3,724 matches
-
și longevității. Lee Ching-yuen, care nu mânca, de regulă, nimic ce creștea sub pământ, făcea două excepții de la această regulă alimentară: ginseng-ul și usturoiul. Ambele au fost deja discutate detaliat în capitolele anterioare. Lee Ching-yuen recomanda și o buruiană umilă din familia buricului-apei ca fiind un supliment excelent pentru longevitate și eficacitatea acestei plante a fost confirmată de oamenii de știință francezi. O altă plantă cu efecte de prelungire folosită de mii de ani de sihaștrii taoiști este misterioasa „ciupercă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
care veneau dinspre cinematograf. Profită de răgaz și aruncă o privire ceasului din turn: trei și un sfert. Peste câteva minute va fi invitat la microfon de către președintele cenaclului, iar el, cu capul plecat pe umărul stâng, se va apropia umil de locul ce Îi era destinat și va anunța sec: Scurt poem epic dintr-un roman poetic. Va aștepta resemnat ca ovațiile să se risipească, apoi, ca nimeni altul, va duce lucrul la bun sfârșit. Scris la ordinator, În disprețul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
căutat aer monahal, un loc de reculegere după excese de tot felul, o făcea sa respingă fără greutate orice invitație care ar putea să o Îndepărteze prea mult de ceea ce ei i se părea a fi de puțină vreme aventura umilă a cunoașterii de sine. Chiar și omisiunile vorbeau. Mai mult poate decât propriile sale comentarii, unele naive, altele malițioase, iar altele de-a dreptul injuste. Reacții firești În fața indolenței de moluscă a lui Petru, a cărui singură grijă, banalizată și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
văii și am încercat să mă gândesc cu blândețe la cea care fusese Ruti. Dar tot ce mi-am putut aminti a fost frica care i se citea mereu în ochi, mizeria din păr, mirosul acru al corpului ei, felul umil în care stătea încovoiată. Fusese o femeie, exact așa cum mama era femeie, dar fusese în același timp tot ce putea fi mai diferit de mama. Nu înțelesesem niciodată de ce Lea era așa de bună cu ea. Eu, în sufletul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Apoi a venit un negustor care voia noroc pentru caravana lui. - A fost un sezon foarte prost pentru mine, a început el. Aproape am pierdut tot, dar am auzit de puterile tale, a mai spus, cu un soi de neîncredere umilă în glas. Am venit să văd cu ochii mei. Bunica s-a apropiat de el și s-a uitat drept în ochii lui până când el a trebuit să-și întoarcă privirea. - Trebuie să dai înapoi ce-ai luat, a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
să dau înapoi și n-am nici bunuri de dăruit, Bunică, a spus el. - E singura cale, a spus ea, cu o voce ridicată, oficială. L-a îndepărtat apoi cu un semn al mâinii, iar el s-a dat înapoi umil și a luat-o la fugă pe deal în jos de parcă îl urmărea o armată. Rebeca a văzut că mă uitam cu gura căscată și m-a lămurit ridicând din umeri: - Doar hoții vin să ceară miracole în afaceri. Ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
și salvatorul lor, cel care îi adusese pe acel pământ în pace și le dăduse să mănânce. Doar când a început să vorbească în limba lui, am recunoscut vorbitorul. - În numele tatălui nostru, Iacob, bine ai venit, frate, la corturile noastre umile, a zis Iuda, cel care fusese așa de frumos în tinerețe. Tata e aproape de sfârșit, a zis. Nu e întotdeauna în toate mințile, se zvârcolește în pat și strigă după Rahela și după Lea. Se trezește dintr-un vis și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
peste picior. „Băiete, tu ar trebui să ajungi la Belle Arte”. Și a râs. N-a lipsit mult să-i arunc cu creionul și cartonul în cap, dar, din fericire, m-am stăpânit. După ce a trecut pericolul, i-am zâmbit umil: „Vă mulțumesc, domnule, sunteți prea bun cu mine”. Clipa aceea mi-a decis cumva soarta. Mai întâi am jurat în sinea mea să ajung, într-adevăr, la Belle Arte. Apoi văzând pe mutra doctorului câtă plăcere i-au făcut vorbele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
când puteam să obțin ceea ce doream, mult mai ușor și mai sigur, prin viclenie, părând smerit și supus. Am descoperit astfel, singur, ipocrizia; modestia îmi putea fi de folos dacă mă serveam de ea bine, micșorându-mă pe mine cu umilă fățărnicie ca să-i ajut pe ceilalți să se creadă importanți. Fiindcă așa sunt oamenii. Cu cât ești mai aproape de starea unui vierme, cu atât îi înduioșezi mai mult, pe când valoarea ta îi pune în stare de alarmă, socotind-o o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
în cămașa de forță, respiră liniștit. „În sfârșit, sunt liber”, suspină el de fiecare dată intrând pe poarta ospiciului. 2 decembrie Azi a venit un pacient cu barbă roșcată, ochi albaștri, un albastru diluat, cenușiu. Se uita ca un câine umil la mine. L-am întrebat cum îl cheamă. N-a răspuns nimic. „Cum te cheamă?” am repetat. Tăcere. Se uita la mine, cu ochi ficși, goi. Mi s-a făcut frică. M-am stăpânit, să nu vadă. Și ca să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
cabală și telegrama misterioasă, răuvoitoare, Îi dăduseră pentru o clipă speranța că a intrat fără voie Într-o vendetta organizată Împotriva actorului-director, dar, de Îndată ce auzise huiduielile Încetând și aplauzele izbucnind la revenirea pe scenă a lui Alexander, pentru discursul său umil, Înțelesese că nu pe „Alick“ dorise acea canaille de la galerie să Îl nimicească, ci pe el. Guy Domville fusese ultimul zar aruncat - „le sort en est jeté“ - și pierduse. Nu intenționa să mai riște Încă o umilință asemănătoare. Presimțirea eșecului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
o cu totul altă rasă și cultură, după numai câțiva ani de trai printre ei? Nu-și făcea iluzii că va fi vreodată jelit În același fel plin de simțire, dar decise ca pe viitor să fie mai bun, mai umil și mai puțin egoist. Avea să Își accepte cu stoicism eșecul În teatru, să se rededice solitarului meșteșug al literaturii, să caute În el perfecțiunea fără grija faimei și fără lăcomia recompensei materiale, să se lepede de invidie și gelozie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
antract purtându-se ca și cum ar fi fost tratați cu băuturi tari. Desigur, nu se dovedi nimic care să confirme aceste suspiciuni, iar amintirea primirii călduroase care i se făcuse lui Alexander când se Întorsese pe scenă pentru a-și ține umilul discurs În fața cortinei lăsate Îl convinse că ostilitatea galeriei și a locurilor ieftine fusese Îndreptată În principal Împotriva lui și a piesei lui. Dar ceea ce devenea tot mai evident, pe măsură ce se limpezea tabloul general, era că Alexander Îl trădase chemându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
În creion și acuarelă a unei clădiri vechi și ciudate, recent executată și agățată pe peretele salonului. Clădirea era de cărămidă, cu detalii din piatră, și avea o fereastră mare și frumoasă, În arcadă, la primul etaj, dar o ușă umilă de lemn la parter, una pe care o găseai mai degrabă la un grajd sau hambar. E fermecător! spuse el. Ce clădire e asta? — E Camera Grădinii de la Lamb House, din Rye, Îi răspunse Warren. Presupun că s-ar putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
sunt drăgălaș ilustrate. Este limpede că Du Maurier a fost un om cumsecade, devotat lui Henry, dar nu și o minte tocmai strălucită și fără un stil prea grozav În proză, dacă este să Îl judeci după corespondență. Se pleca umil În fața cunoștințelor literare ale lui Henry, raportând cuminte asupra lecturilor din autorii francezi recomandați de prietenul său În conversațiile purtate În Hampstead. „Am deseori obiceiul, după-amiaza, de a sta pe banca pe care am vorbit despre Flaubert, Zola și Daudet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
preventoriul arheologic și, dacă există șansă, Ulpiu și-o îmbunează, prin seriozitatea sa din acele zile. Destinul îi este favorizat chiar din interiorul echipei de polițiști detașați permanent, pe șantier, pentru a lua în evidență, în contul statului, cea mai umilă tinichea dezgropată. Sânt trei posturi de presari supraveghetori, posturi bănoase, o listă impresionantă de descoperiri arheologice, dar procese verbale corecte și predări către tezaurul statului extrem de puține. Onorabilii polițiști au fost năimiți. Când, pe rând, la câte o săptămână, fiecare
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
o clipă de trupul ei, rămas blocat în rama celei de-a doua uși, într-un moment de contemplare a ceea ce i se desfășura înainte. De două ori mai înalt, Pinky îi privi peste umăr. Înaintară apoi amândoi, el și umila vizitatoare, oprindu-se la o distanță respectuoasă. În mijlocul salonului, Cocondy, și ea în picioare, c-o lumânare aprinsă în mâini, făcea de gardă lângă trupul soră-sii, golit de viață, nemaiînvîltorat sub nici o respirare și împietrit în cea mai frumoasă
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
trăgîndu-i-le până în dreptul brâului. Dând la iveală, pe dedesubtul primului bărbat, ce arăta distins, îngrijit, flegmatic, înalt, tuns perie și albit, un al doilea bărbat, ce se înfățișa treptat din interiorul primului, cu un aer jigărit, două palme mai scund, umil, mustăți rare, îmbătrînit prematur, fața acoperită de-o erupție alburie de coji de săpun. - Nu se poate acum, se jelui capul nou apărut, jigărit. Nu vreau să intru încă peste el, mai patrulăm pe aici. Acuma-i somnoros... să nu
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
ușor nedumerită. Ce găsești de râs? Clătinând din cap la gândul propriei naivități, Julia a semnat chitanța de card și i-a returnat-o chelnerului. — Știi, am venit încoace așteptându-mă să cazi răpusă de șarmul meu, să-mi accepți umilă și recunoscătoare mâna întinsă de prietenă. Dar te-ai dovedit a fi o adevărată revelație - de fapt, ești o scârbă în toată regula. O spui de parc-ar fi ceva rău în asta. Deborah nu zâmbea, dar sclipirea din ochi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
științific. Principalul ritual al acestei religii, care fusese stabilit doar după ce generații întregi de savanți-poeți au lucrat la aplicațiile Teoriei, era Dansul Spiralei. Era un exercițiu fizic bazat pe ritmuri primare, iar scopul său era să permită fiecărei ființe vii, umile și imperfecte, să aspire la acea perfecțiune fundamentală. Intrați în Dans și vă veți contopi cu Unul, cel care vă înconjoară din toate părțile. Virgil Jones se ridică în picioare. își scoase jacheta lui veche și închisă la culoare. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
sunt gropar, prietene, mai sunt și gropar al animalelor de companie! Am îngropat cu nemiluita la prea iubiți prepelicari și mult jeliți motani. Se spune că fiecare trebuie să înceapă de undeva. Cu greu ai putea găsi un început mai umil. Partea de cimitir destinată animalelor de companie este chiar la margine, lângă un teren foarte împădurit. După ce-am încredințat pământului al treilea cățel cu pedigri, am venit aici să-mi mănânc prânzul: doi biscuiți și o bucată de brânză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
o cantitate considerabilă din coniacul excelent al lui Grimus. Eram amândoi speriați, dar sunt sigur că Deggle mai mult ca mine. La urma urmei, el era cel care putea să-și piardă poziția de superioritate. Deggle nu este un om umil. Nu pot să-ți descriu încă planeta Thera. Trebuie mai întâi să-mi formez eu părerile despre ea. E de ajuns să spun că am călătorit prin... ce anume? Nu știu. Și am întâlnit o formă de viață infinit superioară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Acum, că a trecut de tine, poate veni la mine. Sunt foarte emoționat. Poate că, la urma urmelor, aceasta este Dimensiunea mea Perfectă. Prepelicarul se opri și-și lăsă capul în jos. — Acum mergem? întrebă ea. Pe Vultur-în-Zbor vederea Prepelicarului umil, o servitoare arțăgoasă, nemulțumită, însă complet supusă, l-a șocat și l-a necăjit. Aceasta nu era sora lui, cea care-i făcuse rost de mâncare, îl crescuse și-l apărase. Era doar umbra Prepelicarului pe care-o cunoscuse el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
perechi de ochi se rotesc pentru a se uita la o femeie cu fața roșie de rușine ducând o pungă de plastic și o servietă. Pare să fie mama lui Amy Redman. Când se strecoară pe ultimul rând de scaune, umilă și cerându-și scuze, Alexandra Law Îi aruncă un „sssst“ zgomotos. Compasiunea mea instinctivă pentru acest semen al meu e aproape instantaneu copleșită de un sentiment de recunoștință că, datorită ei, nu mai sunt eu ultima venită. (Nu-mi doresc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
copiii ar avea șanse să o recunoască În poză. Oooff. Evident, Cheryl băuse un pahar de vin roșu În plus, iar eu ar fi trebuit să nu mă cobor la mintea ei. Dar după trei zile de jucat rolul nevestei umile, nu m-am simțit În stare să nu mă cobor. Și atunci am pronunțat o frază care Începea cu: „În calitatea mea de persoană care aduce majoritatea banilor În casa noastră...“ O frază pe care nu am mai terminat-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]