4,561 matches
-
necontaminată de influențe externe și bazată pe rațiunea pură. Avertismentul lui Kant (1970: 115) conform căreia "deținerea puterii corupe inevitabil libertatea de judecată a rațiunii", este un exemplu clasic al acestei viziuni. Aceasta este ideea pe care Michel Foucault, și postmodernismul în general, au început să o problematizeze. În loc să trateze producerea cunoașterii ca pe o simplă problemă cognitivă, postmodernismul o consideră o chestiune normativă și politică (Shapiro 1999:1). Foucault a încercat să găsească o matrice comună care să unească domeniile
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
corupe inevitabil libertatea de judecată a rațiunii", este un exemplu clasic al acestei viziuni. Aceasta este ideea pe care Michel Foucault, și postmodernismul în general, au început să o problematizeze. În loc să trateze producerea cunoașterii ca pe o simplă problemă cognitivă, postmodernismul o consideră o chestiune normativă și politică (Shapiro 1999:1). Foucault a încercat să găsească o matrice comună care să unească domeniile cunoașterii și puterii. Potrivit lui Foucault, există o continuitate la nivel general, ce nu poate fi redusă la identitate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
atotcuprinzătoare, ramânem cu o pluralitate de perspective. Potrivit spuselor lui Nietzsche (1969: III, 12): Nu există decât vedere din perspectivă, decât "cunoaștere" din perspectivă." Ideea modernă, sau idealul modern, de existență a unei perspective obiective și atotcuprinzătoare este înlocuită în postmodernism de ideea lui Nietzsche conform cărei întotdeauna există mai mult de o perspectivă și fiecare din aceste perspective conține un anumit set de valori. Mai mult, aceste perspective nu oferă numai simple viziuni diferite asupra aceleiași "lumi reale". Însăși ideea
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
sau, în cuvintele lui Derrida (1974: 158), doar "textualitate". Perspectivele nu trebuie considerate doar niște dispozitive optice prin care se percepe "lumea reală", precum telescopul sau microscopul, ci și materialul în sine din care este croită acea "lume reală". Pentru postmodernism, urmând raționamentul lui Nietzsche, perspectivele sunt integrate în constituirea "lumii reale", nu numai pentru că ele sunt singura noastră cale de acces către ea, dar și pentru că sunt elemente de bază ale ei. Conținutul "lumii reale" este țesut din perspective și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Weber (2002) argumentează asemănător, sugerând că atacurile de la Pearl Harbor din 7 decembrie 1941 conferă un cadru de interpretare pentru răspunsul militar al Statelor Unite de astăzi. "11 Septembrie" este astfel perceput ca având aceeași semnificație ca și "7 decembrie". Pentru postmodernism, reprezentarea oricărui eveniment politic va permite întotdeauna existența unor interpretări concurente. Genealogia este un memento pentru agonismul esențial în constituirea istorică a identităților, unităților, disciplinelor, subiecților și obiectelor. Din această perspectivă, "toată istoria, incluzând producerea ordinii, [este înțeleasă] în termenii
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a face cu efecte ce trebuie explicate, nu asumate. Acest lucru însemna a rezista tentației de a atribui esențe agenților, lucrurilor sau evenimentelor din istorie, și cere o transformare a întrebării "ce este?" în "cum este?". Pentru Nietzsche, Foucault și postmodernism, este mai importantă determinarea forțelor ce dau formă unui eveniment sau unui lucru decât încercarea de a-i identifica esența ascunsă și fixă. În al doilea rând, genealogia are un scop etico-politic în problematizarea elementelor dominante ale identității ce apar
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
întreabă: Cum am făcut ca prezentul să pară o stare normală sau naturală? Ce a fost dat uitării și ce este amintit din istorie astfel încât prezentul și felul în care se desfășoară lucrurile să fie legitimate? O contribuție importantă a postmodernismului, cu axarea lui pe relația putere-cunoaștere și cu abordarea lui genealogică, este de a demonstra că multe dintre problemele studiate în Relațiile Internaționale nu sunt doar chestiuni de epistemologie și ontologie, ci de putere și autoritate; ele sunt lupte pentru
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
mai bine într-o anumită situație". Următoarea secțiune schițează o strategie care este preocupată cu destabilizarea interpretărilor dominante, arătând modul în care fiecare interpretare depinde în mod sistematic de elemente pentru care nu poate să dea seamă. Strategii textuale ale postmodernismului Der Derian (1989: 6) susține că postmodernismul este preocupat de demascarea "interferențelor textuale din spatele politicii de putere". Mai bine spus, din interiorul politicii de putere, deoarece efectele textualității nu rămân în spatele politicii, ci îi sunt intrinsece. "Realitatea" politicii de putere
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
secțiune schițează o strategie care este preocupată cu destabilizarea interpretărilor dominante, arătând modul în care fiecare interpretare depinde în mod sistematic de elemente pentru care nu poate să dea seamă. Strategii textuale ale postmodernismului Der Derian (1989: 6) susține că postmodernismul este preocupat de demascarea "interferențelor textuale din spatele politicii de putere". Mai bine spus, din interiorul politicii de putere, deoarece efectele textualității nu rămân în spatele politicii, ci îi sunt intrinsece. "Realitatea" politicii de putere (ca orice realitate socială) este întotdeauna deja
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
referă la "scrierea" securității, Gearóid Ó Tuathail (1996) la "scrierea" spațiului global, iar Cynthia Weber (1995) la "scrierea" statului. Două întrebări iau astfel naștere: (1) ce se înțelege prin interferențe textuale? și (2) prin folosirea căror metode și strategii încearcă postmodernismul să dezvăluie aceste interferențe textuale? Textualitatea este o temă comună în postmodernism. Ea apare în principal din redefinirea "textului" pe care o face Derrida (1974). Este important să clarificăm ce vrea Derrida să spună prin "text". El nu-i limitează
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
iar Cynthia Weber (1995) la "scrierea" statului. Două întrebări iau astfel naștere: (1) ce se înțelege prin interferențe textuale? și (2) prin folosirea căror metode și strategii încearcă postmodernismul să dezvăluie aceste interferențe textuale? Textualitatea este o temă comună în postmodernism. Ea apare în principal din redefinirea "textului" pe care o face Derrida (1974). Este important să clarificăm ce vrea Derrida să spună prin "text". El nu-i limitează înțelesul la literatură sau la domeniul ideilor, cum a fost perceput de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
mod greșit, ci, mai degrabă, el spune că și lumea este un text sau, mai bine zis, lumea "reală" este constituită ca un text și "nu ne puteam referi la acest "real" decât printr-o experiență interpretativă" (Derrida 1988: 148). Postmodernismul privește interpretarea ca necesară și fundamentală pentru constituirea lumii sociale, și, din acest motiv, Derrida (1978: 278) îl citează pe Montaigne: "Trebuie să interpretăm interpretările mai mult decât să interpretăm lucrurile". "Interferențele textuale" se referă la relația suplimentară și reciproc
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Derrida (1978: 278) îl citează pe Montaigne: "Trebuie să interpretăm interpretările mai mult decât să interpretăm lucrurile". "Interferențele textuale" se referă la relația suplimentară și reciproc constitutivă dintre diferitele interpretări în reprezentarea și constituirea lumii. Pentru a descifra interferențele textuale, postmodernismul folosește strategiile de deconstrucție și dublă citire. Deconstrucția Deconstrucția este un mod general de a destabiliza radical ceea ce se consideră a fi concepte și opoziții conceptuale stabile. Scopul acestui procedeu este să demonstreze efectele și costurile pe care le au
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
teme cu o existență îndelungată în tradiția Relațiilor Internaționale, teme ce au câștigat în importanță după atacurile teroriste din 11 Septembrie. Ele sunt și teme centrale în abordările postmoderne din relațiile internaționale. Totuși, în loc să le preia necritic din abordările tradiționale, postmodernismul le revizuiește folosindu-se de genealogie și deconstrucție. Postmodernismul caută să abordeze o problemă esențială privind interpretările și explicațiile statelor suverane, pe care abordările centrate pe stat au pus-o în umbră și anume, constituirea și reconstituirea sa istorică ca
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
teme ce au câștigat în importanță după atacurile teroriste din 11 Septembrie. Ele sunt și teme centrale în abordările postmoderne din relațiile internaționale. Totuși, în loc să le preia necritic din abordările tradiționale, postmodernismul le revizuiește folosindu-se de genealogie și deconstrucție. Postmodernismul caută să abordeze o problemă esențială privind interpretările și explicațiile statelor suverane, pe care abordările centrate pe stat au pus-o în umbră și anume, constituirea și reconstituirea sa istorică ca modalitate primară de subiectivitate în politica mondială. Astfel, ne
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Nietzsche, mai puțin către a afla care este esența statului suveran și mai degrabă către a afla cum este posibilă existența statului suveran, cum este el naturalizat, și cum anume este făcut să apară ca și cum ar avea o esență. În măsura în care postmodernismul caută să explice condițiile care fac posibil fenomenul statului ca fiind ceva ce afectează în mod concret experiența de zi cu zi, el este fenomenologic. Totuși, nu este vorba aici despre fenomenologia obișnuită. Poate fi numită cel mult o "cvasi-fenomenologie
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
obișnuită. Poate fi numită cel mult o "cvasi-fenomenologie" deoarece, după cum s-a menționat deja, se ocupă în mod egal de explicarea condițiilor ce destabilizează fenomenul și amână actualizarea sa completă. În această secțiune va fi explicată "cvasi-fenomenologia" statului afirmată de postmodernism. Ea cuprinde patru elemente: (1) o analiză genealogică a "originilor" statului modern în violență, (2) o relatare a înscrierii limitelor, (3) o deconstrucție a identității așa cum este ea definită în discursurile de securitate și politică externă și (4) o interpretare
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
sau "pozițională" (Ruggie 1993: 162-3). Structura ontologică a statelor este considerată ca precedentă recurgerii la violență. Violența nu face decât să modifice configurația teritorială, sau este un instrument pentru manevre strategice și de putere politică în distribuția și ierarhia puterii. Postmodernismul însă demască rolul constitutiv al violenței în viața politică modernă. Violența este fundamentală stucturii ontologice a statelor, și nu este doar ceva la care statele complet formate recurg din motive de putere politică. Violența este, potrivit postmodernismului, atât inaugurală cât
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și ierarhia puterii. Postmodernismul însă demască rolul constitutiv al violenței în viața politică modernă. Violența este fundamentală stucturii ontologice a statelor, și nu este doar ceva la care statele complet formate recurg din motive de putere politică. Violența este, potrivit postmodernismului, atât inaugurală cât și augmentativă. Acest argument privind strânsa și paradoxala relație dintre violență și ordine politică este dus și mai departe de Jenny Edkins care plasează nazismul, lagărele de concentrare, NATO și taberele de refugiați pe aceeși linie. Toate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
fatal, politizată". Pornind de la ideile lui Agamben, aceste lucrări postmoderniste caută să arate modul cum statele suverane, chiar și cele liberale și democratice, se constituie prin excludere și violență. Frontierele Analiza (re)constituirii statului, în felul în care o face postmodernismul, însemnă în parte a cerceta felul în care este împărțit spațiul politic global. Lumea nu este divizată în mod natural în spații politice diferențiate, și nici nu există o singură autoritate care să realizeze această diviziune. Acest fapt conduce inevitabil
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
o singură autoritate care să realizeze această diviziune. Acest fapt conduce inevitabil către o concentrare asupra "problemei frontierelor", așa cum o numesc Dillon și Everard (1992: 282), deoarece orice subiect politic este constituit prin stabilirea de limite fizice, simbolice și ideologice. Postmodernismul este mai puțin preocupat de ce este suveranitatea, decât de cum este ea produsă spațial și temporal și de circuitul ei. Cum se instituie o anumită configurație a spațiului și puterii? Și cu ce consecințe? Implicația evidentă a acestor întrebări este că
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
subiectivitate produs? Identitatea Așa cum observă Rob Walker (1995a: 35-6), în gândirea și practica politică modernă se privilegiază spațialitatea. Prin diferențierea spațiilor poli-tice, frontierele sunt fundamentale pentru preferința lumii moderne pentru "capturarea politicii" între frontierele discrete ale statului (Magnusson 1996:36). Postmodernismul întreabă: cum a fost impusă identitatea politică prin practici și reprezentări spațiale ale domesticității și distanțării? Și cum a fost construit conceptul de sine definit teritorial în opoziție cu un celălalt amenințător? De o mare importanță aici sunt problemele de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
este doar o continuare, deși extremă, a aceluiași proiect politic inerent oricărui stat-națiune modern. Implicația este că toate formele de comunitate politică, în condițiile în care necesită frontiere, vor fi predispuse la un anumit grad de violență (Campbell 1998a: 13). Postmodernismul se concentrează pe discursurile și practicile ce înlocuiesc diferența cu amenințarea în constituirea identității politice. Simon Dalby (1993), de exemplu, explică modul cum războaiele reci rezultă din aplicarea unui raționament geopolitic ce definește securitatea în termenii unei excluderi spațiale și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
genealogică a (re)constituirii statului suveran ca mod normal de subiectivitate. Două întrebări persistă dacă se dorește continuarea studiului dintr-o perspectivă genealogică: cum este statul suveran naturalizat și răspândit? Și cum se face că pare a avea o esență? Postmodernismul este interesat de felul în care modurile dominante de subiectivitate își neutralizează sau își ascund caracterul arbitrar prin proiectarea unei imagini de normalitate, naturalețe sau necesitate. Ashley a analizat dificila întrebare ce se referă la felul cum modul dominant de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a-și urmări obiectivele pe scena internațională. Presupunerea ce stă la baza acestui fapt este că statele sunt entități complet formate, sau definite, înainte de a începe negocierea pentru intrarea pe această scenă. Noțiunea revizuită de artă a guvernării avansată de postmodernism accentuează faptul că practicile politice ce fundamentează și mențin statul au efectul de a-l menține într-o continuă mișcare. Așa cum subliniază Richard Ashley (1987: 410) în articolul lui deschizător de drumuri, subiecții nu au o existență anterioară practicii politice
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]