33,137 matches
-
al lui Nicolae Iorga, deși s-a străduit din răsputeri să nu rămînă cu imaginea aceasta. Istoria n-ar trebui să-i refuze această distincție îndoielnică. La șase săptămîni după întrevederea relatată mai sus, Boeru murea în același cămin de bătrîni din Germisch-Partenkirchen. Indice de nume Adamov 295 Adams, Henry 13 Adler 129 Agârbiceanu, Ion 121, 168, 399 Albert I. 159 Aldea, C. Sandu 104 Alecsandri, Vasile 53, 68, 131 Alexandru I, (țar) 313 Alexandru II, (țar) 24, 277 Alexandru cel
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Iarna foametei” din Olanda (1944-1945), când țara era deja parțial eliberată, a Însemnat o rație calorică săptămânală mai mică, În unele zone, chiar și decât alocația zilnică recomandată de corpul expediționar aliat pentru soldați: 16.000 de cetățeni olandezi, majoritatea bătrâni și copii, au murit atunci. În Germania, unde aportul nutritiv zilnic pentru un adult fusese de 2.445 de calorii pe zi Între 1940 și 1941 și de 2.078 În 1943, acesta scăzuse la 1.412 calorii pe zi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nemăritate erau bine-venite ca muncitoare sau femei de serviciu - dar Ministerul Muncii canadian respingea În 1948 tinerele care Încercau să emigreze În Canada ca fete În casă dacă exista cea mai vagă bănuială că ar avea studii postgimnaziale. Nimeni nu voia bătrâni, orfani sau femei singure cu copii. În general, refugiații nu erau Întâmpinați cu brațele deschise - indiferența publicului față de situația lor dificilă e consemnată de sondajele din Statele Unite și Europa postbelică. Cei mai mulți doreau o imigrație redusă, nu sporită. Problema evreilor era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tot continentul, din zeci de națiuni sau comunități. La sfârșitul anului 1951, când UNRRA și IRO au fost Înlocuite de Înaltul Comisariat al Națiunilor Unite pentru Refugiați, În taberele sociale din Europa se mai aflau doar 177.000 de oameni - bătrânii și infirmii pe care nu-i voia nimeni. Ultima tabără de refugiați din Germania, cea de la Foehrenwald, În Bavaria, a fost desființată În 1957. Refugiații și strămutații din Europa trecuseră nu numai printr-un război mondial, ci și printr-o
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
XIX-lea, care Îi obliga pe cei care solicitau ajutor să-și demonstreze sărăcia. Nicăieri nu era stipulată obligația statului de a garanta un anumit sistem de servicii tuturor cetățenilor, fie ei bărbați sau femei, angajați sau șomeri, tineri sau bătrâni. Războiul a schimbat această stare de fapt. Așa cum primul război mondial fusese un catalizator pentru apariția legislației cu caracter social - fie și numai pentru văduvele, invalizii și șomerii din anii imediat postbelici -, tot astfel, al doilea război mondial a transformat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Lodge despre anii tinereții. Dar nimicurile cu pricina nu erau de lepădat. Sam Watson, liderul sindicatului minier din Durham, declara la conferința anuală din 1950 a Partidului Laburist: „Sărăcia a fost eradicată. Foamea-i doar o amintire. Bolnavii sunt Îngrijiți. Bătrânii sunt respectați, iar copiii noștri cresc Într-o țară a tuturor posibilităților”. Regatul rămânea o societate a deferenței, sensibilă la diferențele de clasă - iar statul asistențial, după cum am văzut, era de folos mai mult clasei de mijloc. Dar legislația postbelică
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
săracii Își vor căpăta locul de drept, abia atunci adevărul și dreptatea vor triumfa. Un secol mai târziu, eseistul englez Peter Quennell descria În New Statesman „idolatrizarea cvasipatologică a violenței care Îi domină pe atât de mulți scriitori francezi”. Când bătrânul radical francez Édouard Herriot (președinte al Adunării Naționale până În 1957, când a murit la 85 de ani) anunța la Eliberare că normalitatea politică nu va fi regăsită până când „Franța nu va trece printr-o baie de sânge”, limbajul său nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
siguranța și liniștea conferite de automatismul pasiv al vieții zilnice din RFG erau un substitut mai mult decât acceptabil. Tinerii, Însă, erau mult mai suspicioși. „Generația sceptică” - formată din cei născuți În ultimele zile ale Republicii de la Weimar, deci destul de bătrâni pentru a fi trăit sub nazism, dar și destul de tineri ca să nu poarte responsibilitatea pentru crimele acestuia - nu avea Încredere În noua ordine germană. Pentru oameni ca Günther Grass sau Jürgen Habermas, ambii născuți În 1927, Germania de Vest era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
4‰ În 1950 la 21,1‰ În 1970, cea mai mare parte a schimbării petrecându-se În primul deceniu. În Italia a scăzut de la 63,8‰ la 29,6‰ și În Franța, de la 52,0‰ la 18,2‰. De asemenea, bătrânii au Început să trăiască mai mult - cel puțin În Occident, unde rata deceselor a scăzut constant de-a lungul aceleiași perioade. Rata supraviețuirii nou-născuților În Europa de Est s-a Îmbunătățit și ea, ce-i drept, prin comparație cu o cifră de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acum poftiți să părăsească țara. Mulți s-au conformat, În condiții umilitoare și cu mari sacrificii personale. Din cei 30.000 de evrei rămași În Polonia, circa 20.000 au plecat În 1968-1969; au rămas doar câteva mii, În special bătrânii și tineretul - inclusiv Michnik și colegii lui studenți, care Își executau sentințele. Printre cei care au profitat de aceste tulburări se numărau Moczar și suporterii săi, care au preluat funcții de partid și de stat rămase vacante după plecarea evreilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
evident pentru toată lumea. Kremlinul, după cum știm astăzi, urmărea deja situația de la Praga cu presimțiri sumbre: Brejnev considerase dintotdeauna Cehoslovacia ca pe elementul cel mai puțin stabil din punct de vedere ideologic al Pactului de la Varșovia. Tocmai pentru că știau acest lucru, bătrânii staliniști din Castelul de la Praga țineau morțiș la linia partidului. Dacă n-au suprimat pe loc opoziția intelectuală apărută În 1967, asta nu Înseamnă că nu au Încercat. Dar erau Împiedicați de două constrângeri: nevoia de a continua reformele economice
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
umbră, fără a lăsa multe moșteniri durabile, e tocmai pentru că schimbările aduse de ei erau atât de ample, Încât păreau firești și, la Începutul deceniului următor, deja perfect normale. La Începutul anilor ’60, Europa era condusă de (și aparent pentru) bătrâni. În dormitor, În familie, pe străzi, În instituțiile de Învățământ, la locul de muncă, În media sau În politică, autoritatea nu era pusă sub semnul Întrebării. Însă zece ani mai târziu, bătrânii (Churchill, Adenauer, de Gaulle) erau morți. Autoritatea se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
60, Europa era condusă de (și aparent pentru) bătrâni. În dormitor, În familie, pe străzi, În instituțiile de Învățământ, la locul de muncă, În media sau În politică, autoritatea nu era pusă sub semnul Întrebării. Însă zece ani mai târziu, bătrânii (Churchill, Adenauer, de Gaulle) erau morți. Autoritatea se estompase În cele mai multe sfere ale vieții sociale sau exista numai pentru a fi Încălcată. În anumite locuri - Franța, Italia - tranziția a fost absolut spectaculoasă. În altele - Marea Britanie, poate - tranziția a durat ani
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
bascilor nu se regăseau În ea nici ca scopuri, nici ca mijloace. Mulți nici nu erau cu adevărat basci. Transformările economice suferite de Spania În anii ’60 și marile migrații În țară și În afara ei au antrenat schimbări pe care bătrânii naționaliști (și mai tinerii fanatici care le urmau exemplul) pur și simplu nu le sesizau. La jumătatea anilor ’80, mai puțin de jumătate din populația regiunii avea părinți, și cu atât mai puțin bunici, de etnie bască. Acești oameni vedeau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
manevra (superioritatea forțelor turcești era evidentă), junta se dovedea clar neputincioasă; Într-o zi ea a ordonat mobilizarea generală, a doua zi a contramandat-o. Această umilință națională a provocat o furie generală În fața căreia dictatorii greci au apelat la bătrânul Karamanlis, invitându-l să se Întoarcă din exilul parizian. Pe 24 iulie, fostul prim-ministru revenea la Atena și iniția tranziția spre un regim civil. Tranziția s-a realizat neașteptat de ușor. Partidul lui Karamanlis, Noua Democrație, a triumfat În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
după standardele occidentale, din pricina moștenirii durabile a lui Salazar. Dar, contrar tutror așteptărilor, Portugalia evitase și o „teroare albă”, și o „teroare roșie”. Comuniștii, Încă populari În sudul rural și În suburbiile industriale ale Lisabonei, și-au păstrat intransigența sub bătrânul Cunhal, rămas la cârma țării până În 1992, Însă influența lor a scăzut definitiv. Coloniștii repatriați au eșuat În Încercarea de a forma un partid de extremă dreaptă al naționaliștilor blazați. În situația dată, apariția unei Portugalii democratice era o realizare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nostru”, era Îndepărtat. Majoritatea contemporanilor conservatori ai doamnei Thatcher, ca să nu mai vorbim de cohorta de oameni de stat mai vârstnici din partid pe care i-a Înlăturat de Îndată ce a fost posibil, erau conservatori autentici, În multe cazuri suficient de bătrâni Încât să-și amintească de conflictele politice amare din perioada interbelică și veșnic speriați de duhul adormit al luptei de clasă. Margaret Thatcher era o radicală, pornită pe distrugere și inovație; disprețuia compromisul. Pentru ea, lupta de clasă, modernizată corespunzător
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
243 de oameni, căror li s-au alăturat În decursul deceniului următor doar alți 1.621 (dintr-o populație de 15 milioane). Primii purtători de cuvânt ai Cartei au fost Havel, Jiøí Hájek (fost ministru de Externe sub Dubček) și bătrânul Jan Patočka, filosoful de frunte al Cehoslovaciei - cu toții intelectuali izolați, fără vizibilitate publică sau influență, lucru care nu a Împiedicat autoritățile să reacționeze cu furie față de manifestul lor, „o scriere cu caracter antistatal, antisocialist, demagogic și abuziv”. Diferiții semnatari erau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
independenți care aveau aprobarea oficială. Însă schimbările profunde nu au Început până În 1988. Catalizatorul schimbării În Ungaria l-a reprezentat frustrarea comuniștilor tineri și „reformiști” (care Își manifestau deschis entuziasmul pentru transformările făcute de Gorbaciov În PCUS) față de rigiditatea celor bătrâni de la vârful partidului. În mai 1988, la o conferință specială a partidului convocată În acest scop, ei au reușit În cele din urmă să-l Îndepărteze pe Kádár (acum În vârstă de 78 de ani) de la conducere și să-l
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
elimina orice altă manifestare a opoziției. Perspectiva confruntării directe i-a trezit În sfârșit din amorțeală pe criticii lui Honecker din interiorul partidului. La 18 octombrie, un grup de puciști din partid conduși de Egon Krenze l-au Înlăturat pe bătrânul lider, care se aflase la conducerea partidului timp de 18 ani22. Prima grijă a lui Krenze a fost să zboare la Moscova, să-și declare solidaritatea cu Gorbaciov și să caute sprijinul acestuia pentru ca, revenit la Berlin, să poată pregăti
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sprijinul unanim al propriilor agenții - majoritatea ofițerilor superiori din KGB au refuzat să-l susțină pe Kriușkov. și era limpede Împotriva cui acționează complotiștii, dar nu pentru ce. Mai mult, complotiștii reprezentau caricatura involuntară a tuturor relelor din trecutul sovietic: bătrâni cărunți din epoca Brejnev, cu o limbă de lemn anevoioasă, adversari ai schimbării, care Încercau stângaci să dea timpul țării cu 30 de ani Înapoi. Înainte, când astfel de oameni complotau la Kremlin, ei nu erau personalități publice și se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
părinții lor, cel puțin În Occident, erau recunoscători pentru stabilitatea politică și siguranța materială din acea perioadă, În contrast cu ororile anterioare. Dar cei care erau prea tineri ca să țină minte anii ’60 nu se dădeau În vânt după autoproslăvirea solipsistă a bătrânilor memorialiști ai epocii, iar cei mai bătrâni, care trăiseră toată viața sub comunism, Își aminteau nu numai slujbele garantate, chiriile ieftine și străzile sigure, ci și decorul cenușiu de talente irosite și speranțe zădărnicite. De ambele părți ale Cortinei, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Îl acuzau pe Conducător că Încearcă să rupă țara de rădăcinile ei europene: „România este și va rămâne o țară europeană... Ați Început să schimbați geografia zonelor rurale, dar nu veți putea niciodată muta România În Africa”. În același an, bătrânul dramaturg Eugène Ionesco afirma că țara lui de origine este pe cale „să iasă pentru totdeauna din Europa, ceea ce Înseamnă să iasă din istorie”. și nu era o preocupare nouă: În 1972, reflectând la istoria sumbră a țării, E.M. Cioran dădea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
impresie generală că America a luat-o pe calea greșită - sau, cum insistau unii, că fusese dintotdeauna pe o cale greșită. Mai mult: calitățile presupus „neamericane” ale Europei s-au transformat peste noapte În cel mai mic numitor comun al bătrânului continent.Valorile europene erau exaltate În contrast cu cele americane. Europa era - sau trebuia să Încerce să fie - tot ce nu era America. În noiembrie 1998, Jérôme Clément, președintele canalului Arte (un post de televiziune franco-german dedicat artelor și culturii), avertiza că
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
reconsiderată, situând Holocaustul În contextul mai larg al genocidelor din epoca modernă. Cea mai importantă reacție la poziția lui Nolte a venit de la Jürgen Habermas, care - asemenea lui Enzensberger, Günter Grass și alți membri ai „generației sceptice” - era suficient de bătrân pentru a-și aminti nazismul și, ca atare, extrem de suspicios față de orice Încercare de a „limita” responsabilitatea germanilor. E un nonsens, i-a răspuns Habermas lui Nolte: esența nazismului este că el nu poate fi „situat” sau „istoricizat” - exact asta
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]