611 matches
-
latre cu îndârjire și stăruință. M-am oprit și am fluierat ușurel spre ei de câteva ori. Au tăcut, apoi m-au privit cu atenție, părând dispuși să se împrietinească cu trecătorul. Cum le-am vorbit, cum au dat din cioturile de coadă, dar nu cred să fi înțeles, căci nu le-am vorbit în limba lor, adică nemțește. [NOTE: la CAZUL EUGENIȚEI COSTEA (1936) și VALEA FRUMOASEI (1938)]* Ducesa Agripina Laurenția Costea. Preutul cel bătrân, Atanasie Bogrea. Neculai Cumpănă, primar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
vasluiene?! b.u. Relee secrete și revistă școlărească neaprobată Tot Ion Andrei amușinase greșeala uni tov. de la ziarul „Vremea nouă” cu numărul 252 din 11 decembrie 1968. Scurta coloană urma a fi publicată la rubrica „Publicitate” dar, Împiedicându-se de ciotul ideologic al cenzorului, a rămas pe dinafară. Iată ce a tăiat acesta, conform dispozițiilor, firește: „Rețineți, Începînd cu data de 10 decembrie a.c., s-a dat În folosință noul releu de televiziune de la DobrinaHuși, care va oferi o imagine plăcută
Momente istorice bârlădene, huşene şi vasluiene by Paul Z ahariuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1744_a_92269]
-
8 februarie 1945 este rănit grav la piciorul drept, a cărui parte inferioară îi va fi amputată. După numai o lună și jumătate pleacă din nou în misiuni de război. O vreme pilotează fără proteză, apoi cu una aplicată peste ciotul de picior încă nevindecat. La fiecare întoarcere din misiune, soldații trebuiau să curețe carlinga de sângele care îi curgea din picior. În astfel de condiții, până în ultima zi de război, Hans Ulrich Rudel a continuat să zboare și să producă
Aviatori de altădată by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/895_a_2403]
-
din când în când, în speranța să mă facă să mă potolesc -, dar până la urmă își dădeau seama că nu era cazul săși bată capul cu mine. Câinii latră, caravana trece. Chiar așa: de ce sar împiedica întreg Aliotmanul de un ciot? Televiziunea are o putere extraordinară în zilele noastre, în timp ce impactul presei scrise este din ce în ce mai scăzut. Apoi, în televiziune se învârt foarte mulți bani. Când e vorba de câștiguri atât de importante, cineși mai pune probleme etice sau morale? Cineși face
UMBRE PE ECRANUL TRANZIŢIEI by CEZAR PAUL-BĂDESCU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/579_a_1033]
-
altă cameră, unde Aurel Popa i-a spus că în prima zi numărase 980 de lovituri cu parul asupra lui Măgirescu, în afară de pumnii, palmele și călcatul în picioare. A fost forțat să își lovească și fratele, care era infirm, peste ciotul piciorului. Decăzut, a fost selecționat de Țurcanu să ia parte la 'școala de cadre' din camera 4-spital, unde primeau cărți, se țineau lecții de marxism, seminarii (totuși, menționează Măgirescu, cine greșea ceva era zdrobit în bătăi), se cânta 'Internaționala', se
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
adăpost intact pe durata asediului, ni s-a oferit dejunul de onoare. Pelerinajul la osuarul din Douaumont, la tranșeele unde avusese loc lupta la baionetă, trecînd într-un peisaj lunar plin de craterele calcaroase făcute de obuze și mărginit de cioturi de arbori înălbiți ca niște oase printre colacii de sîrmă ghimpată, a căror rugină părea sînge închegat decorul luptelor epice din jurul Verdunului îl am și astăzi în fața ochilor cu aceeași isbitoare intensitate. La fel de emoționantă a fost, tot în prezența reginei
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
ultima parte, intitulată Arhidictatorul, tonul este mai dur, mai direct și, uneori, sarcastic, în nota, alt fel destul de facilă, a pamfletului versificat: „Ce era el anume în carne și oase/ din creștet în călcâie/ o tigvă de maimuță pe un ciot de homunculus/ fața pârjolită de gălbeneală și umbrită de crețuri/ gură zvârlind țipete a poruncă și-nfricoșare/ câți îl vedeau în preajmă murmurau în ei înșiși/ ia te uită cine peste noi tronează”. Câteva pagini din Poemul care își citește cititorul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289864_a_291193]
-
maxilarului, fusese probabil un erbivor copitat, cu fălcile ceva mai rotunde decât ale cerbului. Singura mare deosebire față de cerb o constituia existența unui corn în frunte. — Avea un corn? Exista corn pe craniu? — Cornul nu era întreg, ci doar un ciot de vreo trei centimetri, dar datorită lui s-a putut reconstitui forma originară. Se presupune că fusese lung de vreo douăzeci de centimetri, cu diametrul bazei de aproximativ doi centimetri. — Doi centimetri? am repetat fără să vreau. Și scobitura craniului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de mână. A trasat un cerc alb în mijlocul frunții pentru a indica poziția cornului. Nu mai aveam nici o îndoială că era vorba despre aceeași specie de unicorn cu cea căreia îi aparținea craniul primit de la bătrân. Acestuia îi lipsea doar ciotul de corn despre care vorbise profesorul, dar în rest, asemănarea era perfectă. Am aruncat o privire craniului de pe televizor. Așa cum era, acoperit cu un tricou, aducea cu o pisică adormită. Am ezitat câteva momente dacă să-i spun sau nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
arabescurile mânerului seamănă cu niște cârpe: încercă să-și tragă înapoi mâna de pe cuțit, dar pânzele cleioase i se înfășurară pe degete precum fâșiile de pe trupul muribunzilor. Icni, se smulse și sări în apele Someșului bolborosind printre reziduurile orașului și cioturi de rădăcini. Poetul local țâșni de pe bancă fredonând: "De la crâșmă am venit... Tra la la ... Din pământ ne naștem În pământ ne vom întoarce... Tra la la" N-a privit cuțitul rămas pe scândura băncii nici Dumnezeu nu se privește
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]
-
și fițe de băiat de cartier care provoacă gașca rivală, știind că are în spate pe cineva după care să se ascundă. Pe de altă parte, mi se pare firesc ca Rusia să ne trateze ca pe ceva insignifiant, „un ciot” de care nu te împiedici, dacă-l lovești cu piciorul, din moment ce România noastră postdecembristă, în dorința de a se distanța de Rusia, a făcut concesii peste concesii care ne-au știrbit grav suveranitatea. Când jurisdicția din țara ta se oprește
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]
-
și este desenată o căsuță cu o inimă înăuntru. Intrăm într-o curte largă și suntem întâmpinați de un rotweiller bondoc care se repede să ne dea binețe. Mă bucur că sunt cu stăpânul lui, deși câinele dă prietenos din ciotul de coadă. „Casa inimii” cuprinde o curte largă, presărată cu copaci, câteva case din cărămizi de forme poligonale cu colțuri viu colorate și încă o clădire ceva mai mare, octogonală. Este cam ca un fel de sat de vacanță, căsuțele
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
femeile acolo mălai și mâncare. Când se hotăra să vină acasă striga de la crâșmă: Durjar, Durjar și câinele se ducea înaintea lui. Chifan își certa nevasta că nu-i ieșea înainte, înjura și o trimitea să-i mai aducă un „ciot” de vin (vasă săpat în lemn!) și, într-un târziu, adormea. A murit la vârsta de 40 ani, a zăcut vreo doi ani și în ultimul timp a scuipat sânge. Cap. VI - Biserica și rolul ei în pșstrarea credinței strșmoșești
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
spiralată pe care tocmai o învățase de la glole. Și pe când prințul îi spunea blând Nu ți-am spus că ești al meu?, Zogru țâșnise în înaltul pădurii, luându-l cu sine și pe prinț, pe care îl agățase de un ciot al unui stejar. Apoi coborâse asupra unui călăreț și, pentru că își amintise de capul zdrobit al unuia dintre frații Futacu, îl privise câteva clipe, apoi îl învârtise de câteva ori, cu cal cu tot, cum ai învârti o roată. Totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
Ghighina porniseră trăsura, Mihnea reușise să-și scoată o mână din mâneca hainei, dar își dăduse imediat seama că se afla la o înălțime prea mare ca să sară. Nu putea să se prindă cu nici un chip de vreo ramură, căci ciotul în care stătea agățat era destul de lung și depărtat de trunchi. De aceea se bucurase sincer când apăruseră în cărare tâlharii. Era o ceată mică de derbedei, foste slugi boierești alungate ori urmărite pentru cine știe ce mic furtișag. Trăiau de azi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
-mi dați o mână de ajutor, că nu va fi degeaba. Cuvintele sigure și tonul poruncitor părea să-i fi convins. Gheară a urcat primul. Nu era un stejar greu de escaladat: avea o scorbură mică pe la jumătatea trunchiului și cioturi bune de urcat pe ele. Așa că îl dăduseră repede jos. Pe când Mihnea le vorbea ca unor slugi care vor fi recompensate, salvatorii săi începuseră să-i pipăie hainele și să-i scotocească buzunarele. - Nici nu știți ce recompensă bună vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
mai are, încă, un picior uman. Așa că își retează cu fierăstrăul piciorul plin de lăstari verzi. Știe că ar putea să moară, dar nu vrea să renunțe la condiția sa de om. Eliberat, o ia mai departe, lăsând în urmă ciotul de salcie care se usucă și moare. Pe ecran se vede acum eroul șchiop, târându-se cu prudență printre frumoasele grădini. El este doar un punct minuscul, într-un spațiu imens, acoperit cu flori de toate culorile. Pe Zogru l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
razna, bucuria finală fiind doar cea a descoperirii. Bătrânul se mișcă greoi spre marginea băncii mutându-și cu multă precauție un picior ajutându- se cu ambele mâini și de abia atunci am observat că în locul piciorului drept avea un ciot de lemn fasonat dintr-o esență tare probabil de către el, terminat în partea de jos cu două rondele de cauciuc de la vreo anvelopă uzată de autocamion, bătute gospodărește în cuie. Îmi zise pe un ton gros, rar ca și cum mi-ar
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
mai bine maiului timpului. Acoperișul se surpase în interior, în timp ce o parte dintre coloane erau încă în picioare, având urme de tencuială roșie. Celelalte case, prăbușite cu totul, erau năpădite de muri și de tufe de soc din care răsăreau cioturi de grinzi arse. Acolo unde fusese piața, lângă o adăpătoare de piatră, zăceau la pământ două statui sparte. Una de bărbat și alta de femeie, probabil ultimii protectori ai satului. Erau din materiale de calitate, și cineva le curățase de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
avânte pe cerul azuriu și vrăbiile, să țopăie printre smocurile rare de iarbă. Scosesem din puț un urcior de apă proaspătă și beam agale din el, uitându-ne amuzați la șopârlele care se cățărau după furnici de-a lungul unui ciot de zid fierbinte și abandonat. - Privește, mi-a spus pe neașteptate Rotari, acolo-n vale spre apus! Am crezut că vrea să-mi arate zborul rotat al unui vultur; de fapt, îmi arăta cu degetul o perdea neagră de nori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
Un fulger rupsese una dintre crengile cele mai groase. Ne-am apropiat și l-am întâlnit acolo, împreună cu alți longobarzi, pe Rachti, tras la față, ca și cum ar fi fost bolnav. Ne-a arătat un amănunt care trecuse neobservat: chiar sub ciotul destrămat al crăcii era un șarpe strivit și, puțin mai încolo, un cuib răsturnat cu două păsărele moarte. - O mare nenorocire o să se abată asupra unei familii longobarde de vază. Doi dintre fiii ei vor muri, și familia voastră va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și am încă o cicatrice de la un umăr la celălalt. După măcel a urmat nelegiuirea. Au adus o buturugă și și-a făcut apariția judecătorul. Cu un cuțitoi a tăiat capul lui Taso și al lui Kakko și a aruncat cioturile de trupuri mulțimii, așa cum se aruncă resturile la câini. La un semn al lui Gregorio, servitorii i-au așezat în față o măsuță cu toate cele trebuincioase rasului bărbii. Cu un gest teatral, fir-ar el blestemat! a poruncit plebei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
locurile în care orașul îi exilează pe cei loviți de spurcata boală ce mistuie corpul omului puțin câte puțin nu poate ști care este lucrul cel mai înfiorător. Nu fețele desfigurate, fără nas, urechi sau obraji, nu mâinile ajunse niște cioturi sau oasele ce se ivesc din cangrene. Nu. Ceea ce îngrozește cu adevărat este disperarea, moartea continuă și lentă, cu horcăiturile, zvârcolelile, urletele și gemetele ei; să vezi muribunzi acoperind cu pământ și pietre morți care probabil că încă nu muriseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
suficient răgaz să uit totul. le spuneam alor mei că mă duc la școală, dar În realitate mergeam și mă plimbam pe faleză, unde nu era nici țipenie de om, căci era un frig de crăpau pietrele. mă fascinau formele cioturilor de lemn scuipate de Dunăre la mal, mâncate de apă și de carii. le adunam pe cele mai contorsionate În camera mea și le pictam sau le decoram cu hârtii. În rest, tot ce făceam era să mănânc, să dorm
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
ce făceam era să mănânc, să dorm și să mă uit la cer. Uitasem că mă născu- sem vreodată. Eram fericită. Dormeam, mâncam, visam. mă gândeam la culori. Abia dacă aveam plămâni, ochi și urechi - eram și eu poate un ciot neșlefuit, purtat de un șuvoi la mal. Cât de ciudat era că Dodo mă considera femeie ! Nu Înțelegea absolut nimic ! Sosirea lui Îmi amintea strident și dureros că existam, că există o lume din care fac parte, care are regulile
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]