33,557 matches
-
sale (1768-1846), Iași, 1881; Constantin Negri, București, 1881; Abecedariul lui George Lazar, București, 1883. Repere bibliografice: B.P. Hasdeu, „Principiul unităței în istorie”, „Traian”, 1869, 40; Emil [C. Mille], „Veniamin Costaki, mitropolit Moldovei și Sucevei. Epoca, viața și operile sale (1768-1846)”, „Contemporanul”, 1881, 3; Rosetti, Dicț. cont., 194; [Informații biografice. Procesul Vizanti], „Opinia”, 1899, 3, 4, 187; Encicl. rom., III, 1227; Lovinescu, Scrieri, II, 552; Maria Frunză, Cele dintâi cursuri de literatură română la Universitatea din Iași (1860-1900), AUI, științe sociale - istorie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290593_a_291922]
-
Tineri al Fundației Regale pentru Literatură și Artă, în a cărei editură a și apărut în 1947. După această dată, C. și-a încetat activitatea publicistică, trăind într-o completă recluziune. Abia după două decenii a revenit în peisajul liric contemporan, cu versurile intitulate Dincolo de cuvinte (1967). Cultivând o poezie abstrasă din sfera dogmatismului care, în pofida unei ușoare liberalizări, încă mai bântuia epoca, C. și-a conturat un profil liric distinct prin volumele succesive Determinări (1970), Codice (1974), Ianuarii (1976), reunite
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286476_a_287805]
-
și literatura română la câteva școli generale, apoi, din 1967, într-un liceu clujean. Colaborează cu traduceri din literatura română la revistele „Igaz Szó”, „Korunk”, „Tiszatáj” (Szeged) „Híd” (Novi Sad), „Nagyvilág” (Budapesta), „Irodalmi Szemle” (Bratislava) ș.a. Transpune cu predilecție proză contemporană, publicând un număr impunător de volume. Debutează editorial în 1968, cu transpunerea unui volum de schițe și nuvele de Vasile Rebreanu (Talita Kumi). Apoi realizează varianta maghiară a romanului Lunga călătorie a prizonierului de Sorin Titel (1975), tălmăcește trei romane
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287701_a_289030]
-
de Fănuș Neagu (1984), romanul Mierea de Eugen Uricaru (1988) și drama Răceala de Marin Sorescu (1980). Publicându-și versiunile în țară și peste hotare, K. are o contribuție de neignorat la punerea în circulație și la cunoașterea prozei române contemporane. Traduceri: Vasile Rebreanu, Talita Kumi, București, 1968; Sorin Titel, A fogoly hosszú utazása [Lunga călătorie a prizonierului], București, 1975; A túlélés iróniája. Mai román kisregények [Ironia supraviețuirii. Romane românești de azi], Budapesta, 1976; Anton Holban, Értelmetlen halál [O moarte care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287701_a_289030]
-
la revistele „Irodalmi Almanach”, „Utunk”, „Dolgozó Nő”, „Napsugár”, colaborând și la „Igaz Szó”, „Korunk” ș.a. Reprezentant de frunte al poeziei scrise în limba maghiară din România și al literaturii pentru copii, este în același timp traducător consacrat al lirismului românesc contemporan. Transpune astfel în maghiară și publică mai multe volume din poezia lui Nicolae Labiș și Ioan Alexandru. Din poezia pentru copii a lui Tudor Arghezi K. realizează în anul 1970 o serie de traduceri în broșuri cu câte o poveste
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287701_a_289030]
-
copii a lui Tudor Arghezi K. realizează în anul 1970 o serie de traduceri în broșuri cu câte o poveste în versuri, apoi volumul A világ szája, apărut la București în 1983 și la Budapesta în 1985. Pe lângă poezie română contemporană, K. tălmăcește în maghiară din folclorul minorităților etnice din România. Din creația originală a lui K. s-au editat în românește volumele Cai verticali (1969), în traducerea lui Haralambie Grămescu, și Monolog interior cu ușa deschisă (1982), în tălmăcirea lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287701_a_289030]
-
agreabile, este Jocurile cu satyri în Antichitatea greco-romană (1998). Studiul urmărește evoluția de la primele rudimente pantomimice de esență mitico-religioasă până la apariția, în secolul al V-lea î.Hr., a dramei satirice cu text literar, al cărei părinte, Pratinas din Phlius, era contemporan cu Eschil. Cu timpul, drama satirică va completa ciclul tragediilor, pentru a atenua tensiunea, încheindu-se obligatoriu cu triumful Binelui și al Dreptății asupra Răului, iar manifestarea parodică și dezvoltarea personalului și a elementelor de compoziție o va apropia de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288807_a_290136]
-
Acea confruntare cu modernitatea ce părea pierdută Încă din start se dovedește a fi o controversă cu final deschis. Astăzi, sacrul și secularul conviețuiesc, făcând loc unor Îmbinări imprevizibile: dacă există un fapt asupra căruia cercetătorii fenomenului religios din societatea contemporană cad de acord, acela este că procesul secularizării, departe de a pecetlui sfârșitul sacrului, Îl obligă să se reformuleze și să se restructureze, să negocieze și să instituie raporturi noi cu partenerii sociali adverși, lăsându-i considerabile spații de acțiune
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Această sugestie nu este nouă. După R.R. Marett (1935), dacă mergem din prezent Înspre trecut, urmele principalelor instituții umane, religia Înainte de toate, persistă până la dispariția lor comună În același punct În care dispare și omul. Dar ceea ce lui Marett și contemporanilor săi li se părea a fi un Început brusc, care coincidea cu apariția identității Înseși a omului, este astăzi o opinie depășită: ei nu puteau să cunoască complexitatea cronologică și culturală a evoluției hominide, În interiorul căreia tehnicile arheologice - ca un
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
alte obiecte și idei. Apoi, copiii ar fi putut fi Înconjurați de o atenție specială. În Africa de Sud, un copil a fost Înmormântat Într-o groapă Împreună cu niște cochilii de Conus (Border Cave). La mare distanță de acesta, un copil, poate contemporan, avea lângă el obiecte funerare (peștera de la Starosel’e, Crimeea), În timp ce altul, În Uzbekistan, a fost Îngropat Împreună cu șase coarne de țap sălbatic, așezate de jur Împrejur, Într-o peșteră la mare altitudine. Să fi fost vorba de Întâmplare sau
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
fac adesea referire la credințe ce privesc absorbirea și perpetuarea puterilor și personalității defunctului. Acestea nu sunt foarte răspândite la vânători și culegători, ci mai degrabă În culturile din neolitic și postneolitic. Kebara dezvăluie ramificațiile acestei practici. Potrivit unor cercetători contemporani, masa de oase neanderthaliene din celebra grotă de la Krapina (Croația) ar putea fi un alt caz de descărnare și reînhumare (reburial). În schimb, ies din discuție craniul izolat de pe muntele Circeo (grota Guattari) și cele douăsprezece calote craniene de la Ngandong
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
putea ajunge la simetrie și la o anumită perfecțiune a formei În cazul unor obiecte confecționate din piatră șlefuită: calități care nu sunt indispensabile pentru funcționarea uneltei, dar care, probabil, deveniseră pentru meșteșugar indispensabile conceptual, nu doar estetic. Pentru cercetătorii contemporani ai paleoliticului și neoloticului, o unealtă care a fost făcută cu o pricepere neobișnuită sau care a ucis deja cu un succes surprinzător o pradă nu mai este o simplă unealtă, ci un obiect Înzestrat cu forță spirituală sau mana
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
străini 1, vorbește astfel despre ultimul dintre aceștia: „Deci regele Apopi l-a Înălțat pe Sutekhxe "Sutekh" ca stăpân al său și nu a mai slujit nici unui zeu din țară, În afară de Sutekh”. Această tipizare religioasă nu apare Însă În textele contemporane stăpânirii sau expulzării lor. Hicsoșii se numesc oficial „Fii lui Ra”, după uzanța egipteană, și Își alcătuiesc numele oficiale cu numele lui Ra. ca de obicei; există și resturi ale templelor lor, dintre care unul Închinat chiar lui Osirisxe "Osiris
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
atestate În alte zone) și cu cele din etapele următoare (atestate la Eridu și În alte zone). D. Etapa ‘Ubaid (cca 4 500-4 000 Î.Hr.). În etapa cea mai veche, sau clasică, cultura de la ‘Ubaid este În mare parte contemporană cu cea de la Eridu; aceasta are apoi o fază mai târzie, cuprinsă Între 4 000-3 500 Î.Hr. ‘Ubaid, numit și El‘Ubaid sau El‘Obaid, se află pe țărmul nordic al Golfului Persic. Cultura ‘Ubaid se regăsește În tot
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mai târziu În arhiva regală hitită. Totuși, lipsesc datele necesare pentru a identifica panteonurile propriu-zise care pot fi atribuite fiecărei etnii În parte. Pentru perioada cuprinsă Între sfârșitul stabilirii relațiilor comerciale asiriene și Începuturile Regatului Antic Hitit, lipsită de atestare contemporană, avem cel puțin două texte hitite mai târzii, diferite din punct de vedere tipologic și scrise din motive politice și nu religioase. Într-unul dintre acestea, așa-numitul Text al lui Anitta (un principe anatolian, originar din cetatea Kușșara, care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ale zeiței. 2. Mari și amorițiitc "2. Mari și amoriții" După Ebla, pentru a obține mărturii noi care să pună În lumină religia siriană ulterioară, trebuie să ne Îndreptăm atenția spre Mari, unde ies În evidență două blocuri documentare: unul, contemporan cu cea de-a treia dinastie din Ur, iar celălalt, mult mai bogat, reprezentat de marile arhive palatine din ultima fază a regatului. Pentru epoca mai veche, În care izvoarele scrise lipsesc În mare măsură, a fost posibil sa reconstruim
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Au fost descoperite aici numeroase tăblițe cu scriere cuneiformă În sumeriană, akkadiană, hurrită și hitită, care se pot data pentru perioada cuprinsă Între sfârșitul secolului al XIV-lea și Începutul secolului al XII-lea Î.Hr. (cca. 1320-1180) - așadar, aproape contemporane cu textele din Ugarit. Trebuie reținut faptul că astfel de documente relevă o antroponimie care atestă o populație prevalent de origine semitică. Situl a scos la lumină o documentație cu caracter economico-administrativ și juridic, care cuprinde Însă și scrisori și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
existența unor texte de sorginte mesopotamiană, ceea ce ne atrage În mod deosebit atenția este documentația religioasă de tradiție locală, cu atestarea ceremoniilor, riturilor și sărbătorilor și cu menționarea unei serii de divinități care cunosc o mare popularitate În lumea siro-palestiniană contemporană și ulterioară. Printre aspectele care reies din documentație se află și câteva sărbători În cinstea diferiților zei, precum și ritualuri de consacrare a personalului religios. Tradiția rituală emariotă, marcată atât de influențe hurrite, cât și mesopotamiene, are un caracter semitico-occidental clar
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ale unei colectivități care Își avea centrul de interes În palat. Dacă este sigur că În palat locuia „stăpânul”, rolul său religios rămâne Încă neclar și nici nu este cu putință să fie dedus cu certitudine din confruntarea cu situația contemporană din Orientul Mijlociu sau din Egipt, unde suveranul era soțul divinității sau divinitatea Însăși. b) Sacrificiul Prezența În peșteri a oaselor de animale cu evidente urme de ardere, cenușa găsită În sanctuarele de pe culmi, reprezentările de ofrande pe sigilii, așa cum este
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
hitit și chiar dacă acest nume Îl poate aminti, prin asonanță, pe cel al aheilor din poemele homerice. În orice caz, organizarea societății și statului micenian a dat la iveală analogii cu cea a regatelor anatoliene mai mult sau mai puțin contemporane. Războinici, micenienii s-au impus mai Întâi asupra populațiilor stabilite acolo, cu care mai apoi s-au amestecat. Pe acest țesut și-au aplicat organizarea politică, Împărțiți În mici cetăți-stat după un model de tip feudal și cu așezări puternic
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În forme urbane tot mai evoluate și complexe (secolele VIII-VI Î.Hr.) Își găsesc propriul cadru de referință ideal În cultura greacă, ce devine elementul de structură al noii civilizații aristocratice a cetăților etrusce. Chiar dacă o influență anterioară sau contemporană a lumii feniciene (căreia i se datorează aspectele „orientale” ale unui cult faimos, cel al Unixe "Uni"-Astartei În sanctuarul de la Pyrgi) este certă, civilizația greacă, În accepțiunea ei cea mai vastă care cuprinde cultura literară și artistică, stilul de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și cucerirea puterii: impresionează, de exemplu, foarte largul spațiu acordat miturilor lui Tezeuxe "Tezeu" și Herakles, evenimentelor ciclului teban și troian, În comparație cu surprinzătoarea absență a reprezentărilor unor mituri, cum ar fi luptele Împotriva uriașilor, titanilor și amazoanelor, care, În Grecia contemporană, se bucurau, În schimb, de o popularitate foarte largă pentru reprezentarea triumfului ordinii cosmice și umane asupra haosului și a barbariei. Acesta este unul dintre indiciile faptului că, pentru etrusci, ordinea cerească și cosmică este gândită În forme diferite de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
literaturi ne permit să abordăm mai Îndeaproape unele trăsături fundamentale ale mentalității religioase etrusce. Zeii sunt departe, retrași În ale lor sedes unde, fie singuri, fie ca grup sau ansamblu, obișnuiesc să-și manifeste oamenilor propria voință. Dar, În timp ce religiile contemporane, greacă și romană, teoretizează pax deorum, echilibrul pacific Între sfera divină și sfera umană și necesitatea ca el să fie restabilit când acest echilibru este frânt din vina oamenilor, ordinea cosmică a tradiției etrusce, așa cum am văzut În Etruria În legătură cu
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
criticile către tot spectrul religiilor „păgâne”, iau de obicei ca parametru privilegiat al polemicii lor patrimoniul mitic și cultual grec În calitate de cel mai cunoscut și, totodată, cel mai tipic al experienței religioase politeiste comune a diferitelor populații convergente În panorama contemporană. Astfel, Tatian Sirul, În preajma anilor 160/170 d.Hr., le adresează grecilor de la Roma „Discursul” său Îndreptat spre nimicirea, În numele noului mesaj creștin, a Întregii facies păgâne, În care el nu vedea altceva decât manifestarea perfidei puteri diabolice. Dincolo de atitudinea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Hr., le adresează grecilor de la Roma „Discursul” său Îndreptat spre nimicirea, În numele noului mesaj creștin, a Întregii facies păgâne, În care el nu vedea altceva decât manifestarea perfidei puteri diabolice. Dincolo de atitudinea de critică și de refuz total al culturii contemporane, datorată faptului că aceasta e caracterizată de experiența politeistă, este semnificativ faptul că un autor ca Tatian, care totuși se formase În acea cultură, percepe Încă limpede Întâietatea peceții grecești asupra complexului amalgam de credințe și culte ce definesc Întreaga
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]