696 matches
-
de Domnul ai uitat? Domnul și cu Îngerii Doar treci prin Valea Plângerii Calea-i strâmtă și e grea Vai de veselia ta Greu se urcă pe Golgota Calea a urcat-o greu Și Fiul Lui Dumnezeu. Greu urca, se poticnea Și popasuri mari făcea. Multă lume Îl urma: Unii Îl loveau cu ură Peste Sfânta Lui Făptură Alții mâna ridicau Și cu bici de plumb izbeau Însă alții lăcrimau... Iisus cu carnea arsă Dar cu inima duioasă Privea lumea-npătimită Și
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
din umeri. A, uite că m-ai ajuns! exclamă Graur cînd mă vede lîngă el. Hai să mergem mai repede. Cobor încet scările, în urma tuturor, înjurînd în șoaptă din cauza unui mușchi care mă doare cînd și cînd, făcîndu-mă să mă poticnesc; o durere ascuțită, asemeni durerilor de măsele, care, după cîte știu din experiența altor zile, cînd am mers mult, e doar începutul; acuși vor începe să mă doară toți mușchii, dar am să-i păcălesc: îi voi încorda și voi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
îl cunosc. La intrarea în clădirea separatorului, prim-secretarul stă de vorbă cu secretarul Comitetului P.C.R. și cu cîțiva ingineri. Înclin din cap cînd trec pe lîngă ei și intru în încăpere. Cînd mă observă, Vlad coboară în fugă treptele, poticnindu-se la ultimele, prinzîndu-se din zbor de balustradă. 'mnezeii...! ... scrîșnește el, ducîndu-și mîna la pulpa piciorului, unde s-a lovit. De ce-ai făcut, mă, scara asta așa îngrămădită?! îmi strigă, apropiindu-se. Ai adus calculele? Uite-le, îi spun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mi-e udă toată. Urc pînă la mine și vin imediat, îi spun. Bine. Stau la treizeci și trei, îmi reamintește Fulvia, pornind pe culoar, mergînd încet, ca după un drum lung și obositor. Prind balustrada în palmă și urc treptele anevoie, poticnindu-mă tot mai des din cauza durerilor care-mi cuprind mușchii sînt dureri atît de ascuțite, că-mi simt maxilarele încleștate, nici să înjur nu mai pot. Aș vrea să mă întind să dorm. Nu-mi mai trebuie nimic! Nu trebuia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
beat. La scări, mă odihnesc un timp, îmi tamponez nasul, apoi încep să urc treptele cîte una, sprijinindu-mă la fiecare pas de balustradă. Scrîșnesc din cînd în cînd la cîte un fior de durere, care mă face să mă poticnesc, dar nu vreau să mă opresc; trebuie să ajung în cameră și să mă întind pe pat. În întunericul de pe scări, imediat ce trec de etajul trei, observ o femeie îmbrăcată într-un pardesiu de culoare deschisă, care coboară. Se oprește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mea. Eu înțeleg că nu are nici un chef să șteargă peretele cu umărul din cauza îngustimii scărilor, așa că s-a oprit pînă trec eu. Mă lipesc mai mult balustradă și urc treptele în continuare, trecînd pe lîngă ea cu capul plecat, poticnindu-mă la fiecare treaptă. Pe culoarul etajului patru, merg încet, cu un ultim efort. Descui ușa, o deschid, aprind lumina și intru. "Sînt la mine acasă!", mă înfioară un gînd plăcut. Jos, lîngă ușă, mă așteaptă revistele din ultimele două
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Sonia cum a intrat În școalé. Mai Întîi și-a ras picioarele de rézétoare, pe urmé și le-a curéțat cu un béțișor. Avea sandale albe și ciorapi pîné sub genunchi, si ținea umbrela deschisé cînd se curéța. S-a poticnit o daté și s-a prins cu mînă de rézétoare și a lovit cu umbrela o alté faté care se curéța. S-au uitat una la alta pe urmé s-au aplecat și se curéțau mai departe. Era o ploaie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2008_a_3333]
-
cer și pământ, dus de-un geniu nevăzut, mereu înainte, răpit de-un bălaur din poveste, de-un smeu, c-o falcă-n cer și una-n pământ. Cât oi fi zburat astfel nu știu, numai deodată simții cumcă calul poticnește una ș-apoi începe a merge mai încet și mai greu, suflând greu cu nările și gura pline de spume. Fără s-o fi băgat de samă, eu ieșisem din munți și mă aflam pe șes. Până aicea mersesem ca
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
se [a] prinde și a se nărui. Prin nori de fum roșii vedeai amestecate, ca ochi de aur, stelele timide și tremurătoare. Pământ, aer și cerul asupră-le erau coprinse de același foc... Calul meu, fără preget și îmboldit, zbura poticnindu-se. Aproape de oraș mă coborâi de pe el... pusei lancea în șanțul de - alăturea drumului împărătesc, înfipsei de căciula mea o pană roșie și, suindu-mă pe cal, intrai în stradele aprinse din amândouă părțile ale orașului. Vuietul cel sălbatec al
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
împărătesc, luîndu-mi lancea din șanț, scoțîndu-mi pana roșie din căciulă și dînd-o vântului, o apucai călare îndărăt spre munte, deși nu-nspre satul meu. Dedei de-o cale de munte pe care-ncepui de - a-mi mâna calul care, încet și poticnind, suflând greu, pocnea alene cu copitele bolovanii mari de prin încovoiturile cararei dintre stânci. Din ce în ce mă-nfundam mai mult în munți, din ce în ce aerul devenea mai liber și mai rece, dar din ce în ce
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
ce trăsnea ca gheața, pieptarul de oțel îi părea greu și mantia neagră era aruncată cu ușurință și volnicie peste umărul stâng, de-l înfășa, lăsîndu-i liber[ă ] numai partea de sus a pieptului. Coiful strălucea slab și calul se poticnea din când în când din genunchii lui subțiri. Hi! și parecă rabla se opintea din șele, cu urechile pleoștite îndărăt, să-și grăbească pașii, iar picioarele cavalerului atârnau afară de scări, ostenite, de-a lu [n]gul pântecelui calului său. " Dracu
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Inima - care, În fond, nu‑i decât un grup de mușchi. Dar ce tenacitate au acești mușchi, care Încep să pulseze Încă din pântecele mamei și Își mențin ritmul vreme de aproape un secol. În cazul lui Herbst, inima se poticnise pe la cincizeci de ani, dar transplantul o să‑i mențină ritmul până după optzeci de ani. O dată pe an se interna În spital pentru verificări. Dar În rest, viața lui se desfășura ca Înainte. Avea o Înfățișare blajină, tolerantă, deschisă. Fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
cu mâinile înfipte adânc în buzunarele pantalonilor. Crăcană s-a apropiat de grup, nimeni nu-l luă în seamă, nici când s-a apropiat de Lăscărică și zise tare: “Eu l-am omorât” . Mai repetă odată și Lăscărică deodată se poticni în cuvintele sale, holbă ochii ca la o arătare ivită de cine știe unde, ca să strice simetria gândurilor tuturor pe care le clociseră până acum și deodată fără de veste o explozie de râs se întinse cât ai clipi în lățimea câmpului
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
lui Pascu: „Mă Crăcană, nu fi nebun, vină înapoi, nu are cine să strângă gunoiul”, dar ce mai conta acum, o să mă creadă fiindcă a spus Parasca de ei că se pricep la oameni și iar alerga mai departe. Se poticni de un bețiv așezat în mijlocul drumului care mormăia împleticit ceva despre un chibrit care nu voia să se aprindă. Se așeză și el pe marginea trotuarului fără să mai ia seama la bețivul care acum tăcuse și-l privea cu
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
M-am săturat! Înțelegeți? M-am săturat! M-am săturat! M-am săturat! Și Închise. 6 — La ce te gândești? Întrebarea tuturor cuplurilor, tuturor celor care trăiesc Împreună de ani de zile, se privesc unul pe altul trăind alături și, poticnindu-se În fața zidului numit față, privire, nu se pot abține să nu murmure: — La ce te gândești? Este adevărat, doamna Mairget nu rostea aceste cuvinte decât atunci când Își simțea soțul relaxat, ca și cum ar fi existat o zonă În care recunoștea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
Încât aerul său serios și purtarea severă se îmblânzeau și se preschimbau în voioșie în tovărășia verilor, dar dispăreau cu totul în prezența Gailei. În acele clipe devenea din nou tânărul care pendula între înfumurare și pierderea de sine: se poticnea în cuvinte atunci când voia să se arate sigur pe el și devenea nătâng atunci când dorea să pară amabil. Era atât de tare orbit de dragoste, că nu vedea nici măcar ceea ce ea făcea să sară în ochii oricui. Până când nu i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
nu l-ar fi putut face deocamdată, se târî până sus, din treaptă în treaptă. Apoi, încet și dureros, izbuti să se pună pe picioare și să deschidă ușa de la etajul douăzeci și cinci. Femeia de la recepție o privi îngrozită cum se poticnește în hol, ținându-și încheietura stângă cu mâna dreaptă. Sună imediat după un doctor și apoi o ajută pe Darcey să se așeze într-unul din fotoliile lor confortabile, punându-i un scăunel sub piciorul lovit și spunându-i să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
dacă vei veni. Nici eu nu eram. —Arăți bine. —Date fiind împrejurările... Darcey își ridică încheietura fracturată. —Accident de mașină? întrebă Nieve. Am căzut pe scări, spuse Darcey scurt. — Mă gândeam că te-ai schimbat mult... dar dacă încă te poticnești pe scări, poate că nu-i așa. M-am schimbat destul, zise Darcey. Și tu la fel. Văd că ai foarte mult succes. Rostind aceste cuvinte și ascultând-o pe Nieve, care începuse să vorbească despre rolul ei la Ennco
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
văzut cu toții ce reacție a avut. —Iisuse Hristoase! Murphy Lewidge se sprijinea de brațul lui Duke. Asta e indemnizația mea. Am milioane de dolari băgați în compania aia. Cu toții avem bani mulți acolo. Trebuie să sun acasă. Ieși din bar poticnindu-se, urmat de alți invitați care lucrau la Ennco. Mischa, Courtney și restul prietenilor americani ai lui Nieve rămaseră în fața televizorului privind înmărmuriți, în timp ce grupul irlandez șușotea de zor. —Ce-o să se întâmple cu compania? se întrebă Carol. —Mai important
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
fortificație să cadă În doar o singură zi. Fortăreața de pe Muntele Wada și cele optsprezece puncte strategice nu reușiseră să reziste deloc valurilor Învolburate ale atacatorilor. Întregul clan Sasaki - de la femei și copii până la conducătorii săi, Rokkaku și Jotei - se poticnea și se zbătea prin beznă, fugind din castelele În flăcări spre fortăreața de la Ishibe. Lăsați fugarii să scape; și mâine ne așteptară alți dușmani. Nobunaga nu le cruță numai viețile, ci și bogatele comori pe care le duceau cu ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
crezând că putem Învinge, Înfrângerea noastră ar putea fi dezastruoasă. Dacă trupele dumneavoastră vor suferi o singură Înfrângere În apus, inamicii care așteaptă aici și aiurea, precum și, desigur, cei din Honganji, se vor gândi că seniorul clanului Oda s-a poticnit și că i-a sunat ceasul prăbușirii. Vor bate gongurile și-și vor urla incantațiile și până și cei din miazănoapte și răsărit se vor răscula Împotriva dumneavoastră. — Sunt conștient de asta. — Însă n-ar trebui să ținem seama de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În față, tranșeea armatei Ukita. Văzând capcana, Încercă să-și oprească oamenii, dar aceștia se repeziră Înainte, neputând vedea pericolul. Cât ai clipi, din tranșee se stârni o salvă de gloanțe și fumul gros al prafului de pușcă. Atacanții se poticniră, căzând. — E o cursă! Nu cădeți În capcana dușmanului! Culcat! Culcat! striga comandantul. Să tragă! Așteptați să reîncarce, apoi săriți asupra lor! Cu Înfiorătoare strigăte de război, mai mulți oameni se sacrificară; săreau În picioare pentru a atrage focul inamic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
am decât un singur plan pe care am putea miza totul. — Căderea Castelului Takamatsu nu reprezintă doar cucerirea unui singur castel inamic, Îi aminti Hideyoshi. Dacă Îl ocupăm, În curând va fi al nostru și Castelul Yoshida. Dar, dacă ne poticnim aici, această unică Înfrângere ne va costa cinci ani de muncă. Avem nevoie de un plan, Kanbei. Le-am cerut oamenilor din camera alăturată să se retragă, ca să poți vorbi fără rețineri. Vreau să știu la ce te gândești. — E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Sakuma Își Începu retragerea generală, În jumătatea a doua din Ora Mistrețului. Luna Încă nu răsărise, când porniră. Timp de vreo jumătate de oră, nu aprinseră nici o torță, pentru a Împiedica inamicul să descopere unde se aflau. În schimb, se poticneau pe potecile Înguste, la lumina fitilelor și a stelelor. Comparându-le mișcările În timp, Genba trebuie să fi Început ridicarea taberei tocmai când Hideyoshi urca Muntele Chausu, din satul Kuroda, și se Întinsese să se odihnească. În acel loc, Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
vorbise, pe neașteptate, din șa. Neluând În seamă expresiile șocate ale generalilor, Își mână imediat calul Înainte, În buiestru, spre poarta principală a castelului. — Un moment! Stați doar un moment, ca să v-o pot lua Înainte! Un samurai se grăbi poticnit după el, dar, când ajunsese abia la zece metri În fața lui Hideyoshi, purtând stindardul de comandant așa cum i se ordonase, răsunară câteva Împușcături, țintind spre tigvele aurii. — Opriți focul! Opriți focul! Răcnind cu glas puternic, Hideyoshi galopă În direcția focului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]