1,140 matches
-
pe care le-am văzut erau alb-negru, slavă Ție, Dumnezeule, iar chirurgii mi-au spus cum aș putea să arăt după ani de suferință. Aproape toate operațiile de chirurgie plastică încep cu ceva numit pedicele. Urmezi rețetele. Asta o să devină macabru. Chiar și-așa alb-negru. După cât am învățat, aș putea fi doctor. Scuze, mamă. Scuze, Doamne. Manus a zis odată că ai tăi sunt Dumnezeu. Îi iubești și vrei să-i faci fericiți, dar tot îți dorești să-ți creezi propriile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
limitată de multe rigori specifice: evenimentul trebuie să fie recent, real, verificabil, nou și să intereseze pe cât mai multă lume. Altfel spus, textului jurnalistic îi sunt greu accesibile sau de-a dreptul interzise mai toate categoriile estetice: bizarul, ciudatul, straniul, macabrul, grotescul etc. Dimpotrivă, scriitorul se poate juca în text după pofta inimii: inventează situații și personaje, schimbă vocile narative, le suprapune, își marchează apăsat prezența, mizează pe coparticiparea cititorului, exersează noi modalități de exprimare, caută insolitul în toate formele lui
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
multe ori. Tot timpul, neatenția sau inerțiile de limbaj îți pot juca feste. Nici măcar experiența sau știința de carte nu ne apără de greșeli impardonabile, de pleonasm sau de anacolut: „Bucureșcii de altădată”, „ochi cu o privire tristă”, „o crimă macabră și oribilă” etc. Nu mai vorbim despre proasta utilizare a cuvintelor în absența unei atribuiri clare: Cele două seri de Stufstock 3 au adus la Vama Veche aproape 100 000 de „salvatori” ai căluților de mare și ai arhitecturii pe
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
sensul anumitor cuvinte. Voit sau nu, se ajunge la un nedorit „limbaj de lemn”. Goana ziariștilor după adjective eclatante, dar și mimetismul lor verbal pot duce la o cumplită monotonie de limbaj: megastar, superstar, galactici, atmosferă incendiară, stare conflictuală, descoperire macabră, aleșii poporului, a demarat în trombă (oare ce înseamnă trombă?), a dat cu subsemnatul, culmea disperării etc. Clișeele, locurile comune, șabloanele sau ticurile verbale dau un aspect prăfos și neglijent textului. Să luăm un exemplu la întâmplare: Ședința guvernului de
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
Ne gândim la știrile din audiovizual, care încep cu o concluzie sau un rezumat. Ne gândim la presa de scandal, care introduce în știre elemente de comentariu și o mulțime de adjective menite să sporească participarea emoțională a cititorului: atroce, macabru, incendiar, cumplit, inimaginabil etc. În știre, atacul cel mai bun este chiar informația de bază. Parafrazând un proverb cunoscut („Spune-mi cum începi ca să spun ce fel de ziarist ești”), în spatele unui atac plin de prețiozități și neclarități metaforice, putem
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
subiectele minore. Secretul reușitei stă în alegerea unui inedit unghi de abordare. Am verificat o dată în plus acest lucru, cerându-le studenților să realizeze un reportaj de atmosferă dintr-un cimitir. Deși subiectul părea inconfortabil (dacă nu de-a dreptul macabru), am avut surpriza să descopăr cât de generos poate fi - jurnalistic vorbind - un asemenea loc. Aproape fără excepție, fiecare student descoperea în cimitir altceva: cimitirul ca oraș în interiorul altui oraș (cu străzi, alei, centre, cartiere, biserică, administrație etc.), viața clădită
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
în cristalul pur, verde-albastru. Mă priveau cu seninătate și îmi păreau chiar că încercau să mă urmărească cu ochii. În această scenă avem toate ingredientele unui text jurnalistic de cea mai înaltă ținută: concretețe, portret, eficiență adjectivală, vizualizare, atenuare a macabrului, participare afectivă („bietele trupuri”), dar și o poveste dramatică prezentă în filigran, fără pic de ostentație. Nu trageți concluzii pripite, construind pe un detaliu izolat o întreagă dezvoltare narativă. Este cunoscut cazul unui reporter care, după un cutremur în America Centrală
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
Mardarie Vlahuță, Vasile Kogălniceanu, socialiștii Zamfir C. Arbore și Panait Moșoiu. Înscriindu-se în literatura holocaustului, Orașul măcelului (1941), un pamflet corosiv și patetic, de o iudaitate profundă, bazat pe o experiență-limită - rebeliunea legionară din ianuarie 1941, surprinde în instantanee macabre „dinamica distrugerii” din cartierele evreiești, ororile asasinatelor din pădurea Jilava, supraviețuirea miraculoasă a rabinului Gutman. Autorul face rechizitoriul unei ideologii politice a cărei „metafizică” rasială sfârșește într-un brutal pogrom. O altă epocă totalitară va inhiba scriitoricește pe cel ce
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285887_a_287216]
-
qu’on a recruté (ou ils se sont offerts) ceux qui avaient dans leur système de personnalité une composante agressive plus prononcée. La plupart des participants présentaient, dans leur structure, des traits pathologiques visibles. N. Ioniță, sujet soumis a cette macabre expérience, médecin de profession, croit avoir dépisté chez ses anciens tortionnaires quelques traits spécifiques: la surestimation de ses propres qualités, l’hypertrophie pathologique de sa propre personne, le délire paranoïaque, le désordre mental, le jugement confus. Il a observé peu
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
nr. 770/1966, Scânteia, 2 octombrie. Afacerea „Meditația Transcendentală” - o răfuială cu psihologia și psihologiitc " Afacerea „Medita]ia Transcendental\” - o r\fuial\ cu psihologia [i psihologii" Adrian Neculautc "Adrian Neculau" A trecut aproape un sfert de veac de la declanșarea unei macabre înscenări, tipice comunismului de pretutindeni și de totdeauna, dar specifice celui ceaușist, menite să elimine psihologia (și nu numai) dintre științe, s-o „vaporizeze” cu o știută tehnică orwelliană. Nici chiar in Rusia lui Stalin n-au dispărut științele. Au
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
posibilitatea unui salt. Sentimentul acesta al stranietății ființei se răsfrânge adesea și asupra celor din jur. Iată: „În metrou, ieri seară. Fior insuportabil în fața acestor schelete învelite în carne” (I, 273). Luciditatea cinică îl mută pe Cioran în fantasmatic și macabru, așa încât până și popoarele i se par „niște cadavre ambulante” (I, 79). Cât despre cei care cred, adică au religia faptei și, prin urmare, a prezenței, aceștia i se par de o naivitate dezarmantă: „Ceea ce mă paralizează este că toți
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
te gândești la propriul cadavru, la metamorfozele oribile ce-l așteaptă, are ceva liniștitor: te apără de mâhniri și de spaime; o frică ce distruge alte mii de frici” (I, 20). Viziunile sumbre rămân, însă, ceea ce sunt: prilejuri de tortură. Macabru aproape, cinicul Cioran notează: „Nu izbutesc să am o greutate normală, slăbesc de ani de zile, și doar unghiile mele prosperă, ca la cadavre” (II, 61). La Cioran, prosperă, însă, nu doar unghiile, ci tot ceea ce poate fi o mărturie
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
G. sunt niște parabole „răvășite”. Ele se pot citi și ca ilustrări subtile ale motivului puterii. În Doamna Bovary sunt ceilalți, eroina se apără de plictisul vieții în doi prin uciderea virtuală și ritualică a soțului ei, intrând în dansuri macabre cu diavolul și aruncând vina asupra celorlalți. „Stăpânul tăcerii” este machiavelic-caragialianul Thot, un geniu al complotului. În Cafeaua domnului Ministru, înaltul personaj folosește o licoare otrăvită, menită să închidă gura unei patroane de bordel prea informate. Pescărușul în livada cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287166_a_288495]
-
de zgomotul metalic, ritmic al muncii, se deslușesc semnele răzvrătirii și ale distrugerii. Imagini ale existenței tragice a gloatei, devenită tot mai amenințătoare, se constituie în tablouri sumbre, de o „normalitate” teribilă, în care vizualul e reliefat puternic de fundalul macabru al corului morților, de crude secvențe apocaliptice. Eul poetic se autopercepe, în aceeași viziune realist-fantastică, hipertrofiat: el este tot și în toate, este marele suflet, conștiința colectivă, este dragostea, legătura dintre oameni, este însuși soarele. Același gigantism-panteism se manifestă în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287512_a_288841]
-
să le treacă, uneori sacrificându-se deplin pentru propovăduirea idealului pe care îl reprezintă. Virginia ilustrează, ca și alte personaje feminine pozitive, obiectul râvnit de concupiscența și lăcomia masculină. Pentru a o avea aproape, conducătorul cetății, Apiu, uneltește un plan macabru: prin vorbele supusului său, Claudiu, o revendică pe fată, ca fiind o sclavă a acestuia, furată în copilărie, și nu fiica lui Virginius. Tatăl îndurerat se vede pus în situația nu doar de a-și ceda copila, ci de a
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
Ca și în cazul polițistului din tura de noapte, astfel de personaje secundare se dovedesc extrem de utile în creionarea universului moral în al cărui mecanism se trezește prins detectivul. Nota retrospectivă a narațiunii - Marlowe istorisește povestea familiei Quest și întâmplările macabre ce-l prind într-o plasă a suspiciunii și nevrozei - induce de la bun început sentimentul eșecului. Cușca scorojită din care, asemenea unui păianjen, Marlowe contemplă nimicnicia lumii e mai puțin o metaforă a decăzutului univers californian, cât cutia de rezonanță
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
roman a lui Gatsby. Chiar dacă Terry o obsedează, chiar dacă înnebunește din cauza lui, ea nu mai are suficientă energie pentru a reveni în trecut. Va trăi, însă, într-un prezent tulbure, presărat cu crime și obsesia iubirii imposibile. Scena pe jumătate macabră, pe jumătate dramatică în care Marlowe este pe punctul de a ceda farmecului devastator al lui Eileen constituie o piesă la dosarul procesului depresivo-decadent în care Marlowe intră cu o voluptate sinucigașă - conștient că în mintea tulbure a lui Eileen
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
păstorului mioritic și lui Toma Alimoș, dar și călător în spații planetare, cu opriri în tărâm indian, ori în legende mediterane sau, fugitiv, în septentrion: "Ensitteren, ensitteren, cuvântul / acesta nordic și-nghețat (...) // Ensitteren, sunt singur ca o gheață / în care pești macabri, suspendați / la începutul meu de viață, / în nemișcare mi-au fost frați" (Ensitteren). Într-o ipostază, Nichita dă o raită "în interiorul pietrelor", în alta, sub efectul fuziunii regnurilor, el freamătă misterios ca un arbore: "Mă asemui cu un copac; fiecare
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
În "țara infernului", terifiantă, "labe reci de cârtiță", "vine tăiate", "sori măcinați în nori de cafea, / cascade de cretă, / vulturi ciocnindu-se în spațiu / de vărsăturile nopților" configurează expresionistic delirul, iregularul, în registre sugerând tenebrosul, marcând căderea în impur și macabru. Infernul lui Ioan Alexandru, oripilant, e totuna cu anticul ad inferos, cu ceea ce la Baudelaire fusese obsedantul gouffre, prăpastia. Configuraționism similar la Al. Philippide. Infern în toate și pretutindeni: "Cât infern e în fiecare cuvânt / Îmi crapă zmalțul de pe dinți
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
de lumini și umbre, de tipic și atipic; lui De profundis și umilităților li se suprapun înălțări subite cu suport metafizic în așteptare. Moartea, cuvânt-temă, o fixațiune, nu exclude angelismul, nici "levitația" în lumină vie; în pofida refrenelor tragice, nici o notă macabră! Scepticismul lui Cezar Ivănescu subțiindu-se, sfârșește într-un cânt despovărător. O frază esențială din Jeu d'amour (Melodie-a-infinirii) rezumă crezul unui creator harismatic: Ce eu nu știu, ce tu nu știi, Acela, Viersul știe. Intransigent, polemic și dezinvolt, neliniștitul
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
Une charogne, în care iubita ("Stea a ochilor mei, soare al naturii mele / Tu, îngerul și pasiunea mea!") e destinată irevocabil "descompunerii", nu e și schema lui Mihai Ursachi, la care moartea nu se confundă cu "vermina", cu putridul și macabrul. Nu ne mințim, nu ne-amăgim: în curând / vom uita Universul, pe noi înșine, unde vom fi? / Mai sunt, au mai fost, vom mai fi / luni fără număr, ne vom regăsi, ne vom aminti?" (Iubire). Acesta e limbajul!... Nici o traumă
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
mistreți, / balercile de crâmpoșie, / iar noi, eu și căpetenia, făceam filozofie / și toată lumea desfășura evantaie / de hohote printre amfore cu măruntaie..." Se instaurează fulminant o lume părelnică, răsucită, angoasantă, dar cu toate că apropiat absurdului, universul dimovian se sustrage sistematic morbidului și macabrului, diferențiindu-se de Blaga din Lauda somnului terorizat de vedenii, excedat de semne ale haosului primordial. Labirinticului dimovian i se opune, în subtext, nevoia de "inedit azur" din visurile lui Al. Philippide. Secvențele năucitoare din Baia sau o eternitate iterativă
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
au fost remarcate aici), gravitând cu o serenitate amară, pe tema clipei inundate în milenii. Nouă ca stare a eului e reflexivitatea calofilă asupra morții: „Estetică, pe țărmul pontic, Moartea”. Un memento mori, de astă dată sub emblematica expresă a macabrului, e și volumul Mineralia, care adâncește conștientizarea unei răsturnări a destinului - „sârmă de echilibrist pe care calc,/ cu capul în jos”, proiectând propria carcasă minerală într-un abis geologic, „până la principiul dintâi”: „port trupul ca pe o raclă de moaște
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288980_a_290309]
-
printre morminte cu mingea? Banchetele cele mai vesele au loc după înmormântări, așa cum Carnavalul este chiar înainte de Postul Mare. Da, imaginea se cufundă în tragic, dar acesta are legătură mai degrabă cu Dionyssos decât cu Saturn. În fresca, oricât de macabră ar fi ea, de la Campo Santo din Pisa din perioada cea mai întunecată a secolului al XIV-lea -, Grădina iubirii stă față în față cu Triumful Morții. Suferința magică Să ne amintim că, până mai ieri, societățile erau cu adevărat
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
L. l. a publicat cu regularitate încercări de „poezie nouă”, „decadentă”, exerciții simboliste, fără a susține teoretic această atitudine de frondă. Mircea Demetriade dă o poezie a nevrozei cu accente de sinceritate, dar și cu multă poză; Al. Obedenaru cultivă macabrul, amintind atmosfera de morbid și bizar din Nevrozele lui Maurice Rollinat; motive romantice și simboliste apar în versurile lui Iuliu C. Săvescu. Mircea Demetriade și Al. Obedenaru, discipoli ai lui Al. Macedonski, au la rândul lor imitatori: O. Dabija, poet
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287805_a_289134]