983 matches
-
diverse ocupații. Forța și căldura evocării, într-un stil ce amintește deseori de Mateiu I. Caragiale, fac ca fragmentarismul inițial să dispară. Însemnările lui Safirim devin astfel o frescă a Craiovei sfârșitului de secol XIX, când realistă, chiar cu accente naturaliste, când de un melancolic, duios lirism. SCRIERI: Din lacrămi, Craiova, 1899; Peste mări și țări, I-II, București, 1922-1923; Conu Enake, Craiova, [1928]; Schițe, București, [1936]; Însemnările lui Safirim, București, 1936; ed. pref. Al. Piru, îngr. și postfață Octavian Lohon
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286359_a_287688]
-
caracter particular. El este parte a lumii, dar și obiect al cunoașterii și subiect cunoscător, având prin aceasta o semnificație antropologică (N. Berdiaevă. Orice doctrină care Încearcă să explice omul este personalistă. Persoana umană aparține, În egală măsură, unei „categorii naturaliste și biologice”, dar și unei „categorii religioase și spirituale”, afirmă N. Berdiaev, pentru care, „personalitatea constituie o integralitate și o unitate care se bucură de o valoare absolută și eternă”. Persoana este un tot care poate fi comparat cu Întregul
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
Gorki” din Moscova (1975-1977). A fost redactor la Enciclopedia Moldovenească și la revista „Columna”, secretar al Filialei Moldova a organizației mondiale a scriitorilor (PEN-Club). În volumele Ispita înfloririi (1970) și Culegători în amurg (1976), B. cultivă o specie de ruralism naturalist, înrudit cu al lui Ilarie Voronca și intrat într-o organică simbioză cu intelectualismul, care este mai mult unul de atmosferă reflexivă, de „impresie”. Scrie nuvele și piese de teatru (Primăvara în doi, 1988, Întoarcerea lui Traian, 1990), inspirate din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285950_a_287279]
-
subiecților, care se produce fie în mediul natural al acestora, fie în condiții de laborator. Putem distinge mai multe tipuri de observație, în funcție de cel puțin trei criterii (McMillan, 1992): a)observația se poate realiza în mediul natural al subiecților (observația naturalistă, de teren) sau în laborator (observația de laborator); b)observația se poate desfășura fără un plan dinainte stabilit (observația spontană) sau poate fi bine structurată (observația sistematică); c)cercetătorul poate fi complet detașat de subiecți, dar există și situații în
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
este implicat în activitatea pe care o observă, devenind el însuși subiect (observația participativă). Deși enumerarea a trei criterii distincte de clasificare ar impune existența a cel puțin șase tipuri de observație, în literatură sînt descrise, de regulă, patru: observația naturalistă, de laborator, sistematică și participativă. Există autori care menționează doar observația sistematică și participativă, deoarece consideră că observația naturalistă nu are nevoie de descrieri detaliate, observația de laborator este oricum sistematică, iar observația în care cercetătorul nu este implicat în
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
distincte de clasificare ar impune existența a cel puțin șase tipuri de observație, în literatură sînt descrise, de regulă, patru: observația naturalistă, de laborator, sistematică și participativă. Există autori care menționează doar observația sistematică și participativă, deoarece consideră că observația naturalistă nu are nevoie de descrieri detaliate, observația de laborator este oricum sistematică, iar observația în care cercetătorul nu este implicat în activitatea studiată este naturală. Pe de altă parte, chiar cele patru tipuri de observație menționate în literatura de specialitate
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
naturală. Pe de altă parte, chiar cele patru tipuri de observație menționate în literatura de specialitate sînt ușor de confundat: obser vația sistematică poate fi și naturalistă, și de laborator, după cum observația naturală poate fi și spontană, și sistematică. Observația naturalistă constă în explorarea unui fenomen, a unei activități, a unor subiecți într-un cadru natural și descrierea detaliată a acestora (Evans, 1985. Elmes, Kantowitz și Roediger, 1985). Deși se desfășoară într-un cadru natural, acest tip de observație necesită o
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
desfășoare înainte de debutul investigației. Astfel, trebuie clarificate variabilele care vor fi studiate, trebuie elaborate modalități de înregistrare a datelor sau trebuie să se decidă asupra înregistrării audio-video a unor fragmente de activități în mediul natural al subiecților. De asemenea, observația naturalistă nu exclude eșantionarea, alegerea intervalelor de timp și a spațiilor în care se va desfășura cercetarea, impunîndu-se în același timp formarea observatorilor. În spațiul educațional, observația în context natural este frecvent utilizată nu doar în demersurile de cercetare, ci și
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
mai sus amintesc, într-adevăr, de „confesiunea negativă” a vechilor egipteni și de „decalogul înțelepciunii ebraice”. Desigur, Festinger s-a ferit cu obstinație să își prezinte doctrina în termeni mistici, căutând exprimări cât mai sobre, imitând până la exagerare limbajul savanților naturaliști. Dincolo de această mască lingvistică se simte însă obsesia sa umanistă. Nu și-a putut reprima un mesaj esențial pe care l-a exprimat încă prin lucrarea din 1957 (p. 265) și pe care l-a reluat apoi de câteva ori
[Corola-publishinghouse/Science/2361_a_3686]
-
Sue și Victor Hugo (al cărui roman Mizerabilii este definit, cu un călinescian curaj al expresiei, drept o „caricatură genială”) la François Mauriac și Michel Butor. Centrul de greutate îl constituie interpretările referitoare la romanele lui Émile Zola și curentul naturalist, privite din unghiul receptării lor în Franța și în România, apoi cele despre Marcel Proust și destinul capodoperei sale în literatura română interbelică sau despre relațiile marelui scriitor cu românii. În ce privește receptarea lui în spațiul românesc, romanul lui Proust va
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289904_a_291233]
-
o explicație mai bună la o cantitate mai mare de date empirice. Una dintre trăsăturile esențiale ale cosmologiei ioniene este interpretarea schimbării (devenirii) fizice drept un conflict între puterile elementare în cadrul unei ordini periodice bazate pe reciprocitate și simetrie. Filozofii naturaliști interesați de cercetarea fenomenelor atmosferice (ex. precipitații, nori, vânt etc.) și de alte fenomene mai puțin evidente referitoare la pământ, mare, cer (ex. depunerea de aluviuni, schimbarea nivelului marii, etc.) în scopuri practice (agricultură, navigație) le-au interpretat ca un
by Marcus Tulius Cicero [Corola-publishinghouse/Science/1099_a_2607]
-
de un număr mare de critici și chiar teoreticieni ai romanului la persoana întîi, are tot atît de mult nevoie de deschematizare, pe cît are nevoie și rolul naratorului auctorial. Tendința de schematizare se naște din diversele programe realiste și naturaliste, în care naratorul este adesea înțeles ca fiind preocupat de prezentarea circumstanțelor pe care a ajuns să le cunoască prin propria experiență și prin observație directă sau prin investigații pe care le-a făcut el însuși. În practica literară, naratorul
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
întrebăm dacă această "veridicitate" reprezintă o valoare artistică. Numeroase opere mari încalcă neîncetat normele psihologiei timpului sau ale celei ulterioare apariției lor. 131 Ele prezintă situații improbabile, cu teme fantastice. Ca și dezideratul realismului social, veridicitatea psihologică este o normă naturalistă fără valabilitate universală, în unele cazuri, desigur, pătrunderea psihologică mărește valoarea artistică, în astfel de cazuri, ea vine în sprijinul unor valori artistice importante : complexitatea și coerența. Dar pătrunderea psihologică poate fi realizată și prin alte mijloace decât cunoașterea teoretică
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
brutale? *23 N-ar trebui oare mai degrabă ca, respingând ambele ipoteze, să cercetăm ce grup social anume a creat această artă și pentru ce public ? Și nu s-ar cuveni oare să stabilim dacă este vorba de o artă naturalistă sau de o artă stilizată ? N-ar fi lacul să vedem unde intervine satira și ironia, autoridiculizarea și fantezia ? Ca orice alte opere literare, aceste piese nu sunt pur și simplu documente ; ele sunt piese cu personaje-șablon, situații-șablon, ou căsătorii
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
particulare, descrise atent de teoria atomistă). Constatăm că nu se pierde foarte mult din această viziune pe parcursul secolelor, în drumul către credințele medievale creștine legate de grotesc (a căror replică plastică este amănunțit studiată de Jürgen Baltrušaitis, spre exemplu). Încadrarea "naturalistă" a imaginii, în gândirea greacă, se regăsește aproape neschimbată în semnificația alocată de romani măștilor de ceară ale strămoșilor, imagines, fie realizate fidel după chipurile reale, fie despre care comunitatea considera că sunt astfel (în cazul în care era vorba
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
al multor alte personaje din creația romanescă a lui Rebreanu, aceste simțăminte și manifestări emotive se exprimă prin senzația organică mai întâi.Rebreanu preia și amplifică această notație organică, formula literaturii “tari”, obiective, cu un mare succes,reținând potrivit viziunii naturaliste,în primul rând,aspectul animalic al omului.Cel dintâi care remarcă această calitate estetică determinantă pentru inegalabila operă a lui Rebreanu este renumitul estetician Tudor Vianu, în opera sa fundamentală Arta prozatorilor români. “Sudoarea, setea, frigul, zecile de fiori cari
VIZIUNE GENERALĂ ASUPRA ȚĂRANULUI ÎN OPERELE LUI REBREANU by ANCA CHIRICA () [Corola-publishinghouse/Science/91620_a_92349]
-
modul tradițional de raportare a omului la natură poate face subiectul unor interogații etice, chiar prin utilizarea distincției dintre bine și rău și calificarea faptelor drept fapte bune sau fapte rele. Consider că asemenea derivări nu cad sub acuzația erorii naturaliste, a trecerii ilegitime de la "este" la "trebuie", teză pe care o voi susține în paragraful următor. Urmându-l pe Holmes Rolston III75, voi susține că etica mediului, prin specificul ei, găsește o cale de mijloc care nu cade sub dihotomia
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
care o voi susține în paragraful următor. Urmându-l pe Holmes Rolston III75, voi susține că etica mediului, prin specificul ei, găsește o cale de mijloc care nu cade sub dihotomia fapt/valoare, distincție pe care cei ce comit eroarea naturalistă o ignoră. Să considerăm următoarea situație. Fiecare persoană normală psihic dorește să fie sănătoasă și face eforturi pentru a-și păstra o stare bună de sănătate. De aici derivă o utilizare tehnică a lui trebuie, în sensul formulării unei recomandări
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
axiologic. Natura poate fi apreciată ca o valoare sau putem să acordăm naturii valoare intrinsecă. Natura este frumoasă, ea poate fi contemplată, dar și utilă, este folosită de om ca suport al bunăstării sale. G. E. Moore, critic al erorii naturaliste a derivării lui "trebuie" din "este" acceptă că aprecierea frumuseții naturale este un bun78. • A urma natura în sens tutorial. Putem învăța de la natură, putem fi inspirați de natură, înțelepciunea naturii poate fi o sursă pentru om, în sensul că
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
domeniul eticii mediului. Elliot Sober supune unei critici puternice această presupoziție metodologică 81. În primul rând, teoreticienii mediului ar face o confuzie între sensul biologic și sensul normativ al termenului "natural". Cu alte cuvinte, ei comit o așa-zisă "eroare naturalistă" prin confuzia dintre descriptiv și normativ, prin indistincția dintre fapte și valori, în fine, prin trecerea de la este la trebuie. Despre distrugerea ireversibilă a unui habitat natural din cauza industrializării vom spune că este rea deoarece este nenaturală și duce la
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
naturală, mișcare intelectuală care, în opinia sa, ar fi cel puțin desuetă din perspectiva dezvoltării științei. Toate aceste obiecții duc la căutarea unei alternative. Drept alternativă la utilitarismul hedonist al lui Bentham, nejustificat de vreme ce este ilegitimă trecerea de la criteriul biologic naturalist al durerii la principii etice, Sober 86 ia în considerare ca fundament al teoriei mediului utilitarismul preferințelor. Potrivit acestei concepții, un obiect dobândește statut etic dacă are interese, nevoi sau preferințe. Stone 87 consideră că obiecte naturale precum pajiștile, lanțurile
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
putem identifica un nivel al preocupărilor pentru natură și al acțiunii practice la care se poate vorbi despre o dizolvare sau disipare a conflictului dintre antropocentrism și ecocentrism. Astfel, Norton 134 formulează "ipoteza convergenței", potrivit căreia antropocentrismul luminat și ecologismul naturalist converg în cele din urmă în privința politicilor de mediu, așa încât aceleași politici sunt susținute pe baza unor poziții teoretice divergente. Această coincidență a politicilor este explicată prin aceea că în cazul antropocentrismului luminat conștientizăm faptul că interesele noastre pentru o
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
144 consideră că ecologia ca știință a interacțiunilor ne-ar permite să înțelegem că natura este un sistem cu valoare intrinsecă. Desigur, prima obiecție de întâmpinare față de un asemenea demers este dacă nu cumva în acest caz avem o eroare naturalistă de tipul celei descrise de Hume, adică trecem ilegitim de la este la trebuie, de la descriptiv la prescriptiv. Revenim astfel la o problemă teoretică despre care am discutat deja mai sus atunci când am trasat distincția dintre planurile descriptiv și cel normativ
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
de comă permanentă are valoare intrinsecă. Dar cum pot avea valoare intrinsecă obiecte naturale lipsite de conștiință? Nu putem da un răspuns clar nici din perspectiva teoriei propuse aici. • Criteriul propus este construit pe baza unui argument care conține eroarea naturalistă, adică inferarea unei concluzii despre valori pornind de la fapte. Argumentul nu poate fi redus la o premisă despre un fapt și o concluzie despre valori, adică la un argument care are ca premisă enunțul că unii indivizi sunt subiect al
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
să mai fie stranie din punct de vedere metafizic, așa cum o descria Descartes. Dar omul este și deosebit de restul naturii prin aceea că poate constata care sunt consecințele competiției pentru supraviețuire dintre specii. Ca urmare, noua filosofie a naturii este naturalistă, dar nu reducționistă. De aici rezultă și nevoia unei noi etici bazată pe asumarea responsabilității față de natură. Omul este parte a unei comunități biotice în care toți membrii comunității au drepturi. Dar cum trebuie elaborată noua etică? În termenii lui
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]