33,557 matches
-
se explică decât admițând că Isus însuși a statornicit acest obicei. Isus ar fi putut folosi adresarea obișnuită, prezența și în manuscrisele de la Qumran, cu aby. A preferat abba, ce nu se regăsește nicăieri în sfera religioasă, în izvoarele iudaice contemporane lui. E drept că adesea se citează un text din Talmudul palestinian în care harismaticul Hanan vorbește despre Dumnezeu că despre „abba din cer”; când i se adresează, însă, în rugăciune, o face cu cuvintele „Stăpâne a toate”. În lumina
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
cincea lista de 99 de nume divine cărora li se indică explicit originea coranica. Ea nu se prezintă că un ≤adÖ profetic; gramaticul al-Zamm"m (m. 337/949) o atribuie cunoscutului tradiționist Sufy"n b. ‘Uyayna (m. 196/811), contemporan cu Wald b. Muslim. Această listă are un caracter coerent și sistematic. Cele 99 de nume pe care le cuprinde sunt citate în ordinea apariției lor în Coran, inclusiv în interiorul fiecărei sure. Vom prezenta, în cele ce urmează, lucrările
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
are peste 500 de pagini. Se prezintă, esențialmente, ca o culegere de hâdÖ-uri, fiecare precedat de sursa lui, în legătură cu toate chestiunile abordate. Reproduce în multe locuri comentariul lui ‚att"b, precum și capitolul despre numele divine din lucrarea unui contemporan, Abó ‘Abd All"h al-Halm, intitulată Kit"b al-Minh"m f șu‘ab al-’m"n. Este o pură compilație, dar este prețioasă întrucât ne-a păstat în parte comentariul lui ‚att"b și o versiune apropiată de original
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
o tradiție îndelungată de traducere a Bibliei, tradiție ce a influențat și limba literară, se propune elaborarea mai multor tipuri de traducere: o traducere „bisericească” situată pe linia tradiției și destinată în special uzului liturgic, o traducere în limba literară contemporană, pentru publicul cultivat, și una în limbaj „popular”, pentru oamenii de rând, dar care să se încadreze totuși în standardele materialelor publicabile 61. Fiind o lucrare menită să formeze traducători ai Scripturii, autorii prezintă pe larg instrumentele de natură gramaticala
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
nume). Sugerează, de asemenea, studierea grupării numelor divine ce apar în perechi în textul coranic. Astfel de grupări tematice sunt prezente îndeosebi în lucrările cu orientare spirituală. Că un exemplu între multe, o dăm mai jos pe a unui autor contemporan, șeikhul irakian Š"kir Abd-el-Jabbar68, care însă e continuatorul unei tradiții milenare: 1. unicitate: 11 nume (al-W"≤id, al-’Awwal, al-’Aƒr, al-B"”în, al-′ayy, al-Qayyóm, al-B"q, al-Quddós, al-Bad’, al-Ghaniyy, al-′aqq); 2. creație: 10 nume (al-
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
Iosif trebuie să-i pună pruncului Mariei acest nume fiindcă acesta „va mântui pe poporul său de păcate”. În afară de combinațiile semnalate la alte nume și pe care nu le vom repeta aici, menționam expresia care atestă că era cunoscut de contemporani și numit, conform obiceiului timpului, după orașul de baștină: IQso¤ NazarQné (la vocativ - Mc 1,24; Lc 4,34), ho NazarQnòs IQso¤s (Mc 14,67)/IQso¤s ho NazarQnós (Lc 24,19), ori IQso¤s ho NazÄražos (Lc 18
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
3.2.2.3. Supranumele: Christós/ho Messías Christós, adjectiv verbal de la chríÄ, traduce ebraicul m"šaƒ, substantiv masculin care înseamnă „cel uns”: ho Messías (hó estin methermeneuómenon Christós), „Mesia (care se tălmăcește Hristos)” (În 1,41). Pentru evreii contemporani cu Isus, m"šaƒ nu era un nume divin, ci desemna doar personajul providențial, „uns” de Dumnezeu asemenea regilor și preoților, de la care așteptau eliberarea țării și a poporului și instaurarea unei teocrații fericite. Ioan Botezătorul este întrebat dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
regelui Mesia.276 Asumându-și acest nume, Isus exprimă de fapt legătură indisolubila care îl unește cu „Tatăl”. În evangheliile sinoptice, el preferă, după cum am văzut, să-și spună „Fiul Omului”, pentru a evita ambiguitățile legate de așteptările mesianice ale contemporanilor săi, și numai atunci cand părea a fi părăsit de Dumnezeu, în fața judecății Sinedriului care îl condamnă la moarte, își recunoaște public acest titlu (Lc 22,70). La moartea să însă, credința creștină, exprimată de centurion: „Cu adevarat, omul acesta era
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
Zbranca - V. Mihăiescu, „Flacăra Iașului, iunie, 1978 7 Expoziția de pictură, Viorica Toporaș Zbranca - Steliana Delia Beiu - „Flacăra Iașului”, 22 dec., 1979 8 Expoziția Viorica Toporaș - Steliana Deia Beiu - „Flacăra Iașului”, 4 iulie, 1981 9 Expoziția Viorica Toporaș - George Chirilă, „Contemporanul”, oct. 1981 10 Catalog 1981 „Rotonda U.M.F.” - Aurel Leon - Cuvânt înainte 11 Peisaje Steliana Delia Beiu - „Cronica”, 30 aprilie, 1982 12 Viorica Toporaș în Sala Victoria - Aurel Leon, „Cronica”, nr. 30, din 29 iulie, 1983 13 Viorica Toporaș - N.D. Zaharia
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
Macarie, „Flacăra Iașului”, 1985, 23 martie 20 Viața ca o sărbătoare a sufletului - Steliana Delia Beiu, „Flacăra Iașului”, 7 nov., 1986 21 Viorica Toporaș - luciditatea exuberanței - Gloria Lăcătușu, „Flacăra Iașului”, 21 oct., 1988 22 Jurnalul artelor - Măștile Culorii - George Chirilă, „Contemporanul”, 19 mai 1989 23 Expoziția Viorica Toporaș - Marin Mihalache, „Cronica”, 2 iunie, 1989 24 Actualitatea culturală - Gh. Macarie, „Cronica”, nr. 47, 24 mai, 1989 25 Lumina Mediteranei - Petre Bicer, „Opinia”, 14 aprilie, 1990 26 Mediterana ca dintr-o stea polară
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
de Iași, 7 aprilie 2006, p. 6A 88 Catalog nuduri - aprilie 2006 - Valentin Ciucă - Nudul văzut prin gaura cheii. Ateneul Tătărași, 2006 89 Dicționarul scriitorilor și publiciștilor vrânceni - Florin Muscalu, Ed. „Revista V”, 1999, p. 167 90 Enciclopedia artiștilor români contemporani. Vol.4, Editura „Arc 2000”, Buc., 2001, p. 175 91 Un secol de arte frumoase la Iași - Valentin Ciucă, Ed. „Art 21”, Iași, 2004, p. 395-396 92 Clipa împotriva morții - Gloria Lăcătușu, Ed. Vasiliana, 2006 Participări la emisiuni Radio și
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
uneori de umbra poeziei lui Dimitrie Stelaru, Marin Sorescu sau Emil Botta, căruia, de altfel, i-a îngrijit ediția Poezii (I-II, 1979), însoțită de un impresionant aparat critic. În ultimii ani, B. s-a dedicat exclusiv traducerilor din literatura contemporană. SCRIERI: Balade pentru orele de seară, București, 1969; Dimineți, București, 1972; Cu un ochi înecat în noapte, un ochi înecat în amiază, București, 1976; Versuri, București, 1981; Ploaia din memorie, București, 1984; Fereastra de brume, București, 1986. Ediții: Emil Botta
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285671_a_287000]
-
română la clasele I-II 2. Probă de evaluare sumativă 3. Fișe de muncă independentă IV. EVALUAREA CUNOȘTINȚELOR DE LIMBA ROMÂNĂ IV. 1. EVALUAREA CUNOȘTINȚELOR DE LIMBA ROMÂNĂ LA CLASELE I-II 1. Funcția evaluării în procesul didactic Învățământul modern contemporan nu poate fi conceput fără evaluarea activității didactice. Evaluarea școlară este de constatare și apreciere a rezultatelor produse, iar evaluarea procesului de instruire vizează cunoașterea factorilor și situațiilor care au condus la obținerea rezultatelor constatate, o diagnosticare a activității desfășurate
Particularităţi m etodologice de însuşire a normelor de ortografie şi punctuaţie la clasele I şi a II - a by Atofanei Mariana () [Corola-publishinghouse/Science/91851_a_92996]
-
proces de inovare. Metodologia didactică trebuie să fie în consonanță și cu toate modificările și transformările ce se produc în „interiorul” sistemului educațional. De fapt, calitatea unei metodologii este dată de flexibilitatea și deschiderea ei la exigențele noi ale învățământului contemporan. Așa cum spunea C. Cucoș, „o metodă nu este bună sau rea în sine, ci prin raportarea ei la situația didactică respectivă, criteriul oportunității sau adecvării la o anumită realitate fiind cel care o poate face mai mult sau mai puțin
Metode moderne de comunicare didactică by Molnár Zsuzsa () [Corola-publishinghouse/Science/1633_a_3062]
-
putea salva ideea de sacru era renunțarea la narațiunile tradiționale despre zei, mai exact, „excomunicarea” lor din sfera religiosului și plasarea lor Într-o sferă a ficțiunilor (fabricate fie de creatorii din vechime precum Homer, fie de poeții și mitografii contemporani): Marea majoritate a filosofilor, ca și spiritele cultivate, nu Îi criticau atât pe zei, cât se străduiau mai curând să găsească o idee care să nu fie nedemnă de măreția divină: critica religioasă constă În a salva ideea de zei
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
J.-P. Vernant, 1974a, p. 214). Drept urmare, secole de-a rândul, de la Xenofan din Milet și Evhemerus, prin J.Fr. Lafiteau, Fontenelle, d’Holbach sau G.B. Vico, până la M. Müller, A. Lang, J. Frazer sau E.B. Taylor și apoi În vremurile contemporane, cercetarea mitului a fost percepută drept „o știință a scandalosului”, având menirea să dezvăluie caracterul eronat sau incomplet (din perspectiva rațiunii și a „modernității”) al acestor creații (M. Detienne, 1997a; J. Pépin, 1958; J.-P. Vernant, 1974a; B. Valade, 1985
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
decisiv, și, prin aceasta, dincolo de adevărurile vieții practice, „profane”. Mitul este deci sacru pentru că faptele povestite de el se referă la originea a tot ceea ce există: Recitând miturile noi ne reintegrăm În timpul fabulos al originilor, devenim Într-un anumit fel contemporani cu evenimentele evocate, ne Împărtășim cu prezența zeilor și a eroilor. A trăi miturile implică o experiență cu adevărat religioasă, pentru că ea se deosebește de experiența ordinară, de viața de zi cu zi (M. Eliade, 1968, p. 139). Ideea că
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
1968, vol. XI, p. 534); b) acțiunea este complicată, cu multe episoade, În antiteză cu acțiunea simplă din povestirile nemitologice; c) timpul acțiunii este unul plasat la „Începuturi”, un timp Îndepărtat, al originilor. Timpul celorlalte povestiri este fie nedefinit, fie contemporan; d) În mit, spațiul este conturat În mod precis, este legat de regiuni și locuri bine cunoscute, cu o Însemnătate aparte pentru acel grup. În celelalte structuri narative este vag, neasociat unor locuri cunoscute sau semnificative pentru acea societate; e
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
văzută doar ca dezordine În planul fizic. Ea deranjează Întregul corp socioeconomic, deoarece Împiedică individul să participe la activitățile comune. Ritul de vindecare servește la restabilirea ordinii și a echilibrului. ș...ț Călușul poate fi pus În legătură cu grupurile de terapie contemporane nouă. Vătaful acționează ca un terapeut, el fiind responsabil pentru efectul de transfer În timpul sesiunii terapeutice. Acest transfer este dobândit prin mijloacele unei combinații complexe de hipnoză și autosugestie. În timp ce comunitatea crede că poate explica transa călușarului prin faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
cu alte metode inspirate fie din medicina modernă, fie din diverse alte tradiții mistice: Rosa Nasyk Dorjou folosește atât psihoterapia din medicina occidentală, cât și tehnicile șamanice străvechi sau metodele meditației budiste (E.J. Neumann Fridman, 2004). La fel, În Guatemala contemporană șamani locali folosesc tehnicile arhaice pentru divinație sau vindecare (B. Colby, 2004). Pe lângă șamanii proveniți dintre membrii societăților unde s-au practicat constant aceste rituri, În chiar inima societăților occidentale apar ceea ce antropologii au numit „neoșamani”: persoane care, prin lectura
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
acel moment, tăietura care a rezultat din lovitură s-a infectat, pe când el a mai avut zeci de alte tăieturi, care nu s-au infectat. În mod evident, aceste condiții particulare solicită o explicație (E.E. Evans-Pritchard, 1976, p. 21). Cercetările contemporane consideră că alăturarea, comparația simplă Între raționalitatea modernă și cea a operațiilor magice nu este științific validă. Fiecare cultură creează un model specific și standarde aparte pentru ceea ce poate fi considerat „rațional”, iar evaluarea acestor sisteme trebuie făcută În termenii
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
sociale. Ea nu poate să stabilească o formă perfectă, pură, În aceste contexte sociale. Magia și vrăjitoria nu sunt altceva decât manifestări particulare ale acestei situații (B. Kapferer, 2002, p. 7). Această formulă, aparținând unuia dintre cei mai reputați cercetători contemporani ai universului magic, sugerează ideea că aceste practici exprimă și ne ajută să Înțelegem limitele sistemelor sociale și ale modelelor culturale: unele lucruri nu pot fi traduse fără deformarea evidentă a semnificațiilor, dintr-o cultură În alta. În plus, Bruce
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
cercetare etnografică și a modelelor teoretice specifice interpretării antropologice (J. Favret-Saada, 1983; R. Styers, 2004; J. Townsend, 1997; M. Winkelman, 1982 etc.). Caracterul actual Antropologia secolului al XIX-lea a proiectat magia În epocile arhaice și a considerat aparițiile ei contemporane drept dovada unei Întoarceri regresive la perioade „Întunecate” ale umanității. În consecință, manifestările magice specifice societăților „moderne” au constituit multă vreme numai obiectul unor cercetări datorate folcloriștilor (preocupați să arhiveze și să constate perpetuarea formelor culturale „arhaice”), psihologilor, juriștilor și
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
formelor culturale „arhaice”), psihologilor, juriștilor și/sau criminaliștilor (preocupați să vindece și/sau elimine acest fenomen din modernitate) sau au fost subiectul unor relatări „colorate” din mass-media (W. De Blécourt, 1999). În ultimele decenii ale secolului XX, magia din societățile contemporane a devenit un subiect de actualitate pentru antropologi: aceștia s-au focalizat fie asupra transformărilor moderne ale complexelor magice din societățile „exotice” (voodoo, spre exemplu), fie asupra fenomenelor de revitalizare a unor sisteme magice cândva active În societățile occidentale. În
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
liminalitate a fost creat În contextul unor manifestări ale civilizațiilor non-moderne și cu toate că el se lega de o sumă de alte concepte (societas, communitas, ritual, simbol, rădăcini paradigmatice etc.) cu Încărcătură specifică, Victor Turner a Încercat extrapolarea sa la manifestări contemporane: el a interpretat din această perspectivă pelerinajele (tradiționale și moderne), revoltele populare, teatrul și ansamblul creației și trăirilor culturale. Conștient de diluarea teoretică pe care o implica o asemenea lărgire, el a propus noțiunea de liminoid pentru a defini acele
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]