406 matches
-
să se substituie melancoliei. Nu putem scăpa din vedere nici dimensiunea pragmatică a „schimburilor”. Unele văduve își înstrăinau părți din avere pentru a face față dificultăților (în unele acte se arată că înstrăinările au fost făcute „încă de când am fost pribegi”, „pe vremea foametei”, „în timpul lipsei”), pentru a-și procura valori utilizabile în viitor în înzestrarea fetelor și a băieților. Femeia era obișnuită să figureze în „întreprinderi” comerciale. Pe când îi trăia soțul, cei doi vindeau și cumpărau în devălmășie (mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
consecințele ei de o duritate extremă. Boierii se refugiau peste hotare în Polonia, în Transilvania sau peste Dunăre. Așteptau acolo, nu prea departe de casa și averea părăsite, să treacă pericolul sau să fie mazilit Domnul ostil. De multe ori pribegeau împreună cu tot grupul familial, așa cum au făcut marele vistier Dragomir din Orboești, fugit în Ardeal după moartea lui Pătrașcu cel Bun (pe care l-a sprijinit), împreună cu soția sa, Neacșa (care, prin 1566, se afla încă în Transilvania) sau marele
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
mare postelnic, și-a luat cu el nevasta, pe Vilaia, fiica spătarului Mogoș, atunci când s-a refugiat peste Dunăre în urma eșecului uneltirii puse la cale de banul Șerban (potrivit unui raport al lui Aloisio Gritti, în 1534 Giura logofătul a pribegit) nu peste Dunăre, ci în Ardeal, la Hațeg, cu toată familia sa, așteptând să-i treacă mânia lui Vlad Vintilă), unde a și murit. Radu Greceanu ne spune că Munții Carpați erau trecuți, în căutarea protecției și spre a evita
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
nu era a sta în Ardeal, de vreme ce oștile toate să trăgea a eși din Ardeal, neputând sta înaintea oștilor nemțești, carii din sus grele venea...” Uneori, gonite de partide potrivnice, de Voievozi ostili sau de tulburări - „răzmerițe” - iscate de războaie, pribegeau văduvele (foste neveste de boieri) însoțite de oameni ai casei și de slujitori, pe care, câteodată, nu uitau să-i răsplătească după reîntoarcerea acasă (așa au făcut Neacșa logofeteasa din Drăgoești și fiii ei, care i-au dăruit prin 1675
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
, Anton (1796, Sliven, Bulgaria - 2.XI. 1854, București), poet. Fiu al lui Antonie Pantoleon (Pantaleon sau Pandoleon) Petrov (mai târziu, Petroveanu), arămar, P. părăsește locurile natale în timpul războiului ruso-turc din 1806-1812, când mama sa, Tomaida, rămasă văduvă, pribegește cu copiii în nordul Dunării, așezându-se o vreme la Chișinău și, din 1812, la București. Tânărul Antonie, cu vocea lui neobișnuit de frumoasă, își începe cariera de cântăreț de biserică la Chișinău. O continuă la Biserica Sfinților și la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288657_a_289986]
-
întîlnind ochii lui Axius, se aprinse o flacăra vie de fericire nemărginita". Mai tîrziu, în Germania medievală în așteptarea înfricoșătorului an o mie, Hans, ajuns monah, vede, în chipul Fecioarei Maria din icoana chiliei sale, pe femeia iubita. Părăsește mănăstirea, pribegind. Dar în îndelungată să pribegie, chipul Mariei continuă să fie, pentru monah, ipostazierea femeii aievea, de care e îndrăgostit. Revine la mănăstire, stăpînit de aceeasi obsesie, batjocorit de Satana. Moare, căzînd la pămînt cu icoana sfîntă în brațe. În transfigurarea
"Adam si Eva" în B.P.T. by Z. Ornea () [Corola-journal/Journalistic/18152_a_19477]
-
oleacă de cimotie cu noi, de pe Ciubuc Clopotarul de la Mânăstirea Neamțului, bunicul mîne-ta, Smaranda, al cărui nume stă scris și astăzi pe clopotul bisericei din Pipirig. Ciubuc Clopotarul tot din Ardeal știa puțină carte, ca și mine, și apoi a pribegit de-acolo, ca și noi, s-a tras cu bucatele încoace, ca și moș Dediu din Vînători și alți mocani, din pricina papistășiei mai mult, pe cîte știu eu". În ciuda multor amănunte date în acest pasaj, autorul încurcă vizibil lucrurile. De
Genealogie literară by Z. Ornea () [Corola-journal/Journalistic/16805_a_18130]
-
II-lea al Egiptului, ziditor de temple și piramide, îndrăgit de popor, părinte al multor fii și fiice, care a domnit 64 de ani, sorbind din elixirul pregătit de o preoteasă hitită, devine Ramses cel Blestemat, osândit pe veșnicie să pribegească prin lume, singurul muritor care a căpătat nemurirea. Trezit la viață în opulenta Londră edwardiană, după ce petrecuse mult timp în British Museum, Ramses se îndrăgostește de Julie, fiica arheologului Lawrence Stratford, cel care îi descoperise mormântul la Cairo. Dornic să
Agenda2003-29-03-22 () [Corola-journal/Journalistic/281263_a_282592]
-
prețul cunoașterii, orbirea, iar suferința lui va echivala cu revelația. De altfel, în creația dramatică a lui Nicolae Ionel se mai întâlnește un orb înțelept înrudit cu eroii mitici: tatăl Anei din piesa Meșterul Manole este și el nevăzător și pribegește însoțit de fiica sa, noua Antigonă. Întrebat cum de a orbit, el răspunde că își ispășește astfel fărădelegile și cusururile, ca mândria și dorința de cunoaștere: de multe/ și grelele-mi păcate [...] De trufie, cred, pentru-a fi vrut/ să
Orbire și cunoaștere by Alexandra Ciocârlie () [Corola-journal/Journalistic/4670_a_5995]
-
cei 50 de ani sunt doar o secvență, dar foarte importantă pentru că i-a dat statutul stabilității. Până atunci teatrul liric nu avusese o „casă” a lui, viețuind circa un secol și jumătate într-un provizorat sărăcăcios, veșnic supus mutărilor, pribegind prin diferite săli nepotrivite atât pentru activitatea de pe scenă cât și pentru public. Nici după instituționalizare (în 1921) situația nu s-a schimbat, Opera Română fiind găzduită în sala de lângă Cișmigiu, „într-o rușinoasă stare”, spunea Mihail Jora, și după
O jumătate de secol by Elena Zottoviceanu () [Corola-journal/Journalistic/13118_a_14443]
-
3. EMINESCU EVREU. La urma urmei, se prea poate să fi fost. Să fi fost prigonit tocmai pentru că era evreu. Astea, însă, se spun în șoaptă. Jidov, da, pribeag, că nu spune chiar el că era pribeag? El însuși spunea; pribegi, cine erau? Veneticii, ăștia. Eminescu era o minoritate. Hotărît lucru! Ce, putea fi el majoritate? Dacă era, acum toți am fi arătat ca el. Ar fi fost modern, daa, foarte modern chiar, să ai lues pe picioare? Să ai ulcerații
Eminescu by Mihail Gălățanu () [Corola-journal/Imaginative/6804_a_8129]
-
în Lindenfeld, localitatea nemților din Banat, se întîmplă fapte mai ciudate. Întîi, cînd se povestește despre el, parc-ar fi și parcă nu e. Niște ,boemi" (adică trăitori în Boemia), care se numeau pe ei înșiși pemi, și-au căutat, pribegind, un rost aici. Și au făcut un sat de oameni tineri. Pe urmă, vremurile s-au schimbat, comunismul i-a forțat ba să plece înapoi, ba să ia drumul Siberiei, fiindcă i-au adăpostit pe românii din Rezistență. Puținii rămași
Să nu superi un neamț bătrîn by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/11030_a_12355]
-
și cu crăiasa, care-i erea soră lui Leopoldus, împăratul nemțesc". Ceea ce înseamnă că e vorba de sfîrșitul anului 1793. Nuvela - ce prezintă felul cum o comunitate țărănească de pe moșia lui Andronic Cozianul "a fugit spre Dunăre" vrînd "să se pribegească" - pare a fi scrisă cu gîndul de a umple golurile temporale dintre întîia atestare a neamului Cozienilor și epoca modernă în care el evoluează în Cronică de familie. Primele două capitole, existente în ambele variante, demarează greoi, sînt cam simpliste
Petru Dumitriu și "negrul" său by Ion Vartic () [Corola-journal/Imaginative/11819_a_13144]
-
pleoape. Apoi - cu infinită precauție - te înghite, târziu de tot redându-te prevăzător lumii mai copil decât ai fost, decât ai putea fi vreodată. Te prelingi din somn ca dintr-un vers: cu respirația tăiată. Nu înțelegi pe unde ai pribegit și când te-ai întors în carcasa trupului devenit brusc ușor; un trup ca de băiat, ca de fată. Nu pricepi dacă vei pleca iar și iar ca într-un fel de noapte cosmică și altă dată. Dimineața se ridică
Aura Christi by Aura Christi () [Corola-journal/Imaginative/10449_a_11774]
-
trecut Când în lumina orbitoare Că heruvim el strălucea, Si cand cometă călătoare Schimba cu el o salutare Și-alintător îi surâdea; Când dintre neguri de vecie Setos de-a ști, stă urmărind Toți aștrii-n caravană vie Prin necuprinsuri pribegind ; Și fericit putea să fie Ca-ntâia lumii creatură, Străin de îndoieli și ura, Si veacuri sterpe-n lânced șir Nu-i tulburau senina minte... Și multe, multe...dar ce-a fost Nu mai putea și n-avea rost În
Astrolog rus: Conflictului din Ucraina va declanșa Al Treilea Război Mondial by Crişan Andreescu () [Corola-journal/Journalistic/21839_a_23164]
-
slujba unui ideal de căcat, rătăcind peste mări și țări fără să-și poată dibui rostul vieții sale pe pământ și în lumea de dincolo!... Recunoaște, acolo l-ai căutat pe Paraschiv, care dezertase de pe frontul unde fusese trimis și pribegea ascunzându-se cine știe pe unde!... Dacă nu, cumva, acum, e ascuns în sicriul pe care e scris numele său cu creion chimic... și vrea să învieze când s-or duce toți la pomană, he, he... Nu, nu fă pe
întoarcerea tatălui risipitor by D.R. Popescu () [Corola-journal/Journalistic/7811_a_9136]
-
mai și 4 iunie, Tudor Gheorghe a susținut la Sala Palatului o serie maraton de concerte, intitulată „Săptămâna risipitorului de frumuseți”. Seria a fost compusă din 7 concerte: În noiembrie 2006 artistul a prezentat în premieră spectacolul „Calvarul unei inime pribegi”, început cu cântece din anii 1930, cântate de artiști precum Cristian Vasile și Jean Moscopol. Pe lângă cântecele epocii în spectacol sunt citite și câteva anunțuri din ziarele din acea perioadă, cu scopul de a recrea mai complet imaginea acelor ani
Tudor Gheorghe () [Corola-website/Science/306453_a_307782]
-
perioadă, cu scopul de a recrea mai complet imaginea acelor ani. În 2007 a fost lansat și albumul cu acest spectacol. În noiembrie 2007 în spectacolul „Parfumul nebunelor dorinți” se continuă prezentarea muzicii anilor 1930, începută în „Calvarul unei inime pribegi”. „La margine de imperii” este alt spectacol al lui Tudor Gheorghe, desfășurat în martie-aprilie 2008. Spectacolul este dedicat singurei regiuni din această țară care a fost sub mai multe imperii. Muzica este mai puțin cunoscută, culeasă și prelucrată dintr-o
Tudor Gheorghe () [Corola-website/Science/306453_a_307782]
-
-i permită să se dezbrace și să se expună la soare. Cum gestionează autoritățile culturale burdușita ladă de zestre a muzicii românești, o creație care în chip de domnișoară poate avea vrednici pețitori oriunde și oricând? De două decenii, de când pribegesc prin lume, nu m-am ciocnit de nici un proiect coerent, capabil să acrediteze această creație peste mări și țări. Muzicienii noștri sunt simpli turiști rătăciți pe meridianele piețelor de muzică, vrând să cucerească solitari (nicidecum solidari) ceea ce alții dobândesc prin
Soția prietenului meu by Liviu Dănceanu () [Corola-journal/Journalistic/14233_a_15558]
-
cu alte cuvinte și datorită altor mijloace de comunicare, a ajuns până în vremurile de azi o zicere de care, marele nostru realizator de filme istorice, sigur știe: "proști-proști, da' (tot mai) mulți". Să fi dat peste noi vreo genă istorico-politico-cinematografică pribegind prin secole? Iar dacă tot suntem la ora de istorie: rugat de către un reporter tv să spună câte ceva despre domnia lui Ștefan cel Mare, domnul Gigi Nețoiu, vicepreședintele Dinamo-ului, ne-a luminat și mai mult asupra unor evenimente din
Alte minuni ale lumii - televizate- by Dumitru Hurubă () [Corola-journal/Journalistic/11688_a_13013]
-
numele ansamblului) promițându-li-se în schimb un turneu "adevărat", adică "afară", în Spania; un grup de muzică pop ("Noroc") are un mare impact la public în anii '60-'70, motiv pentru care e interzis "de sus" iar membrii formației pribegesc ani de-a rândul, aflați sub interdicția de a cânta acasă. Acestea sunt subiectele primelor două filme ale programului - cele mai coerente și mai seducătoare, după părerea mea. Celelalte două, despre lipovenii din Sarichioi și încercarea unor membri ai comunității
Ne-povești familiare by Adina Bră () [Corola-journal/Journalistic/16934_a_18259]
-
cele mai reușite. Chiar în poezii intens-autobiografice (multe dintre Cîntece plîng despărțirea de Natalia Negru), sentimentale și romantice, talentul lui Iosif-muzician pune hotărît în umbră suferința individuală: „Nu mai sunt pe luncă flori,/ Văile-s deșarte,/ Țipă cîrduri de cocori/ Pribegind departe!// Plîng tilinci, tălăngi răspund,/ Soarele apune,/ Glas de bucium sună-n fund/ Ca o rugăciune..." (Cîntece II); „Se tînguiesc/ Tălăngi pe căi/ Și neguri cresc/ Din negre văi/ Plutind pe munți... Și neguri cresc/S-anină-n crăngi; Se tînguiesc/ Și
„Muzică mai presus de orice” by Mihai Zamfir () [Corola-journal/Journalistic/6339_a_7664]
-
-n liniștea ce plânge din podgorii, Sub umbra lor se plimbă azi dușmanii. Cum stau la rând, pe ulița pustie, Îmi par răzăși, chemați la adunare Și-n freamătul cu fire de poveste, Trezește parcă din adânc chemare. Bătrânul Nistru, pribegit în vremuri, Urzește cânt pe stative de stâncă Și doina tristă din castani o fură, Să ducă-n sate jăluire-adâncă... Au înflorit castanii la Soroca În primăvara plină de-ntristare; Parcă-s policandre verzi în care ard Mii lumânări zvârlite
Curierul „Ginta latină” by Dumitru Iov () [Corola-journal/Journalistic/1311_a_2248]
-
și o muncă asiduă și neîntreruptă. Astfel, traducătorului de literatură nu-i rămâne altceva de făcut decât să se canonească în camera sa o bună parte din viață, rupt de lumea exterioară, asemenea protectorului sau Sfântul Ieronim, cel care a pribegit ani mulți prin deșert. În odaia de lucru a traducătorului domnește o atmosferă de mare speranță și muncă asiduă în căutarea stăruitoare de cuvinte. Această atmosferă este descrisă la începutul sec. 19 de către Ludwig Börne astfel: „Adesea căutam disperat zile
Arta traducerii by Jan Cornelius () [Corola-journal/Journalistic/2399_a_3724]
-
se spulberau repede și flăcările nimicitoare ale dorinței trupești îl devastau iar. Versurile i se ștergeau de pe buze, lăsând loc strigătelor nearticulate și cuvintelor brutale nerostite, izvorâte din creier și forțându-și violent drumul spre suprafață. Sângele fierbea în el. Pribegea în sus și-n jos pe străduțe strâmte, întunecoase, scrutând bezna aleilor și a ușilor închise, avid să prindă măcar un sunet. Gemea în sinea lui ca o fiară văduvită de pradă. Simțea nevoia să păcătuiască cu o făptură din
Portret al artistului la tinerețe () [Corola-journal/Journalistic/5190_a_6515]