1,487 matches
-
Rezultatele arată că internalitatea responsabililor este semnificativ mai mare în situațiile de conducere prin obiective. Mai multe studii au încercat să verifice, în situații de recrutare sau de pronostic profesional, presupoziția că explicațiile interne sunt social dezirabile. Dacă internalitatea este dezirabilă, ar fi de așteptat ca internii să facă obiectul unui pronostic profesional mai bun și să fie preferați în situațiile de recrutare. Beauvois, Bourjade și Pansu (1991) au realizat o serie de studii în întreprinderi din regiunea Grenoble. Aceste studii
Psihologia socială a organizaţiilor by Claude Louche [Corola-publishinghouse/Science/879_a_2387]
-
culturii: împărțirea spațiului, istoria întreprinderii așa cum apare în broșura de prezentare, ritualurile (activități colective considerate social necesare), limbajul vorbit și scris, "eroii" care servesc drept model de comportament... 1.2. Nivelul valorilor Schwarz le definește drept "comportamente, scopuri, obiective, stări dezirabile care transcend situațiile specifice și sunt aplicate ca standarde normative pentru a judeca și alege dintre modurile alternative de comportamente" (in Zanna, 1992, p. 2). Valorile constituie o variabilă inferată. Putem ilustra acest fapt printr-un exemplu: să ne imaginăm
Psihologia socială a organizaţiilor by Claude Louche [Corola-publishinghouse/Science/879_a_2387]
-
reflecte în comportamentele verbale și nonverbale prin care ei își exercită controlul social și își exprimă intimitatea. Liantul caracteristicilor descriptive pentru formarea identității este reprezentat de procesele cognitive. Fapt îmbucurător altminteri, trebuie să aducem în discuție și latura mai puțin dezirabila a avântului acestor procese. Un subiect delicat al relațiilor interumane în general, și al relației părinte-adolescent în particular este cel al disimulării adevărului. Diversitatea motivelor care stau la baza acestui tip de comportament ar ocupă prea mult din spațiul lucrării
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
le iau" (perseverența). Scală DEZIRABILITATE SOCIALĂ (Ds) are drept scop furnizarea unei măsuri a tendinței subiectului în a furniza celorlalți un profil în mod fals pozitiv sau negativ. Este o scală constituită din itemi care se referă la comportamente foarte dezirabile pe plan social. S-a avut în vedere că itemii să fie formulați astfel încât nici acordul total și nici dezacordul total să nu fie pe deplin posibile. Prin urmare, scorurile foarte mari la această scală sunt considerate drept indicatoare ale
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
dispune. Ea se adresează în special persoanelor care întâmpină dificultăți în adoptarea unor decizii eficiente și nu reușesc să pună în relație cel mai potrivit rol pentru situația prezentă în care se află și comportamentul efectiv al unui rol social dezirabil (școlar, familial, profesional, cetățenesc etc.). Identificarea rolului dezirabil se face prin: clarificarea viziunii personale despre viață, informarea despre domeniile de interes, adoptarea deciziilor considerate utile, concordante cu propriile interese etc. Consilierul interacționează cu elevii cu cerințe speciale pentru a le
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
întâmpină dificultăți în adoptarea unor decizii eficiente și nu reușesc să pună în relație cel mai potrivit rol pentru situația prezentă în care se află și comportamentul efectiv al unui rol social dezirabil (școlar, familial, profesional, cetățenesc etc.). Identificarea rolului dezirabil se face prin: clarificarea viziunii personale despre viață, informarea despre domeniile de interes, adoptarea deciziilor considerate utile, concordante cu propriile interese etc. Consilierul interacționează cu elevii cu cerințe speciale pentru a le oferi ajutor și suport fără a lua decizii
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
constă în valorificarea potențialului uman, existent în orice persoană, dincolo de o lipsă, insuficiență sau incapacitate pentru armonizarea cu sine și integrarea în societate. Pentru a încuraja dezvoltarea personală a elevului cu cerințe speciale în concordanță cu dezvoltarea unei cariere profesionale dezirabile pe piața muncii, consilierul va acționa în raport cu următoarele obiective: a) să cunoască particularitățile psihointelectuale și aptitudinale ale elevului cu nevoi speciale și cerințele personale în domeniul educației; b) să fie informat asupra ofertelor din partea școlilor și instituțiilor de educație obișnuită
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
fenomen social sau consecințele probabile ale unei măsuri guvernamentale pot fi doar estimate, sau, uneori, pur și simplu ghicite. 4. I.p. se referă, în cele din urmă, la acțiuni ce trebuie întreprinse, nu numai la valori sau stări de fapt dezirabile. Ce măsuri pot fi însă legitim luate pentru atingerea unui scop nobil? Ce mijloace pot fi scuzate? Pot fi sacrificate interesele sau chiar drepturile câtorva oameni pentru a urmări binele celor mulți? Chiar dacă scopul ar fi clar, mijloacele legitime rămân
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
de stres, timp limitat, presiuni din partea părții adverse; - să posede capacitatea de a aduna cât mai multe informații despre celălalt, fiind atent la comportamentul verbal și non-verbal al acestuia. O Obiective - Daniela Bălțătescu și Sergiu Bălțătescu Obiectivele (o.) reprezintă stările dezirabile ce trebuie atinse în vederea rezolvării (complete sau parțiale) a unei probleme. În dezvoltarea socială, ele se prezintă sub forma unor enunțuri concrete și cuantificabile ale rezultatelor scontate, ca urmare a realizării unui plan sau program. Prezentarea de față va include
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
parțiale) a unei probleme. În dezvoltarea socială, ele se prezintă sub forma unor enunțuri concrete și cuantificabile ale rezultatelor scontate, ca urmare a realizării unui plan sau program. Prezentarea de față va include relațiile acestui concept cu cele similare, caracteristicile dezirabile ale acestora și recomandări asupra formulării o. de dezvoltare. Conceptul de o. a apărut în contextul extinderii planificării în toate sectoarele activității umane (vezi planificare strategică). Dezvoltarea socială nu se poate face fără precizarea de o. la nivelul grupurilor, instituțiilor
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
deosebite punând întrebarea dacă exista un singur mod de a îndeplini o.. În caz că este așa, avem de-a face, de fapt, cu o activitate, nu cu un obiectiv. De asemenea, obiectivele reprezintă materializarea unor priorități stabilite la diferite niveluri. Caracteristicile dezirabile ale o. au fost sintetizate în modelul SMART (Drucker, 1954). Potrivit acestuia, o. trebuie să fie: Specifice, adică bine definite și clare pentru oricine cunoaște la nivel elementar proiectul; Măsurabile, adică să se cunoască dacă și când o. au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
leagă de costurile relativ ridicate pe care le presupun, ducând adesea la creșterea excesivă a cheltuielilor sociale ale statului (vezi statul bunăstării). Totuși, principalele critici la adresa acestor politici sunt de natură morală. Ele tind să imprime colectivității modele de viață „dezirabile” și să ofere servicii standardizate, concomitent cu descurajarea sectorului privat în oferirea unor alternative de protecție socială. Universalismul este legat de ideologia colectivistă și presupune o implicare morală și valorică a statului, ca purtător al unor opțiuni valorice clare (Rothstein
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
asupra acesteia pentru a se putea identifica o soluție posibilă. De asemenea, dacă există mai multe probleme identificate pentru rezolvare printr-o propunere de politică publică, acestea trebuie prioritizate. Scopul unei politici publice îl reprezintă o stare generală de lucruri, dezirabilă la nivelul unei societăți, comunități, care este așteptată după implementarea respectivei politici. Structurile implicate în procesul de reformă și de formulare a politicilor publice trebuie să-și definească foarte bine statutul, poziția și în ce relații funcționale se află unele
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
căruia statul are încă un rol-cheie. Reforma - România în perioada de tranziție - Iulian Stănescu Termenul de reformă (r.)se referă la un program de dezvoltare ce presupune schimbări instituționale în domeniul politic, economic, social sau cultural în vederea atingerii unei stări dezirabile. Operarea unei distincții între tranziție și r. este necesară, având în vedere că acești doi termeni sunt foarte des folosiți cu referire la schimbările socioeconomice contemporane. Tranziția (vezi tranziția ca proces istoric în Eurpa Centrală și de Est) vizează întregul
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
acest punct de vedere, dezvoltarea s.p. este și o dezvoltare a funcționalității acestor procese de decizie. Dezvoltarea s.p. este un concept intim legat de dezvoltarea socială, pentru că presupune construirea și gestionarea ansamblului de procese decizionale care privesc realizarea unei stări-obiectiv dezirabile pentru întreaga societate. Proiectarea și planificarea procesului de dezvoltare socială se face la nivelul s.p. Instrumentul principal prin care se manifestă s.p. este guvernarea, fapt care face ca, uneori, dezvoltarea s.p. să fie conectată cu eficacitatea guvernării. S.p. stabilește obiectivele
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
mai poate fi oprit și este luat drept exemplu de societățile subdezvoltate și de cele în curs de dezvoltare. De aici derivă alte caracteristici: modernizarea este un proces progresiv „care, pe termen lung, nu este doar inevitabil, dar este și dezirabil [...] fiind o schimbare evoluționistă și nu una revoluționară” ( HYPERLINK \l "Reyes" Reyes, 2001). Tributară paradigmei funcționaliste, teoria modernizării are atât puncte tari, cât și puncte slabe. Criticile cele mai dure subliniază că: - dezvoltarea nu este, în mod necesar, un proces
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
mai ales în termeni de promovare a valorilor specifice democrațiilor occidentale). Pe această coordonată, există însă și o diferență semnificativă: teoria modernizării este mult mai normativă, subliniind foarte clar cum trebuie rezolvată problema dezvoltării, în timp ce teoria globalizării subliniază dimensiunea pozitivă, dezirabilă a procesului de globalizare, dar nu în mod necesar, având un caracter normativ (Portes, 1992, apud HYPERLINK \l "Reyes" Reyes, 2001). De asemenea, și teoria sistemului mondial are trăsături comune cu cea a globalizării, mai ales în ceea ce privește unitatea de analiză
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
procese de diferențiere (mai ales culturală/socială, dar și politică și economică), multicentricitate și fenomene imprevizibile, haotice. Diferențierea actuală limitează viteza unor procese de globalizare și, la anumite niveluri, o poate chiar bloca. De exemplu, identitatea europeană este un construct dezirabil, dar blocat la nivelul entităților naționale (vezi procesele dificile de creare a unei Europe sociale armonioase sau respingerea Constituției europene). Multicentricitatea se referă la faptul că centrele tradiționale de putere - statul-națiune - devin fluide și își pierd masiv din influență și
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
esențiale și directoare pentru activitatea lor. Weber a identificat, de exemplu, tendința unor politicieni de a folosi ideile ca idealuri etice absolute, în contrast cu o etică de responsabilitate în care idealurile sunt înțelese ca idei directoare, a căror realizare practică, deși dezirabilă, este, practic, imposibilă (Weber, 1994, pp. 359-69). Concluzie Transformările economice și politice declanșate de colapsul regimurilor comuniste din ECE au fost conceptualizate diferit în interiorul a trei tipuri de teorii. Pentru neoliberali, schimbarea de sistem este o tranziție, relativ neproblematică, decisiv
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
conflictul ideologic care tocmai se sfârșise. Neutralitatea ideologică a condus la consacrarea tranziției ca termen generic pentru acest proces istoric în ECE. În ceea ce privește relația dintre tranziție și dezvoltarea socială (vezi dezvoltare socială), elementul de schimbare socială spre o stare considerată dezirabilă nu poate fi negat, cum nu poate fi negată nici aspirația spre condiții sociale și de trai mai bune, dar se pune problema în ce măsură respectivele schimbări au avut un caracter programatic, direcționat. Anumite componente ale tranziției, în special schimbările de
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
adresează întregii personalități, își propune să lărgească disponibilitățile individului, cultura sa, să-i confere competența de a alege, fie în domeniul profesional, fie în alt domeniu. A avea „o bună educație” înseamnă și capacitatea de a converti cunoașterea în comportamente dezirabile, semnifică deprinderea de a te articula adecvat la context, de a identifica cu bun-simț linia de conduită care să procure satisfacții maxime, atât actorului social, cât și comunității. Educația adulților a devenit un demers complex, care îi preocupă pe educatori
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
mijloc de ajutor reciproc și de dezvoltare personală a membrilor. Participarea la un grup de formare, după Rogers, le apare participanților ca o „întâlnire” în care își pot exprima sentimentele și pot învăța (prin interacțiune, prin experiență) care sunt comportamentele dezirabile. Nu trebuie să uităm contribuția lui Serge Moscovici la dezvoltarea teoriei acțiunii prin grup. Într-o lucrare, astăzi celebră, Psihologia minorităților active (1970), Moscovici a propus noțiunea de „minoritate”, pe care o consideră sursă de inovație și de schimbare socială
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
ideologii. Întrebarea rămâne Însă: dacă Biserica le-ar Încerca, exact la fel, conferindu-le Însă un sens schimbat și declarându-le tehnici ale mântuirii (ca, odinioară, Inchiziția), ar fi aceste tehnici niște elemente ale contra-reeducării, niște proceduri onorabile și chiar dezirabile? Nu cred deloc acest lucru. Mi se pare apoi o nedreptate făcută românilor să spui că reeducarea a izbutit la scară națională. Ar Însemna să le recunoști comuniștilor o rigoare și o consecvență pe care nu le-au avut, În pofida
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
epifania; astfel ei devin pneumatici, inițiații gnostici, evident. Iată așadar cine-s aleșii! A opta pentru sectă te transformă de fapt în subiect desemnat de grația divină. Nici nu poate fi găsit un mai bun argument promoțional pentru a face dezirabilă aici și acum o adeziune sinceră și masivă la doctrină! Gnosticul nu poate fi atins decât de ceea ce survine în lumea de jos, trivială și vulgară. Valentin recurge la o metaforă și precizează că, fie și acoperită de noroi, maculată
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
de suportat loviturile date de instituțiile creștine: distrugerea bibliotecilor, autodafeuri, măsuri inchizitoriale, bătăi, torturi - așa precum se știe. Au loc convertiri în masă la creștinism. Atracția unui partaj al puterii sau a unei participări la ea fac abajurările și convertirile dezirabile pentru cei lacomi... în aceste condiții, gândirea gnostică se estompează, fără să dispară totuși. în secolul al VIII-lea în plin Ev Mediu timpuriu, eușiții, o sectă printre atâtea altele, se încăpățânează să persiste. Ceea ce înseamnă că tradiția hedonistă supraviețuiește
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]