8,741 matches
-
făcea norma, rămânea seara în poartă. Echipa cutare, cutare, era oprită, avea brigadier și se știa. Râmâi în poartă! Și în poartă îți dădea o bataie la palmă cu ghioaga, ca a doua zi să faci norma. Și eram 6 inși: 2 în groapă și 4 la roabă... 2 azvârlea’ cu lopata... și trebuiai să sui tocmai sus, că făceai schela... Și uite așa am dus-o... Și de acolo ne-a schimbat la Poarta Albă, la Periprava. La Periprava cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
oameni mai buni. Măi băiete! Da’ periculoasă-i Gherla asta! Și acuma cred că ieste, îi închisoare grea. Atunci era Istrate și cu ceilalți gardieni... Stăteam la al treilea etaj și ne schimba din opt în opt zile... lua 4 inși din celula asta, și-i băga într-a treia, ca să nu faci legături... Care mai cunoștea Morse, bătea prin țevi, căuta informații. Când am fost la Gherla l-am găsit pe preotul Ion, care m-a ales pe mine că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
în fiecare cameră aveam 3 rânduri de paturi, și al 4-lea suprapus. Eu eram sus, într-un pat suprapus, că eram mai mic. Era camera de să zic 4/4 m, că mai mult nu avea, și eram 16 inși. În anii de închisoare pe care i-ați făcut ați întâlnit personalități? Da, erau preoți... La Galați erau 36 de preoți într-o camera numa’ a lor, de-n toate părțile aduși acolo... I-a arestat pentru că ziceau că le-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
nu putea să meargă vasul, și ne-a dus cu avionul... Aducea alimente din Galați: orez, zahăr, arpacaș, cartofi, că erau mii de oameni acolo și trebuia să ne aprovizioneze, și când mergea înapoi ne suia 7, 8, 10, 15 inși și ne ducea... Ne-a dus pe toți cu Poliția până la avion, ne-a suit și ne-a închis acolo. N-am zburat niciodată până atuncea, și când am văzut avionul că a fugit așa, până își lua vântul, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
un polițai: Băi, da’ voi la ce mai stați? Păi poate că ne mai ia cineva... Hai, bă, luați-o! Primarul Vultureanu fusese anunțat că în seara asta ne dă drumul și au venit niște oameni înaintea noastră, vreo doi inși: Hai, mă, acasă că puneau muzică... Noi fricoși de bătaie: Ce, muzică vă trebe?! Noi, dacă am fost 7-8 inși din Suraia, am venit pe jos, da’ aveți cuvântul meu, că drumul ăla a fost ca și cum ai merge cu mașina
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Primarul Vultureanu fusese anunțat că în seara asta ne dă drumul și au venit niște oameni înaintea noastră, vreo doi inși: Hai, mă, acasă că puneau muzică... Noi fricoși de bătaie: Ce, muzică vă trebe?! Noi, dacă am fost 7-8 inși din Suraia, am venit pe jos, da’ aveți cuvântul meu, că drumul ăla a fost ca și cum ai merge cu mașina... Da’ cu mașina parcă te mai siești, da’ noi așa de bine ce-am venit... nici n-am zis că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
să-mi dea autorizație ca să ridic casa... Dai pământul, dai tot, dai cal, tot ce mai ai și vii la colectiv... și primesc autorizație să ridic casa... că trebuia să o ridic. Unde era să stau? La mama era’ 8 inși și trebuia să fac și eu un bordei aparte aiciea... Și a’ început cu impozite mari, și câte și mai câte... Dacă te duceai cu căruța, pentru că n-aveai porumb, te duceai la sfat... Te treci la colectiv?ăImediat îți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
întrebe cum a fost, cine te-a pus, ce fapte ai făcut, că spuneau și alții... Și pe mine m-a’ spus că am făcut dezarmarea șefului de post, am luat arma, muniția care am găsit-o, cu vreo patru inși cu care am fost acolo, și atuncea mi-am dat seama că de asta m-a băgat acolo în celula aceea, că am fost să fiu condamnat la moarte pentru arestarea șefului de post... Da’ și acolo, eu aceeași declarație
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
spus: Măi, n-am ce-ți face, și tot ce îmi spui... vei scăpa. Și mi-a mai cerut să îi spun ce mai vorbesc ăia din celulă, că băgase tot de ai noștri, de ăștia care fuseseră primari... Zece inși eram într-o celulă... Și ne-a luat declarății, și toate le-a dus la curtea asta, cum îi spunea’ ei atuncea la tribunalu’ ăsta militar... La Galați a fost unu’ Ursescu, care trăiește și azi aici... Ta-său a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Ne băga în mină dă seara... Când ne-am dus noi lucrau și civili în mina aia, că avea douăsprezece orizonturi, până la cinci sute de metri adâncime în pământ... Ne lăsa cu corfa, ne scotea cu corfa... Băga câte paișpe inși odată. Erau două colivii din ălea, legate una de alta și șapte sus, șapte jos. Și ne lăsa cu corfa jos și pe urmă plecam acolo și spărgeam minereu. Când s-a’ dus prima dată deținuții acolo, că mai erau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
clasicism de substanță, ceea ce putea da o direcție generoasă literaturii române, dacă aceasta ar fi avut parte de o istorie așezată. G. Călinescu nu este nici un scriitor rigid-principial, care să refuze radical orice colaborare (cum foarte puțini au fost), nici un ins al tuturor compromisurilor. În plus, se va putea conchide la finele lecturii acestui studiu de caz, rolul său în cumpliții ani '50 a fost unul benefic pentru un climat cultural sugrumat ideologic, iar echilibristica la care a recurs, încercând să
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
apărut și atitudini mai prudente față de elanul revoluționar al acestor scriitori și față de îndemnurile pe care aceștia le lansau către colegii de breaslă. Astfel, Al. Philippide avertiza asupra faptului că problema poeziei sociale e pusă greșit: Nimic mai ridicul decât insul care până mai ieri modela duioase plângeri lirice și care, deodată, peste noapte, din piculinist sentimental vrea să se transforme în trâmbițaș viguros al unei orânduiri sociale noi. Trâmbița din gura lui dă sunete de drâmbă"28. Criticul avertiza asupra
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
mondial), figurează câteva proze (Ruine, în primul rând) de o reală forță emoțională, ce surprind cu acuitate mizeria - fizică și psihică - a individului în cadrul unui sistem totalitar. Umilința, compromisurile, frica, teroarea zilei de mâine sunt trăsăturile, devenite coordonate esențiale, ale insului anihilat ca entitate unică și nerepetabilă. Ultima secvență a cărții, Labirintul, conține amintiri ale autoarei despre tatăl său. Conștientă de riscurile unei asemenea întreprinderi (subiectivismul aproape inevitabil, edulcorarea unor fapte interpretabile), I. reușește, fără patetism, dar cu o evidentă implicare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287623_a_288952]
-
matale.“ Îl întrerup, la fel cum îl întrerupea probabil și Florin Piersic atunci când fostul angajat în teatru se întindea la vorbă: „Nu mi-ai spus ce știi să faci“. Paznicul de noapte mă privește pentru prima oară ca pe un ins diferit de cei cu care a purtat discuția asta de multe ori și niciodată cu nădejdea unui ajutor. Discuțiile despre o slujbă adevărată - nu-i așa? - le porți fiindcă toată lumea e nemulțumită și se vaită. Dar la cincizeci și patru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
o chestiune de viață și de moarte. Puteam să fiu directorul televiziunii, dar am ales: anonim și nepătat.“ „Auzi, mă, Mișule - zice un invitat, care, după felul tărăgănat în care i se adresează, pare să aibă un ascendent profesional asupra insului -, când dracu’ era să fii tu director, că mai mult decât un ducător de reflectoare pe platou n-ai fost niciodată?!“ „N-am zis că era să fiu numit - răspunde plin de țâfnă îngerul -, ci că puteam. Oricine își dă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
contează din ce ziar și nici ce. Contează că citește cu voce tare, făcându-le în răstimpuri semn trecătorilor să se apropie. Tot timpul e câte unul care se oprește. Cei mai mulți își dau seama că e ceva în neregulă cu insul și-și văd curând de drum. Unii însă se pun pe discuții. Infirmul e nebun, dar foarte puțini îl iau ca atare. Au sentimentul că, recunoscându-i cea de-a doua infirmitate, a minții, o minimalizează pe prima. La o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
de-a doua infirmitate, a minții, o minimalizează pe prima. La o ierarhizare a necazurilor - fiindcă există și o astfel de orânduială în ce-i mai rău -, pierderea picioarelor pare o dramă mai mică decât pierderea rațiunii. Mai ales că insul care zice toată ziua „Ascultă aici!“ a avut, se vede, o judecată cândva cultivată. Elucubrațiile lui conțin frecvent și fraze cu sens. Mai bine zis, care ar avea sens în alte contexte. În fapt, infirmul nici nu citește articolele pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
găsit față-n față, și-a dat seama că eu nu eram eu. „Ar fi trebuit să fii ceva mai înalt. Te știu mult mai înalt. Ceva e-n neregulă.“ L-am asigurat că eu am fost dintotdeauna eu, însă insul o ținea pe a lui, că eu trebuia să fiu altul. La chip eram eu, dar nu și la picioare. Eram eu la ochi, la nas și-atât. Aveam altă gură și alt păr decât acelea pe care le ținea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
dublat prețul la ciorbă. Păi, e corect?“ „Corect, necorect - i-o scurtează femeia -, fiecare mănâncă după buzunar.“ Vasile B. e smuls din scaun de trei zdrahoni și e dus direct la centrala telefonică. „Putin, Putin - șoptește sufocat de emoție un ins în civil, pe care nu-l cunoaște nimeni, dar căruia adjunctul cel mare îi spune mereu: «Să trăiești!» - grăbește-te, Vasile. Vrei să ne nenorocești?“ Vasile B. duce receptorul la ureche, face de câteva ori „Mda, nu, mda, nu“, apoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
mii de ziceri ale aceluiași cântec și cu un glas care nu se ameliorează ci, dimpotrivă, se tocește, intră în ruginire, într-un soi de mormăială duhovnicească, e greu de sperat la un salt calitativ. Ai putea să crezi că insul e un resemnat, dar nu e. La prima oră își acordează chitara întocmai ca un profesionist așteptat de o arenă plină, iar când intră în rol și rage primele măsuri ale melodiei, o face transportat, cu sentiment și transpirație. Îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
lucru deștept, editura a făcut atâtea observații și m-a obligat la atâtea tăieturi și completări, încât numai un naiv putea să creadă că, operându-le, volumul mergea la tipar. Am luat manuscrisul negru de însemnările puchinoase ale redactorului, un ins în felul lui binevoitor, dar mărginit și mai zelos decât un cenzor, și l-am azvârlit în primul coș de gunoi. Îmi era silă de mine, de lumea în care mă născusem și de tot ceea ce avea să urmeze. Locuiam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
și i-a transmis mesajul, întocmai cum îl formulase necunoscutul: „Omul matale din Paris vrea să fii acolo unde ați convenit, la ora și-n ziua când ați convenit, fiindcă afacerea e ca și aranjată“. Două din trei se potriveau: insul de la celălalt capăt al firului nu s-a mirat că primește un mesaj atât de sibilinic, nici că acesta venea tocmai din Paris. Singurul lucru care nu se lega era că nu-l chema Stelică, îl chema Costică. Ce aveau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
cu un bișnițar care pleca la Paris. Una din două se potrivea: ora douăsprezece. La ora asta, în fața magazinului Unirea își dau întâlnire o mulțime de oameni care nu s-au văzut niciodată. Costică s-a dus glonț la un ins care, ca și el, căuta din priviri pe cineva și l-a întrebat: „Dumneata ești omul meu, nu-i așa? Care-i afacerea?“. Insul l-a măsurat din ochi pe Costică și, cu toate că urma să se întâlnească la douăsprezece fix
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
mulțime de oameni care nu s-au văzut niciodată. Costică s-a dus glonț la un ins care, ca și el, căuta din priviri pe cineva și l-a întrebat: „Dumneata ești omul meu, nu-i așa? Care-i afacerea?“. Insul l-a măsurat din ochi pe Costică și, cu toate că urma să se întâlnească la douăsprezece fix cu un anume Aurică, nu l-a mai întrebat de nume. I s-a părut că domnul Costică putea să se cheme foarte bine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
pe un infirm care nu știe să se distreze, să se bucure de viață. Într-o noapte, pe la două, am luat o toporișcă pentru șnițele, am urcat un etaj și am sunat minute în șir, până ce, în isteria dinăuntru, un ins mai puțin beat a auzit soneria. Cred că aveam o înfățișare convingătoare, în pijama, ciufulit, cu o privire cruntă și cu un topor în mână. S-au potolit jumătate de ceas, după care, marcați de dialectica alcoolului, mi-au făcut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]