3,752 matches
-
importanță, nu ezităm să afirmăm, istorică. Un incipit creator și de mari perspective, în toate sensurile cuvântului. 2. Se poate vorbi, efectiv, și de o adevărată modificare de paradigmă. Referințele teoriei politice sunt radical schimbate. Față de simplistele broșuri și compilații marxist leniniste, progresul este enorm. în același timp, se conturează, cu tot mai mare claritate, și singura soluție viabilă, originală, efectiv creatoare: un vast și cât mai documentat aparat metodologic și de referințe internaționale, aplicate însă realităților românești, istorice, moderne și
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
în astfel de situații, când evaluează și dau note în bloc intelectualilor incomozi, ajunși în viața politică, fac deci o dublă eroare. O dublă și gravă eroare politică, în primul rând: 1. în loc să analizeze, să demonteze teoretic, să atace sistemul marxist leninist-stalinist, care a constrâns, prin teroare securistă, pe un scriitor sau intelectual uneori să cedeze, se atacă doar efectul, nu cauza. Victima și nu călăul. Ceea ce constituie o eroare, dar și o nedreptate flagrantă. Căci nimeni nu și-a oferit
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
sunt esențiale se cer formulate cu toată claritatea: 1. Lipsa totală de tradiție a politologiei românești originale ni se pare, în primul rând, o mare și mai ales o tristă evidență. Lucrările de tip neoliberal (Ștefan Zeletin, Eugen Lovinescu) sau marxist reformist (Șerban Voinea, la extrema limită: Lucrețiu Pătrășcanu) se numără pe degete. Și ceea ce este și mai grav (și nu totdeauna neapărat din cauza condițiilor istorice), ele n-au avut niciodată un mare ecou. Evident, a existat și o politologie de
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
amintiri personale, reacții subiective, judecăți precise și caleidoscopic documentare. Autorul are o mare dezinvoltură și o remarcabilă lipsă de inhibiție. Și nici un fel de complexe. Un spirit liber, trepidant și de un suflu, parcă, inepuizabil. Cineva l-a numit un marxist anticomunist. Să zicem că ar fi sau că a fost, mai ales, așa. Cu atât mai remarcabilă este, nu spunem reciclarea, cât libertatea sa de spirit, luciditatea și acuitatea sa critică actuală. Și mai ales faptul că opera sa umple
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
de idei, și mișcarea de la Action Française a lui Charles Maurras, cu distincția sa cunoscută între Le pays răel și Le pays lăgal a condamnat în mod radical violentele răsturnări ale Revoluției. Formula primește, în mod inevitabil, și o interpretare marxistă: confruntarea dintre Franța burgheză și socialistă. Schema, de un dogmatism total infirmat de evoluția evenimentelor istorice, se regăsește și în politologia românească: Cele două Franțe de Mihai Ralea (București, Ed. pentru literatură, 1962). Carte, azi uitată, de un oportunism ideologic
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
publicistica românească au fost teribile. De pe urma acestui colaps nu ne-am revenit, de fapt, nici până azi. El a distrus nu numai firava tradiție românească incipientă, dar a blocat și orice tendință de regenerare, timid încercată (dar tot în sfera marxistă), inclusiv prin recuperarea revizionistului LukÆcs. Dar poate cea mai gravă urmare a acestei situații a fost inocularea dezgustului pentru orice teorie a literaturii. Ea era asociată în mod mecanic cu toate aberațiile proletcultismului, realismului socialist și ale spiritului partinic în
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
catedrele de marxism-leninism, care acum se numesc, în terminologie postmodernă, de politologie, el știe că referințele americane fac, după 1989, cea mai bună impresie. Operația cosmetică este doar de ochii lumii, deoarece schema de bază rămâne tot cea veche, dogmatică, marxistă. Ceea ce se vede cu ochiul liber și prin faptul că ideile și obiecțiile opoziției sunt tratate totdeauna cu aroganță, suficiență, ironie și agresivitate abia disimulată. Mimează totuși obiectivitatea (falsă), dar nu reușește niciodată să-și disimuleze zelul propagandistic (real). Aceste
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
în cultura română actuală, doar pe inspirația de moment, pe intuiție, impresie și improvizația scrisă (sau pretins bine scrisă). în această fază intelectuală imediată, rigoarea raționalistă, abstractă, rece și sistematică tinde să corecteze, în mod necesar și salutar, abuzurile dogmatismului marxist, dar și toate exagerările lirico-intuitive-bombastice venite din direcția opusă. Chiar și mesajele, platformele și mai ales programele politice au nevoie de această exigență și colaborare intelectuală. De ce am reveni la stilul Generației bombastice? Spiritul critic, foarte mult timp persecutat, reprimat
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
în mod obișnuit o muncă intelectuală, cu o apetență spre domeniul spiritual. Dar fiindcă mecanismele gândirii sunt puse în funcțiune de fiecare individ, la un moment dat, indiferent de activitatea desfășurată, o astfel de definiție ar "intelectualiza" întreaga omenire. Gânditorul marxist Antonio Gramsci subordona intelectualitatea clasei muncitoare și deosebea în acest context între intelectualii organici de la vârful ierarhiei, cu funcții organizatorice, ideologice și integrative într-un grup social și categoria celor ce alcătuiesc intelectualitatea medie - scriitori, filosofi, clerici, artiști - ce se
[Corola-publishinghouse/Science/84940_a_85725]
-
retorice, postmoderne și poststructuraliste, lingvistice, filosofice și interdisciplinare. Între acestea, unele sunt consacrate ca naratologia feministă, pragmatică și retorică, naturală, postmodernă și filosofică, altele sunt recente ca naratologia contextualistă, comparativă, culturală sau istoricistă și altele sunt etichetate provizoriu ca naratologia marxistă, etnică, postcolonială, etică sau fenomenologică. Se poate vorbi în acest fel de o scală disciplinară pe care sunt distribuite naratologiile consacrate sau propriu-zise și naratologiile recente și etichetate provizoriu care sunt considerate în mare măsură numai aplicații ale naratologiei sau
ÎNTRE NARATOLOGII by JANA GAVRILIU () [Corola-publishinghouse/Science/1208_a_2196]
-
retorice, postmoderne și poststructuraliste, lingvistice, filosofice și interdisciplinare. Unele din aceste naratologii sunt consacrate ca naratologia feministă, pragmatică și retorică, naturală, postmodernă și filosofică. Altele sunt recente ca naratologia contextualistă, comparativă, culturală sau istoricistă. Altele sunt etichetate provizoriu ca naratologia marxistă, etnică, postcolonială, etică sau fenomenologică. Este semnalat faptul că în acest tablou transdisciplinar media nu oferă disponibilități narative egale. Un nucleu de sens poate migra în orice media, dar potențialul narativ este completat și actualizat în mod diferit de la un
ÎNTRE NARATOLOGII by JANA GAVRILIU () [Corola-publishinghouse/Science/1208_a_2196]
-
învățat, din diferite experiențe, să nu avem încredere în ideologiile dominante, în primul rînd în marxism și structuralism. În anii `50 și `60, intelectualii, oamenii de știință se aflau sub amenințarea unui anume terorism intelectual: gîndirea lui Marx, dogmatizată de marxiști, și structuralismul, aflat la începuturi, erau dominante. Noi nu eram convinși că modurile de organizare a economiei erau responsabile de suprastructuri, sau cel puțin că, dacă analiza lui Marx rămînea valabilă pentru anumite situații, introducerea noilor tehnologii nu avea să
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
care le-am considerat foarte pertinente. B.C. Vă amintiți întîlnirea cu istoricul științelor, François Meyer? J.R. François Meyer a scos o carte în 1974, Surchauffe de la croissance (Supraîncălzirea creșterii), care a avut mari consecințe. François Meyer, marcat simultan de perspectiva marxistă și de aceea lui Leroi-Gourhan, ale cărui teze supraexponențiale le reluase, arăta că, odată cu introducerea noilor tehnologii, în special a tehnologiilor informației, omenirea se îndrepta spre o supraîncălzire a creșterii. Ca în toate situațiile supraexponențiale, curba avea să devieze la
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
ideile interesante. La vremea respectivă, exista influența marxismului, dar nu era puternică în Grupul celor Zece. Dimpotrivă, repuneam în discuție marxismul, ce constituia mediul intelectual al vremii. Pentru a analiza acest mediu, trebuia să-l justifici, pe cînd, dimpotrivă, brigada marxistă progresistă impunea ideea unui determinism socio-istoric: în cadrul Grupului celor Zece, ne delimitam efectiv de acest aspect. B.C. Credeți că ce ați auzit de-a lungul întîlnirilor Grupului celor Zece v-a influențat scrierile? H.A. Participanții erau departe de a fi
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
dacă vorbesc din ce în ce mai mult, vor ajunge la soluții din ce în ce mai minunate. Și e în special drama întîlnirilor în care acționează "iluzia de grup". A.L. În anii '70, în general, sistemul de de justificare dominant în mediul intelectual era încă cel marxist, iar Grupul celor Zece avea implicit ambiția de a-i face concurență. Jacques Robin și Henri Laborit doreau să aducă "noua grilă de intepretare ce avea să scoată marxismul din uz". Însă marxismul era descalificat după '77 și nu a
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
77 și nu a mai fost adversarul implicit al Grupului celor Zece. Noul rival era liberalismul. Mai mulți membri ai Grupului celor Zece, de exemplu Gérard Rosenthal și David Rousset, au fost printre primii care au denunțat impostura comunistă și marxistă. Morin e un fost comunist care a devenit anti-comunist. Marxismul s-a prăbușit atunci și PCF a început să piardă din voturi. În paralel, liberalismul lua amploare. Asta nu-mi era deloc clar la timpul respectiv. În Grupul celor Zece
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
amintește concepțiile lui Bacon sau Condorcet. Pe de altă parte, acest capitol constată că "cei care știu să vorbească" (filosofi și politicieni) s-au separat de "cei care știu să facă" (oameni de știință) și că "în timp ce politicienii și filosofii marxiști făceau în continuare ca "știința discursului" să se împotmolească, cunoașterea științifică experimentală continuă să invadeze lumea". Experiența și priceperea sînt importante pentru acești medici și/sau biologi a căror profesie face apel la aceste două componente esențiale. Denunțînd "ignoranța politicienilor
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
cînd filosoful evocă figura tutelară a lui Marx (pe care îl numește adesea printre inspiratorii săi, alturi de Hegel și Heraclit), dar complexitatea gîndirii sale îi permite să vadă și să dezvăluie și limitele aceluia. Deși e convins că viziunea marxistă e încă actuală și poate servi analizei globalizării și consumului, Morin subliniază deficiențele acestei teorii în materie de antropologie. Marx nu vede în om decît ființa producătoare de bunuri, ignorîndu-i capacitatea de invenție, nevoia de mit și de joc. Prin
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
nu ambele. Guvernul sovietic a făcut în așa fel încît ultima opțiune să iasă învingătoare. Pe de altă parte, sovieticii erau preocupați de tergiversarea fără sfîrșit a occidentalilor în privința deschiderii unui al doilea front împotriva Germaniei: "Din punct de vedere marxist, aliații au făcut exact ce trebuiau să facă, adică să amîne al doilea front pînă cînd Uniunea Sovietică și Germania se vor fi epuizat una pe alta. Apoi cele două puteri occidentale puteau să debarce în Franța, să pătrundă fără
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
el poate servi ca epilog comparativ la teoriile realiste americane, pentru că arată într-o manieră tranșantă modul în care competiția între superputeri din timpul războiului rece a afectat gîndirea academică. Capitolul cercetează cum a ajustat teoretizarea sovietică instrumentele analitice, inițial marxiste, la noile interese globale ale URSS. Al doilea este că un astfel de capitol dă seamă de remarcabilul fapt că teoriile sovietice asupra imperialismului, din ce în ce mai îndepărtate de originea lor marxistă, prezintă o convergență adesea uimitoare cu realismul 1. În fine
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Capitolul cercetează cum a ajustat teoretizarea sovietică instrumentele analitice, inițial marxiste, la noile interese globale ale URSS. Al doilea este că un astfel de capitol dă seamă de remarcabilul fapt că teoriile sovietice asupra imperialismului, din ce în ce mai îndepărtate de originea lor marxistă, prezintă o convergență adesea uimitoare cu realismul 1. În fine, el ajută la familiarizarea, cel puțin de suprafață, a cititorului cu concepte care, redefinite în scrierile occidentale neomarxiste ulterioare, au trezit interesul unor autori realiști în domeniul economiei politice internaționale
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
el ajută la familiarizarea, cel puțin de suprafață, a cititorului cu concepte care, redefinite în scrierile occidentale neomarxiste ulterioare, au trezit interesul unor autori realiști în domeniul economiei politice internaționale (vezi cap. 11). Acest capitol va prezenta mai întîi gîndirea marxistă clasică cu privire la imperialism și apoi dezvoltarea ei sovietică. Gîndirea marxistă din afara sferei sovietice va fi discutată în capitolul 11. IMPERIALISMUL CLASIC Toate teoriile marxiste clasice ale imperialismului au la bază aceeași teză, conform căreia contradicțiile inerente capitalismului împing statele capitaliste
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
cu concepte care, redefinite în scrierile occidentale neomarxiste ulterioare, au trezit interesul unor autori realiști în domeniul economiei politice internaționale (vezi cap. 11). Acest capitol va prezenta mai întîi gîndirea marxistă clasică cu privire la imperialism și apoi dezvoltarea ei sovietică. Gîndirea marxistă din afara sferei sovietice va fi discutată în capitolul 11. IMPERIALISMUL CLASIC Toate teoriile marxiste clasice ale imperialismului au la bază aceeași teză, conform căreia contradicțiile inerente capitalismului împing statele capitaliste spre expansiune teritorială, ceea ce duce în cele din urmă la
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
realiști în domeniul economiei politice internaționale (vezi cap. 11). Acest capitol va prezenta mai întîi gîndirea marxistă clasică cu privire la imperialism și apoi dezvoltarea ei sovietică. Gîndirea marxistă din afara sferei sovietice va fi discutată în capitolul 11. IMPERIALISMUL CLASIC Toate teoriile marxiste clasice ale imperialismului au la bază aceeași teză, conform căreia contradicțiile inerente capitalismului împing statele capitaliste spre expansiune teritorială, ceea ce duce în cele din urmă la confruntarea militară directă între ele. Cu toate acestea, diversele abordări marxiste desfășoară o considerabilă
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
CLASIC Toate teoriile marxiste clasice ale imperialismului au la bază aceeași teză, conform căreia contradicțiile inerente capitalismului împing statele capitaliste spre expansiune teritorială, ceea ce duce în cele din urmă la confruntarea militară directă între ele. Cu toate acestea, diversele abordări marxiste desfășoară o considerabilă varietate cînd este vorba de identificarea precisă a acestor contradicții sau de cauzele principale ale expansiunii imperialiste. Moștenirea lui Marx Deși Marx nu a dezvoltat vreo teorie cuprinzătoare a imperialismului sau a relațiilor internaționale, marxismul postulează expansiunea
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]