3,931 matches
-
cît și pentru depresie, reiese fie că se justifică atribuirea unui statut rezidual în cazul TAG, fie că TAG reprezintă un tip secundar de tulburare depresivă majoră. De asemenea, lipsa unui răspuns specific la farmacoterapie, comună pentru TAG și tulburarea depresivă majoră, a condus la presupunerea că TAG ar putea constitui o componentă prodromală sau reziduală a unei tulburări afective (Casacalenda și Boulenger, 1998). Pe de altă parte, diverse studii susțin că TAG și tulburarea depresivă majoră pot fi diferențiate destul de
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
comună pentru TAG și tulburarea depresivă majoră, a condus la presupunerea că TAG ar putea constitui o componentă prodromală sau reziduală a unei tulburări afective (Casacalenda și Boulenger, 1998). Pe de altă parte, diverse studii susțin că TAG și tulburarea depresivă majoră pot fi diferențiate destul de clar pe baza punctajului obținut pe HDARS (Hamilton Depression and Anxiety Rating Scales; Riskind et al., 1987; Copp et al., 1990) sau DASS (Depression Anxiety Stress Scales; Lovibond și Lovibond, 1995; Brown et al., 1997
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
Stress Scales; Lovibond și Lovibond, 1995; Brown et al., 1997). Un studiu de anvergură desfășurat pe gemeni de sex feminin, care a evaluat rolul factorilor genetici în etiologia TAG, a descoperit că aceștia se suprapun cu cei responsabili pentru tulburarea depresivă majoră (Kendler et al., 1992b). Rezultatele sugerează că, la femei, vulnerabilitatea genetică față de TAG și tulburarea depresivă majoră sînt, probabil, una și aceeași, însă probabilitatea manifestării uneia sau alteia este rezultatul influențelor mediului. TAG și tulburarea distimică pun problema unui
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de sex feminin, care a evaluat rolul factorilor genetici în etiologia TAG, a descoperit că aceștia se suprapun cu cei responsabili pentru tulburarea depresivă majoră (Kendler et al., 1992b). Rezultatele sugerează că, la femei, vulnerabilitatea genetică față de TAG și tulburarea depresivă majoră sînt, probabil, una și aceeași, însă probabilitatea manifestării uneia sau alteia este rezultatul influențelor mediului. TAG și tulburarea distimică pun problema unui diagnostic diferențial mai dificil de stabilit. Într-un studiu asupra relației dintre cele două afecțiuni, Riskind și
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
constructe teoretice despre care se consideră că ar contribui la evoluția sau menținerea tulburării (de exemplu, Intolerance of Uncertainty and Why Worry Questionnaires; Freeston et al., 1994, 1996a). Comorbiditatea Problema unui grad ridicat de comorbiditate cu alte tulburări anxioase și depresive a devenit evidentă din momentul în care TAG a putut fi diagnosticată independent de alte tulburări. Cercetările asupra unor populații clinice și non-clinice au demonstrat raritatea cazurilor pure de TAG (Sanderson și Wetzler, 1991; Brown și Barlow, 1992; Brawman-Mintzer et
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
et al., 1996). Folosind datele furnizate de NCS, Wittchen și colaboratorii săi (1994) au descoperit că 90,4% din cazurile de TAG cu prevalență pe viață prezentau comorbiditate cu o altă tulburare psihică. Cele mai frecvente tulburări comorbide sînt tulburarea depresivă majoră, tulburarea de panică și (doar din punct de vedere al comorbidității curente) agorafobia. Procentajele nu au fost influențate în mare măsură de folosirea unor reguli ierarhice de diagnoză. Conform lui Judd și colaboratorilor săi (1988), 84% dintre cazurile de
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
o temere de intensitate moderată, iar 61% au afirmat că uneori evită cel puțin o situație socială. Validitatea de construct a diagnosticului Validitatea de construct a TAG a fost contestată din mai multe perspective, în afară de strînsa ei legătură cu tulburarea depresivă majoră. De exemplu, înainte de apariția DSM-IV, studiile asupra validității diagnosticului de TAG s-au dovedit nesatisfăcătoare. Corelarea relativ defectuoasă a evaluărilor din cadrul studiilor anterioare (de exemplu, Di Nardo et al., 1983; Riskind et al., 1987) poate fi explicată prin intermediul criteriilor
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
1991). Deși aceste date sînt mai promițătoare, validitatea diagnosticului de TAG poate fi compromisă de procentajul ridicat de comorbiditate. În plus, TAG constituie probabil o tulburare anxioasă primară sau o vulnerabilitate față de dobîndirea unei anxietăți suplimentare sau a unor tulburări depresive (Barlow și Wincze, 1998; Maser, 1988). Conform lui Breier și colaboratorilor săi (1985, p. 793), TAG ar putea fi o manifestare prodromală, incompletă sau reziduală a altor tulburări psihice. Această concluzie este în concordanță cu evidențierea în cadrul tulburării de panică
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
simptomele au o anumită durată sau severitate care influențează existența și activitățile unei persoane, se poate vorbi despre o tulburare. Maser (1998) a susținut că procentajul ridicat al cazurilor comorbide clinice sau subclinice de TAG cu alte tulburări anxioase sau depresive ar putea fi răspunzător pentru instalarea frecventă a neliniștii în cadrul acestor tulburări, ca și pentru lipsa de specificitate a acestui simptom. Folosind datele furnizate de ECA, Bienvenue și colaboratorii săi (1998) au comparat profilurile demografice și ale comorbidității pentru cinci
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
colaboratorii săi (1995) au afirmat că, deși majoritatea pacienților dintr-un grup diagnosticat cu TAG manifestă trei din cele șase simptome specificate de DSM-IV, acest criteriu este îndeplinit și de un procent ridicat de pacienți cu alte tulburări anxioase sau depresive. Cu toate acestea, nu toți pacienții cu un diagnostic principal reprezentat de o altă tulburare anxioasă întrunesc criteriile de diagnostic pentru TAG (Sanderson și Wetzler, 1991), fapt care sugerează că, deși simptomele anxietății generalizate sînt comune și altor tulburări anxioase
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
parte dintre pacienții cu TOC manifestau simptome de neliniște, grupurile de pacienți cu TOC, respectiv TAG puteau fi diagnosticate diferențiat prin interviul clinic. În cele din urmă, un studiu asupra validității de construct a diagnozelor din sfera tulburărilor anxioase și depresive a arătat că pacienții diagnosticați cu TAG au un punctaj unic al profilului, conform mai multor modalități de autoevaluare, iar acest profil diferențiază în mod semnificativ pacienții cu TAG de alte grupuri cu diagnostice diferite (Zinbard și Barlow, 1996). Fenomenul
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
non-clinică. Caracteristicile îngrijorării la populația non-clinică Îngrijorarea este o activitate cognitivă asociată cu viziuni negative asupra evenimentelor viitoare. În comparație cu alte activități cognitive, s-a demonstrat că îngrijorarea este caracterizată prin diminuarea frecvenței afirmațiilor orientate spre prezent, accentuarea afectelor anxioase și depresive, preponderența gîndurilor asupra imaginilor, diminuarea modificărilor conținutului tematic și o predominanță a cuvintelor care implică interpretări catastrofice (de exemplu, întotdeauna, niciodată, groaznic, teribil) (Molina et al., 1998). De asemenea, se mai caracterizează prin perturbarea capacității de concentrare a atenției. Persoanele
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
ale TAG sînt conceptul de grijă și simptomele somatice aferente, respectiv tensiunea motorie și atenția. Se cunosc puține aspecte legate de etiologia specifică, însă este posibil ca TAG să aibă o anumită vulnerabilitate în comun cu alte tulburări anxioase și depresive. Au fost elaborate o serie de modele teoretice, iar studiile care continuă să se fundamenteze pe acestea își vor aduce contribuția la înțelegerea tulburării. Problemele de certitudine a diagnosticului, procentele ridicate de comorbiditate și necesitatea unei specificități sporite a anumitor
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de depresie. Dacă este prezentă depresia, aceasta devine prioritatea terapiei, iar necesitatea tratamentului ulterior al simptomelor de anxietate este reevaluată după dispariția depresiei. Adesea, datorită asemănărilor fenomenologice dintre cele două tulburări, se impune stabilirea existenței TAG înainte de debutul unui episod depresiv semnificativ, pe baza informațiilor legate de istoricul cazului, sau după încheierea unui tratament eficient al tulburării depresive. Deși pacienții cu diagnosticul primar de TAG nu întrunesc întotdeauna criteriile pentru un alt diagnostic, ei manifestă adesea neliniști și comportamente specifice altor
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
anxietate este reevaluată după dispariția depresiei. Adesea, datorită asemănărilor fenomenologice dintre cele două tulburări, se impune stabilirea existenței TAG înainte de debutul unui episod depresiv semnificativ, pe baza informațiilor legate de istoricul cazului, sau după încheierea unui tratament eficient al tulburării depresive. Deși pacienții cu diagnosticul primar de TAG nu întrunesc întotdeauna criteriile pentru un alt diagnostic, ei manifestă adesea neliniști și comportamente specifice altor tulburări anxioase. Se întîlnesc frecvent atacurile de panică, anxietatea socială, evitarea fobică, obsesiile și anxietatea asociată cu
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
rememorărilor dureroase. Celelalte simptome din grupul C pot fi descrise ca o formă pasivă de evitare și sînt deseori considerate paralizii emoționale. Amnezia psihogenă (C3) poate surveni în ceea ce privește întregul eveniment sau o parte a acestuia. Un simptom comun cu tulburările depresive este pierderea interesului față de activitățile normale (C4). Supraviețuitorul unei traume poate părea detașat sau înstrăinat de persoanele apropiate (C5), trăsătură amintită adesea de către soțul/soția pacientului. Criteriul C6 se referă la o gamă restrînsă a răspunsurilor afective, exemplul dat fiind
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
Într-adevăr, din criteriile de diagnostic ale SSPT prezentate anterior reiese clar faptul că multe simptome din cele două categorii de diagnostic se suprapun, determinînd uneori probleme în privința diagnosticului diferențial. Într-adevăr, un diagnostic formal comorbid este adesea implicit: tulburarea depresivă majoră este cea mai comună afecțiune comorbidă cu SSPT cronic (în jur de 46% dintre cazuri; Kessler et al., 1995). Alte tulburări anxioase, în special tulburarea de panică și fobia socială, pot apărea la 20-30% dintre persoanele cu SSPT cronic
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
care a urmat terapia de sprijin. Studiul de evaluare efectuat la șase luni după încheierea tratamentului a înregistrat procente de 17, respectiv 67%; grupul care a urmat terapia cognitiv-comportamentală a înregistrat o ameliorare semnificativă a simptomatologiei intruzive, de evitare și depresive. Continuînd ulterior studiul, Bryant și colegii săi (1999) au descoperit că atît expunerea prelungită, cît și combinarea acesteia cu managementul anxietății s-au dovedit superioare consilierii de suport. Terapia combinată nu a dat rezultate superioare, ceea ce sugerează că expunerea ar
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
trebuie să le cultive tot timpul, cum ar fi: - Rezistență fizică și psihică la munca în trei ture și la solicitările de îngrijire a bolnavilor, care majoritatea sunt gravi; - Răbdare foarte mare, optimism și voie bună, deoarece lucrează cu bolnavi depresivi sau apatici, care au mare nevoie de încurajare; - Stăpânire de sine și promptitudine în luarea deciziilor în situații urgente; - Bunătate și un calm deosebit în orice situație; să răspundă întotdeauna cu amabilitate, acordând atenție fiecărui bolnav, ca acesta să capete
Nursing, nefrologie, urologie şi transplant renal: manual pentru asistenţi medicali by Adina Covic, Elena Scor ţ anu () [Corola-publishinghouse/Science/1774_a_92276]
-
mai grave starea lor psihică se deteriorează și devin fie agitați, fie somnolenți, până la starea de comă care apare în sindromul uremic. - Tulburări senzoriale sau motorii manifestate prin senzație de arsură la nivelul picioarelor. - Tulburări de dispoziție: majoritatea pacienților sunt depresivi, apatici. Viața bolnavilor renali dializați depinde de aparatul de dializă. Singura șansă de a scăpa de ședințele de dializă este transplantul renal. Asistenții/asistentele medicale care îngrijesc astfel de bolnavi trebuie să dea dovadă de multă înțelegere, să aibă foarte
Nursing, nefrologie, urologie şi transplant renal: manual pentru asistenţi medicali by Adina Covic, Elena Scor ţ anu () [Corola-publishinghouse/Science/1774_a_92276]
-
în mai multe grupuri de valori și stiluri de viață<footnote Philip Kotler, Gary Armstrong, John Saunders, Veronica Wong, op. cit., p. 247. footnote>: a) supraviețuitorii (4%) sunt persoane care au venituri extrem de reduse și au tendința de a fi „disperate, depresive, retrase”, sunt dominați de prețuri și cumpără pentru nevoi imediate; b) luptătorii (7%) preferă ordinea, disciplina, au venituri reduse și luptă cu ambiție pentru a scăpa de sărăcie; pentru ei prețurile sunt foarte importante, sunt prudenți și doresc garanții la
Comportamentul consumatorului by Adrian TĂNASE () [Corola-publishinghouse/Science/209_a_178]
-
reactivitatea emoțională care poate evoca o disconexiune frontală. b2. Depresia este descrisă ca simptom întâlnit în SM, în lucrări mai recente. Studiul ei ridică probleme metodologice deosebit de delicate, care privesc validitatea definițiilor depresiei și instrumentele folosite pentru a măsura simptomatologia depresivă la pacienții purtători de leziuni organice cerebrale, a căror semiologie o copiază parțial pe aceea a depresiilor primare. Frecvența depresiei variază astfel de la 6% până la 54% la bolnavii cu SM. În lucrarea lui JOUVENT R. și colaboratorii (1989), existența unei
Scleroza multiplă by Petru Mihancea () [Corola-publishinghouse/Science/92062_a_92557]
-
pure ale SM; - Depresia poate preceda apariția manifestărilor clinice neurologice; - Apariția depresiei nu este corelată cu durata bolii, nici cu severitatea handicapului neurologic, dar potrivit lucrării lui JOUVENT și colaboratorii (1988), ea ar fi mai frecventă la începutul evoluției; - Simptomatologia depresivă este mai accentuată în timpul puseelor bolii decât în perioadele de atenuare, dar acest argument este ambiguu, căci accentuarea acestei simptomatologii poate rezulta prin descurajare și spaimă. Până în prezent, nici un studiu nu a fost consacrat în mod special tratamentului depresiei asociate
Scleroza multiplă by Petru Mihancea () [Corola-publishinghouse/Science/92062_a_92557]
-
descrise în cadrul depresiei. În realitate, ele survin independent și nu sunt corelate cu depresia. Două studii, folosind metodologii diferite au arătat frecvența acestui tip de tulburări emoționale. Primul studiu al lui LYON-CAEN O. și colaboratorii (1986), folosind scala de dispoziție depresivă a lui JOUVENT și colaboratorii, a arătat prezența la 50% din pacienți, a unui factor de hiperexpresivitate emoțională, cuprinzând următoarele: incontinență afectivă, labilitate emoțională și hipersensibilitate la stimuli. Al doilea studiu al lui TRUELLE și colaboratorii, utilizând scala A.M.D.P.
Scleroza multiplă by Petru Mihancea () [Corola-publishinghouse/Science/92062_a_92557]
-
a fost redusă. În afară de tratamentul medicamentos, tratamentul fizioterapic are locul său bine definit în combaterea spasticității, așa după cum am văzut la descrierea procedurilor fizioterapice folosite în Clinica Montana-Elveția. Un mare număr de pacienți se plâng, chiar în absența unui sindrom depresiv, de o senzație de oboseală, diferită de deficitul motor și de tendința spre oboseala care rezultă din el. Această oboseală care pare specifică bolii, este uneori pe primul loc în acuzele pacienților, astfel SHAPIRO o încadrează în simptomele primare ale
Scleroza multiplă by Petru Mihancea () [Corola-publishinghouse/Science/92062_a_92557]