1,452 matches
-
va fi înlocuită de unități mai mari cu un caracter diferit, mai armonizate cu potențialul tehnicii și cerințele morale ale lumii contemporane. Realistul se desparte de alte școli de gândire în fața întrebării cruciale despre cum poate fi transformată lumea contemporană. Realistul este convins că această transformare poate fi atinsă numai prin manipularea cu măiestrie a forțelor perene care au configurat trecutul așa cum vor face și cu viitorul. Realistul nu poate fi convins că putem reuși o transformare confruntând o realitate politică
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
școli de gândire în fața întrebării cruciale despre cum poate fi transformată lumea contemporană. Realistul este convins că această transformare poate fi atinsă numai prin manipularea cu măiestrie a forțelor perene care au configurat trecutul așa cum vor face și cu viitorul. Realistul nu poate fi convins că putem reuși o transformare confruntând o realitate politică ce-și are propriile legi cu un ideal abstract care refuză să le ia în considerare. 4. Realismul politic este conștient de semnificația morală a acțiunii politice
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
și alte școli de gândire este reală și profundă. Oricât de mult din teoria realismului politic ar fi fost greșit înțeleasă și interpretată, nu este contestată atitudinea sa intelectuală și morală specifică în chestiunile politice. Din punct de vedere intelectual, realistul politic susține autonomia sferei politice, așa cum economistul, juristul, moralistul le susțin pe ale lor. Gândește în termeni de interes definit ca putere, așa cum economistul gândește în termeni de interes definit ca bogăție; juristul se raportează la conformitatea acțiunii cu regulile
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
la conformitatea acțiunii cu principiile morale. Economistul se întreabă: „Cum afectează această politică avuția societății sau a unei părți din ea?”. Juristul se întreabă: „Se conformează această politică regulilor dreptului?”. Moralistul: „Este această politică în acord cu principiile morale?”. Iar realistul politic se întreabă: „Cum afectează această politică puterea națională?” (sau a guvernului federal, a Congresului, a partidului, a agriculturii, după caz). Realistul politic nu ignoră existența și importanța standardelor de gândire, altele decât cele politice. Ca realist politic, nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
se întreabă: „Se conformează această politică regulilor dreptului?”. Moralistul: „Este această politică în acord cu principiile morale?”. Iar realistul politic se întreabă: „Cum afectează această politică puterea națională?” (sau a guvernului federal, a Congresului, a partidului, a agriculturii, după caz). Realistul politic nu ignoră existența și importanța standardelor de gândire, altele decât cele politice. Ca realist politic, nu poate decât să le subordoneze pe acestea din urmă celor politice. El se separă de alte școli când încearcă să impună sferei politice
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
principiile morale?”. Iar realistul politic se întreabă: „Cum afectează această politică puterea națională?” (sau a guvernului federal, a Congresului, a partidului, a agriculturii, după caz). Realistul politic nu ignoră existența și importanța standardelor de gândire, altele decât cele politice. Ca realist politic, nu poate decât să le subordoneze pe acestea din urmă celor politice. El se separă de alte școli când încearcă să impună sferei politice standarde de gândire potrivite altor domenii. Aici, realismul politic ia poziție față de „abordarea legalist-moralistă” a
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de îndată ce-o vor înțelege...”23. Istoria politică devine astfel o succesiune de probleme științifice cărora li se poate găsi o soluție științifică - dar gestionate iresponsabil de o umanitatea ignorantă și pasională. Chiar și pentru un observator atât de realist ca Homer Lea, problema relațiilor internaționale se transformă într-una de cunoaștere; dacă „valoarea ignoranței” este înlocuită de cunoașterea faptelor pertinente, oamenii vor fi capabili să acționeze cu succes pe scena internațională. „Această epocă poate și va veni”, scria faimoasa
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
a realismului, deoarece teoriile „instituționaliste” sunt în mare măsură reacții la acest curent și fiecare contestă direct logica de la baza lui2. Realiștii și instituționaliștii au păreri diferite mai ales când se pune problema dacă instituțiile influențează serios șansele stabilității internaționale. Realiștii spun nu, ceilalți răspund da. Primii consideră că instituțiile sunt în esență o reflectare a distribuției puterii pe plan mondial. Ele au la bază calculele interesate ale marilor puteri și nu au un efect independent asupra comportamentului actorilor. În consecință
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
spun nu, ceilalți răspund da. Primii consideră că instituțiile sunt în esență o reflectare a distribuției puterii pe plan mondial. Ele au la bază calculele interesate ale marilor puteri și nu au un efect independent asupra comportamentului actorilor. În consecință, realiștii consideră că instituțiile nu constituie o cauză importantă a păcii. Ele au doar un rol marginal. Instituționaliștii refuză, în genere, această conceptualizare, argumentând, în schimb, că instituțiile pot să modifice preferințele statelor și deci să le modifice comportamentul. Ele pot
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
să-și calculeze interesele egoiste pornind de la modul în care acțiunile întreprinse le influențează pozițiile de putere. Instituțiile sunt variabile independente și au capacitatea de a inhiba tendințele războinice ale statelor. Deși toți instituționaliștii au în comun opoziția față de afirmațiile realiștilor despre acest subiect, fiecare teorie argumentează diferit modul în care instituțiile afectează comportamentul statelor. Scopul meu este de a evalua cele trei teorii pentru a stabili dacă afirmația conform căreia instituțiile determină pacea este convingătoare. Această sarcină implică răspunsul la
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Prima este caracterul său anarhic. Acest lucru nu înseamnă că este haotic sau dezordonat 12. Este ușor de tras concluzia respectivă, deoarece realismul prezintă o lume ale cărei trăsături sunt competiția pentru securitate și războiul. Dar, așa cum este folosit de realiști, termenul anarhie nu are nimic de-a face cu războiul; mai curând este un principiu ordonator care spune că sistemul cuprinde unități politice independente (statele), mai presus de care nu se află nici o autoritate centrală. Cu alte cuvinte, suveranitatea este
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de alte state. Ideea este ilustratăde politica europeană în cele patru decenii de dinaintea primului război mondial. A existat multă cooperare între marile puteri, dar acest lucru nu le-a oprit să declanșeze războiul în 191422. Instituțiile într-o lume realistă Realiștii recunosc, de asemenea, că uneori statele acționează prin intermediul instituțiilor. Ei cred însă că respectivele reguli reflectă calculele interesate ale statelor, fundamentate în principal pe distribuția internațională a puterii. Statele dominante creează și configurează instituțiile pentru a-și menține sau chiar
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
fundamentate în principal pe distribuția internațională a puterii. Statele dominante creează și configurează instituțiile pentru a-și menține sau chiar a-și spori puterea. Din această perspectivă, ele sunt în esență „arene de acțiune pentru relațiile de putere”23. Pentru realiști, cauzele războiului și ale păcii sunt mai ales funcții ale balanței puterii, iar instituțiile reflectă pe larg distribuția puterii în sistem. Pe scurt, balanța puterii este variabila independentă care explică războiul; instituțiile sunt doar variabile intermediare. NATO oferă un bun
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
distribuției bipolare a puterii în Europa în timpul Războiului Rece, iar balanța puterii, nu NATO în sine a menținut stabilitatea pe continent. Alianța a fost în esență un instrument american pentru gestionarea puterii în fața amenințării sovietice. Acum, odată cu prăbușirea Uniunii Sovietice, realiștii argumentează fie că NATO va dispărea, fie că va fi reconfigurată în funcție de noua distribuție a puterii 24. Alianța nu poate rămâne la fel ca în timpul Războiului Rece. Variante ale teoriilor instituționaliste Există trei teorii instituționaliste, fiecare oferind argumente despre modul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
teorie este instituționalismul liberal. Nu abordează direct importanta problemă a modalităților de a împiedica declanșarea unui război, ci se concentrează asupra explicării motivelor pentru care cooperarea economică dintre state și cea legată de mediul înconjurător sunt mai probabile decât admit realiștii. O mai bună colaborare în aceste domenii se presupune că ar reduce probabilitatea războiului, deși instituționaliștii liberali nu explică și motivul. Teoria se bazează pe presupunerea că înșelăciunea este principala piedică în calea cooperării internaționale, iar soluția o reprezintă instituțiile
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
le au oamenii și problemele practice cu care se confruntă”. Apoi continuă: „Unii dintre noi consideră că vechiul construct mental dominant al realismului este inadecvat pentru a face față provocărilor politicii globale de astăzi”66. Ar fi de înțeles dacă realiștii ar aduce astfel de argumente, deoarece ei cred că există o realitate obiectivă care determină în mare măsură tipul de discurs dominant. Adepții teoriei critice accentuează însă ideea că lumea este construită social, și nu modelată în mod fundamental de
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
în literatura despre teoria relațiilor internaționale (RI) în directă opoziție cu realismul. Constructiviștii care susțin că metodologia lor este incompatibilă cu realismul se concentrează asupra legăturii dintre acesta, pe de o parte, și materialism și raționalism, pe de altă parte. Realiștii care afirmă că paradigma lor este incompatibilă cu constructivismul pun accentul, în genere, pe o tendință marcată a constructiviștilor de a fi idealiști sau utopici. Nici unul dintre argumente nu rezistă însă. Acest eseu examinează epistemologia constructivistă și teoria realistă clasică
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
identificat controversa raționalism-constructivism drept dezbaterea centrală în teoria contemporană a relațiilor internaționale. Constructiviștii care pretind că metodologia lor este incompatibilă cu realismul se concentrează asupra legăturii dintre acesta, pe de o parte, și materialism și raționalism, pe de altă parte. Realiștii care pretind că teoria lor este incompatibilă cu constructivismul se concentrează în cea mai mare parte nu pe metodologie, ci pe o tendință marcată a constructiviștilor de a fi idealiști sau utopici. Nici unul dintre argumente nu rezistă însă unui examen
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ulterior, în secțiunea de față și în următoarea. Realism este termenul cel mai greu de definit, deoarece întâlnim multe definiții care par a fi incompatibile. Pentru a fi mai preciși, trăsătura comună a realismului - mai exact, conceptul care este pentru realiști ceea ce înseamnă intersubiectivitatea pentru constructivism - este puterea. Această observație le poate părea unora dintre cititori evidentă, aproape banală. Dar multe definiții contemporane ale realismului acordă puterii puțină importanță și nu reușesc să indice măsura în care depind de acest concept
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
deseori fără a recunoaște cum sunt legate de ideile pe care le au la bază. Analiza lor, pe rând, ne permite să le reconectăm. Multe definiții contemporane ale realismului presupun că statul este actorul central în relațiile internaționale. Pentru primii realiști, premisa era mai curând o problemă de observație decât de deducție. Evenimentele politice majore din prima parte a secolului XX au fost cele două războaie mondiale, iar ele au fost purtate de și între state. Acestea erau organizațiile din politica
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
efectivă la nivel internațional; în consecință, statele contau. Însă E.H. Carr (1964, pp. 224-235) conchidea că, deși statele constituiau atunci locul puterii în politica globală, ele nu trebuie să rămână actorii principali. De atunci, statele au fost însă prezentate de realiști, aproape întotdeauna, drept elemente definitorii ale realismului (vezi, de pildă, Jervis, 1998). Un efect al acestei treceri a statelor de la importanța observațională la cea definițională este argumentul, avansat atât de criticii realismului, cât și de neorealiști, că ceea ce se întâmplă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ale realismului (vezi, de pildă, Jervis, 1998). Un efect al acestei treceri a statelor de la importanța observațională la cea definițională este argumentul, avansat atât de criticii realismului, cât și de neorealiști, că ceea ce se întâmplă în interiorul statelor nu contează pentru realiști. Dar puțini teoreticieni realiști (și puțini neorealiști importanți) susțin acest lucru. În teoria realistă, ceea ce se întâmplă în interiorul statelor determină măsura puterii sale și îi definește scopurile 1. Teoria realistă clasică este de fapt o teorie a primei imagini, motiv
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Astfel, ceea ce este deseori interpretat drept o presupunere de raționalitate este de fapt o prescripție, fundamentată pe ipoteza centralității puterii. Al patrulea concept, ipoteza primatului capacităților materiale, este uneori mai mult atribuit teoriei realiste de către criticii săi decât proclamat de realiștii înșiși (vezi, de exemplu, Kratochwil, 1984, p. 310; Wendt, 1999, p. 30). Este adevărat că realiștii se concentrează adesea mai degrabă asupra puterii militare decât asupra altor forme de putere, fie ele economice, organizaționale sau morale (vezi, de exemplu, Mearsheimer
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
pe ipoteza centralității puterii. Al patrulea concept, ipoteza primatului capacităților materiale, este uneori mai mult atribuit teoriei realiste de către criticii săi decât proclamat de realiștii înșiși (vezi, de exemplu, Kratochwil, 1984, p. 310; Wendt, 1999, p. 30). Este adevărat că realiștii se concentrează adesea mai degrabă asupra puterii militare decât asupra altor forme de putere, fie ele economice, organizaționale sau morale (vezi, de exemplu, Mearsheimer, 1994/1995). Această predispoziție poate deriva din presupunerea că forța armată a unui stat poate amenința
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de ce a fost creat acest om de paie. Un motiv ar putea fi încercarea de a face realismul mai compatibil cu teoria alegerii raționale. De fapt, ne poate permite să tratăm puterea la fel cum teoreticienii formaliști tratează preferințele. Pentru realiștii clasici, puterea este cel puțin parțial endogenă: nu este posibil să știm ce putere avem fără a ști pentru ce este ea folosită. Materializarea resurselor de putere face ca aceasta să fie o variabilă exogenă; devine ceva existent acolo, măsurabil
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]