627 matches
-
noua radicalitate e fiica timpului său, aceasta se întâmplă pentru că ea s-a aliniat la normele de hiperconsum pe care nu încetează să le defăimeze. Despre limitele comercializăriitc "Despre limitele comercializării" Stadiul III înseamnă momentul în care sfera comercială devine hegemonică, în care piața invadează cvasitotalitatea aspectelor existenței umane. Putem întelege, în aceste condiții, urgența cunoașterii tipului de ființe umane și de viață socială pe care îl modelează ceea ce unii numesc noul „totalitarism comercial”. Dacă procesul de transformare în marfă nu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
în sisteme de partide, cât și un model al generării sistemului european de partide. Cele patru modele constituie module distincte, dar închise unul într-altul, a căror legătură provine din teoria sistemistă a lui Talcott Parsons sau din paradigma AGIL, hegemonică in illo tempore în concertul teoretic al științei politice. Astfel, Rokkan consacră douăzeci și una de pagini (pp. 6-26) enunțării paradigmei imperativelor funcționale AGIL ajungând până la variabilele modale (pattern variables) pentru a defini astfel liniile sale de clivaj precum și dimensiunile sale fundamentale
Clivajele politice în Europa Centrală şi de Est by Jean-Michel de Waele [Corola-publishinghouse/Administrative/916_a_2424]
-
marile puteri din sistem atribuie ordinii mondiale un caracter fluid și schimbător. În acest context, se poate vorbi despre apariția, decăderea și, în ultimă instanță, prăbușirea ordinilor mondiale, aceasta din urmă având loc, dintr-o anumită perspectivă teoretică, în urma războaielor hegemonice care ar avea capacitatea să schimbe în mod radical nu doar raporturile de forță dintre state, dar și modele de interacțiune economică și socială la scară globală. Însă ar fi greșit să considerăm că ordinea mondială este domeniul exclusiv al
RELATII INTERNATIONALE by Daniel Biró, Stanislav Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1531]
-
această modalitate de asigurare a ordinii este asociată cu balanța de putere, modelul care a dominat politica europeană timp de mai multe secole. Un exemplu clasic în acest sens este ordinea multipolară instaurată prin Congresul de la Viena (1815) după războiul hegemonic napoleonian. Atunci, principalele mari puteri continentale Anglia, Austria, Prusia și Rusia, sub forma Quadruplei Alianțe (în care ulterior a fost integrată și Franța) au instituționalizat formal principiul balanței de putere prin care au trasat limitele competiției și au convenit să
RELATII INTERNATIONALE by Daniel Biró, Stanislav Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1531]
-
mari puteri continentale Anglia, Austria, Prusia și Rusia, sub forma Quadruplei Alianțe (în care ulterior a fost integrată și Franța) au instituționalizat formal principiul balanței de putere prin care au trasat limitele competiției și au convenit să descurajeze orice tentații hegemonice în Europa. Atunci când ordinea internațională este asigurată de două superputeri aproximativ egale ca forță, suntem în prezența ordinii bipolare. Într-o ordine bipolară, relațiile dintre cele două superputeri sunt cruciale pentru sistem, ele dominând în totalitate agenda internațională și politica
RELATII INTERNATIONALE by Daniel Biró, Stanislav Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1531]
-
problematică dintre PCR și tradițiile culturale ori formulele politice românești”. Al doilea nume este cel al deja citatei lucrări a Katherinei Verdery, 1995, p. 97. Pentru indigenizarea marxismului vezi Verdery, op.cit., pp. 119-122, și Tismăneanu, op.cit., p. 21: „Ambiția grupului hegemonic din PCR de a urma un drum distinct de cel al celorlalte țări ale Tratatului de la Varșovia - n-a `nsemnat, de fapt, un divorț de dogmele tradiționale, ci din contră: dorința coercitivă de a duce logica stalinistă la extrem prin
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
reclamă. Această forță fizică ar putea fi astăzi compensată de microcipurile, care ar coordona activitatea mulțimilor, mai ales a publicului și a spiritului gregar. Există credința conform căreia rasele sunt inegale, mai ales ca formă a corpului, asigurând justificarea dorințelor hegemonice, aceasta are ca rezultat, fie selecția unor sportivi cu diferite calități fizice, fie activitatea publicului, des întâlnită în sport, se sprijină pe stratificarea socială. În sport, rasismul are la bază rivalitatea sportivă, conflictele etnice și hegemonia orașului. Violența nu poate
DIALOG ÎNTRE SPORT ŞI SOCIETATE by Mihai Radu IACOB, Ioan IACOB () [Corola-publishinghouse/Science/100989_a_102281]
-
teorie care se impune lent în cadrul comunității științifice, reușind să facă față criticilor și, cel puțin pentru o perioadă, să își probeze validitatea. Cu timpul, paradigmă, care pentru Kuhn se întâlnește preponderent în cadrul științelor naturale, nu socio-umane, fiind întotdeauna dominantă (hegemonica) - începe să fie contestată din diferite direcții. Dacă reușește să incorporeze aceste obiecții sau să le invalideze, paradigmă supraviețuiește. În caz contrar, este înlocuită de o nouă paradigmă. Ciprin Nițu consideră paradigmă kuhniană prea "tare" pentru a fi aplicată fără
[Corola-publishinghouse/Science/84976_a_85761]
-
Ideea de "raționalitate transversală" este o propunere prin care filosoful american crede că se poate trece dincolo de antinomiile ce marchează această confruntare: identitate și diferență, universalitate și particularitate, comensurabilitate și incomensurabilitate. "Situată între modernitate și postmodernitate, trecând printre Scylla universalismului hegemonic și anistoric și Carybda lipsei de legitate, a particularismului radical și istoricismului nervos, rațiunea transversală se înscrie în cursa înțelegerii practicilor configurative și a formelor de viață în care se află cuprinsă moștenirea noastră socio-istorică"825. Această idee reușește să
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
din Europa, inclusiv din Rusia. Proiectul ar fi fost respins de către Franța și Anglia din pricina costurilor. Nici Congresul american n-ar fi agreat planul, tot din pricini financiare, banii trebuind să fie furnizați de America după refuzul european. O minoritate hegemonică, estimată la 30%, într-un conglomerat de popoare ar fi avut nevoie de un imens aparat represiv pentru a-și impune voința politică și culturală. Cerea costuri prea mari. Proiectul n-a mers, fiind dat repede uitării, consumat la nivel
[Corola-publishinghouse/Science/1562_a_2860]
-
principiilor de drept, întreprinde la sfîrșitul anilor treizeci cucerirea unui întreg continent supus curînd asprimii și atrocității impasibile ale unei "noi ordini" bazate pe rasism, apoi pe genocidul "raselor inferioare". Încă o dată, realizarea unificării continentului european trece printr-o cucerire hegemonică ce impune o dominație necruțătoare care are la bază îmbinarea tehnicii moderne cu întoarcerea la barbarie. Pentru a scoate Europa din coșmar, nu va fi nevoie de nimic altceva decît de un al doilea război mondial. Dar cu ce preț
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/964_a_2472]
-
creștine, de Carol cel Mare și de Otto stimulați de țelul reinstaurării autorității imperiale și de Carol Quintul care urmărea apărarea catolicismului roman. Victoria statelor naționale din secolul XVI-lea pare să pună capăt acestor idealuri. De acum înainte, tentativele hegemonice înjurai unei națiuni-călăuză, întruchipînd un proiect ideologic unificator cîștigă teren în fața ideii de restaurare a visului imperial. Spania lui Filip al II-lea, Franța din timpul Revoluției și cea napoleoniană ("Marea Națiune"), Germania lui Hitler vor încerca rînd pe rînd
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/964_a_2472]
-
o permanentă contracarare a acelor actori care pot deveni prea puternici și, în consecință, potențial amenințători. Balanța de putere este o instituție prin care mai multe state pot bloca ascensiunea unui stat revizionist sau a unei mari puteri cu tendințe hegemonice. Ea presupune identificarea acelui stat care poate deveni amenințător pentru securitatea internațională și coalizarea celor care încearcă să-l îngrădească. Prin contrast, liberalii cred în posibilitatea cooperării între state. Ei recunosc importanța factorului militar în relațiile internaționale, dar afirmă că
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1521]
-
al XIX-lea. Treptat, sistemul se deteriorează din cauze multiple: revoluția industrială, ascensiunea tot mai puternică a Prusiei, ulterior a Germaniei, competiția pentru colonii etc. Apare o balanță de putere în care Marea Britanie, balansierul sistemului, încearcă să blocheze eventualele tendințe hegemonice ale celorlalți. În jurul anilor '70-'80 ai secolului al XIX-lea, balanța își pierde flexibilitatea, astfel încât la începutul secolului XX erau deja formate cele două mari alianțe Antanta și Puterile Centrale. Războiul din 1914-1918 reprezintă, de fapt, falimentul instituțiilor care
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1521]
-
firesc din teama pe care actorii internaționali majori o resimțeau în 1815 față de Franța revoluționară, precum și din teama acestora că, excluzând-o complet din Concert, ea va fi mai puțin controlabilă și, eventual, va nutri și în viitor aceleași dorințe hegemonice. Mecanismele asupra cărora au convenit Marile Puteri europene la Viena au avut un succes deosebit pe o perioadă mare de timp, între 1815 și 1914, când nu a existat nici un război sistemic care să atragă în conflict, de o parte
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Acest lucru a pornit tocmai din realizarea faptului că securitatea Statelor Unite și a intereselor sale depinde în mare măsură de balanța de putere europeană - ca atare, contravine intereselor Statelor Unite ca o mare putere europeană, îndeosebi una cu un pronunțat caracter hegemonic precum Germania, să domine Europa. Odată cu intrarea în război a SUA în decembrie 1941, raportul de forțe dintre beligeranți se schimbă în favoarea puterilor Axei. De altfel, Paul Kennedy susține că din acest moment se produce un dezechilibru puternic la nivel
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Jackson, Sørensen, 2003). O mare parte dintre subiectele care domină astăzi politica mondială sunt mult asemănătoare ideilor vehiculate în perioada interbelică de reprezentanți ai așa-numitei Școli idealiste în relațiile internaționale, justificând „interogații în legătură cu statutul liberalismului contemporan ca ideologie devenită hegemonică” (Richardson, 1997, p. 5). Astfel, perceperea renașterii paradigmei idealist-liberale derivă din constatarea unei paralele între anumite idei și instrumente de politica externă propuse de curentul de gândire liberal la începutul secolului XXI, și cele vehiculate la debutul disciplinei relațiilor internaționale
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
relațiilor internaționale timp de mai bine de o jumătate de secol. Totuși, așa cum vom vedea, tentativa de „construcție a istoriei disciplinei de către o anumită comunitate de cercetători [realiști] ce au construit imaginea falsă a unui așa-numit «idealism» unitar și hegemonic în perioada interbelică servind propriile interese” este substanțial contestată începând cu anii ’90 (Thies, 2002, p. 147). Dar, înainte de toate, ce se ascunde în spatele unui nume controversat? Este interesant de remarcat, considerând importanța momentului în dezvoltarea disciplinei, că nu există
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
despre comportamentul statelor - spre exemplu, doctrina militară, preferințele în domeniul alianțelor, tipul de diplomație promovat. În cadranul defensiv se află teoria balanței de securitate sau teoriile (orientate spre agent) asupra balanței ofensivă-defensivă. De partea cealaltă, în zona ofensivă, întâlnim teoria hegemonică a politicii externe (William Wohlforth) sau realismul centrat pe stat al lui Fareed Zakaria (Taliaferro, 2000-2001, p. 135). Tabloul se bazează însă pe separarea netă între contribuțiile realiste în studiile de securitate și cele subsumate economiei politice internaționale, excluzând astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
critice încorporează distincția fundamentală operată de Robert Cox între teorii orientate spre rezolvarea problemelor și teorii critice. Astfel, feminismul teoriei critice în relațiile internaționale nu își propune cercetarea obiectivă a unor aspecte din relațiile internaționale, ci teoretizarea contestatară a structurilor hegemonice de cunoaștere și de putere existente, completată prin reflecția asupra surselor de transformare a sistemului prin identificarea și cultivarea forțelor sociale cu interese contra-hegemonice. Feminismul teoriei critice, aidoma teoriei critice, aduce în plus reconsiderarea rolului și valorii urmăririi evoluțiilor istorice
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
sunt exemple dintre cele mai puternice. Ele se deosebesc de alte conflicte militare, chiar între Marile Puteri, nu numai prin imensele pierderi înregistrate, dar și prin urmările majore pe care le-au avut. Teoretic, ele pot fi tratate drept „războaie hegemonice”, iar la sfârșitul fiecăreia dintre ele s-a putut afirma că „lumea s-a schimbat” dar manieră incontestabilă și irevocabilă. Modificările suferite de ordinea internațională au depășit cu mult intențiile inițiale ale principalilor beligeranți: ele au fost însoțite de puternice
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
de „balansier”, ea fiind cea care și-a exprimat în mod formal interesul menținerii balanței de putere în Europa. Astfel, Marea Britanie a reprezentat puterea care a înclinat balanța de o parte sau de cealaltă, în încercarea de a stăvili tendințele hegemonice ale Marilor Puteri continentale. Ea a fost, de pildă, cea care a menținut balanța între Franța napoleoniană și Marile Puteri europene coalizate împotriva ei; sau între Franța, pe de o parte, și Austria, Prusia și Rusia, de cealaltă parte, în
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
o permanentă contracare a acelor actori care pot deveni prea puternici și, în consecință, potențial amenințători. Balanța de putere este o instituție prin care mai multe state pot bloca ascensiunea unui stat revizionist sau a unei Mari Puteri cu tendințe hegemonice. Ea presupune identificarea acelui stat care poate deveni amenințător pentru securitatea internațională și coalizarea celor care încearcă să-l îngrădească. Prin contrast, liberalii cred în posibilitatea cooperării între state. Ei recunosc importanța factorului militar în relațiile internaționale, dar afirmă că
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
al XIX-lea. Treptat, sistemul se deteriorează din cauze multiple: revoluția industrială, ascensiunea tot mai puternică a Prusiei, ulterior a Germaniei, competiția pentru colonii etc. Apare o balanță de putere în care Marea Britanie, balansierul sistemului, încearcă să blocheze eventualele tendințe hegemonice ale celorlați. În jurul anilor 1870-1880, balanța își pierde flexibilitatea, astfel încât la începutul secolului XX erau deja formate cele două mari alianțe - Antanta și Puterile Centrale. Războiul din 1914-1918 reprezintă, de fapt, falimentul instituțiilor care au asigurat, mai mult sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
organizațiile internaționale și dezvoltarea unui sentiment identitar comun poate fi studiată urmărind evoluția relațiilor româno-maghiare. Tradițional încordate pe motive de ordin național, ele au fost ținute sub control din perioada celui de-al doilea război mondial, mai ales datorită sistemului hegemonic în interiorul căruia evoluau împreună - inițial german, apoi sovietic. În condițiile slăbirii și, apoi, ale sfârșitului dominației Moscovei, pentru o perioadă ce a început din anii 1980 și a durat până spre mijlocul anilor 1990 s-a putut constata o răcire
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]