1,733 matches
-
partea aceea nu avea nici o cale de scăpare, se gândi priorul, Îndreptându-se și el Într-acolo cu intenția de a-i reteza orice posibilitate de a se furișa spre portița laterală. Dar călugărul se ascunsese. Dante crezu că se ghemuise după altar, Însă, când ajunse și el Îndărătul marelui cub din piatră, descoperi cu stupoare că Brandan se făcuse nevăzut. În văzduh Încă mai persista ecoul unor pași grăbiți, a căror origine nu izbutea să o identifice. Nedumerit, Dante se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
armonios, ce provenea dinspre fundul coridorului. O melodie ritmată, poate o canțonă dansantă sau un marș pentru acompanierea unei oștiri În război, Însă executat cu delicatețe, plin de gingășie. Dante se opri În prag, să o admire pe femeia care, ghemuită pe o pernă, cânta la lăută. Aplecată deasupra instrumentului, Amara parcă mângâia corzile cu degetele ei subțiri, cu o mișcare prelungă. Parcă respira vibrațiile cutiei armonice, adâncită În miraculosul extaz al unor sunete pe care poate că nu le putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
era cel care se pregătea să reapară În toată slava lui? Simțea cum capul i se Îngreunează și cum Îl cuprinde oboseala, legănându-se precum fumul lumânărilor care se aduna În aer. Încetișor, Își dădu drumul să lunece pe covor, ghemuindu-se În dreptul tablei de șah, În timp ce Închidea ochii, În căutarea odihnei. Probabil că se mișcase În timpul somnului, alunecând de pe covor. Răceala pardoselii Îi intrase În oase și o durere intensă Îi punea stăpânire pe membrele care Îi amorțiseră și Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Într-acolo, acum că toată năuceala și debandada provocate de groaznica prăbușire Începeau să se risipească. Locul era Înțesat de soldați Înarmați, răspândiți În spațiul deschis al porticului, care răpuneau cu lovituri de spadă bărbați și femei neînarmați, care se ghemuiau printre țipete de groază și vaiete. Totul era pierdut, pentru Cecco și pentru confrații lui. Cum ar mai fi putut opri masacrul care se anunța? Însăși autoritatea sa avea să se sfârșească peste câteva ore. Începu să Își frângă mâinile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Întunericul din spatele său. Parcă cineva Îngăima niște rugăciuni, o bolboroseală confuză și neinteligibilă, din care priorul izbutea să deslușească doar un „blestemat” repetat obsesiv, printre alte numeroase imprecauții. Se apropie precaut de locul din care provenea glasul. Era un bărbat ghemuit În dosul unei coloane, ce părea să implore peretele porticului. Când ajunse În spatele lui, Îl văzu cum se ridică și se Întoarce spre el, În timp ce o lucire violacee sfărâma bezna compactă. Simți o mână lovindu-l peste gură. Din instinct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
în salonul chinezesc, mi-am îndreptat privirile spre grădină chiar în momentul în care șarpele și-a făcut apariția pe a treia treaptă de piatră. Era același șarpe ca și dimineață. Și mama l-a zărit. — Șarpele acela... zise ea, ghemuindu-se repede lângă mine și strângându-mă de mână. Imediat mi-am dat seama la ce se gândește. — Adică stăpâna ouălor? m-am trezit eu întrebând. — Da. Da. Vocea mamei era sugrumată de spaimă. Ne-am ținut de mâini și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
de a vorbi. Fiind cunoștințe vechi, au stat, liniștiți, la taclale. M-am dus la bucătărie să pregătesc o budincă. Consultația se terminase când am intrat în cameră. Doctorul, cu stetoscopul atârnându-i de gât ca un colier, s-a ghemuit într-un scaun. — Oameni ca mine mănâncă la prânz tăieței, undeva, în picioare. Nu-s nici buni, dar nici prea răi, spunea el când am intrat în cameră. Bănuiesc că toată conversația lor a decurs astfel. Mama îi sorbea cuvintele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
loc!“ Și au urmat alte sunete obscene din gură și fluierături și apă trasă la closet, glume și sfidări de oameni ai cavernelor. Era într-adevăr tare aglomerat acolo, dar ne-au înghesuit și pe noi înăuntru, și ne-am ghemuit care cum am putut, pe vine pe podea. Celălalt surdo-mut era și el acolo, șezând lângă picioarele unui bețiv, ghemuit de parcă era gata să se lase târât afară. Și bătea o lumină puternică pe care nu o stingeau nici o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o foaie de cort. În timp ce bâjbâiam după ele cu lanterna, mă gândeam cât de multă antipatie aveam pentru mașina asta și pozițiile false în care mă pusese. Am întins foaia groasă de cort pe iarba udă și după ce m-am ghemuit și m-am liniștit, am continuat să simt în mine zorul și zbuciumul. Îmi făceam griji în legătură cu Thea; știam că probabil avea să mă repudieze. Nu avea să mă ierte niciodată pentru ce făcusem. Și acum Stella ședea lângă mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
noapte să ajung la dulăpior și să îmi eliberez mâinile. Dar în cele din urmă cămașa s-a rupt și am încercat să rup barbeta, înmuind-o în apă ca să se mărească. În cele din urmă a ieșit. M-am ghemuit acolo și mi-am lins încheieturile jupuite. Spatele încă îmi ardea de la bătaia pe care o încasase, dar exista un loc înghețat pe trupul meu și anume locul în care păstram o dorință cumplită de a-l ucide pe Basteshaw
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și mie mi-ar fi fost ușor s-o văd. Pe măsură însă ce priveam la chipul fără viață, mi se părea că lacrimile ei și chipul acela își vorbeau tainic un șuvoi de viață și durere trecea din ființa ghemuită la pământ spre cealaltă, întinsă, împăcată, luminoasă și... la fel de tăcută. Între ele două, vii erau doar lacrimile și tăcerea fără sfârșit. Și lumina. Dar cum să vezi lumina în atâta mâhnire ? Era străină. N-o mai văzuserăm până atunci. Nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
mai mare și să mai stea el. Tare greu adormisem aseară: frig, frig tare și focul de-abia reușea să mă încălzească și numai pe o parte aceea de lângă foc. Cealaltă ar fi fost bocnă dacă nu m-aș fi ghemuit lângă oaia aia bălțată cu mielul ei biata de ea ! -pe o parte mielul, pe cealaltă eu ! Și zău că era mai cald decât în cojoaca mea ! Repede, adormitule ! Se-ntâmplă ceva ! Dacă-mi spui iar de nu știu ce stea am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
așa, cu năduf, că alergase toată ziua după oi și acu' picase lemn de oboseală. Las' că-i trece, behăi ușurel Bălțata și adormi la loc așa era ea, bună și blândă, ca oaia. De asta și copilul ciobanului se ghemuise în lâna ei. Într-o parte el, în cealaltă mielul ei... Ce să-i faci, copii cu toții... Și frig, tare frig... Nici nu știu când am ațipit. Coborâse, așa, deodată, liniștea peste noi și focul trosnea și scotea scântei mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
Eu mai rămăsesem. De când taică-mio plecase la pescuit și nu se mai întorsese din furtună, iar maică-mea murise peste vreun an de tristețe, nu-mi ducea nimeni grijă. Stăteam acolo, lângă bătrân și nu mă înduram să plec. Mă ghemuisem lângă foc și mai așteptam ceva. Mă uitam pe furiș cum îi juca lumina focului pe chip: era aspru și blând, ars de vântul și soarele mării, părea că e o statuie de bronz, vechi de când lumea... privea nemișcat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
să-i spună ceva, nici el nu știe ce, poate cîteva cuvinte de împăcare. "Ce cuvinte?! se întreabă, retrăgîndu-se cu teamă, ca din fața unui pericol. Nici măcar nu știu de ce plînge." Cade în fotoliu, continuînd să privească îngrozit spre femeia care, ghemuită sub așternuri, plînge tot mai încet, cu pumnii și dinții încleștați în marginea cearșafului. În fereastră, viscolul lovește o dată, cu mai multă putere, zgîlțîind-o. De ce nu exiști cu adevărat, Doamne? scrîșnește Maria, aruncînd o privire spre fereastră să te rog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
aproape de podea. Desenul de pe tapetul galben deschis îmi juca înaintea ochilor. M-am întors să iau paharele. Antonia s-a urcat în pat și l-a traversat în genunchi până pe partea cealaltă, sprijinindu-se de umărul lui Palmer. S-a ghemuit acolo cu picioarele sub ea, înfășurată în halatul vișiniu. Părul, pe care gulerul ridicat îl ținuse adunat, îi cădea acum pe umeri în bucle grele de un auriu patinat. Nemachiată, părea mai bătrână, mai palidă, dar fața ei era blândă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
țin de el chiar și mai tare. Nu părea să-l deranjeze. Era foarte puternic, foarte priceput și foarte inventiv. Cu toate lucrurile care se petreceau, n-am prea reușit să Închid un ochi până În zori, când m-a lăsat ghemuită sub pături și a coborât de pe platforma unde era patul În Încăperea principală. Se mișcase atât de ușor Încât, coborând scara, nici măcar nu-și agățase părul În sculptura uriașă, atârnată de tavan cu un lanț gros, ce se legăna ostentativ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
poate duce. — Ei bine, dacă pe el Îl caută, are ghinion, zise Lou de după birou. Derek a plecat acum o jumătate de oră. * * * Am găsit-o pe Lesley În vestiarul femeilor, care era gol acum, după vânzoleala de la prânz. Era ghemuită pe o bancă și se vedea că plânsese. Combinația dintre galbenul costumului de gimnastică și verdele colanților, care era extraordinară atunci când era veselă, Îi făcea acum fața să pară mai palidă. Chiar și ochii ei albaștri arătau mai deschiși decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
era ceva ce nu părea tocmai În regulă cu piciorul acela, cu felul În care era răsucit din gleză... În plus, de ce nu auzisem măcar un zgomot al eforturilor ei de a voma? Și cât timp poate sta cineva așa, ghemuit peste toaletă, Într-o poziție atât de chinuită? Încuietoarea era pusă pe roșu și pe ea mai scria și „Ocupat“, În caz că aveai vreo Îndoială. Am bătut politicos la ușă. Nici un răspuns. Întrebându-mă dacă nu va trebui să forțez Încuietoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
pe picioare. — Salut, Jeff. Te-au interogat deja? Ca introducere, Întrebarea asta era mult mai bună decât un comentariu despre vreme. Jeff arăta tras la față și avea niște gropițe În obraji pe care nu i le mai văzusem. Se ghemuise În haina lui mare, mucitorească, de parcă ar fi căutat În ea o alinare. Peticele de plastic portocaliu forforescent de pe umeri captau lumina lămpii cu abajur verde, care atârna direct deasupra mesei noastre. — Fasciști nenorociți, spuse el din reflex. Primul lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
mă uit la cer, chiar dacă În prezent nu-l prea puteam distinge din cauza straturilor groase și Întărite de... etc. Cu toate acestea, adoram să fiu În culcuș Într-o noapte ploiasă și să ascult ropotul picăturilor pe geamul de deasupra, ghemuită În siguranță și la căldurică, sub muntele de pilote. Neajunsul era că, atunci când mă trezeam, răpăitul ploii era suficient de deprimant ca să mă facă să-mi trag păturile peste cap și să mă reîntorc la somn. Cel puțin, astăzi Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
că nu! exclamă ea, ca și când ăsta ar fi fost cel mai evident lucru din lume. Acum intram pe Great Portland Street, semn că aproape ajunsesem. Sue și Tariq s-au dat jos la stația Camden Town, iar Devon s-a ghemuit pe scaunul din spate, uitându-se lung pe fereastră. Maică-sa Îi aruncă o privire fugară. — Ne Întâlnim cu o prietenă, la cinema, Îmi explică ea. Are o fetiță cam de vârsta lui Devon. — Mami! spuse Devon indignat. Julie are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
sun Înainte să plec, ca să mă asigur. Nu a fost o mișcare prea inteligentă să-mi amintesc de sală. Acum, creierul meu bâzâia de ipoteze și, În starea În care mă aflam, efortul Îmi provoca dureri de neîndurat. M-am ghemuit cu genunchii la piept și-am Încercat să adorm la loc. Mi-a luat ceva timp să reușesc. * * * Am ajuns la sală pe la trei, cu Încă două tablete de solpadeină În mine și cu o perspectivă ceva mai stoică asupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
portocaliu turnat era tare și neconfortabil. Designul pretențios și cel de duzină au ceva În comun: nu produc scaune pe care să fii fericit să te așezi. Gustul burghez este cel care dă naștere fotoliilor confortabile, În care te poți ghemui. Dar la ce mă așteptam oare de la mobilierul de Închisoare? Ușa din celălalt capăt se deschise și ea intră, urmată de o gardiană. Femeia În uniformă era micuță și drăguță, opusul a ceea ce anticipasem. Se Îndreptară amândouă spre mine fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
compătimitoare. „E ceva atât de intim, își spuse ea. Dar toată dragostea pe care le-o port alor mei e intimă, de parc-ar fi un secret.“ Adam era conștient de o minge fierbinte, mobilă, care-i încălzea coapsa: Zet, ghemuit în buzunarul hainei lui de diftină. Zet nu avea voie să vină la Institut, dar la reuniuni era admis. De ce să nu poată fi prezenți câinii, din moment ce undele și particulele Luminii Interioare îi străbat și pe ei? Și apoi, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]