioarele în apă. Întâi zăduful și apoi whiskyul ne-au făcut să ne dăm jos hainele, cămășile, apoi pantalonii, și în cele din urmă tot. Am fost tulburat să văd rozul sânilor ei, atât de grei, împungând înainte, și în pofida tuturor lucrurilor, am stat nemișcat, cumva intimidat de ei. Când mi-am pus jos farfuria de metal și am început s-o sărut, îngenunchiați amândoi, și-a trecut mâna peste părul de pe burta mea; uneori mă uimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
focuri și de părăsire a vasului de vreo opt sau zece ori pe zi. Bărcile cădeau cu zgomot din cârlige; recruții se revărsau în ele, părăsind undițele și plasele de pescuit, cu chef de harță, prostindu-se și maimuțărindu-se, împungând în dreapta și în stânga cu cârligele, făcând pe grozavii în fel și chip, chirăind tot felul de inepții despre organele genitale femeiești. Apoi treceau la vâslit. Ore în șir de vâslit. Iar apa se încrețea asemeni unui strat imens de andive
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]