6,028 matches
-
plin de elan, care dorea să facă numai bine pentru semenii săi dintr-un sat de clone aflat în Abație. Te numeai Stin și te-ai sacrificat pentru ceea ce credeai că e binele tuturor. - Înseamnă că planul meu a funcționat, exclamă celălalt bărbat, cel care se prezentase ca fiind Augustin. 348 - Dacă ești cine cred eu că ești, adică acela care a întemeiat Abația și care e numit Sfântul Augustin cel Nou, ei bine, da, cred că se poate spune că
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
eminamente străin de care Abația a încercat atâta vreme să-și apere propriul Dumnezeu. Kasser clătină din cap, își duse mâinile la tâmple și-l întrebă pe Abate: - Tu înțelegi ceva? Radoslav clătină din cap. - Dar e atât de simplu, exclamă Xtyn. Chiar nu vă dați seama? E chiar atât de greu să vedeți că nu poate exista decât un singur model fundamental deosebit de cel al vieții pămîntene? Xtyn privi cu disperare spre cei care-l înconjurau, dar spre disperarea lui
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
explice invadatorilor că îi este imposibil să fabrice o religie pentru o rasă despre care nu știa nimic. De câteva ori fusese extrem de aproape de moarte și-și citise sfârșitul în ochii roșii ai lui Vassur. - Trebuie să fie o cale! exclamă Diribal. Poate dacă aducem unii aici și îi studiem... să încercăm... să vedem... Stăteau în curtea interioară a Abației, lângă piersicul firav care abia ce înflorise. Cu un frison ușor, Abatele se ridică și își strânse hainele lungi pe lângă corp
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Unul dintre strămoșii săi își dăduse viața încercînd să pătrundă prin poarta Iadului de pe Quintrium, străpungând o apărare disperată de clone care luptau dincolo de șine, drogate cu o ciupercă verde... - Vrei să spui că Familia Census a mai Însămânțat o dată?! exclamă Diribal. - Da. Deși lucrul ăsta ar fi trebuit să rămână secret... - Atunci își merită soarta. În fond, după Quintrium n-au mai apucat niciodată să cumpere o Lume Agricolă. Mizeria lor actuală, dealtfel meritată, nu va rezolva însă problema zeților
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
fruntea grupului pornit în căutare. Khaba, primul în rând, își opri calul și, încruntându-se, îl cercetă din cap până în picioare. Pe fața arogantă a lui Odolgan, ce venea în spatele lui, apăru o expresie de mare uimire: — Pe Sfânta Sabie! exclamă. Gualfard se oprise și el și îl cerceta curios. în scurt timp, întregul grup traversă torentul și se adună în jurul lui Balamber. îl studiau și unii și alții din toate părțile, cu un soi de silă amestecată cu teamă, de parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
goană în jos pe cărare, cu Balamber după el, urmat de toți ceilalți. Când ajunseră la porțiunea de teren deschis, barca, datorită abilității vâslașului, câștigase deja mai multe zeci de lungimi de brațe de la mal. Sunt încă în bătaia arcului! exclamă Geremar, oprindu-și calul, iar mâna sa alergă la tolbă. Cu o mișcare rapidă, potrivi o săgeată și întinse arcul. Calul lui Balamber, care tocmai ajungea acolo într-un galop năvalnic, se izbi de al său chiar în clipa când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în întâmpinare, cu toții la pas; aceștia se opriră curând înaintea lui Richelmus. Bărbatul ce conducea grupul, pe la patruzeci de ani, grizonat și îmbrăcat elegant, dar fără armură, schimbă câteva cuvinte cu heraldul, apoi se îndreptă către el. — Salutare, Aulus Sebastianus! exclamă, întinzându-i palma deschisă, după obiceiul roman, și măsurându-l cu o privire iute, scormonitoare, ce nu lăsa să se piardă nimic din spontaneitatea zâmbetului său. Eu sunt Manlius Lutterius Alpinianus. înțelegând că în fața sa stătea nici mai mult nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
căutară, în schimb, pe Frediana. O văzu înaintând, la rândul ei, printre soldați. O strălucire extatică îi lumina chipul. Când ajunse în fața sa, își puse o mână în mâinile lui. — Nu m-am îndoit nici măcar o clipă de victoria ta! exclamă, scrutând în ochii lui, aproape în extaz. — Sunt bucuros că am putut să-ți răzbun tatăl și fratele. Ea întoarse privirea spre trupul lui Gualfard, pe care doi oameni de-ai lui Gundovek îl duceau de acolo, târându-l de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
într-un mod caraghios, precum o marionetă scheletică. Când fură la doar câțiva pași de Balamber, îl lăsară să meargă, dar el se prăbuși chiar între picioarele calului său. — Se pare că scârba asta de om știe încotro au fugit! exclamă unul dintre ei. înfrânându-și calul, Balamber îl cercetă preț de o clipă pa om: purta pe el o rasă murdară dintr-o țesătură roasă, distrusă și desfăcută în câteva locuri. Era slab peste măsură, însă brațele sale păreau străbătute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pentru rugăciune, celălalt, mult mai tânăr, ținea un cadru din lemn cu o imagine pictată în culori vii. După atitudinea lor și după tunicile pe care le purtau, deduse că era vorba de trei călugări. — Și el!... Oh, și el! exclamă Inisius, agățându-se de trunchiuri și strângând din ochi; fața sa exprima atenție și exasperare. Balamber, însă, nu reuși să înțeleagă la cine despre cine era vorba. Când cei trei ajunseră la câțiva pași de el, bariera fusese aproape cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
morți și peste răniți, se apropie de scutierul său și își aținti privirea la războinicul ucis. Fără să spună o vorbă, se lăsă în genunchi și, încet, întinse dreapta să-i închidă ochii. Odolgan veni și el și tresări. — Khaba! exclamă. — Da. — Conducătorul lor a fost. Cel cu capul de lup pe coif, spuse Mandzuk. Am văzut, dar eram departe. N-am putut să fac nimic. Fără o vorbă, Balamber continua să fixeze trupul neînsuflețit a prietenului său. Cât despre Odolgan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
mai puțin pentru niște prostii. Aici nu ne îndoim de nimeni și nu jignim pe nimeni, e limpede? Metronius păru să șovăie pentru un moment; părea muncit de impulsuri felurite și contradictorii; apoi ridică din umeri. — Ei bine, da, sigur! exclamă. Pe urmă, întorcându-se spre soldat, desfăcu brațele împăciuitor: — Hai, Maliban, spuneam numai așa, glumeam doar. Nu m-aș îndoi niciodată de tine, nici nu te-aș jigni vreodată pe tine ori neamul tău. încuviințând cu gravitate, alanul își luă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de obicei, și nu aveau în mod real ferestre, ci doar câteva ambrazuri strâmte, inatacabile din exterior. Recunoscând-o pe Hippolita, servitorii îi făcură imediat loc; dincolo de intrare îl află pe Clemantius, cuprins de o nervozitate ușor de înțeles. — Domina! exclamă ușurat, imediat ce o văzu. în sfârșit! eram cu toții tare îngrijorați pentru tine. Nu știam unde ești și... Gâfâind, Hippolita își trecu o mână prin părul răvășit: — Flavia e moartă! anunță. Au ucis-o. Sunt deja în grădină. Alarmat, libertul aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Divicone nu avură darul să-i conștientizez asupra necesității de a se pregăti cu seriozitate și rigoare în vederea zilelor hotărâtoare ce îi așteptau. Acum, însă, răbdarea lui Metronius ajunsese într-adevăr la capăt. Aruncându-i lui Ambarrus o privire furioasă, exclamă: — îi spui cum o să-ți pot face oamenii să se lupte cu hunii, dacă nu sunt capabili nici măcar să stea în rând? îmi spui, ei? Cu degetele înfipte în centura de piele, căpetenia bagauzilor îi susținu privirea. — Trebuie să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Rutilius, dar care la o privire mai atentă, se dovedi că reprezentau desenul unei mâini. Era, însă, o mână deosebită. — Patru degete! constată Dubritius, ridicându-se. înțelegeți ce a vrut să spună? — Fără îndoială, spuse Sebastianus, observând gânditor desenul. — Așadar, exclamă Vitalius, milițienii care jucau zaruri... Tulburat peste măsură, Rutilius trase concluziile: — Bineînțeles! Erau bagauzdi și, cu siguranță, acel Eudoxiu era printre ei. încrucișând brațele, Maliban obiectă: — E ciudat, totuși. Nu se poate ca băiatul ăsta să nu-l fi recunoscut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
înfrigurați în fața camerei de gardă a turnului, unde se afla marea roată dințată ce comanda podul mobil. între timp, un grup de alani se muncea să dea la o parte bârnele ce armau poarta mare și grea. — Sangiban! Trădător blestemat! exclamă Sebastianus, aruncându-se înainte împreună cu ceilalți, în vreme ce Maliban trimisese prima săgeată, doborând un războinic înalt și cu chică blondie, care purta armura alanilor. Ajunse din câțiva pași lângă bărbatul în agonie și se aplecă deasupra lui. La fel făcu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de baricadă și scruta mulțimea, printre care. înțelegând că își căuta un interlocutor, Sebastianus coborî în stradă. — Dacă vrei să vorbești, sunt aici. Hunul îl măsură cu atenție, fără grabă. Apoi, dintr-odată, chipul i se lumină. — Prefectul lui Etius! exclamă. Așadar, ne întâlnim din nou. E o plăcere să te văd în viață! Cu toată neliniștea și tensiunea apăsătoare pe care le simțea, Sebastianus își îngădui o glumă. — Numai să dureze!... Simți în spatele său o mișcare nedeslușită prin mulțime și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
luptei dușmanul se retrăgea, în vreme ce armata hiung-nu prelua controlul malului. Când ajunse sus la rândul său, putu să întrezărească, abia ghicită în semiîntuneric, masa goților ce se îndepărta peste câmpie. Odolgan și Mandzuk veniră lângă el. — Se duc. Am învins! exclamă cel dintâi cu entuziasm. în loc să-i răspundă, Balamber aruncă o privire în spate. Din cauza luminii firave a nopții, nu putea distinge, în mulțimea amestecată ce umplea vadul și cele două maluri ale râului Aubis, oamenii mingan-ului său, dar era sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
fi rezistat încă puțin, azi am fi putut să-i spulberăm pe gepizi o dată pentru totdeauna. în plus, e adevărat și că dacă mâine alanii cedează... Chipul lui Etius se întunecă. — Asta nu trebuie în nici un caz să se întâmple! exclamă pe tun ton tăios. O să pun în spatele lor câteva detașamente de catafracți, ca să-i ajute, firește, dar și ca să le taie, dacă e cazul, pofta de a mai fugi. întorcându-se spre hartă, făcu cu mâna un gest către el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
câte putea vedea, făcuse la fel. Sosi lângă el Odolgan, care, nervos, se lovea peste jambiere cu o biciușcă. — Ce ghinion! Să pierzi așa o bătălie! O să mai fie lumină doar câteva ore și totul o să se rezolve fără noi! exclamă cu amărăciune. Asta o fi răsplata pentru ce am făcut ieri? îi răspunse doar printr-un mormăit cu jumătate de gură, în timp ce, în sfârșit, Vlaszo îl eilbera de platoșă. — îți dai seama că, dacă ai noștri de colo ajung la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
fabricată cu siguranță în Orient, Balamber ghici o tunică dalmatica, ă simplă, cu mâneci lungi, dar cu tiv și broderie cu specific hun. înconjurat fiind de mai multe persoane, își dădu seama de prezența lui doar într-un târziu. — Ah! exclamă, măsurându-l cu o privire scurtă, dar pătrunzătoare, acea privire care, după cum bine știau toți cei din neamul hiung-nu, era capabilă să citească în doar o clipită caracterul unui om. Shudian-gun! Utrigúr mi-a spus despre tine numai lucruri bune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Mandzuk pentru a se alătura restului mingan-ului său. O mică siluetă cu părul răvășit îi alergă în întâmpinare și, acolo, în mijlocul războinicilor, se ghemui în el într-o îmbrățișare strânsă și tăcută, împingându-se cu capul în pieptul său. — Go-Bindan! exclamă Balamber, fericit să o revadă și surprins de izbucnirea aceea de afecțiune. încercă zadarnic să se elibereze din îmbrățișarea ei. E totul în ordine, micuță războinică. Sunt întreg, vezi? Fără să-i răspundă, ea se strânse în el cu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
adecvată, imitativă, reproductivă, devine cu timpul independentă, expozitivă, se îmbolnăvește de formalismul artistic al epocii și se transformă în virtuozitate” . Uneori, se obțin efecte care contrazic textul, încât autorii nu-i mai recunosc opera, cum se întâmplă cu Voltaire, care exclamă în fața uneia din piesele sale: „Est-ce bien moi qui ai fait cela?” O lecție a moderației și a firescului o găsim la Shakespeare, unul dintre părinții scenei, prin preocupările sale totale privind teatrul, puse pe seama celui mai profund și mai
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Mihaela Doboş () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1356]
-
dacă nu l-aș fi avut, sau dacă ar fi fost un câine leneș, tâlharul acela mi-ar fi făcut mult mai multă pagubă și n-aș fi știut niciodată cine i vinovatul. Păcat de bieții puișori care au murit! exclamă Sorin cu tristețe în glas. Și de puiul ăsta mic, care o să sufere toată viața! îl completează Sorina. Să aveți grijă de el, bunicule, să-l țineți mai pe lângă voi că e, săracul, necăjit tare! îl roagă Sorin. Să nu
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
altercații cu un coleg de la grădiniță, micul erou al schiței continuă să mimeze suferința pentru a obține de la părinții săi satisfacerea unor mofturi. Dus la spital și amenințat cu operația, copilul se sperie și își recunoaște mistificarea, iar asistenta medicală exclamă cu falsă îngrijorare: “Și-acum, ce să facem? Că injecții contra minciunii nu există!” Amuzantă în ce privește naivitatea celor mici, tentați să judece lucrurile după aparențe, este schița „Boala animalelor”, unde este surprinsă reacția îngrijorată a celor doi copii, care iau
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]