36,856 matches
-
normativ asupra societății de informare și de comunicare 34. Aceste teme se organizează în jurul a trei axe: cantitatea de mesaje aflate în circulație, calitatea conținutului și restructurarea relațiilor sociale. Mai întîi, tema exploziei informației este un laitmotiv pe care îl regăsim, de exemplu, la A. Toffler etichetată drept "infosfera celui de-al treilea val", sau la A. Moles (1986) în conceptul de opulență comunicațională. Transmiterea instantanee a informației la distanță luminează spațiul și timpul, lucru care se repercutează în conduitele politice
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
seama de varietatea elementelor aflate în interacțiune, de capacitatea canalelor de comunicare, de volumul fluxului de mesaje, de structura de rețea a direcției, de gradul de libertate și de probabilitate a relațiilor dintre elemente, de tipul de mesaj comunicat. Se regăsesc aici aspectele clasice structurale și funcționale, adică organizarea spațială a elementelor ce alcătuiesc un sistem și organizarea temporală a elementelor înseși. Însă un partid este deschis spre un spațiu înconjurător, în care el este doar un element al sistemului politic
Comunicarea politică by Jacques Gerstlé [Corola-publishinghouse/Science/924_a_2432]
-
însăși [s.n.], să adunăm laolaltă tot trecutul nostru care, altminteri, se scurge, pentru a-l împinge, compact și indivizat, într-un prezent, pe care îl va crea, pe masura ce se introduce în el. Rare sunt însă aceste momente în care ne regăsim în acel punct: ele se confundă cu acțiunile noastre cu adevarat libere [s.n.]16. În acele clipe fulgurante, coincidem, pentru câteva momente, cu natura creatoare a ființei 17. Artă nu repeta nimic, nici nu reproduce creațiile naturii, ci prelungește operațiile
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
prezente. Într-o scrisoare, din 1927, catre prietenul său flamand, Léo Delfoss, Ion Barbu vorbește, despre "aceasta sondare a eului meu cel mai secret"26, despre experiența onirica drept sursă a creațiilor sale poetice din prima perioadă de activitate (1921-1924). Regăsim metaforă din "Veghe", în forme ușor modificate, si in ermeticele versuri din "Increat": Rotit de două ori la mărul-soare"27, ori cele din "Secol": "[...] când soarelui voit / Arcuite pajurile catari" [s.n.]28. "Destipărit"29, deoarece este o energie ce generează
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
de creație original ("nerepetate Fizici"). Toate sunt, deci, signa ("silabe", "alfabet 58") ale unei realități mai înalte, spirituale, oglinzi, prin care se dezvăluie, criptic, mecanismele ascunse ale universului și, prin asemănare, ale procesului de creație literară. Ideea din urmă se regăsește și în poetica lui Edgar Poe. Inspirat de Schlegel, în recenzia la romanțul Undine: A Miniature Românce, de Baron de la Motte Fouqué, publicată în ediția din septembrie 1839, Burton's Gentleman's Magazine, în analiza imaginației, pe care o face
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Eureka lui Edgar Poe: obârșia operei de artă este chiar artistul (poetul creează din sine), care, în acest mod, încearcă să emuleze modelul divin. Iată de ce, fiecare este propriul lui creator. Pe de altă parte, Ion Barbu trebuie să fi regăsit aceeași idee și în speculațiile metafizice ale lui Henri Bergson: "[d]ans l'absolu nous sommes, nous circulons et vivons" [în absolut suntem, ne mișcăm și trăim]88. Mai mult chiar, acesta face din homo creativus chiar cucerirea supremă a
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
anotimp" ar putea fi, de asemenea, metaforele unei realități primare și ale unui timpul originar, ale acelei "perfected, ultimate, immortal life" [vieți desăvârșite, supreme, imortale], în care, conform viziunii din "Revelația mesmerică"109, Omul, traversând metamorfoza "corpului rudimentar", urmează să regăsească unitatea pierdută a lucrurilor. În simbolismul tradițional, de care Barbu nu este străin, fructul care se desface - o replică a figurii pascaliene a universului format din sfere concentrice, imagine pe care și Poe o folosește în Eureka 110 - reprezintă origo
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
ca "un poem scris va fi poetic exact în măsura în care este non- pasional. Un poem pasional este o contradicție în termeni [s.n.]"29. Menirea poiesis-ului, așadar, este să creeze acea stare de spirit exaltata, "asemănătoare morții (simțurilor)" la Monos, pentru a regăsi acele "bucurii divine" pe care le trăiesc morții"30, care nu este decât o condiție pregătitoare a cunoașterii ultime - plăcerea - prin care artistul încearcă să recupereze sensul armoniei universale și să redobândească apartenența lui organică la cosmos, pe care apoi
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
cărui apex simbolizează aspirația tuturor lucrurilor spre o unitate mai înaltă - dorința de a scăpa de extensie, i.e., mundenitate (semnificata de bază triunghiului)8, în non-extensie, spre origine, în sens absolut, ori "particulă primară" poescă. În aceste spații "hipogeene", vom regăsi "întronat" Sufletul 9, prin care trebuie să înțelegem mai curând "o anumita preocupare cu viața"10, i.e., creația, si nu sfera riguros determinată a poeziei, așa cum decretase apodictic poetul american, în "Principiul poetic". Următoarea secvență din "Veghe" celebrează misterul maturației
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
său, poetul român, se lasă atins de vraja viziunii platoniciene, si, într-un articol din 1928, declara, folosind o expresie voit paradoxala: Cunosc însă nepregetul că singura viața; singură sănătate, liniștea dincolo-luminătoare a sufletului. Singură noutate, un gând preexistent și regăsit: nu ca termen unui mers necesar, ci că dor al memoriei înfiorate [s.n.]21. O nuanță se cuvine a fi subliniată aici: de un act de reminiscența se vorbește în acestea rânduri, doar că realitate pe care ne-o dezvăluie
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
comune, pragmatice, a lumii ("alfabetul prismatic"23) se topesc (sunt "comprima[te]") într-un fel de nebuloasa primară ("aburii", asemeni "cămărilor de bura" din "Margini de seară"), eterogena, în care entitățile componente se întrepătrund, sfârșesc ("expia[za]") prin a-și regăsi unitatea de fuziune primordială ("amestec"), pierzând, în schimb, limitările spațiale ("fracția"), ori temporale ("secundă") obișnuite. În această existența originară, "substituțiile ferestrelor" - "the vacant eye-like windows" din povestirea lui Edgar Poe - , entitățile primare, pure, virtuale, impasibile și inactive, inconștiente, semnificând existența
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
și, în același timp, ne protejează ("ivăr") de lumea fizică, materială, sublunara ("inferioarele iaduri"), nu reușește să asigure cunoaștere sufletului individual, ce vibrează la unison cu (eventual, în viziune poescă, disoluția acestuia în) cel cosmic ("Sufletul Cercetat se menținea neajuns"). Regăsim această idee în recenzia consacrată apariției volumului Laudă somnului de Lucian Blaga. Barbu comentează: "Întronat, acolo [în vis, s.n.], stă Sufletul, categorie căreia Edgar Poe îi făcea să corespundă (italice în original) câmpul strict al poeziei"31. În același text
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
iluminare însoțește actul de plăsmuire a operei, în fapt, participare la Creația continuă caracteristică vieții ("neistovit spectacol") se prelungește în actul lecturii și se exprimă printr-un "catharsis liric"55 ("calmă participare"), care traduce, astfel, exhilarația Sufletului individual ce își regăsește Unitatea pierdută ("arce protectoare 56 în cer") cu Absolutul. Reîntâlnim, în paragraful de mai sus, o expresie - "calmă participare" - , ce ne trimite cu gândul la formulă foarte apropiată din articolul "Opera de artă că integrare" (1920), punctul liminar al acestui
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Veghea lui Roderick Usher", condiționează felul în care lumea ni se înfățișează, obiectele ei imaginare transcend timpul și generează, la rândul lor, noi percepții. Comprehensiunea, pe care ne-o propune poezia, este "nupțiala", adică unificatoare, integratoare, idee pe care o regăsim, încă din 1920, în "Opera de artă că integrare", text ce propune o poetica cu totul nouă pentru literatură noastră 82. Ideea este centrală și pentru conceptul de poezie dezvoltat de Edgar Poe, dar, autorul american pare să o reducă
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
colocviu celest, între doi iubiți postumi, Monos și Una - ale căror nume exprimă reîntoarcerea la unitatea primordială, unul din conceptele cheie ale proiecției cosmologice din Eureka, Monos îi povestește Unei despre procesele morții, decăderii, alterării conștiinței, în starea post-mortem, înainte de regăsi în Aidenn regatul cunoașterii, sensul mousike...". Atunci are loc renașterea să (co-naisance)46 care conduce la cunoaștere adevărată, prin operațiunile unui al "saselea simt" (gustul, în sensul de percepție a frumuseții absolute), prin care omul atinge pragul eternității. Tot aici
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
să fie călăuzita de o alegere. În cazul de față, vom face alegerea în vederea unei cuprinderi spirituale cât mai mari81. Din acest motiv, Barbu prețuiește operele matematice pentru că, în ele, identitatea subiectului se disipează total în structura pură a raționamentului, regăsindu-se, astfel într-o identitate spirituală mai cuprinzătoare: Tocmai în excluderea acestei expresii temperamentale stă superioritatea inspirației suprapământești în care se complace lirismul britanic. În contemplația cosmică sau reveria transcendență, întocmai ca în actul rațional al abstragerii [s.n.], spiritele se
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
ghirlande) a caror ivire aici e singura proferare a iadului, acceptată vreodată sub ceruri, cuvantul complet 5. (italice în original) DISCOVERY Ceea ce pune în evidență, în aceste rânduri, Ion Barbu este tocmai dimensiune metafizica a artei, idee pe care o regăsim și în doctrina poetica a lui Edgar Poe. "Problema filozofica, cea științifică, cea estetică", observă, cu justețe, Edward H. Davidson, "sunt părți ale unei vizuini organice, ele se sprijină reciproc"6. Problemă artei și artistului, așa cum o pune autorul american
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Poe - , travaliul poetului ("faptul cel mai stingher"), are ca punct liminar, tocmai sacrificarea eului superficial, temporal, sugestie pe care textul poesc - "Manuscris găsit într-o sticlă" -, la care se face aluzie aici, o conține de asemenea 18, pentru a-și regăsi, astfel eul profund. Sub eul factice și superficial, se disimulează un altul, pur și originar, o conștiință concentrată asupra ei înseși, în continuă stare de uimire, totdeauna gata să iasă la lumină. Acesta este și adevăratul creator al operei de
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
eroul piere, victima acestei căutări, ce dă sens vieții lui, doar mesajul lui rămâne, că singura mărturie a sublimei lui aventuri a cunoașterii, la fel cum, în lirica mallarméană, potențând această idee, subiectul ilocutor dispare complet din discursul poetic - ideea regăsindu-se și în teoria barbiana a impersonalității - , pentru a lăsa doar textul să vorbească: Ca o poezie să fie pură, vocea poetului trebuie să se oprească, iar inițiativa să fie preluată de cuvinte, care se vor pune în mișcare, se
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
stirpă a Usherilor"), în exil voluntar printre oameni, dobândește astfel distanță interioară și detașarea necesare pentru a-i iubi; pe de altă parte, aceasta "dragoste" depășește pe cea a amorului propriu, este o vastă și continuă deschidere, prin care Poetul regăsește comuniunea cu ceilalți și unitatea cu lumea. Aceasta ar putea să corespundă momentului când omul (omenirea), în evoluția spirituală schițata de Edgar Poe în Eureka se integrează în Ființă Divină - sau, cum spune Ion Barbu, cu referință strictă la arta
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
procedeul preschimba ontologia, în epistemologie, si invită la lecturi paralele. Doar prin poiesis - înțeles schellingean că o a treia cale, născută din relația dialectica ("alia[nța] poeziei și științei - , poetul poate să iasă din izolarea lui aristocratica și să își regăsească dispoziția vatică, drumul către "mulțime" ("înnodatel[e], geloasel[e] rase de jos"). Cuvântul scris ("semne de gudron") ce, în determinările lui obișnuite, aparține lumii sublunare ("iadul"), odată reinvestit cu puteri orfice ("complect"), devine locul unui miracol (corbi întorși în ghirlande
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
o serie de oscilații extrem de rapide. Această pretinsa mișcare a unui lucru nu este, în realitate, decât o mișcare de mișcări [s.n.] 65. O bună parte din aceste teme ce l-au preocupat îndelung pe poetul român și ele se regăsesc în conferința despre Arthur Rimbaud, ținută șaptesprezece ani mai tarziu, în 1947, dovadă că, deși Ion Barbu încetase să mai răspundă chemărilor muzelor, interesul său pentru poezie a rămas viu. Conferință pare să reia firul meditației barbiene asupra creației și
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
a scrie o astfel de reflecție asupra creației și cunoașterii poetice ni se pare semnificativ, dintr-un punct de vedere mai profund. Într-o lume urmărită de fantasma unui Adevăr absolut, a unei armonii universale, în care omul să iși regăsească locul, o lume care și-a pierdut, însă, propria imagine - Imago mundi nova, imago nulla 5 - dar pe care mai speră, totuși, să o recupereze, printr-o sinteză nouă a cunoașterii - visul vincian -, Ion Barbu crede, cu convingere, ca poezia
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
créatrice", dar nu numai, Henri Bergson folosește frecvent termenul "geometrie", precum și unele derivate ale lui, pentru a se referi, în general, la o anumită ordine inerentă naturii, pentru care inteligență umană reprezintă o modalitate de adaptate, sens pe care il regăsim și în multe aserțiuni barbiene. Iată câteva exemple: "Toutes leș opérations de notre intelligence tendent à la géométrie, comme au terme où elles trouvent leur parfait achèvement. Mais, comme la géométrie leur est nécessairement antérieure (puisque ces opérations n'aboutiront
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
poemului și pentru disciplinarea magmei sentimentale în forme poetice tradiționale - sonet, rondel, strofe cu ritm regulat și rimă încrucișată sau îmbrățișată. Între forța care presează din interior și tiparul formei impuse cu voință se naște o tensiune ce se poate regăsi în toate poemele, într-o vreme în care poezia s-a eliberat de regulile prozodice fixe. Temperament de luptător grefat pe un suflet în care nevoia de Dumnezeu este singura care dă sens bântuitoarei suferințe, C. stabilește cu divinitatea un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286111_a_287440]