3,748 matches
-
adormi fără somnifere. Mă pregătesc să plec la o clinică de la Milano, dar nu mă pot vedea întors la viața normală. Simt că am trecut un prag dincolo de care mai există doar amintiri. 19. Ea mergea la Sibiu, unde era elevă la o școală de menaj. Eu veneam în București unde eram, atunci, în clasa a VI-a la "Spiru Haret". Tatăl ei ne dusese cu sania la Voila, stația de cale ferată cea mai apropiată de Breaza (satul vecin din
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
unde, în lumina gotică a amurgului, pasc patru sau cinci oi. La etajul nouă al ultimului bloc turn din oraș locuiește o familie de oameni așezați, tatăl, care trăiește din mici învârteli, mama, vânzătoare, și fiica, înclinată spre obezitate precoce, elevă supusă la Liceul de muzică nr. 1. Aici vine în fiecare seară de joi Izabela Ciortea, se strecoară cu greu în camera de 3 pe 3 metri în care pianul cu coadă ocupă tot spațiul central, iar accesul spre unica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
se va pricepe niciodată. Timpul se mișca Încet, foarte Încet. Într-o zi, cînd trecui pe micul bulevard din fața porții, Anna Viaceslava, uitată din vremea războiului, veni către mine, visam desigur, purta aceeași rochie din vremea refugiului, uniforma ei de elevă, din Cracovia, dar nu era ea sau poate uitase că este ea, ori de mine uitase, căci trecu la un pas, nici-un semn să-și dea seama că eram eu deși mă privi În ochi, cine știe? SÎnt totuși sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
se auzea din cînd În cînd „O sole mio!”... restul nu se Înțelegea. Intrasem emoționat În curte; cum să-i explic că tocmai trecusem pe trotuar, prin fața sorții, ca În urmă cu treisprezece ani, Anna Viaceslava, neschimbată, În uniforma de elevă, atunci abia Începuse războiul, era În 1939, - cum să Înțeleagă o asemenea realitate? - „Nu se poate, domnule judecător; mi-ar fi spus, unde-ați mai văzut dumneavoastră astfel de lucruri, cum puteți crede așa ceva?” De aceea am tăcut, - nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
văzuserăm din ianuarie, eram În iunie; de atunci pînă acum timpul zburase deasupra noastră neobservat. Ne Întîlnirăm Întîmplător pe strada principală a orașului, - fostă strada Regală - pe vremuri locul de promenadă a protipendadei a orașului și, clandestin, al elevilor și elevelor de liceu din cursul superior, care nu aveau acces aici potrivit regulamentelor liceale, nu știu de ce, decît Însoțiți de părinți. Ciudățenia unei mentalități aparținînd altei epoci, din care cauză nu poate fi judecată. I-am spus „sărut mîna”, dar Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și două cupe cu Înghețată, precum și paharele cu apă cu cîte un cub de gheață. Mi-e simpatică. - Cine? - „Cofetărița”, spuse, accentuînd copilărește asupra substantivului născocit de ea. Cred că e inteligentă, se vede după ochi, presupun că a fost elevă pînă de curînd, dar mi-e jenă s-o Întreb. - Ați da dovada unei deformații profesionale fără noimă, e ca și cum eu aș Întreba-o dacă are cazier judiciar, observai zîmbind. Căldura răsfrîntă de asfaltul trotuarului larg din partea asta a străzii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
ce o reclamă constituie de fapt singurătatea judecătorului. „Da, domnișoară! - Îl auzi ca prin miracol, vorbind. Dumneavoastră nu știți ce Înseamnă această singurătate, cînd trebuie să hotărăști, fără nimeni altul asupra dreptului, ca Dumnezeu asupra destinelor omenești. Clasele dumneavoastră de eleve de la liceul de fete sînt colectivități adolescente și gălăgioase, munca dumneavoastră devine astfel o antrenare socială a bucuriei de a exista, În timp ce munca noastră se săvîrșește, privind substanța, numai În singurătate”. Micul pendul din sufragerie, aflat deasupra vitrinei, bătu orele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
să fie din nou apăsătoare, a odăilor. TÎrziu, cînd să se culce, Își spuse că nu mai Înțelege nimic din mecanismele vieții, pe care le găsea complicate, iar mișcarea lor imprevizibilă. Mai gîndise așa și cînd se aflase În liceu, elevă, dar atunci era altceva, Își spunea că e numai nelămurirea În fața unui necunoscut ce avea să se deslușească În logica sa, ce nu putea fi decît previzibilă, ca orice gîndire silogistică. Nu era totuși așa, nu pentru că lucrurile nu pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
fumeze neîndemînatic. - Și cum s-a terminat? - O dragoste, domnule judecător... Își Întrerupse vorbirea. Vru să spună că o dragoste dacă e dragoste cu adevărat nu se termină niciodată, dar dacă nu e așa? Apoi deodată, ca o eliberare, despre elevele ei:... cele mai multe cred că sînt Îndrăgostite, e vîrsta iubirii... Tăcu din nou, simți că se nasc confuzii, alte confuzii... e foarte greu de spus, domnule judecător, Încheie. Privirea și vocea Îi erau schimbate. - Ce e foarte greu? - Să vorbești despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Îi deveni patetică, nu mai era vocea veselă pe care mi-o Închipuiam a orelor didactice, n-ai fi crezut că tînăra femeie era profesoara, că se supunea zilnic unui exercițiu de solemnitate la granița dintre apropiere și distanțare față de elevele ei, pentru a realiza „o anume - gîndea ea - mitologie a catedrei”. - Iată, ați venit să vorbim...Mă Întrerupse: - Să uitați c-am venit... sau mai bine să v-aduceți aminte, să nu uitați niciodată această după-amiază cînd nu mi-ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și sculpturi În nuc de la intrare. Pașii ei mărunți se Îndreptau spre fundul curții, În partea de clădire a doamnei și domnului Pavel. 22. CÎnd mă Întorsei În cameră, Keti se ivi lîngă mine În bluza și fusta ei de elevă din primăvara anului 1941. „Bine-ai venit, Keti, bine-ai venit „. Fui vesel. Ea mă Îmbrățișă și-mi sărută cu aprindere obrajii, eu Îi sărutai umerii În bătaia luminii de iunie: eram, pentru o clipă, În 1941, imediat după aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Însă Rebreanu, Goga și alții, cei rămași erau prezentați deformat. - Sigur că sînt bucuroasă. GÎndiți-vă, domnule judecător, pînă anul trecut, din lipsă de profesori și restructurări, m-au pus să predau Geografia. Vă Închipuiți: trebuia să Învăț la rînd cu elevele și elevii mei, acum am clase mixte, și fete și băieți, ceva groaznic și penibil, dar copii au Înțeles și-mi poartă respect, ca o complicitate - știu toți că sînt profesoară de franceză, - acum profesoară de Împrumut, la ce se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
cerc al cunoașterii, și nu le vom epuiza niciodată, pentru că cercurile sînt infinite”. Mă așezai În fotoliu, ea rămase În picioare În fața mea, camera se umplu de-o vibrare caldă, Îi mîngîiai mîinile, mi-adusei aminte de uniforma ei de elevă, de noi doi atunci, apoi de mine singur așteptînd-o zile În șir, În zadar, și deodată, primele bătăi de tunuri ce anunțau intrarea În cel de-al doilea război mondial. 30. Timpul trecu fluierînd. Veni iarna, ajunul Anului Nou. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
n-ar avea dreptul și el să se bucure de veșnicie... Învățătorul, adus la conversații despre familie, gîndea melancolic la trecerea timpului, la fiicele și nepoata lui. Ana avea acum 39 de ani, sora ei 35, iar fiica 17, era elevă la un liceu cu internat, În București, pentru că În municipiul-capitală a județului, unde mă aflam, nu exista un asemenea liceu. Era În ultima clasă. El albise, deși fața Îi era Încă tînără, soția, deși vizibil Îmbătrînită - dusese tot greul gospodăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mai văzusem de mult, veni la mine, de data asta acasă, nu la tribunal, ca altă dată. O primii și o poftii pe fotoliul de lîngă fereastră. Se așeză, la Început Își ținu mîinile pe genunchi, amintind timidități, neîndemînări de elevă, nepotrivite anilor ei. Se vedea clar că vizita o stînjenea, dar după puțin timp intră În normal, recăpătîndu-și libertatea gesticulației și a vorbirii. Avea părul vopsit În negru, dar grija cosmetică era stridentă, Încercare inabilă de a salva o vîrstă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
dungi oblice, roșii, cu subțiri tivituri albe, dinspre umărul stîng pînă spre mijlocul Încins cu un imaginar cordon alb, făcînd parte din croiala rochiei. De bună seamă părea mai tînără, observai, - Împrumuta fără să vrea ceva din adierea adolescentă a elevelor sale. După ce-i sărutai mîna, uitîndu-și de protocolul vag dintre noi mă Îmbrățișa și sărută; nu mă așteptam. O sărutai la rîndu-mi și după o jumătate de oră de conversație ambiguă, Începu amurgul - partea aceea a zilei era vinovată, gîndesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
vorbii. Încet, Încet rămîn singur. - Dar mă Întorc. - Așa spun toți cînd pleacă. - La vîrsta asta nu se mai poate Începe nimic, Îmi răspunse. Dar nu vreau să Închid ochii pînă nu văd Parisul. O viață Întreagă le-am vorbit elevelor mele despre Orașul Lumină, (despre iradierea culturii franceze, despre Regele Soare și Versailles, despre Napoleon, despre atîtea altele, fără să fi văzut Parisul măcar o dată În viață. Vorbirile noastre se lungiră În seara aceea pînă tîrziu, eram În afara timpului, călători
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
preaj ma m ea. Mă privea lung, cu ochii galeși și întotdeauna cu zâmbetul pe buze. Este de la sine înțeles că am ajuns să ne împărtășim gândurile, să schimbăm păreri în parcul din apropierea internatului - își amintește Livia Covaci (Tcaciuc), fostă elevă , ca re explică de ce întâlnirile lor erau scurte, „pline de vrajă, de o liniște înfiorătoare” și deși nu erau ei, „singura pe rech e prinsă în jocul acela feciorelnic”, în care toată lumea li se părea numai a lor, totuși, întâlnirile
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
1954, de la Școala pedagogică din Focșani, era o prezență vie în paginile ziarului regional „Steagul roșu” de la Bârlad. În cali tate de corespondent de presă îl cunoscusem la o consfătuire și se arăta un animator în domeni u și a elevelor pe care le coordona. Două, Vior ica Balan și Margareta Tudor ieșeau în evidență. Ultima nu numai că a desfășurat multă vreme activitate ziaris tică , dar s-a dovedit și o foarte bună învățătoare, directoare a un ei școli renumite
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
țăranilor Ion și Maria Cehan (al doilea din 6 copii - trei fiind în prezent în viață), în satul Cursești, comuna Pungești, jud. Vaslui). După școala primară, a urmat liceul Ortodox de fete din Vaslui (unde s-a remarcat ca o elevă de excepție) și Facultatea de Științe Naturale a Universității „Al. Ioan Cuzaʺ (1947-1951), pe care a absolvit-o cu diplomă de merit. A dorit să devină profesoară de liceu, dar destinul a hotărât să devină paleontolog, misiune pe car e
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
În numai șase zile această enormă saga cu oameni și păduri, vreau să fiu spectator, să-mi privesc nevasta, copilul, pușca de vînătoare. Așa că, dac-am plecat la muncă, ziua de scris a sărit În aer, cu tumbă, ca o elevă Împușcată. „Dacă ieși zece minute din casă, atunci cînd ai de lucru, totul s-a stricat”, Îmi spunea cîndva Ștefan Bănulescu, compătimindu-mă. M-am compătimit și eu. În ce-l privește, nu știu cum a reușit performanța de neatins de-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
lumea că suferă, venea în fiecare seară la cafenea, întovărășit de un grup gălăgios de fete tinere. Antim înălțase din umeri și făcu cu brațul stâng un gest vag, de plictiseală și resemnare. - Sunt cam obosit, îi spuse. E o elevă de-a mea... Fata înainta tot atât de sigură, grăbind pasul, căci zărise o masă liberă în fund, într-un colț retras. - Bravo, Maestre! se auzi din nou strigat. Să știi că te prinde bine... - E o elevă de-a mea, răspunse
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
îi spuse. E o elevă de-a mea... Fata înainta tot atât de sigură, grăbind pasul, căci zărise o masă liberă în fund, într-un colț retras. - Bravo, Maestre! se auzi din nou strigat. Să știi că te prinde bine... - E o elevă de-a mea, răspunse cu un zâmbet amar. Ultima mea elevă. O să auziți curând despre ea... Când se așezară, unul în fața altuia, Maria îi luă repede mâna între mâinile ei și-i șopti: - Vă mulțumesc, Maestre. Vă mulțumesc pentru tot
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
sigură, grăbind pasul, căci zărise o masă liberă în fund, într-un colț retras. - Bravo, Maestre! se auzi din nou strigat. Să știi că te prinde bine... - E o elevă de-a mea, răspunse cu un zâmbet amar. Ultima mea elevă. O să auziți curând despre ea... Când se așezară, unul în fața altuia, Maria îi luă repede mâna între mâinile ei și-i șopti: - Vă mulțumesc, Maestre. Vă mulțumesc pentru tot. Își retrase încet mâna și, întorcînd capul, făcu semn chelnerului. - Nu
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
avut odată... Ieronim pășea drept, cu fruntea sus, zâmbind, dar în fața Măriei se plecă și, cu o exagerată politețe, îi sărută mâna. - Sărută-i amândouă mâinile, adăugă Antim, căci este o foarte mare artistă. Maria Daria Maria, de azi înainte eleva mea, dar elevă numai cu numele, căci m-a întrecut înainte de a mă cunoaște... - Maestre..., începu încurcată Maria. - Și este, evident, străină. Părinții ei sunt din provincie. Când am cunoscut-o, astă-seară, mă tot întrebam ce revelație îmi va face
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]