7,774 matches
-
normală, discursul citat tinde să devină un discurs independent al celui care îl raportează. Prin urmare, nu ne interesează ceea ce se spune în citat, ci numai ceea ce credem noi despre citatul respectiv. Dacă apropiem strategia pe care o denumim „a mărturisirii” de „efectul de real” observăm că suntem puși în fața a două modalități extreme: efectul de real tinde să șteargă citarea, conferindu-i discursului reprodus statut de fapt, ceea ce presupune că ziarul ia locul emițătorului direct [...] Pe de o parte, locutorul
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
din fire, țipă cu disperare la elevi și chiar îi lovesc. Se instalează, astfel, o stare conflictuală între copii și profesori, cu urmări nefaste în plan instructiveducativ. Demostene Botez, amintindu-și de învățătorul său Lăzărescu (fără prenume, pentru că, după propria mărturisire, nu l-a știut niciodată), ajunge la o constatare extrem de realistă și de pertinentă: Copiii au un diabolic spirit de observație. Nimic nu le scapă...nu uită mai târziu, nici până la adânci bătrâneți, nedreptățile, brutalitățile sau cuvintele de ocară ale
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
irită oamenii, evită conflictele și își menține calmul chiar în momentele de mare tensiune. Agitația excesivă, tonul ridicat, soluțiile și măsurile pripite creează o atmosferă încordată, obositoare, atmosferă care se răsfrânge negativ și asupra elevilor. Nu rareori putem auzi asemenea mărturisiri: "Domnul profesor a venit nervos și a pus numai 2 și 3". Putem crea un climat favorabil orientând colectivul didactic spre preocupări majore, preocupări intelectuale elevate, care vizează optimizarea activității instructiv-educative. Când cerem cadrelor didactice să confecționeze material didactic original
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
puțin ondulat, legat într-o codiță la spate. Așadar, Codiță este ziaristul cu patru procente din vânzări, care muncește o lună și jumătate din vacanța de vară ca să-și poată oferi zece zile pe litoral prin autosponsorizare, deși, după propria mărturisire, părinții i-ar fi putut satisface această dorință. Aflând secretul, cu greu destăinuit, băiatul a crescut în ochii mei, devenindu-i apoi, client permanent. Bine, veți spune, ce e atât de grozav în faptul că un adolescent (elev în clasa
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
de a te fi născut), tr. Florin Sicoie, București, 1995; Écartèlement, Paris, 1979; ed. (Sfârtecare), tr. Vlad Russo, București, 1995; Exercices d’admiration, Paris, 1986; ed. (Exerciții de admirație), tr. Emanoil Marcu, București, 1993; Aveux et anathèmes, Paris, 1987; ed. (Mărturisiri și anateme), tr. Emanoil Marcu, București, 1994; Eseuri, tr., îngr. și pref. Modest Morariu, București, 1988; Revelațiile durerii, îngr. Mariana Vartic și Aurel Sasu, pref. Dan C. Mihăilescu, Cluj-Napoca, 1990; L’Ami lointain: Paris-Bucarest, București, 1991; Singurătate și destin, îngr
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286266_a_287595]
-
nu depășească limitele discursului tautologic. Oricum s-ar structura, scrisul Ă este convingerea lui Cioran însuși Ă nu are decât un singur obiect: autorul însuși. O lume de explorat și de întemeiat. O identitate în criză. Or, când totul este mărturisire și căutare de sine, ce poate face exegeza? Să-și asume acest risc, al umbrei tautologice, și să plonjeze în text, citind, recitind, transcriind, identificând din frânturi, ca într-un joc de puzzle, desenul interior care transgresează momentul, pur, al
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nu le acord nicio importanță și de altfel majoritatea au fost dictate doar de politețe), tot ce am scris, tot ce am publicat Ă chiar am gândit cu-adevărat în momentul în care am scris” (II, 95). Nu e singura mărturisire de felul acesta, în care scrisorile par nu un document autentic, ci unul contrafăcut. Iată: „Din când în când, primesc scrisori deznădăjduite, inspirate mai mult sau mai puțin de Tratat, la care trebuie să răspund. Cum de cele mai multe ori e
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
exact ceea ce Cioran însuși spunea despre scrisori: că sunt, deopotrivă, documente ale ființei și mistificări ale ei. Și, aparent ireconciliabile, adevărurile acestea se suprapun și se generează reciproc. În fapt, acel altul căruia i se adresează și care îi tulbură mărturisirea de sine și ființa este el însuși, în permanență mască, în permanență un străin. Așa încât, cum nu există altă sursă de adevăruri nemediate, dacă nu de ochiul altuia, măcar de lumina tiparului care, fatalmente, literaturizează, nu ne rămâne decât să
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
biografia lui Cioran se știe. Parisul e locul consacrării. De-aici speră să cucerească lumea, să o posede chiar. Greu de bănuit că, nu foarte târziu, Parisul va întruchipa locul pierzaniei. De ce? Iată, într-adevăr, întrebarea. Deocamdată să reținem o mărturisire din 1970: „Orice s-ar întâmpla, nu vom scăpa de un destin minor, asta e convingerea mea adâncă; altădată, ea era un prilej de suferință, azi abia o mai deosebesc de o simplă părere de rău mai mult sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
trecutul, pe care și-l disprețuiește. Nu înțelege de ce în țara în care s-a născut trecutul îi este mai important decât propria ființă, adică decât prezentul. Cei prinși în această capcană a trecutului sunt acuzați de ridicol. Apoi, urmează mărturisirea: „Din tot ce am trăit acolo, numai copilăria continuă să mă intereseze. În rest am uitat aproape tot. Freneziile unei anumite perioade din tinerețea noastră îmi par acum aproape de neconceput” (6 aug. 1979 Ă 370). Ba chiar nu înțelege cum
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
a propriei inconsistențe. Așa încât, Cioran trebuie crezut pe cuvânt atunci când spune că «sinceritatea» e „prima calitate pe care eu însumi mi-o recunosc” (I, 125). Că pune el însuși cuvântul între ghilimele?! Tocmai pentru că sinceritatea e o coborâre spre rădăcinile mărturisirii de sine, acolo unde adevărul pare minciună. Cu Cioran, despre adevărtc "Cu Cioran, despre adev\r" Adevărul?! Una dintre temele majore ale existenței cioraniene. În fond, tot ce face Cioran Ă o permanentă explorare de sine Ă capătă identitatea și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
cel mai mare dintre toți? Să renunți la lume și să predici renunțarea, fiindcă trebuie să suferi, să îmbătrânești și să mori Ă nu înseamnă să refuzi însăși condiția omului? Condiția în sine?” (III, 282). În fond, e aceasta o mărturisire din momentele în care Cioran propăvăduiește anonimatul, retragerea din lume, cucerirea Indiferenței. Poate că afirmația cea mai elocventă pentru această ieșire din sine și identificare orgolioasă cu ființa e următoarea: „Doamne, aș vrea să fiu mai necunoscut decât tine, să
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
e cu neputință ca totul să fie aparență. Trebuie să existe altceva. Apoi îndoiala mă cuprinde iarăși” (I, 85). „Nu am decât o religie: Bach” (II, 259), notează cu altă ocazie. Și dacă aici religie nu înseamnă Dumnezeu, există o mărturisire în care Bach și Dumnezeu stau alături. Mai mult chiar, Dumnezeu nu mai e o iluzie a singurătății. Spune Cioran: „Ființa căreia, după Dumnezeu, îi datorez cel mai mult este Bach, fără îndoială” (III, 344). Bach, oricum, conferă atributul credinței
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
mine fericirea constă în oboseală fizică, în imposibilitatea de a gândi, în abolirea conștiinței. De îndată ce încetez să mă mișc, urâtul mă copleșește din nou și totul redevine insuportabil” (I, 108). Vom mai vorbi despre soluția mersului pe jos. Deocamdată, alte mărturisiri despre munca fizică. Uneori, chiar scrisul îi este asociat, din moment ce, neputința de a scrie atrage după sine afirmații de genul următor: „Totuși, mă gândesc întruna la muncă și continui s-o consider unica modalitate de mântuire de care dispun. Dacă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
calmăm; suportăm totul și suntem aproape mulțumiți să fim loviți de soartă. Explicația prin Nenoroc e cel mai mare șiretlic din câte sunt în lumea aceasta. Niciodată nu se va inventa unul mai bun” (II, 286). După o astfel de mărturisire, nu-ți rămâne decât să spui că Cioran mistifică: deși face apologia eșecului, se lasă în voia sorții din neputința de a-și construi propria prezență. E fatalist, asemenea neamului său, pentru că se retrage, din teamă, din fața istoriei și a
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
repere care să călăuzească cititorul spre adevărata cronologie a evenimentelor. Conținutul ideologic al romanului ar fi rezistat cu siguranță și în cazul în care ordinea poveștilor ar fi fost cea firească, adică în cazul în care ar fi început cu mărturisirea mai scurtă și mai prozaică a lui Hasnaș și ar fi continuat, poate chiar ar fi culminat în idei, cu istorisirea mult mai lirică și mai nuanțată a lui Mavrodin. Dincolo de efectul cert de captatio pe care îl exercită asupra
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
lui Mavrodin, iar a doua (cuprinzând șapte capitole) înfățișează povestea lui Hasnaș. Ceea ce atrage atenția este diferența cantitativă a conținutului celor două confesiuni. Ea este explicabilă însă prin formația intelectuală a personajelor: Mavrodin este scriitor și aceasta se reflectă în mărturisirile sale presărate adesea de meditații generale asupra condiției creatorului sau asupra iubirii (,,artistul nu trebuie să creeze decât în arta lui [...]” - p.64; ,,pentru mine, artistul era un tip uman bine definit [...]” - p.45; ,, Iar prietenia între un bărbat și
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
un echilibru în interiorul narațiunii, între un plan trecut, al evenimentelor propriu-zise și unul prezent, al reflecției asupra acestor întâmplări. În a doua parte a romanului, constatăm o frecvență mai redusă a acestor întreruperi ale firului epic al confesiunii. De fapt, mărturisirea lui Hasnaș este lipsită în mare parte de acele momente meditative care îl copleșeau pe Mavrodin în urma rememorării poveștii de dragoste cu Ileana. Pretextul hotărârii lui Hasnaș de a-i povesti amicului său iubirea dintre el și Lena apare la
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
II, p.200) ,, Graba” naratorului este într-un fel justificată având în vedere pauzele tot mai dese care apar în gândirea personajelor. Scriitorul oferă prin aceste intervenții, menite să accelereze și să limpezească discursul, o perspectivă alternativă celei a protagonistului. Mărturisirile confuze și încărcate de subiectivitate ale lui Ștefan sunt ,,completate” de perspectiva obiectivă pe care o oferă intervenția naratorului. Există totuși un anumit echilibru în compoziția romanului, în ceea ce privește raportul dintre ambiguitatea discursului (generată atât de complexitatea temelor, cât și de
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
cel mai puțin real dintre noi doi.2. În mod limpede, aici avem de-a face cu o persoană care este convinsă, dincolo de orice îndoială, că în timpul unei experiențe mistice religioase, a intrat în contact cu Dumnezeu. Pornind de la această mărturisire, putem construi, fără prea multe dificultăți, următorul argument în favoarea existenței lui Dumnezeu: 1. Dacă cineva are experiența unei entități, atunci acea entitate există. 2. Unii oameni au experiența lui Dumnezeu. Prin urmare: Dumnezeu există. Dacă vom considera că a avea
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
perspectivei sale privilegiate. Romanul pentru adolescenți Teii înfloresc pentru Irina (1992) este o istorisire despre dragoste, la persoana întâi; idila se desfășoară între „un fecior ignorant și naiv și o fată dulce, neștiutoare”. Tot un roman, alcătuit din relatări și mărturisiri ale participanților la Unirea din 1918, este Ziua zilelor (2002). Ca dramaturg, Z. se înscrie pe linia Radu Stanca - D. R. Popescu. Piesa Regina Iocasta, apărută în revista ieșeană „Arlechin” (1981), tradusă în franceză, engleză, germană, rusă, cu premiera absolută
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290715_a_292044]
-
și cultură”, „Familia”, „Lanuri”, „Vremea”, „Gazeta literară” ș.a., colaborează cu versuri și mai rar cu reportaje și articole sociale, culturale, literare. Boem, instabil, cu o existență umilă, cețoasă, incoerentă, paradoxală, între avânturi sublime și mizerii indescriptibile - pe care târziu, în Mărturisirile unui anonim (1974), o privea cu sentimente amestecate, între jenă și disimulată mândrie -, omul I. a stârnit mai degrabă compasiunea confraților (Panait Istrati și Tudor Arghezi, în special, l-au ajutat mult), în timp ce poetul I. s-a bucurat de unele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287512_a_288841]
-
poetul își afirmă credința în valorile pozitive - omenie, prietenie, solidaritate, cunoaștere, echilibru - și continuă să brodeze pe pânză de lumină sau de eter nebuloase jocuri de imagini-idei, în același mod animist antropomorfizator. Dintre volumele de proză - Sub cerul Heniului (1973), Mărturisirile unui anonim -, doar al doilea are o oarecare importanță pentru istoria vieții literare interbelice și pentru conturarea portretului spiritual al autorului. SCRIERI: Inventar rural, Cluj, 1931; Gloata, pref. Eugen Ionescu, București, 1934; Întoarcere, București, 1942; Simfonia furtunilor, București, 1946; Pasul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287512_a_288841]
-
meu peste ani, cu ilustrații de Eugen Drăguțescu, cuvânt înainte Tudor Arghezi, București, 1957; Ani vii, pref. Ovidiu Papadima, București, 1967; Poezii, cu ilustrații de Eugen Drăguțescu, pref. Tudor Arghezi, București, 1970; Eflorescență, București, 1972; Sub cerul Heniului, București, 1973; Mărturisirile unui anonim, postfață Mihai Gafița, București, 1974; Viața mai departe, Cluj-Napoca, 1981. Repere bibliografice: V. Beneș, Poezia lui Ion Th. Ilea, SDM, 1932, 11-12; Ionescu, Război, I, 239-242; Eugen Jebeleanu, „Gloata”, F, 1935, 4; Streinu, Pagini, V, 130-132; Călinescu, Ist.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287512_a_288841]
-
Sf. Sava” și licențiat al Facultății de Drept de la Universitatea din București, R. își începe activitatea gazetărească în adolescență, fiind unul dintre redactorii „Revistei literare a Liceului «Sf. Sava»”, înființată în martie 1927. În anii liceului frecventează uneori, după propriile mărturisiri, cenaclul lui E. Lovinescu, fără să fi citit însă vreodată din producțiile sale literare. La șaptesprezece ani e prezent cu versuri și proză în „Bilete de papagal” (martie 1928). Tot atunci, la îndemnul lui Petru Comarnescu și al lui Ionel
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289299_a_290628]