1,397 matches
-
să-mi mai pot considera sufletul doar al meu. Dar am sperat c-o să-mi mai pot considera sfârcurile proprietate personală. Și, mi-e rușine să spun, mi-a fost teamă că dac-o să alăptez, am să cad victimă sindromului „țâțelor micșorate, aplatizate și lăsate“. Acum că eram cu copilul meu splendid și perfect, temerile legate de alăptat păreau meschine și egoiste. Într-adevăr, când naști, totul se schimbă. Niciodată n-am crezut c-o să apuc ziua în care să pun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
meu splendid și perfect, temerile legate de alăptat păreau meschine și egoiste. Într-adevăr, când naști, totul se schimbă. Niciodată n-am crezut c-o să apuc ziua în care să pun nevoile altei persoane mai presus de frumusețea propriilor mele țâțe. Așa că dacă dulceața mea nu se oprea curând din plâns, aveam să iau în considerare posibilitatea de a o alăpta la sân. Dacă asta o făcea fericită, atunci trebuia să mă împac cu ideea de a avea sfârcuri crăpate, din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
pat cu mine“? Pentru că primul meu gând ăsta era. Eram nebună de gelozie. Sau poate o fac altfel, m-am întrebat. Oare ea e altfel decât mine în pat? E mai bună? Cum are corpul? Are oare fundul mai mic, țâțele mai mari, abdomenul mai plat și picioarele mai lungi? Oare e genul aventuros și-l înnebunește cu-atâta pasiune? Mi-am pus toate întrebările astea cu toate că o cunoșteam pe Denise și puteam să-mi dau singură majoritatea răspunsurilor. (Fundul mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
abdomenul mai plat și picioarele mai lungi? Oare e genul aventuros și-l înnebunește cu-atâta pasiune? Mi-am pus toate întrebările astea cu toate că o cunoșteam pe Denise și puteam să-mi dau singură majoritatea răspunsurilor. (Fundul mai mic? Nu. Țâțe mai mari? Da. Abdomen mai plat? Puțin probabil. Picioare mai lungi? Greu de spus. Probabil că suntem la egalitate.) Tipa nu părea și nici nu se comporta ca o pisicuță sexy. Mereu păruse foarte drăguță și... ei, bine... banală, presupun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
primind ghionturi, coate în față și băuturi revărsate pe spinare, încercând să-i atrag atenția barmanului. Tocmai când eram pe cale să trag concluzia că nu aveam altă șansă să-l fac atent decât dacă-mi ridicam rochia și-i arătam țâțele, cineva m-a prins de talie și m-a strâns ușor. Asta îmi mai lipsea! Cineva care profita de o femeie singură la o vârstă respectabilă! Înfuriată, m-am întors cât de repede am putut în spațiul restrâns avut la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
să fiu cu el. —Bună, îngerașule, a zis Adam uitându-se la Kate care stătea cuibărită în marsupiul ei. Deși am preferat să mă gândesc că s-a folosit de gestul ăsta ca de o scuză ca să se uite la țâțele mele. Kate n-a zis nimic. Am intrat în cafenea, luptându-ne cu hoardele de oameni agitați și nervoși dinăuntru. Era sâmbătă după-amiaza și se dezlănțuise nebunia. Oamenii erau parcă atinși de o formă de nebunie. Sindromul cumpărăturilor sau ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
emită cea mai disprețuitoare remarcă la adresa soțiilor sau cea mai vulgară remarcă la adresa oricărei femei de la conferința la care tocmai fuseseră sau la care se duceau. „N-aș arunca-o din pat nici dacă s-ar băși“ și „Nuuu, are țâțele mult prea mici“ și „Au avut-o toți, chiar și băieții de la corespondență“ au plutit spre mine din direcția mai multor grupuri. Mă întreb care e denumirea colectivă dată unui grup de afaceriști? Trebuie să existe una. O conferință de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
merg până la capăt cu toată chestia asta. Nu era neapărat nevoie să sorb din cupa asta. Apropo de cupe, m-am gândit cu mintea rătăcitoare. Cât sunt aici, să nu uit să-mi iau o parte din sutiene. Acum că țâțele mele reveniseră - în mod regretabil - la dimensiunile lor normale, toate sutienele pe care le aveam în Irlanda îmi erau prea mari. Această breșă temporară în concetrarea mea mi-a fost fatală, așa că am văzut taxiul trecând pe lângă mine. Se părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
Amandei „așezați-vă într-o poziție confortabilă“, din dorința de a-i explica acesteia cum se proceda corect, între cele două intervenise un schimb dur de replici. Într-o poziție confortabilă? zbierase Amanda înfuriată. Am curul rupt în două, iar țâțele mi le simt ca două mingi de rugby. Nu există ceva care să poată fi descris ca o poziție confortabilă. Hugo a ridicat ziarul smotocit și a început să cerceteze, din nou, ideea lipsei lui de sentimente; cu toate că, totuși, exista
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
negre de plastic; purta și bunicu’ Vitalian o pereche). Se pierduseră pe drum „sufertașele“ (întrebați-vă mătușile ce înseamnă) și „friganelele“ (o invenție culinară ceaușistă: felii groase de pâine înmuiate-n lapte și puse la prăjit); la fel, vinul „16 Țâțe“ (un Jidvei alb, cu opt țărănci dansând pe etichetă), jumările (să ne spună istoricii ce sunt) sau borșul de la subsoluri (turnat cu pâlnia-n sticle de lapte de-un kil). Nu mai existau șerbetul (citiți Caragiale, pentru detalii), „minciunelele“ (nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dispăruseră din dulap căciula „cu bună-dimineța“ (n-am știut niciodată de unde îi vine numele; Ceaușescu avea una, la fel Brejnev și Iliescu) și basca universală (plată, cu moț sau bumb; toată lumea purta, de la pionieri la uvrieri, parcă le crescuse o țâță-n vârful capului). Fuseseră anulate „sugativa“ (cine mai folosește astăzi stilouri?), conspectele (vă mai amintiți de școala generală?), tabinetul (un joc de cărți pe care îl câștiga bunica Aneta, chiar înainte s-o nască pe maică-mea), șperaclele (niște chei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Whitesnake, ba Depeche Mode cu 101, se încingeau bătăi între rockeri și depeșari: ultimii îi trimiteau pe metaliști pe terenul de handbal din cealaltă parte a stațiunii, la „rockotecă“. Apoi venea dansul: Sandra, Elton John, Pet Shop Boys, Sabrina cu țâța care ieșea din cupă; dacă ziceai de-asta că nu e „bună“, luai palme sau erai făcut „pârțar“. La sfârșit, când toată lumea mustea de sex și insolație, băgau două-trei slow-uri, de control, sub privirile profesorilor. Mulțimea se despica în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sau „Almanahul Flacăra“ (rar observai desfăcându-se câte-o pereche cărnoasă de sâni, și-atunci acoperită ca iarna, cu ditamai fularul sau paltonul). Eu aduceam un „Cinema“ de pe vremuri, de la bunică-mea, cu gâtul de lapte al Gretei Garbo și țâțele ciocolatii ale Josephinei Baker; nu prea contau, astea erau „băbătii“, „oboseli“, „mamaie“, nouă ne trebuia „prospătură“. Căutam cu precădere fotografiile estivale, în care am fi putut descoperi carnea goală și dedesubturile ei. Dar nici cei care făceau almanahurile nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
judo, să mi se dezvolte musculatura); solista de la Abba (bruneta, nu blonda; aparențele înșeală, tot cartierul știa că „aia bronzată-i mai bună“); Leana, vânzătoarea de pâine de la colț. Tanti Leana (cum îi spuneam cu respect) te întâmpina cu niște țâțe uriașe, frații Montgolfier ar fi fost mândri de ea. Te luau pe sus, albe, lăptoase, ca halatul comunist care le-acoperea pe trei sferturi. Sfertul ăla rămas ne sucea nouă mințile: am fi sărit cu toții pe el, l-am fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
corn, mai vroiam niște chifle. Toată industria românească de panificație ne sărea în ajutor, punându-se cu biscuiți și grisine, napolitane și eugenii, pufuleți și batoane, în slujba amplei investigații detectivistice. Halatul se balona la locul potrivit, stătea așa din cauza țâțelor. Mai sus și mai jos, observai totul: gâtul gros, ochii negri, părul negru-albit, strâns cu-o agrafă metalică la spate; picioarele strâmbe, gleznele umflate, șlapii de plastic gri, rupți la baretă. Tanti Leana transpira des. Când se întorcea cu spatele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
a piațetei. Căscam și noi gura, așteptând să închidă magazinul. Tanti Leana întorcea pancarta mare cu „ÎNCHIS“, după care punea lacătul și controla clanța. Atunci se apleca puțin, dacă bătea lumina cum trebuie și încuia din profil, i se zăreau țâțele mișcându-se frumos pe ecranul ușii, ca-n filmele indiene de la „Floreasca“. În seara aia, Leana nu s-a mai aplecat și nici lumina n-a curs cum ne-așteptam noi. Venise bărba-su’ s-o ia, era-n halat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
până s-a prins nea’ Titi de unde vin zgomotele și s-a apucat să arunce cu cataroaie. Pe Cezar l-a și nimerit o piatră, a țipat de durere și ne-a dat de gol. Așa ne-am trezit fără țâțele Lenei, dar cu nea’ Titi după noi, atletic și motivat. Ne-a fugărit prin tot cartierul, aruncând și înjurând. Pe unii poate i-a și prins, astea-s lucruri care nu se spun, iar dacă ți s-au întâmplat, le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
metalice, instalate pe vremea lui Ceaușescu, în plină criză de combustibil, la indicațiile „Geniului Național“. Toate autobuzele defilau cu câte-o pereche. Lumea le zicea când „rachete“, când „bigudiuri“; copiii le confundau cu niște suzete uriașe, iar golanii cu două țâțe lăsate. Nimeni nu se-obosise să le verifice: bineînțeles că zburau goale, așa cum ieșiseră din fabrică. Mașina 110 apărea noaptea de pe străduțe, cotea imprevizibil și țâșnea de fiecare dată în altă parte, printre blocuri. Avea capătul undeva între Dămăroaia și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
colțuleț al vălului. După trista experiență pe care a făcut-o i-am recomanda ca, în retragerea sa involuntară, să cultiveze mai intime legături de prieteșug cu d-nii C. A. Rosetti, Carada, Costinescu, oțeliți în luptele pentru patrie și pentru țâțele bugetare. De la acești trei crai de la răsărit, de la acești magi filozofi atât de abili în arta pietrei filozofale, în arta de-a preface patru clase primare, poezii neogrecești și un curs de violoncel în sute de mii de franci, naivul
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
două-trei zile; de pe când se potcovea purecele cu nouăzeci și nouă de oca de fier la un picior și tot i se părea că-i ușor. Zice că era odată un om însurat. Nevasta lui, care avea un copil de țâță, era cam proastă, dar nici soacră-sa nu era tocmai hâtră. Într-o zi omul nostru iese de-acasă după trebi. Nevastă-sa, după ce-și scaldă copilul și-l înfașă, îl puse-n albie lângă sobă, că era iarnă
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
ca o mare nenorocire, ca un mare pericol. De ce? În 1940, când rușii au ocupat Basarabia și Bucovina de Nord, aveam 11 ani. Și atunci, țin minte, s-a zvonit În sat c-au apărut comuniștii ruși și au tăiat țâțele la femei și-au Împlântat baioneta În pântecele copiilor... Asta a fost imaginea care m-a stăpânit tot timpu’: ăștia sunt rușii comuniști, ăștia sunt sovieticii care ne-au invadat țara. Și, cercetând istoria, știm că În 1940 rușii sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
costum, fustă în culori țipătoare. Două șiruri de mărgele mari și colorate curgeau printre straturile de grăsime. Și mai era o deosebire: ea avea o mustăcioară deasupra buzelor strident rujate. Tatăl lui Alin se bărbierea. Seara făceau întrecere care are țîțe mai mari și mai lăsate. Mama așeza gulerul cămășii lui Alin și-i netezea cutele hainelor. Alin încerca să se desprindă din brațele ei de caracatiță. Alin nu părea supărat. Mușca dintr-un baton de ciocolată. Nu l-a invitat
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
făcusem marea greșeală de a-i spune ce simțeam pentru Hilda și îi dădusem astfel apă la moară să râdă de mine. Pai bine, dar până și Friedl Coblin o să fie mai arătoasă când crește mare. Aia măcar o să aibă țâțe. Desigur, Simon știa prea bine că nu eram eu omul care să păstreze pică, ci genul căruia îi trece la fel de repede pe cât se înfierbântă. Și credea că are dreptul să mă trateze astfel, pentru că el făcea progrese iar eu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
trecea câte o undă de pleoșteală adoratoare, apoi, mai târziu am început să fiu muncit de nevoi fizice; probabil pentru că lucram cu animalele. Și strada era un afrodisiac, cu barurile în care se dezbrăcau femei și cu afișe pline de țâțe, de picioare învelite în paiete. Plus prietena lui Guillaume, o femeie cu o cherestea luxuriantă, unduitoare, cu un bust imens de mozzarella, o doamnă între două vârste care se îndrepta direct spre pat și-l aștepta acolo pe înserat, în timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
unui vapor aglomerat care mergea de la Palma de Mallorca la Barcelona. Cabinele erau pline, și am dormit pe punte, unde era o gloată de acei oameni cunoscuți sub numele de prostime, muncitori în salopete de blugi, familii întregi, copii de țâță, fetișcane cu stomac sensibil care vomitau în mare, cântăreți care îi ziceau din acordeon, bătrâni pe lăzile de pe punte --asemeni unor cadavre, sau cufundați în meditație, cu picioare stângace, eliberate, și burți uriașe. O noapte tristă, umedă, cu fulgi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]