737 matches
-
a lansat liniile directoare ale unei științe politice, unde geometria și politica sunt indisociabile. Această nouă perspectivă rămâne, așa cum observă și Henri Joly, o tentativă care își propune în mod expres să smulgă exercițiul puterii de sub aura suveranității regale și sacerdotale. B. Principii antice pentru noi ideologii Dominând câmpul semnificațiilor prin intermediul cultivării insistente a propriilor imagini-reper puterea își legitimează trecutul, prezentul și viitorul. „Regele e cu adevărat rege, deci monarh, în imagini. Ele sunt prezența sa reală... ș... ț Reprezentarea, al
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
Platon crede și Petru Creția care, de asemenea, sintetizează motivele pentru care Platon a pus în gura Diotimei ceea ce punea de obicei în gura lui Socrate. Motivele ar fi: doctrina Diotimei are un caracter revelat, fapt care nu contravine funcției sacerdotale, dimpotrivă; discursul Diotimei e, totuși, un elogiu, deși de alt fel. Fiindcă acesta era și „programul” serii și Socrate nu era obișnuit să rostească elogii, transferă Diotimei sarcina pentru a nu fi nepoliticos față de ceilalți; Socrate e consecvent cu tema
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
celor mai diverse cauze politice, Într-o „simplă” preocupare intelectuală, Într-o curiozitate oarecare, Într-un efort de cunoaștere mai curat și mai dezinteresat, atât pentru comunitatea specialiștilor, cât și pentru ansamblul societății. Pentru istoricii tradiționaliști Însă, pierderea rolului lor sacerdotal, de oficianți ai cultului care celebrează valorile naționale, nu poate reprezenta altceva decât o catastrofă intolerabilă. Istoriografia „modernistă”, „liberală” sau, mai corect, „revizionistă” este mult mai rezervată față de ideea adevărului unic, care se oferă, pur și simplu, cunoașterii istoricului, prin intermediul
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
într-o poziție aparte<footnote F. Cayré, A. A. Précis de Patrologie, Histoire et doctrine des Pères et Docteurs de l’Église, Tome premier, Livres l et II, Paris-Tournai-Rome, 1927, p. 1. footnote>. Pentru tinerii teologi, opera patristică oferă idealul sacerdotal cunoscut prin studierea Sfinților Părinți care au fost prin excelență doctori, apologeți, sfinți, într-un cuvânt, adevărați preoți<footnote Ibidem, p. XVI. footnote>. În formarea viitorilor preoți, profesorilor de religie, studenților în teologie, precum și a bunilor creștini, studiul izvoarelor autentice
Biserica Ortodoxă Română by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/120_a_155]
-
iahvistă - reprezintă cel mai vechi izvor (secolul al X-lea sau al IX-lea), cel care Îl numește pe Dumnezeu Iahve; b) sursa elohistă - este mai nouă și folosește numele de Elohim pentru a-l desemna pe Dumnezeu; c) sursa sacerdotală - este cea mai nouă și cuprinde opera preoților, cea care are în atenție cultul și legile; d) sursa deuteronomică - se referă exclusiv la Denteronom. în conformitate cu aceste surse, avem următoarele texte de bază ale iudaismului: a) Tora este legea dată lui
Sociologia religiilor: credințe, ritualuri, ideologii by Nicu Gavriluță () [Corola-publishinghouse/Science/610_a_1439]
-
prorocia lui Ieremia. Calculul trebuie făcut începând cu primul an al Exilului (587). Această primă perioadă durează 49 de ani, până la moartea lui Iosua (538). Într‑adevăr, așa cum evidențiază toți comentatorii moderni, este vorba de un fragment cu semnificație mesianică sacerdotală. Rolul castei preoților este puternic evidențiat, în jurul său construindu‑se viziunea teologică a capitolului. 2) Întoarcerea Unsului lui Dumnezeu, după 62 de săptămâni (434 de ani). A doua perioadă începe cu anul 605, data profeției lui Ieremia, și durează până la
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
acuzații justificate prin versetul de la Mt. 24,11: „Și mulți profeți mincinoși se vor ridica și pe mulți vor amăgi”. Cu toate acestea, profeții își legitimează activitatea din perspectiva necesității misiunii profetice în interiorul Bisericii. Din punctul de vedere al autorității sacerdotale, apropierea parusiei este anunțată de înmulțirea impostorilor, a celor care se pretind inspirați. Din punctul de vedere al profeților însă, apropierea parusiei se deduce din dispariția fervorii profetice și din instituționalizarea credinței. Pactizarea cu cele lumești constituie, pentru autorul Urcării
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Roma, 1982, p. 19. . 4 Q Patr. Bless. I, 1; 1; 1 Q Ben. V, 27‑29; apud Simonetti, Introduzione, op. cit., p. 19. . Simonetti, op.cit., p. 20. Înaintea lui Hipolit, Testamentele celor doisprezece patriarhi dăduseră deja o interpretare mesianică și sacerdotală figurilor lui Levi, Simeon, Dan, Iosif și Beniamin (Test. lui Levi 16, 1‑5; Test. lui Dan 5, 6; Test. lui Bnm.. 3, 8; 11, 1). . În perioada ulterioară lui Hipolit, acest capitol va face obiectul multor comentarii ample: Origen
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
același timp, în anul 1920, după Primul Război Mondial, aducând alte dovezi ale transformării ideilor critice totalitare într-un teritoriul în care activitatea umană trebuie decretată. De fapt, amândoi aparțineau aceleiași biserici catolice critice, deși în cazul uneia slujirea era sacerdotală, iar în cazul celeilalte era liberală. Definirea poeziei drept "cea care ar trebui să dea naștere unui obiect care nu mai este complet personal, deoarece este ea însăși o operă de artă", așa cum o vede Eliot, s-ar potrivi foarte
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
care, într-o primă componentă, religioasă și cultică, s-a manifestat în variate forme: poezie de inscripție („simplu ornament în arhitectonica dificilă a tipăriturii”), poezie sacră religioasă (versuri cu conținut moral și religios, rugăciuni, cântări biblice, teatru religios); poezie ecleziastică, sacerdotală; poezie hieratică voievodală; poezie de inscripție heraldică; poezie de prezentare a tipăriturilor; poezie de inscripție murală; poezie parenetică sacrală. O a doua componentă, profană, a îmbrățișat forma poeziei de meditație, parenetică, în fine epică. Poezia profană premodernă a avut un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285250_a_286579]
-
unei reflecții filozofice cu angajamentul religios explicit. Publicul laic și mediile culturale au receptat cu generozitate mesajul central al cărții. Unii cititori severi din mediile bisericești au suspectat o cochetărie cu „modernismul” lumii contemporane. Alții, între care nu puține figuri sacerdotale, s-au simțit solidari cu rostirea unor adevăruri inavuabile. N-au lipsit nici cei iritați de obrăznicia unor pagini din carte, recomandând purificarea păcatului mândriei auctoriale cu ajutorul mașinii de topit hârtie. Din toate aceste reacții am avut de învățat. Sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
misionarism ținea în primul rând de credința augustiniană în univocitatea conceptului de „iluminare”. Binele, adevărul, frumosul predate în școli nu puteau fi valori lipsite de inspirație divină. Din punct de vedere structural, misionarismul cultural nu reprezintă decât transformarea ancestralei funcții sacerdotale, care presupune actul inițierii și al mijlocirii în numele unei comunități religioase. Profesoratul, de pildă, era la origini o licență sacră. Treptat, în contextul pluralității seculare, această origine sacrală s-a estompat. Păstrând totuși termenii analogiei, pe lângă un savant, prezența gazetarului
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
de lumea rătăcirii, a înșelărilor și amânărilor indefinite, dar ispita autojustificărilor nu se îndepărtează de ucenic. Dobândirea unei bune purtări sau împodobirea cu virtuți trupești exterioare nu anulează rădăcinile ontologice ale egoismului. Morala educă individul, dar nu revelează dimensiunea universală, sacerdotală și eshatologică a persoanei. Este lucrul ignorat cu nedesăvârșire de către „prietenii” lui Iov: teologii Elifaz din Teman, Bildad din Șuah și Țofar din Naamah. Încercând să restaureze legătura cu Dumnezeu, omul care nu a trecut de pragul pocăinței psihologice, emoționale
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
lipsa valorii unui om depinde de diferențele de castă. Aici nu există o religie în care substanța spirituală să fie eliberată de legăturile naturalului; aceste legături fac parte din însăși natura aceleiași concepții religioase. Brahmanii nu sînt doar o castă sacerdotală precum leviții (la evrei), nu sînt slujitori ai lui Dumnezeu, nici o soborului său, ci, pentru celelalte caste, ei sînt însuși Dumnezeu, raport care constituie tocmai ciudățenia spiritului indian. Toate acestea depind de anumite norme pe care le-am putea numi
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
superioritate greu de atins de către ceilalți. Un indian care aparține altei caste are deci datoria să-l adore pe brahman ca pe un zeu, să se prosterneze în fața lui spunîndu-i: tu ești Dumnezeu!" [326]. "Brahmanii nu sînt doar o castă sacerdotală precum leviții (la evrei), nu sînt slujitori ai lui Dumnezeu, nici ai soborului său, ci, pentru celelalte caste, ei sînt însuși Dumnezeu, raport care constituie ciudățenia spiritului indian" [327]. În cartea de legi a lui Manu, este scris, printre altele
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
-i dictează dharma: Ca un zeu, cel înțelept va socoti Doar știința-al vieții țel; Mîna-n plete moartea de-i va-nțepeni, Legea va-mplini la fel. [16] Știința (supremă a realității ultime) este privilegiul cel mai înalt al castei sacerdotale, este adevărata sa putere; pe cînd puterea regelui e armata, a țăranului și comerciantului e avuția, iar a omului din ultima castă, śudra, e umilința: Puterea la brahman e știința, Pe cînd la rege forța-i scutul; Puterea la țărani
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
cereau o îndeplinire riguroasă a normelor canonice din partea penitentului). III. Ritul reconcilierii era prezidat de episcop și avea loc la sfârșitul timpului penitențial. Consta în primirea penitenților din partea episcopului în mijlocul comunității adunate și impunerea mâinilor acestuia, după care urma rugăciunea sacerdotală. Pentru pocăința canonică existau mai multe alternative, printre care viața monastică și viața de convertit. În ambele cazuri viața dobândea cu adevărat un caracter penitențial. Deși la început nu era stabilită o zi anume pentru desfășurarea unui asemenea rit, treptat
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
și eclezial, fie că este celebrat de întreaga adunare eclezială, fie că se rezumă doar la două persoane: confesorul și penitentul. În acest sacrament, există o exercitare a preoției din ambele părți: a penitentului și a confesorului. Penitentul îndeplinește funcția sacerdotală în liturgia acestui sacrament atunci când se acuză și își mărturisește păcatele. Prin aceasta, el contribuie atât la refacerea calității vieții sale, cât și la revărsarea harului asupra întregii Biserici și cooperează, prin propria convertire, la creșterea sfințeniei întregii comunități ecleziale
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
ca el să adauge: „între timp mă voi ruga pentru dumneavoastră”, oferindu-i chiar o binecuvântare. Însă, dacă se întâmplă ca un confesor să trimită des penitenții fără dezlegare, atunci i se recomandă acestuia ca să își examineze bine propria viață sacerdotală, pentru că este posibil ca aceste atitudini să nu fie mereu potrivite zelului preoțesc. Confesorul trebuie să caute să îl ajute mereu pe penitent să dorească și să facă tot posibilul pentru a primi dezlegarea. Cel mai bun confesor nu este
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
Sfântă Treime, pentru că-pronumele „eu” este un cuvânt care se referă la Dumnezeu. Pronunțând acest cuvânt, confesorul subliniază faptul că el acționează „in persona Christi”. Aceasta nu trasează o separare netă între confesor și Dumnezeu, ci, dimpotrivă, confirmă că viața sacerdotală a confesorului se află în comuniune cu viața lui Cristos. Confesorul nu trebuie privit ca un servitor distant de Dumnezeu, ci ca un prieten fidel al acestuia. Același „eu” exprimă și un ton judiciar clar, probabil pentru a sublinia eficacitatea
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
confesorului se află în comuniune cu viața lui Cristos. Confesorul nu trebuie privit ca un servitor distant de Dumnezeu, ci ca un prieten fidel al acestuia. Același „eu” exprimă și un ton judiciar clar, probabil pentru a sublinia eficacitatea ministerului sacerdotal în momentul celebrării sacramentului. De fapt, este vorba de o judecată, dar care se finalizează eficient, în favoarea penitentului. În cele ce urmează, confesorul se referă în mod concret la persoana penitentului, prin pronumele „te” („Eu te dezleg...”), recunoscând prin aceasta
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
se lasă format în mod intenționat și asupra căreia Biserica veghează într-un mod deosebit. Această pregătire cuprinde formarea umană, spirituală, intelectuală și pastorală. 2.1.1 Formarea umană Formarea umană este esențială pentru preot deoarece fără aceasta, „întreaga formare sacerdotală ar fi privată de fundamentul său necesar”. Ea trebuie să îl ajute „să caute să întruchipeze în sine, în limita posibilităților, acea perfecțiune umană care strălucește în Fiul lui Dumnezeu făcut om”, pentru ca personalitatea pe care și-o formează „să
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
păstreze mai ușor confidențialitatea, discreția și sigiliul sacramental al spovezii, dar va constitui și un moment real și necesar al liturgiei pe care o va celebra. 2.1.3 Formarea intelectuală Formarea intelectuală își are motivația „în însăși natura ministerului sacerdotal”, mai ales datorită faptului că preotul-confesor își desfășoară misiunea într-o lume în care adevărul obiectiv este adesea umbrit de teorii și descoperiri „științifice”. Acest lucru face ca omul să aibă nevoie și de argumente raționale pentru a se lăsa
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
poate avea locdecât ca un act eclesial și sacramental, pentru că nașterea în Hristoseste și pecetluirea celui născut ca mădular al Bisericii prin DuhulSfânt. Taina Mirungerii este astfel, ca o „Cincizecime personală” înviața fiecărui credincios. Omul devine astfel o făptură harismaticăși sacerdotală, care în numele Sfintei Treimi este chemată să sfințească toată creația devenită părtașă la Botezul său. Lucrarea Sfân tului Duh în Biserică este cea de a ține mereu viu pe Hristos și de aface pe fiecare să guste Slava Sa ca
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]
-
a fiecărui preot legionar până la incandescență, până la acel înalt stadiu de viață duhovnicească, încât poporul să vadă în preotul legionar, în fiecare preot legionar, cu adevărat un „trimis al lui Dumnezeu” în mijlocul acestui popor. Ori, această înaintată conștiință a misiunii sacerdotale no pot imprima, decât preoți de pe chipul cărora să transpire puterea duhului și a vieții spirituale, pe care ei o trăiesc. În nici un caz nu pot face acest lucru preoții burtoși, cari pipă, fie ei chiar savanți, ci preoți asceți
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]