33,137 matches
-
cu atât mai curtenitor. Ba chiar și între zidurile Academiei Franceze, unde ne-a înecat mirosul mobilelor vechi și al tomurilor groase pline de praf, acel „ceva” i-a permis să rămână femeie. Da, era femeie chiar și în mijlocul acelor bătrâni pe care îi bănuiam morocănoși, pedanți și puțin surzi din cauza perilor din urechi. Unul dintre ei, directorul, s-a ridicat și, cu o expresie posacă, a declarat deschisă ședința. Apoi a tăcut ca și cum și-ar fi adunat gândurile care, eram
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
un grup de țărani și de țărănci în cojoace, înțepeniți în fața unui morman de carcase omenești, de trupuri ciopârțite, de bucăți de carne de nerecunoscut. Apoi, un copil gol așezat pe zăpadă - un păr lung, încâlcit, cu privire pătrunzătoare de bătrân, un trup de insectă. În sfârșit, pe un drum înghețat - doar un cap, cu ochii deschiși, sticloși. Cel mai rău era că instantaneele acelea nu rămâneau nemișcate. Fotograful își strângea trepiedul, iar țăranii ce părăseau cadrul fotografiei - a cumplitei fotografii
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
acelei lungi seri ploioase, i-am reținut probabil subiectul. O coloană foarte disparată de ostași, toți vizibil marcați de oboseală și de vârstă, traversa strada într-un sat sărac, cu copacii desfrunziți. Da, soldații erau toți foarte în vârstă - niște bătrâni, așa mi s-a părut, cu părul lung și alb ieșit de sub pălăriile lor cu boruri mari. Erau ultimii bărbați valizi într-o mișcare populară de masă, deja înghițită de război. Nu reținusem titlul tabloului, dar cuvântul „ultimii” figura în
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
ostașii bătrâni condamnați să cadă într-o luptă inegală. Nu, nu era nimic patetic în demersul lor. Nu erau eroi care-și arătau vitejia sau abnegația. Erau simpli, umani. Mai ales cel ce purta o cască veche de conchistador, un bătrân înalt, care mergea sprijinindu-se într-o suliță, la capătul coloanei. Chipul lui m-a subjugat printr-o surprinzătoare seninătate, amară și surâzătoare totodată. Cufundat în melancolia mea de adolescent, am fost cuprins subit de o bucurie confuză. Mi s-
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
nouă a armoniei profunde care era pentru mine Franța. Am încercat să îi găsesc un nume: mândrie patriotică? Semeție? Sau faimoasa furia francese pe care italienii le-o recunoșteau ostașilor francezi? Evocând în minte etichetele acelea, am văzut cum fața bătrânului soldat se întuneca încet, ochii i se stingeau. A redevenit un personaj dintr-o reproducere veche, în tonuri cenușii și negricioase. Ca și cum și-ar fi întors privirea ca să-și ascundă taina pe care tocmai o întrezărisem. Un alt crâmpei din
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
oarbă, pierdută în noaptea stepei. Deveneam, fără îndoială, un maniac al alchimiei timpului. Revenindu-mi cu greu, mi-am rostit din nou „sesam”-ul: „Și totuși, a existat în viața soldatului bătrân ziua aceea de iarnă...” Și îl vedeam pe bătrânul cu cască de conchistador. Mergea sprijinindu-se în sulița lui lungă. Fața lui înroșită de vânt era întunecată de gânduri amare: bătrânețea lui și războiul care avea să continue și când el nu va mai fi. Deodată, în aerul spălăcit
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
și războiul care avea să continue și când el nu va mai fi. Deodată, în aerul spălăcit al zilei înghețate, a simțit mirosul unui foc de lemne. Gustul plăcut și puțin acrișor se îmbina cu răcoarea brumei de pe câmpul golaș. Bătrânul a tras adânc în piept, cu lăcomie, o gură de aer de iarnă. Unda unui surâs i-a colorat chipul auster. Și-a mijit puțin ochii. El era bărbatul ce respira cu nesaț vântul înghețat mirosind a foc de lemne
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
ca și vocea cuiva apropiat, respirând mirosul plăcut și discret care plutea în apartamentul Charlottei, am simțit cum mi se golește capul de cuvinte. Doar câteva crâmpeie din urletul meu pregătit cu grijă îmi sunau încă în urechi: - Beria! Și bătrânul ăsta care își stropește liniștit gladiolele. Și femeia tăiată în două! Și războiul uitat! Și violul tău! Și cufărul siberian plin de hârțoage vechi, franțuzești pe care îl târăsc cu mine cum își târăște un ocnaș ghiuleaua! Și Rusia noastră
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
2. tò phÄÎs: „Lumină” (toate traducerile românești); „Lux” (Vg); „La Lumière” (BJ); „the Light” (RSV). Simbolul universal al luminii îi este aplicat în mod firesc lui Hristos, care vine să-i călăuzească pe toți spre Tatăl. În Evanghelia după Luca, bătrânul Simeon îl preamărește că phÄÎs eis apokálypsin ethnÄÎn (2,32) - litt. „Lumină spre revelare neamurilor”. Dar Hristos că lumina este una dintre marile teme ale Evangheliei după Ioan. Încă din Prolog, după ce se referă la el numindu-l ho Lógos
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
asupra localnicilor care își lucrau grădina. Au dat și foc la câteva case, printre care și la câteva ale unor gospodari maghiari. A doua zi au întreprins razii în sat, în decursul cărora au ucis nenumărați civili - printre care copii, bătrâni și femei -, rănind și câțiva localnici maghiari. Conform istoriei orale, preotul ortodox (sau fiica lui) a tras cu arma asupra ostașilor. Că a fost vorba de represalii sau nu, ceva s-a întâmplat, totuși: practic, maghiarii dispăruseră din sat încă
[Corola-publishinghouse/Science/84986_a_85771]
-
împărtășind respectul pentru artă și cultură, acuarela devine o superbă variantă a poeziei, comunicând cu avânt o delicată viziune a realității. Surprinzător, marturia unui timp dăruit cu evlavie unui loc sfânt - în sensul în care cu o înțeleaptă vorbă din bătrâni omul sfințește locul - acest album impune o preoteasă a sacrului în măsură sa releve în opera sa accentul esențial al „Coastei de Argint” menită a adăposti pentru eternitate, în capela Castelului, inima marii regine „inima celui mai iubit cap încoronat
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
mitologii de stat. Filosofii, În calitate de „mitoplaști” oficiali, vor alege sau construi miturile care, prin conținutul lor, pot educa membrii cetății și pot garanta crearea unei comunități de gândire și asumarea unor conduite adecvate intereselor cetății. Copiii vor fi educați de către bătrâni și doici, care, fără Încetare, le vor povesti numai miturile acceptate oficial (M. Detienne, 1997a, pp. 187-199). Așa cum observă Bruce Lincoln (1999, p. 42), ... În acest sistem, mythoi nu sunt numai remodelați și revalorizați În mod radical: ceea ce fusese considerat
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
investigațiile lui William Bascom, care arată că populațiile Yoruba din Nigeria disting Între două tipuri de narative, Itan și Alo, Dan Ben-Amos (1976, p. 232) sintetizează: Itan este o formă verbală artistică asociată cu ritul sau politica, este narată de bătrâni sau de cei care practică divinația, se referă la zei sau oameni cu statut de eroi și este considerată ca transmițând un adevăr religios sau istoric. Pe de altă parte, Alo este spus pentru divertisment, de orice persoană din acea
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
dialog cu sine, despre sine; altele sunt ocazii pentru inversiuni rituale prin care statu-quoul este atacat, relativizat și deseori reconstituit altfel decât era” (p. 120); f) politice: „Acele practici ceremoniale care construiesc, expun și promovează puterea instituțiilor politice (regii, statul, bătrânii satului) sau interesele politice ale unor subgrupuri” (p. 128). Aceste clasificări și multe altele (R. Abrahams, 1967; B. Alexander, 1997; D. Kertzer, 2002; E. Leach, 1972; J. Maisonneuve, 1988; N.D. Munn, 1973; C. Rivière, 1997a etc.) creează multiple axe de
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
În antiteză cu rugăciunile sau ofrandele care pot fi performate de orice membru al colectivității). Executantul ritualului poate fi un oficiant permanent, consacrat de poziția sa În interiorul unei ierarhii religioase (preotul), sau o persoană consacrată de un anumit statut social („bătrânii” satului, liderul familiei, un șaman sau un vraci). Nu există Însă restricții de gen sau vârstă În ceea ce privește actorul sacrificiului. Frecvent, modelul mitic al sacrificatorului este dat de o anume divinitate din panteonul religios, care a inițiat acel sacrificiu și care
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
cea mai bătrână femeie din neam). Diferite microrituri de propițiere salutau venirea pe lume a pruncului și Încercau să-i așeze destinul pe o matcă favorabilă: cel mai important rit era prima Îmbăiere. Aceasta era efectuată de moașă, În prezența bătrânilor și a nașilor. După ce termina Îmbăiatul, ea rostea urări care aveau menirea să apere pruncul de rău și să aducă puterile benefice să vegheze asupra lui. În albie se puneau plante cu semnificații magice precum busuiocul, bujorul, grâul, macul, cânepa
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
dată, Okipa Maker asistă la ceremonie și biciuiește plângând un copac care Îl reprezintă pe Lone Man, pentru ca acesta să nu uite să Îi ajute pe oameni. Acum inițiații Încep să fie pregătiți, fiecare dintre ei fiind asistat de un bătrân: mai Întâi, corpul lor este pictat, apoi prepuțul le este tras peste organul sexual, legat cu un fir, iar zona genitală este acoperită cu un strat de lut. În cea de-a treia zi, satul este Împânzit de măști care
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
care unește oamenii și figurile divine, inițiații sunt separați de comunitate, atât În plan fizic (prin izolarea În colibă), cât și În plan simbolic (ei sunt asexuați, prin acoperirea organelor sexuale, nu mănâncă și sunt dirijați pas cu pas de bătrânii satului, ca și cum nu ar fi În stare să facă nimic singuri). Pe parcursul inițierii, ei trec prin trepte succesive de suferință, depășindu-și condiția fragilă inițială - triumful lor asupra durerii este un triumf asupra limitelor și vicisitudinilor vieții. Punctul suprem al
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
definiției propuse de Catherine Bell subliniază această trăsătură: Deoarece este un gen prin excelență vag, despre ritul politic se poate spune că include acele practici ceremoniale care, În mod specific, construiesc, etalează și promovează puterea instituțiilor politice (precum regalitatea, statul, bătrânii satului) sau interesele politice ale anumitor actori ori grupuri (1997, p. 128). Dificultățile teoretice nu provin din lipsa de vizibilitate sau de semnificație a riturilor politice: oricine va recunoaște și va Înțelege esența unui rit de Încoronare sau a unui
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
lui N. Densusianu (1986) să afirme că o colindă precum cea a „dalbei mânăstiri” este un „reflex folcloric” al legendarului templu al lui Ahile, fixat de mitologia greacă În insula Leuce, socotită de autorul român actuala Insulă a Șerpilor; că bătrânul Crăciun este Saturn Senex; că Bunul Dumnezeu este zeul grec Apollo; că vârful Omul din Bucegi este Gebeleizis, al cărui nume ar fi Însemnat „capul lui zeu” etc. În același mod, A. Oișteanu (1980) va putea susține că Daniil Sihastru
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
candidaturii sale în 1869), alegerea sa ca membru al Academiei Române în 1877, devenind în 1879 secretar general al Academiei și secretar al Secțiunii literare, fiind și premiat în 1880 și 1881 pentru primele două volume din trilogia Cuvente den bătrâni. În 1896 este invitat să susțină un nou curs la Universitatea din București, dedicat, de această dată, "elementelor dacice din limba română", curs fiind menținut până în 1900, când Hasdeu este îndepărtat atât de la Universitate cât și de la conducerea Arhivelor, de
Bodan Petriceicu Hasdeu. Repere ale unei biografii ilustre by Claudia Furtun? () [Corola-publishinghouse/Science/83576_a_84901]
-
publicând culegerea de cugetări Pietre pentru templul meu, ambele obținând Premiul Academiei Române, la propunerea lui Sextil Pușcariu. Trimite versuri revistelor „Luceafărul” și „Lamura”, scoase și conduse, după război, de Al. Vlahuță, pe care, sosind în București, îl vizitează. În casa bătrânului poet, face cunoștință cu Nichifor Crainic și V. Voiculescu, amândoi admiratori ai tânărului și practicând, ca și el, o lirică de „concepție”. Încearcă să obțină o docență universitară, dar, nereușind, intră în redacția ziarului clujean „Voința” (1920). Se împrietenește aici
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285754_a_287083]
-
la toate răspuns. Să-l amenințe o primejdie, să-l tulbure cineva de la traiul cel bun, de la plăcerile și speranțele lui, o glumă vie, dictată de prezența de spirit cea mai sigură de el însuși, parează îndată lovitura îndreptată contra bătrânului epicurian. El se învăluiește în spirit și în glume, ca ariciul în ghimpii lui"32. Într-adevăr, caracteristica dominantă a acestui personaj lipsit de o fizionomie remarcabilă este inventivitatea discursivă pusă în evidență printr-o vastă colecție de miticisme, încadrabile
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
lor, personajele din Camere mobilate își regăsesc echilibrul după ce au experimentat până la saturație alte variante de confort (sau inconfort) posibile. Comună celor doi autori este și viziunea asupra imoralității lumii citadide: asupra "diplomației" damelor, capabile să "traducă" nu doar "ciufuți bătrâni", ci și tineri chiriași buni de exploatat pentru plata datoriilor, asupra seninătății cu care soții sunt înșelați în propriile camere, asupra unei lumi corupte și desfrânate, reflectate cu obiectivitate. Ultimele replici din roman sugerează clar resemnarea și detașarea izbăvitoare în raport cu
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
Petițiune sau Cucoana, Popa, Avocatul din Articolul 214. Similar va proceda Eugen Ionescu în antipiesele sale în care distribuie roluri unor personaje ca El și Ea (Delir în doi), Domnul și Doamna (O fată de măritat), Profesorul, Eleva, Servitoarea (Lecția), Bătrânul, Bătrâna, Oratorul (Scaunele) etc. Chiar atunci când nominalizează, Eugen Ionescu subliniază înserierea personajelor, apelativele fiind aproape întotdeauna însoțite de anumite precizări care sugerează multiplicarea elementului uman printr-un proces de reificare: Roberte I, Roberte II, Roberte-mama, Roberte-tata, Jaques-fiul, Jaques-mama, Bartholomeus I
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]