2,391 matches
-
și viitor. Poveste originală de Daniel Goldberg și Len Blum, scrisă de Juan Giménez. Într-un distopic New York în anul 2031, cinicul șofer de taxi Harry Canyon povestește cum decurge o zi din viața lui în stil de film noir, mormăind despre tarifele sale și despre încercările ocazionale ale unor oameni de a-l jefui (el scapă de acești oameni apăsând un buton secret aflat la accelerație care declanșează un dezintegrator instalat în spatele scaunului său). Harry se implică fără să vrea
Heavy Metal (film) () [Corola-website/Science/325849_a_327178]
-
nord a Londrei. Îmbracă un sacou din stofă de lână țesută artizanal și poartă o cravată roșie. Are ceas de mână cu calculator digital (pe care nu-i place să-l piardă). Mr. Bean vorbește rar și, când o face, mormăie cuvintele pe un ton grav și comic. Primul nume (se recomandă ca „Bean” altora) și meseria nu sunt menționate. În primul film, ca prim nume este trecut „Mr.”, iar la loc de muncă este trecut ca angajat la National Gallery
Mr. Bean () [Corola-website/Science/315848_a_317177]
-
Mozart pe un libret scris în limba italiană de Lorenzo da Ponte. Premiera absolută a operei a avut loc la Praga, la "Ständetheater", la data de 29 octombrie 1787, sub conducerea muzicală a compozitorului. Plimbându-se prin fața casei comandorului, Leporello mormăie înciudat. S-a săturat de înjosirile și mai ales de emoțiile pe care i le oferea cu dărnicie stapânul său. Cu fața ascunsă sub o mască, coboară grăbit scările casei, urmat de Donna Anna, fiica comandorului. Revolta împotriva necunoscutului, care
Don Giovanni () [Corola-website/Science/307540_a_308869]
-
dimineața și varsă ibricul de cafea. Trebuie să curețe mizeria, dar pierde jumătate de oră căutând o cârpă, timp în care mizeria se usucă. Când Bruml își dă seama de asta, se scarpină cu mâna stângă după urechea dreaptă și mormăie ceva, afișând o mutră uimită. Apoi se duce la spălător, unde își udă puțin degetele și iese. E de la sine înțeles că va călca în fărașul plin de praf. Ríša[5]îl prinde chiar în acel moment și îi spune
„Cu mândrie, înainte!” Revista secretă a copiilor din lagărul Terezín (1942-1944) () [Corola-website/Science/295725_a_297054]
-
pentru a rafina tema pe care a dezvoltat-o inițial în scenariul filmului "Es geschah am hellichten Tag" ("S-a întâmplat la lumina zilei") (1958). Filmul începe cu un flashback în care detectivul de poliție beat Jerry Black (Jack Nicholson) mormăie ceva incoerent, într-un loc neprecizat. Scena trece apoi la evenimentele care preced scena de deschidere. Jerry pescuiește la copcă, apoi conduce spre locul de muncă. După serviciu, el merge la un restaurant, unde Departamentul de poliție i-a organizat
Legământul (film) () [Corola-website/Science/325814_a_327143]
-
lăsat fiica să fie în pericol. Mașina care era prezentată apropiindu-se este văzută distrusă într-un accident și există în acest timp un echivoc deliberat dacă șoferul mort ar putea fi criminalul. Jerry este apoi văzut ca la început, mormăind și vorbind singur în fața benzinăriei acum abandonate, înnebunit de durere în mod clar și dezechilibrat la rândul său de turnura pe care au luat-o evenimentele, neștiind soarta criminalului. Filmul a fost turnat în principal în diferite locații din statul
Legământul (film) () [Corola-website/Science/325814_a_327143]
-
până și Chikuami păru să se întristeze puțin. — Maimuțoiule, când intri la templu, trebuie să-ți schimbi starea și să fii mai disciplinat, îi spuse el băiatului. Învață și să citești puțintel și să te vedem curând preot uns. Hiyoshi mormăi scurt a încuviințare și făcu o plecăciune. Ajuns dincolo de gard, seuită de mai multe ori în urmă spre silueta mamei sale, care îl privea dispărând în depărtare. Micul templu se afla în vârful unei ridicături numite Yabuyama, la o oarecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mănânce, să învețe, să fugă - creșteau într-însul ca tot atâtea buruieni. Și totul se aduna împotriva cuvintelor furioase pe care Chikuami le azvârlea spre mama lui și contra pumnilor care-i cădeau în cap ca ploaia. — Mâncare-ai căcat! mormăia el, cu sufletu-i ca o flacără sfidătoare în trupul său mic. În sfârșit, se îndură să se confrunte cu înfricoșătorul său tată vitreg. — Trimite-mă iarăși la muncă, spuse el. Mai bine în slujbă, decât să mai stau în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
casa avea ceva aspru și repezit. Era firească o anume intimitate între căpetenia unei case și servitorii săi, dar relația lui Koroku cu oamenii lui era mai asemănătoare cu aceea dintre un șef de bandă și ceilalți membri. — Ce face? mormăi Koroku. — Portar, ce te ține? răcni un servitor, nu pentru prima oară. — Yooo! De astă dată, auziră răspunsul portarului, iar poarta de lemn se deschise cu o bufnitură. — Cine-i? le strigară din stânga și din dreapta oameni care țineau niște felinare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cu noaptea-n cap. — Matsu, Matsu! Matsunami, soția lui Koroku, privi în dormitor. Koroku era treaz, culcat pe o parte, sub plasa contra țânțarilor. — S-au întors oamenii pe care i-am trimis aseară la Mikuriya? Nu, încă nu. — Hm, mormăi Koroku, cu o expresie preocupată. Deși nepotul său era un nelegiuit care făcea numai rele, avea o minte ascuțită. Dacă povestea devenea urâtă, oare ar fi simțit și încerca să scape? „Cam întârzie,” își spuse el din nou. Soția sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
am fost prins și am vorbit. Sunt vasalii Seniorului Dosan. Ceilalți părură ușurați, dar încă se mai îndoiau. — În regulă, cine erau? — Era casa lui Akechi Mitsuyasu. Nu el m-a luat prizonier, ci nepotul lui, Mitsuhide. — Aha, parazitul Akechi, mormăi careva. Hiyoshi se uită un moment la el, apoi cuprinse întregul grup cu privirea. — Acest Stăpân Mitsuhide vrea să-l întâlnească pe conducătorul nostru. A venit aici cu mine. Acolo este. Stăpâne Shichinai, nu te duci să vorbești cu el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Taga Nohachiro se apropie de calul stăpânului său. Călătoreau pe drumul dintre Hikumanawata și bacul Magome. Drumul era mărginit de copaci, printre care se vedea priveliștea plăcută cu câmpii și plantații de orez. Nu e fermier și nu pare pelerin, mormăi Kahei. Nohachiro urmări direcția privirii lui Kahei. Văzu galbenul învăpăiat al florilor de muștar, verdele orzului și apa mică a orezăriilor, dar nu zări pe nimeni. Ceva suspect? — Uite-acolo, pe cărarea de lângă orezăria aceea, e un om. Seamănă puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
oficial, mi-ar plăcea să-i arunc o privire.” Era un mod de a gândi tipic pentru Dosan, motiv pentru care se afla acolo, spionând dintr-o colibă de la marginea drumului. — Oamenii din Owari au sosit, doamne. Astfel informat, Dosan mormăi și-și îndreptă atenția spre drumul din fața ferestrei. Încuind ușa, slujitorii își lipită fețele de crăpăturile și găurile scândurilor. Păstrau o tăcere strictă. Glasurile păsărelelor din șirul de copaci tăcură și ele. Cu excepția fâlfâitului lor de aripi, ca și cum toate și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
din rândul slugilor printre ajutoarele personale era un semn de favoare excepțională. Tokichiro făcuse cale lungă în timp scurt, muncind din greu și cufundându-se în îndeplinirea datoriilor. Totuși, stăpânul său nu-l văzu. Nici nu-l privi, nici nu mormăi o singură silabă măcar. Luă plosca fără o vorbă, o goli dintr-o sorbitură și i-o înapoie. — Cheamă-l pe Goroza, ordonă el. Goroza își priponea calul de o salcie, la marginea terenului. Răspunse imediat la apel, spunând: — Tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
putea nici măcar să presupună cât de mult combustibil se putea obține de pe un singur munte. Și trebuia să admită că aspectele cele mai subtile ale cumpărăii de cărbuni și lemne îl depășeau. Asemenea celorlalți funcționari dinaintea lui, parcurse conștiincios studiul, mormăind: — Hm, hm. Chiar așa? Înțeleg, înțeleg. Potrivit tradiției, ziua se sfârși cu invitarea funcționarului de către furnizori la un banchet, în casa unui bogătaș local. O mare parte din timp trecu conversând mărunțișuri. — Vă mulțumim că ați făcut atâta drum. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
muta în casa cea goală, cu pâlcul de paulownia. Arătați-i-o și, când aveți un moment liber, faceți curățenie. Condus de servitori, Tokichiro porni să-și vadă locuința oficială. Era mai mare decât își imaginase. Oprindu-se în fața porții, mormăi: — Ei, asta da, casă bună. Când se intreresă, află că fostul locatar fusese un om numit Komori Shikibu. Trecuse câtva timp, se părea, iar casa era destul de deteriorată, dar în ochii lui părea un adevărat conac. Pâlcul de paulownia din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
duce la Palat, stăpâne? — Da, răspunse Ieyasu, preocupat. — Cred că proclamarea marșului spre capitală de către Seniorul Yoshimoto e iminentă. Heishichi auzise importantele consilii de război care se referiseră la acest subiect de mai multe ori. Studie chipul lui Ieyasu. Acesta mormăi un răspuns, părând neinteresat. Evaluările clanului Imagawa despre puterea provinciei Owari și a lui Nobunaga erau foarte diferite de ceea ce raportase Jinshichi. Yoshimoto plănuia să conducă spre capitală o armată imensă, formată din forțele provinciilor Suruga, Totomi și Mikawa, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
împotriva sa. Acesta era ultimul consiliu de război. Sessai, Ieyasu și ajutoarele părăsiră palatul. În drum spre casă, era întuneric beznă; nici o lumină nu ardea în Sumpu. Nu mai putem face nimic decât să ne rugăm cerului să avem noroc, mormăi Sessai; cu vârsta, până și o minte luminată devine din nou nechibzuită. Ce frig este, se plânse el, deși nu era o noapte pe care cineva s-o găsească friguroasă. Mai târziu, când oamenii au stat să se gândească, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Priviți! Toți morții de pe-aici sunt samurai de-ai clanului Imagawa, arătă Tokichiro ici și colo. După cum căzuseră pe drum leșurile dușmanilor, putea să observe calea pe care o luase armata învinsă. Oamenii lui, însă, nu făceau decât să mormăie cu stupoare, fiind prea obosiți ca să mai cânte un imn de triumf. Erau doar câțiva și se rătăciseră. Dintr-o dată, pe câmpul de luptă se lăsase o tăcere desăvârșită, ceea ce putea însemna că armata lui Nobunaga fusese nimicită complet. Teama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Kinoshita Tokichiro, la ordinele Seniorului Nobunaga. — Așa, va să zică? Ești sol? — Să intrăm în casă. Scuză-mă. Cu aceste cuvinte, Tokichiro își scoase sandalele, urcă treptele verandei unde stătea așezat Koroku și se așeză, ocupând locul de onoare din cameră. — Hm! mormăi Koroku rămânând nemișcat, unde se afla; nu-l invitase în casă, și totuși Tokichiro intrase fără șovăire și se așezase. Koroku se întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese înainte la acest nume, de astă dată Tokichiro refuză. Nu făcu decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mult cu construcția castelului. Se pare că, în timp ce voi stați uitându-vă nepăsători de pe țărmul ăsta, dușmanul a putut înălța un al doilea rând de taluzuri, a împrejmuit o fundație și a terminat cam jumătate din zidurile de piatră. Fuwa mormăi, nemulțumit. Nu s-ar putea ca tâmplarii să potrivească deja cheresteaua pentru citadelă, în munții de dincolo de Sunomata? Și nu e cu putință să fi terminat de pe-acum aproape totul de la podul mobil la lemnăria interioară, ca să nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Tenzo? Ei, ia să auzim dacă are ceva vești. Cheamă-l aici. Aș vrea să-i ascult și eu raportul. Tenzo îngenunche în fața lui Hideyoshi și Nobunaga și le povesti despre conversația pe care o spionase la Templul Eirin. Nobunaga mormăi. Era o amenințare serioasă, în spatele lui. La fel ca în cazul atacului de anul trecut asupra Muntelui Hiei, pericolul nu scăzuse câtuși de puțin. Dimpotrivă, atât poziția lui în relație cu Takeda, cât și condițiile din zona Nagashima, se înrăutățiseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
te-ai plictisit să-ți faci de cap cu prostituatele din capitală, ai luat-o pe Drumul Omi până la casa vreunui bogătaș din Nagahama, i-ai făcut o vizită de taină lui Oyu și, după întâlnire, ai venit aici. Hideyoshi mormăi un răspuns. — Probabil că tu ești cel surprins, spuse Nobunaga. — Sunt surprins, stăpâne. Le vedeți pe toate. Acest munte e destul de înalt ca să mă uit peste cel puțin zece provincii. Dar există cineva care-ți cunoaște comportarea chiar mai amănunțit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
erau tulburătoare. — Kiso e încăpățânat. — Terenul este deluros și au mijloace bune de apărare, așa că va fi nevoie de mai multe zile pentru ca avangarda noastră să se apropie. De fiecare dată când auzea asemenea lucruri, Katsuyori își mușca buzele și mormăia: Dacă m-aș duce eu însumi acolo... Era o trăsătură a caracterului său aceea de a deveni furios și exasperat, când o situație de război mergea prost. Luna trecu, și sosi a patra zi din Luna a Doua. La Katsuyori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
a conduce. Câți oameni avem în total? își întrebă Mitsuhide generalii. Punând la socoteală trupele din Azuchi, Sakamoto, Shoryuji, Horagamine și Yodo, forțele lui Mitsuhide numărau cam șaisprezece mii de oameni. — Numai de i s-ar alătura Hosokawa și Tsutsui, mormăia Hideyoshi, atunci nimeni n-ar mai putea să mă disloce din capitală. Chiar și după ce hotărâse această strategie, era tulburat de apreciabila diferență numerică dintre trupe. Creierul lui Mitsuhide funcționa prin calcule, iar acum nu mai exista nici măcar o licărire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]