7,087 matches
-
să poftescu vreo laudă dintr-această puține osteneală, ci mai mult să să vază că poate și în limba noastră a fi acest feliu de scrisoare ce să cheamă stihuri". Fără a polemiza inutil, Autoarea ripostează elegant, cu flexibilitatea unei imaginare florete: "Valorile poetice lăsate de ei sunt modeste, nu o dată stângace, dar nu întotdeauna involuntare", spre a adăuga, în temeiul teoriei receptării, că primatul nu e al intenției, ci al efectului". Dosoftei și Costin sunt personalitățile selectate pentru "gestul de
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
valoare sau, dimpotrivă, o poate umbri, un crez însoțit de firești îndoieli care probează fondul spiritual comun al autoarei cu scriitorii comentați de-a lungul timpului: literatura rămâne o mare șansă a ființei umane, atât timp cât e conștientă de limitele ei imaginare, convenționale. Marea întrebare care s-a tot făcut auzită în ultimele decenii și anume dacă nu asistăm la concertul de închidere al literaturii înseși, primește răspunsuri nuanțate, de vreme ce literatura riscă să devină anacronică într-o lume care nu mai are
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
substanță a judecății, fie ca mediu în care se naște viitorul, iar ultima, oameni de acțiune, cei care nu doar trăiesc prezentul, ci îl configurează, mai bine zis îl fac, prin chiar faptele lor. Dacă ar intra în jocul acestei imaginare taxonomii semi-seria, oare unde s-ar situa pe sine însăși doamna prof. Elvira Sorohan? Neputându-ne acorda un răspuns personal simultan cu întrebarea, ne-ar permite, oare, să avansăm noi vreunul? A emite opinii, oricât de favorabile, despre altcineva rămâne
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
internet găsim titulatura "l'Hôpital Neurologique Pierre Wertheimer de Lyon"). Or, aparentul citat reprodus mai sus este din Lobocoagularea, unde se trimite la un (presupus?) "savant" Karpmann și la "celebra lui carte", Lobii prefrontali, inamici ai umanității, date bibliografice probabil imaginare, dar în consonanță cu intenția polemică a lui Voiculescu. Relația cu textul Wertheimer a fost semnalată de Victor Crăciun Radu Voiculescu, în nota ce însoțește publicarea Lobocoagulării, în vol. Voiculescu 1986: 538-539, problemă asupra căreia vom reveni. În pofida acestei semnalări
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
a studiului, o inadvertență cum este cea semnalată anterior poate ține de strategia narativă a scriitorului, dar este în afara oricărei îndoieli faptul că acesta a citit studiul lui Wertheimer și a dezvoltat, pe cont propriu, ideea consecințelor lobotomiei, în ipostaza, imaginară, de lobocoagulare, subminând, prin ducerea la absurd, sursa științifică. În orice caz, în pamfletul voiculescian, apar fraze foarte apropiate din textul Wertheimer. De exemplu: La Voiculescu (drept citat din... Karpmann!): "[Cel supus operației] rămîne capabil de orice activitate intelectuală sau
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
de închinare, să coboare mintea în inimă"; "Radiocoagularea stîrpi pe loc și acest nou camuflaj al duhului răzvrătitor în om". Impresionant este finalul, de crez optimist al autorului Poemelor cu îngeri și Ultimelor sonete închipuite ale lui Shakespeare în traducere imaginară: "Dar Duhul evacuat vagabondează prin lume și își caută, chinuind necontenit pe bieții oameni, alt locaș". 2.3. Competență și variație lingvistică 2.3.1. Pentru evaluarea ansamblului, să remarcăm că, în textul voiculescian, dominant este ultimul aspect la care
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
mea centrul tuturor preocupărilor, înlocuindu-le pe toate, pe rând, încât la urmă să rămân numai cu întunericul și cu dânsul. Viața căpăta parcă atunci un sens precis, adevărat" (p. 209). Este limpede că fantasma reprezintă un rezumat al lumii imaginare a eroului care, în timpul delirului, intră în expansiune, ocupând tot câmpul atenției bolnavului. Iar dacă acest concentrat al universului este acoperit de scris, nu ne rămâne decât să conchidem că avem de-a face cu o nouă metaforă a interpretării
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
V, 20, 22) se referă la furnicoleul biblic ca la o insectă înaripată, pe care o numește Myrmeleon formicarius, asemănătoare cu libelula, care se hrănește, la stadiul de larvă, cu furnici. În Etimologiile sale (3, 10), după ce distinge între ființele imaginare precum furnicoleul și unicornul, diferite de cele reale precum ibisul, căprioara, rinocerul și vulpea, Isidor din Sevilla preia explicația lui Grigorie cel Mare, dezvoltând-o în următorii termeni: "Furnicoleul poartă acest nume ... fie pentru că este leul furnicilor, fie pentru că este
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
revoluții și a numeroase radicalisme intelectuale de dreapta sau de stânga. Va fi vorba despre un studiu de caz, sperăm util pentru înțelegerea acestui paradox: autoprezentarea noului revoluționar, nu drept ceea ce este - nou -, ci ca o presupusă restaurare sau o imaginară restituire a foarte-vechiului. Mai întâi însă, să schițăm, oricât de sumar, câteva dintre caracteristicile cele mai frecvente a ceea ce putem numi restauraționismul revoluționar: a) Pentru ideologul sau filozoful care preconizează o revoluție politică sau socială există două trecuturi: unul relativ
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
văzut. Dar vechiul însuși nu e un dat obiectiv, ci trebuie la rândul lui imaginat, reconstruit, chiar în funcție de noul sperat, înainte de a fi restituit ca temelie a acestui nou. Revoluția plutește incert, pentru a spune așa, peste apele a două imaginare, ceea ce nu o împiedică să fie veșnic încredințată că umblă pe continentul a două realități. * Glaucos (zeul din mitologie) are și darul profeției. Dar, numai după ce omul îi recunoaște chipul originar acoperit de depunerile de scoici, pietre, alge și animale
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
închiderea” lui în colectivitate, individualitate sacrificată în vederea binelui întregii societăți, eugenia, ș.a. Aceste acuzații sunt tributare însă unei analize superficiale. O cercetare care păstrează o doză de obiectivitate arată că metoda comparativă aplicată direct între totalitarismul modern și un regim imaginar gândit în urmă cu 25 de secole nu se poate susține pe terenul corectitudinii de principiu. Cetatea ideală poate fi considerată, cel mai aproape de spiritul platonician, o constituție organică care presupune o logică holistă cu părți specificate și cu o
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
tentativa de reconciliere a miticului cu „gândirea slabă” (Vattimo) și cu post-structuralismul. Ficțiunea postmodernă este, la limită, o nouă formă de mitizare. Apetențele general umane pentru ceea ce Jung numea „imagine primordială” (arhetipală, funciar nereprezentabilă) explică sensibilitățile postmodernității pentru mitic și imaginar. Imaginalul mitic este un experiment uman cu care raționalul culminează, și nu ceva care precede orice tip de raționalitate așa cum apărea el în cazul lui Platon. Glisând practic de la o extremă la alta a câmpului raționalității, miticul este instanța care
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
naturii contra puterii dizolvante a inteligenței. Psihanaliza (Freud și Jung) relevă rolul de factor de echilibru psihosocial pe care îl joacă imaginația simbolică. Totuși, aceste voci se aud greu din mijlocul corului majoritar iconoclast care cere la unison dezafectarea „muzeului imaginar” (Malraux) care rămâne în viziunea lor un potențial de entropie socio-umană. Această perspectivă conceptuală provine dintr-un pragmatism istoric evident: „Această lentă eroziune a rolului imaginarului în filosofia și în epistemologia occidentală, dacă a asigurat, pe de o parte enorma
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
Timaios, 19b, în Platon, Opere, VII, traducere de Cătălin Partenie. Cf. Timaios, 26e. Cătălin Partenie, „Interpretare la Timaios și Critias” în Platon, Opere, VII, scrie: „Gestul său (al lui Platon) de a înscrie utopia într-o istorie (într-o istorie imaginară, e drept, dar o istorie), ca și întreaga cosmologie din acest dialog reprezintă în fond o încercare de a reda lumii devenirii mai multă demnitate ontologică”. (p. 115). Timaios, 27b. Timaios, 23b-c. Critias, 109b-c. Cf. Legile, 713b-714b. Paul Natorp, Platos
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
și nume propriu și substantiv comun: timaios, a, on, și înseamnă „onoare”, „onorabil”). „Timotei” este, astfel, acela a cărui onoare se află în/la Dumnezeu. Cf. Léon Robin, Platon, Ed. Teora, București, 1996, p. 29. Că Diotima este un personaj imaginar și că ideile ei sunt în chip evident ale lui Platon crede și Petru Creția care, de asemenea, sintetizează motivele pentru care Platon a pus în gura Diotimei ceea ce punea de obicei în gura lui Socrate. Motivele ar fi: doctrina
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
esențiale comune care, teoretic, orientează în bună parte organizarea activității de învățare a elevilor în școala modernă. Care sunt acestea? Cunoștințele asimilate de elevi să fie rezultatul participării lor active în procesul învățării, al activității lor proprii de descoperire și imaginare, al propriului lor efort. Realizând această condiție, achizițiile făcute de elevi recompensează prin ele însele, ceea ce înseamnă că activitatea de învățare le oferă satisfacții, devine plăcută interesantă pentru ei. Asimilarea activă a cunoștințelor de către elevi în școală se asigură, pe
Motivația învățării școlare by Mioara Vasilachi, Maria Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Science/1756_a_92285]
-
vastă având în centru, ca punct de refracție a privirii, stânca (piatra, muntele). Într-un manuscris Eminescu nota: "O piatră singură are un punct, spartă în două, are două puncte"17. E vorba de o multiplicitate ce convenea structurii sale imaginare. Ea l-a condus pe poet la varii asociații și țesături metaforice cu care este împânzită opera sa (smulgând, titanian, și ultimele seve ale pietrei: "Te încerci a stoarce lapte din a stâncei coaste seci" (Memento mori). Pentru lucrarea noastră
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
care devin un standard de măsurare a meritului caracteristicilor percepute și argumentării critice. Ca atare, valoarea operei de artă s-ar circumscrie în funcție de gradul de exemplificare morală a expresiei faptelor, caracterelor și sentimentelor umane pe care îl pot oferi contrapărțile imaginare și reprezentative ale evenimentelor și aspirațiilor din viața cotidiană. Interpretarea și evaluarea artei se manifestă sub variate forme care permit o categorizare diversă a criticii de artă. Astfel, pornind de la o distincție comună între critica de artă teoretică, care încearcă
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
Structura interacțiunii verbale Comunicarea în cadrul societății poate lua una din cele două forme posibile: monologul sau dialogul. În unele situații de interacțiune, secvențele monologale alternează cu cele dialogale. Când o persoană produce un mesaj, adresându-se unui public (real sau imaginar) fără a aștepta un răspuns imediat de la acesta, comunicarea ia forma monologului. Monologul se caracterizează prin lipsa alternanței la cuvânt. Monologul autoadresat se numește solilocviu. În structura lui internă, orice monolog are, în esență, caracter dialogic prin două trăsături definitorii
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
timpi muzicali (se va observa că ele durează cât jumătate din mișcarea brațului); prezentarea semnului grafic; învățarea unui cântec aplicativ. 10. JOCUL DIDACTIC MUZICAL este o metodă ce satisface nevoia de motricitate a elevilor din ciclul primar, îmbinând spontanul și imaginarul specific vârstei cu obiectivele învățării. După conținutul și obiectivele urmărite, jocurile didactice muzicale se pot clasifica în: A. JOCURI DIDACTICE MUZICALE DE FORMARE A COMPETENȚELOR MUZICALE: o jocuri melodice; o jocuri ritmice; o jocuri de diferențiere timbrală; o jocuri pentru
CÂNTĂM ŞI COMUNICĂM by ELENA SIMINA () [Corola-publishinghouse/Science/493_a_864]
-
fost cazul cnezilor Gelu sau Menumorut), personajele secundare sau "poporul de rând" erau creionați în tiparul dârz al "realismului" socialist. Legendele onomastice (despre familia Corvineștilor) sau toponimice (despre București), pildele de tot felul, ca și nelipsitul dialog între povestitor și imaginarii săi nepoți au fost folosite de autor ca prilej de pendulare narativă între prezent și trecut, între lumi diferite, dar străbătute la fel de aceleași mesaje. În astfel de povestiri, istoria pare să fi fost doar luptă continuă 210. Ca în basme
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
destinul triumfal al strămoșilor. Povestirile au fost construite în jurul unor subiecte distincte, clar delimitate cronologic, care își urmau unul altuia într-un ritm sacadat. Impresia de continuitate nu a fost însă cu totul neglijată, fiind întreținută prin invocarea acelorași interlocutori imaginari sau prin chiar anunțul explicit asupra recurențelor temporale ("să mai înșir o mărgică pe firul istoriei"220). Expunerea principală era punctată cu dialoguri și se încheia cu un final exemplar, moralizator, de ținut minte ("și nu uitați copiii..."). Insistența cu
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
s-ar fi pierdut singura șansă ca Albania să fi fost și ea, o dată, "prima" între alte țări. Expunerea înregistra cu neașteptată onestitate, o stare de spirit specifică vieții în "lagărul socialist": deosebita receptivitate la zvonuri, modul în care întregul imaginar colectiv era stimulat pentru a produce o formă oarecare de speranță. Nu întâmplător, guvernanții încercau să influențeze cât mai precis circulația unor astfel de fabulații, capabile să pună în mișcare temutele mecanisme ale revoltei populare. Acest ultim ecou al dezamăgirilor
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
textul "științific", imaginile și lecturile istorice literare. Cât despre mesajul lucrării, ar fi suficient să amintim că Nicolae Bălcescu, Nicolae Ceaușescu și Mihai Eminescu au fost aleși, deopotrivă, să ilustreze "povestea neamului". Expunerea era alertă, agreabilă chiar, încercând un dialog imaginar cu copiii, ceea ce nu a dăunat deloc "liniei" ideologice trasate de Partid. 331 Ibidem, pp. 210-211. 332 Ibidem, p. 212. 333 Idem, Istoria patriei. Manual pentru clasa a IV-a, 1985, pp. 122-129. 334 Ibidem, p. 186. 335 Idem, Istoria
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]
-
întâi în prefețele volumelor originale sau traduse. Prefața la Gramatica românească cuprinde pagini antologice. Aici, scriitorul, în postura de pedagog al contemporanilor săi, folosește cu naturalețe un ton sfătos, familiar, închipuindu-și un auditoriu complice, care face haz de adversarii imaginari. Spirit satiric, observator de moravuri și tipuri umane, autorul era un mare amator de „caractere” și „fiziologii” de factură clasică. Cele câteva portrete realizate în Bată-te Dumnezeu! (Coconița Drăgana), Coconul Drăgan, Domnul Sarsailă autorul și numeroase altele răspândite prin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287426_a_288755]