7,774 matches
-
estetică, pare că e vorba, exclusiv, de istorie. Dar atât Mărturisiri, cât și Pagini de jurnal, editat postum, în 1993, poartă amprenta exigenței adevărului și a sincerității, așezând în lumină marca autenticității și a emoției spontane. Primele două volume din Mărturisiri sunt redactate în maniera memoriilor și nu sunt scrise „dintr-o suflare”, căci în jurnal se spune că au fost revăzute în 1938. În cel dintâi se reface traseul vieții lui R. din copilăria petrecută la Căiuți până la căsătoria lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289379_a_290708]
-
ultimei fiice, Safta (Elisabeta), soția îi moare, după numai șapte ani de căsnicie. În aceeași vreme vine știrea asasinării prințului Ferdinand, la Sarajevo, ceea ce anunță catastrofa mondială. Cu totul altfel se definește scrisul lui R. în al treilea volum de Mărturisiri, ce include, în fapt, povestea unui război văzut „dinlăuntru”, căci acoperă perioada 1914-1919, iar „narațiunea” e mai degrabă un jurnal cu date precise, cuprinzând scrisori, acte oficiale, amănunte privind fiecare mișcare politică și militară. Personaje ca Alexandru Marghiloman, mareșalul Ion
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289379_a_290708]
-
nu este în stare să se bărbierească din cauza slăbiciunii în urma tifosului exantematic. Aceleași personaje apar în ipostaze atât de diferite, de discordante, încât impresia este de tensiune insuportabilă. Pagini de jurnal, care acoperă anii 1938-1942, păstrând caracteristicile ultimului volum din Mărturisiri, sunt și mai tensionate, notațiile atingând uneori un laconism extrem, de mare dramatism. Ținut cu regularitate, jurnalul redă pulsația timpului: zile pline, zile goale, „istorice” sau zadarnice. Meditația politică interferează cu aceea morală și intelectuală; în aceeași zi se consemnează
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289379_a_290708]
-
grija de a adăposti de bombardamente colecțiile Academiei, și, în mod vizibil, de a citi o cantitate tot mai mare de literatură. E aici spectacolul unei personalități exemplare și al unui spirit european. SCRIERI: Familia Rosetti, I-II, București, 1938-1940; Mărturisiri, vol. I-II, București, 1940-1941, [vol. III], îngr. și introd. Maria Georgescu, București, 1997; Pagini de jurnal, îngr. și pref. Cristian Popișteanu, Marian Ștefan și Ioana Ursu, București, 1993. Repere bibliografice: Camil Vasiliu, Ostaș, viteaz și cărturar, ,,Moldavia” (Bolgrad), 1941
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289379_a_290708]
-
simte complet dezorientată azi, când Japonia a devenit un gigant al succeselor economice. Că numai vechea cultură și miturile ar putea constitui o salvare a omului robotizat de cerințele inumane ale vieții moderne. Ceea ce a flatat publicul suedez a fost mărturisirea spontană că a fost inspirat de cartea pentru copii a Selmei Lagerlöf Călătoria minunată a lui Nils Holgersson, precum și de literatura franceză, în special de geniul purificator al lui Rabelais, care i-a dat cheia prin care spiritul grotesc poetic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
Fabio se oprise. În glasul lui se ghicea groaza că nu i se va da crezare. Dădea din cap ca un animal Înnebunit, căutând ceva cu care să Îl poată mulțumi pe anchetator. - O singură dată mi-a făcut o mărturisire. Mi-a spus că cercul nostru urma să ascundă o comoară. Dante se uită În altă parte, căzut pe gânduri. Dacă, Într-adevăr, o comoară fusese ascunsă În Florența, poate că era nevoie de executarea unor calcule complexe pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
acea scenă se contopea cu tristețea de a fi văzut atât de Înjosită practicarea justiției, care ar fi trebuit să fie cea mai Înaltă aspirație a oricărei comunități umane și cea dintâi preocupare a oricărei guvernări. Ce sens avea o mărturisire smulsă cu fierul și cu focul, dacă nu evidenta incapacitate a anchetatorului de a ajunge la adevăr prin intermediul logicii și al faptelor incontestabile? Să aduci o ființă vie În starea aceea, indiferent dacă era vinovată sau inocentă, Însemna doar o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
că era doar zeflemea, se gândi el mânios, În timp ce se Îndepărta. La Priorat Șeful gărzilor se opri gâfâind la capătul scărilor, ca să Își recapete suflarea. Apoi Înaintă hotărât spre prior. - Există noutăți, și Încă mari. Oamenii mei au cules o mărturisire, pe timpul unui control la tarabele din piață. „În timp ce estorcau bani ca să Închidă ochii la furturile și la samavolniciile care se Întâmplau acolo, la lumina zilei” Își zise Dante În sinea lui. - Vorbește. - E cineva În oraș. Un ghibelin primejdios. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
prin portic. Rămas singur, priorul Începu să reflecteze furibund. Așadar, Acquasparta era la curent cu conjurația de restaurare a dinastiei imperiale. Dar știa el oare și numele fiului blestemat? Poate că nu, având În vedere că se aștepta la o mărturisire din partea lui: părea Încredințat că Dante cunoștea secretul. Oare În mintea lui existau deja toate elementele acestui secret, iar el nu Își dăduse Încă seama? Era cu adevărat victima acelei farse a destinului? 8 13 august, după miezul zilei Probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
sale capitulații, recunoscute și consăcrate de Europa, la o viață neatârnată. "Statele tributare, - zice Wheaton, - nu încetez nicidecum de a fi considerate ca state suverane", căci deși un tribut plătit unei puteri străine micșorează oarecum demnitatea acelor state, fiind o mărturisire a slăbiciunei, lasă însă să subsiste întreaga suveranitate a lor. Obiceiul de a plăti tribut era altădată prea des, cel slab plătea tocmai vexațiunea celui tare. Astfel suveranitatea României rămâne neatinsă. Autorul mai constată că România, în calitate de stat neutru, atât
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
vei dobândi „aprecierea“ pentru dragostea de care am fost capabil în viață. Este suficient că știi tu și-mi ajunge dacă te întrebi în sinea ta: „Așa să fi fost?“ Să-ți spun drept, aș fi tare fericit dacă această mărturisire a mea te-ar face, cel puțin pe tine, să înțelegi mai bine suferințele prin care am trecut. Odată am visat c-o țineam de mână și știam că și ea mă iubește de multă vreme. După ce m-am trezit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
de sănătate, dați-mi voie să mă întorc iute în Valea Bolilor.) Dacă o să vă mărturisesc acum - ceea ce e obligatoriu să fac - că de aproape o săptămână sunt pe picioare cu bujorii reînfloriți în obrăjori, oare cititorul o să interpreteze greșit mărturisirea mea? E posibil s-o interpreteze greșit în două feluri. Primul, va gândi oare că-i fac un reproș mascat pentru că a neglijat să-mi inunde camera de boală cu camelii? (Bănuiesc că vă veți simți ușurați să aflați că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
o lume care m-a surprins și prin scindări și prin timpul ei echivoc. "Contrajurnalul" (adică textul tipărit cu caractere cursive) l-am scris ulterior, când mi-am recitit jurnalul. L-am scris, uneori, din nevoia de a continua o mărturisire, un gând, dar de cele mai multe ori pentru a corecta o părere, convins că, între timp, am înțeles mai bine unele lucruri Și, poate, nu e nimic nefiresc în dorința de a da însemnărilor ulterioare rolul de ecou sau de replică
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
27 august 1520, un om scria însă în jurnalul său despre lucrurile aduse din Mexic de emisarii lui Cortes: Niciodată în viața mea n-am văzut ceva care să mă tulbure atât ca aceste admirabile obiecte de artă". Autorul acestei mărturisiri se numea Albrecht Durer. Dincolo de acoperișul sub care stăm, lumina e ca un cuțit alb de ghilotină. Paharul de xtabentun mă așteaptă tot plin. Mai există și azi triburi care cred că beția pune omul în comunicație cu zeii, dar
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
ori meschine" i-a scăpat de sub control o părere Aurei, atunci cînd a aflat că-i bolnavă, dar el s-a făcut că nu aude, în timp ce soția a schimbat repede vorba, fără să-și mai poată masca sentimentul ușurării, bucuria mărturisirii pe care simțea că trebuie s-o facă. Întinde mîna, ia telefonul și formează autogara, de unde i se răspunde, ca și mai de dimineață, că totul e-n ordine, autofrezele au plecat, pasagerii stau la Sălcii... Sînteți sigur că-s
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
burtă de vacă. Am operat-o de două ori. L-ai mințit cînd...? face Lazăr un gest cu capul, pornind alături de Radu spre locul lor. Nu. Va trăi, dar nu datorită mie. Înfiorat de tonul medicului, surprins de o asemenea mărturisire, Lazăr întoarce privirea. Radu scapără printre dinți o înjurătură la adresa vieții și se trîntește pe saltea. Groaznic, Lazăre, groaznic! Băiatul ăsta nu venea numai pentru că mama lui e bolnavă. Era chemat să scoată niște bani puși la cec pe numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
n-are nici un rost să vorbim, nu pentru a vorbi despre așa ceva te-am chemat astă-seară aici. Știi la fel de bine ca și mine că în orice discuție pe tema asta amândoi am fi nesinceri, tu în acuzații, iar eu în mărturisiri. Dar noi producem altora suferință și distrugere. Cum ar fi mama Antoniei, care ține foarte mult la tine. Și mai sunt și alții. Nu contează. Nu e ca și cum ne-am preface că nu vedem asta sau alte lucruri. — Și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
respect de sine jucând, în fața lui Rosemary și Alexander, rolul soțului înșelat. Exprimat mai simplu, aveam nevoie de timp ca să mă pot gândi. Exprimat și mai simplu, aveam nevoie de timp ca să pot simți. Acum începeam să cred cu adevărat. Mărturisirile Antoniei și întreaga seară, în care eu băusem o cantitate uriașă, îmi păreau, uitându-mă în urmă, un vis oribil, populat de creaturi înspăimântătoare și totuși ceva care, în mod ciudat, nu-mi provocase durere. Durerea a venit mai târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
clar ce formă ar fi putut îmbrăca acțiunea pe care o ratasem. Acum îmi era clar, și simțeam asta când ca pe o consolare, când ca pe o durere insuportabilă, că Antonia și Palmer erau foarte îndrăgostiți unul de altul. Mărturisirea iubirii lor și supușenia mea în fața ei, ba chiar - aș zice cu multă amărăciune - binecuvântarea pe care aproape că le-o dădusem, descătușase în cei doi o bucurie frenetică. Nu-i mai văzusem niciodată atât de veseli, atât de plini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
între ele, se hrăniseră una pe alta în chip misterios. Totuși, nu aveam nici o certitudine că este așa, iar gândurile mele se întorceau cu prudență, cu sfială, cu îndoială la imaginea iubitei mele. Nu mai vorbisem cu Georgie din ziua mărturisirilor și, întrucât despărțirea nu era încă un fapt public, ea nu avea cum să știe de schimbarea intervenită în viața mea. Nu prea mă trăgea inima să i-o aduc la cunoștință. Mă aflam într-un moment în care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
am închipuit, cuprins de un fior de bucurie, dar și de teamă, că vorbele pe care tocmai le rostisem s-ar putea dovedi a fi adevărate. În chip misterios, salonul parcă rămăsese neschimbat din seara în care Antonia își făcuse mărturisirea, ca și cum în acel moment asupra lui se lăsase o vrajă amețitoare. Toate podoabele și felicitările de Crăciun erau încă acolo, acoperite de praful care se lăsase peste ele, o pudră cenușie menită să adoarmă totul și să estompeze orice strălucire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
că e imposibil. Nu mi-o închipuiam atât de lipsită de loialitate, nici capabilă de un gest care presupunea, în mod obligatoriu, un mare grad de prefăcătorie. Lucrurile ar fi putut ieși la iveală pe mai multe căi. De când cu mărturisirea Antoniei fusesem destul de neglijent. Trebuie să se fi găsit ceva, poate o scrisoare. Mi-am terminat băutura și am urcat scările spre apartamentul lui Georgie. Asta cel puțin era un fel de întoarcere acasă. Ia spune, cum a aflat? Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
și am luat prânzul împreună. Palmer nu s-a arătat deloc. A fost o dimineață care mi-a făcut bine și când am plecat mă simțeam mai în largul meu în prezența Antoniei decât mă simțisem vreodată până atunci, de la mărturisirea ei. Iar ea s-a străduit din toate puterile. M-a determinat să-i spun întreaga istorie a relației mele cu Georgie în amănunt; și, cu toate că mai înainte ideea de a face acest lucru mă umplea de repulsie, când am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
și chiar am simțit acest lucru cu dragoste și puțin amuzat - că urmărește cu un interes subit ca eu să nu ascund nimic, să nu am, undeva pe parcursul relatării, vreo clipă de regret și să-mi cenzurez sinceritatea și fluxul mărturisirii. Vrea să știe tot, vrea - Doamne, cu atâta dragoste - să abată din nou către ea însăși șuvoiul vieții mele, să ne țină, pe mine și pe Georgie, în palmele ei, să-și reverse asupra noastră privirea plină de solicitudine și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
o apăsare pe care, deși o îndurasem cu stoicism în trecut, o recunoșteam acum ca fiind o povară. Într-adevăr, era mult mai bine să trăiești fără minciună, și, deși nu-mi dădeam încă seama prea bine ce schimbări adusese mărturisirea în relația mea cu Georgie, îmi era deja limpede că, atâta timp cât păstram secretul, n-am fi putut construi ceva sincer și onest între noi. Ne aflam acum la începutul unei situații de normalitate. Da, îi eram cu adevărat recunoscător lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]