3,724 matches
-
și se lipește de piciorul meu ca un marinar care se leagă de catarg În mijlocul unei furtuni de gradul 10. Trebuie să o șterg de-aici repede, dar sunt nevoită să-mi petrec câteva minute În care să mă arăt umilă În fața dădacei Jo. O văd deja fixând bebelușul isteric și Întrebându-se În ce naiba s-a băgat. Sfârșesc prin a fi nevoită să-l dau jos de pe mine și să fug din cameră, urmată de urlete. Pe bancheta din spate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
salveze de englezoaica aia nebună. De parcă aș fi fost eu nebună, și eu nu sunt nebună, nu-i așa? Oamenii de genul ăsta ne fac să Înnebunim din cauza ineficienței lor, Îmi irosesc mie timpul prețios. Directorul a fost incredibil de umil, și-a cerut scuze tot timpul, dar nu putea să facă absolut nimic. Astfel, până când am ajuns eu la celălalt hotel, se făcuse aproape miezul nopții. L-am sunat pe Richard, care avea pregătită o listă de Întrebări. Slavă Domnului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
Când de la el eu leafa-mi cer, El miaună sinistru. Cordial i-am strâns eu laba. Și împăratul milostiv Mi-a dat și de soție, Pe fiica lui cu râs lasciv Și țapănă, nurlie, Pe Tlantaqu-caputli. Am mulțămit c-un umil semn, Drept mantie-o prostire M-am dus l-amanta mea de lemn, În sfânta mănăstire, Într-un cotlon de sobă. {EminescuOpIV 76} Și ah! și dragă-mi mai era! Vorbeam blând cu dânsa, Dară ea nu-mi răspundea Și
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
puternicu-i oval - Astfel feciorul tânăr pe cugetu-i (țintit e) Stă rezemat de pragul auritului portal: A tatălui său vorbă aude și se-nchină - Un semn că se supune măsurei ce-o destină. S-apropie cu pasuri modeste, line, rare Și umil îngenunche pe treapta de la tron: "Pe mâne, pe când noaptea v-aprinde blîndu-i soare, Când clopotul va plânge cu-al serei dulce ton, Atunci eu mă voiu duce, pe calul pag călare, M-oiu duce pân-la poala a muntelui Pion Ș-
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
Se vede când femeea golește al ei sân. Când poala ș-o ardică, de pulpa-i vezi, stăpâne, 10Tu nu surâzi cu râsul cel lacom și murdar, Tu nu ești ca un taur și nu ești ca un câne, Ce umil dă din coadă cățelei lui cu har. Nu ești gelos - ferit-a... cucoșii doar și vierii Au numai obiceiul de-a se lupta-n duel. 15Tu nu ai patimi scumpe și lacrima muierii Nu mișcă al tău suflet, nu-ntunecă
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
s-o încaseze de la stomatolog. Cred că dintele meu a-ncetat războiul, reuși să îi spună cu calm. Am să vin altă dată, când voi fi mai atent să ajung la timp. Te rog încă o dată să-mi accepți scuzele... Fusese umil și Max-felcerul atât aștepta. Își îngustase pupilele precum două linii în cap, dar nu apucă să-și răstoarne vorbele pe care le încălzise în gușă, că o făptură țâșni pe lângă Omar, înspre coridor. Era o femeie, îi simțise parfumul venind
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
fiecare, ca uscatul după potop. Omar nu mai găsise atâta răbdare și atâta tandrețe străluminată de la dispariția mamei lui. Shams primea îngăduința și ascultarea care îi lipsiseră. La „Ulduz“, Shams nu se purta ca un proprietar, ci ca un chelner umil, care ducea tăvile. Uneori, zâmbea sub insultele celor care benchetuiau și așa, fără vin, și-l strigau de departe: „Băiete, mai adu niște poșircă islamică din aia de-i ziceți voi bere!“. După o astfel de scenă, Omar se supărase
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
asta? — Sunt sigură, pentru că o vor ierta. Avocatul făcu câțiva pași mai în față și, în frigul tăios de dinainte de răsărit, își trimise cuvintele ca pe niște crâmpeie ale capitulării: — În numele lui Allah, Milostiv și Atotputernic, eu, Seyed Mahmoud Sharoudi, umil avocat al dreptății, vă întreb și vă rog: o iertați pe Shahla Jahed? Nu ea a ucis-o pe ruda voastră și, dacă mi s-ar fi dat putința, răgazul să vă arăt, chiar ați fi avut adevărul în fața ochilor
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
e vorba despre distincție. Dar În timp ce snobismul e un demers de agregare, dandysmul presupune segregarea. Nu să faci parte dintr-un clan, ci, dimpotrivă, să te desprinzi de el, să contrazici, și nu să fii conformist. Deci nu a reduce umil o distanță, ci a o spori cu insolență.”1 În fapt, dacă snobismul e masochist (snobul vrea să se integreze cu orice preț, să se lase umilit, ca biet imitator), dandysmul e sadic prin forța sa de șoc, prin voluptatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
a cafenelelor. Pentru ca majoritatea să oscileze Între cei doi poli: Jules Renard, Tristan Bernard, Henri de Régnier, Léon Blum. Cu totul aparte răsare În această atât de pulverizată lume Paul Bourget, autor minor, de serie, la prima vedere doar un umil imitator al personajelor lui Balzac. Din punctul de vedere al istoriei dandysmului Însă, el e un diletant superior; cu alte cuvinte, citându-l pe Jules Lemaître, un bărbat care deține „acea dispoziție a spiritului extrem de inteligentă și, În același timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
neînduplecată a Bătrânului din munți care, după ce-i Îmbată, le cere discipolilor săi să-și ia viața, nu era mai despotică și nici mai respectată decât doctrina aceasta a eleganței și a originalității care impune, la rându-i, ambițioșilor și umililor ei discipoli, oameni adesea plini de ardoare, de pasiune, de curaj și energie, cumplita formulă: Perinde ac cadaver!*1 Dacă ar fi să Îi dăm crezare lui Jean d’Ormesson, paragraful de mai sus ar trebui interpretat astfel: „La Baudelaire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
bărbatul convinge, iar femeia trebuie convinsă. De data aceasta, prințesa e bărbatul! Cadetul familiei - o femeie. Și ce femeie! Célimène și Tartuffe combinați! Cu cât Își revarsă asupra lui izbucnirea iubirii sale aproape regale, cu atât el se face mai umil, mai mic. Pare să-i spună acestei femei care coboară pentru el: „Coborâți, mai coborâți!”. Fericit scelerat! Căci acesta e exact contrariul și justificarea devizei sale: „Urcă până unde nu poate ajunge nimeni!”. Faptele acestei comedii romanești - roman pentru ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
unui aforism fundamental: XXXI În viața elegantă nu mai există nici un fel de superioritate: aici totul se tratează Între puteri egale. Cine este o companie aleasă nu se adresează nimănui spunându-i: „Am onoarea etc.”. Pentru că el nu este prea umilul servitor al nimănui. Gustul uzanțelor dictează astăzi noi formule, pe care oamenii de bun gust știu să le adecveze Împrejurărilor. În această privință, celor lipsiți de imaginație le recomandăm să consulte Scrisorile lui Montesquieu. Acest ilustru scriitor a dovedit o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
în treizeci de ani. În plus, mai avea, chiar pe colina Alhambrei, o imensă vilă, superb carmen 1 pierdut în viță de vie. Când Astaghfirullah îi făcea pe cei bogați de rușine, mai ales la Abu-Khamr se referea, iar celor umili le venea atunci în minte imaginea medicului cu burtică și acoperit de mătăsuri. Căci până și cei care beneficiau de leacurile sale fără să scoată un ban din pungă simțeau o anume stinghereală în prezența lui, fie din pricina procedeelor care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
cu privirea ațintită în pământ. Trei vorbitori de origine oarecare se ridicară atunci pe rând pentru a spune că trebuia să se negocieze de urgență predarea orașului, căci diriguitorii pierduseră deja prea multă vreme, nepăsători cum erau la suferințele celor umili. A venit apoi rândul lui Astaghfirullah, care încă de la început se fâțâia pe locul lui. Se ridică, își duse mașinal mâinile la turban spre a și-l potrivi mai bine și își îndreptă privirea spre plafonul împodobit cu arabescuri. „Vizirul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
băieții din Albaicin. Un alt vecin al nostru, Saad, un grădinar bătrân de curând rămas orb, nu se simțea în stare să plece. Un copac bătrân nu-l mai poți planta din nou pe pământ străin, repeta el. Om cucernic, umil, cu frică de Dumnezeu în tot ce făcea, venise ca să audă din gura șeicului ce anume recomandau în cazul lui teologii musulmani, ulema, cunoscători competenți ai Cuvântului sfânt și ai dreptei Tradiții. — Hamza și Saad au sosit la noi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
rău“. Așa că era lucru rar ca un hamal să ajungă să provoace o încăierare în suk-urile din Fès, căci se găsea mereu un înțelept printre frații săi ca să-l aducă înapoi la dreapta chibzuială. Așa erau acești oameni. Atât de umili și, cu toate astea, atât de mândri. Atât de săraci și, totuși, atât de mărinimoși. Atât de departe de palate și fortărețe și, cu toate astea, atât de iscusiți în a se conduce. Da, așa era soiul de oameni căruia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
masacrării călătorilor, „mai ales a primilor pribegi andaluzi“, asupra jafului din Rif. — Ce spui tu e de ajuns pentru a trimite un om în focul Iadului până la sfârșitul veacurilor. Dar ce dovezi ai? Ce martori poți numi? Harun se făcu umil: — Prietenul meu și cu mine suntem prea tineri, abia am trecut de Marea Recitare, iar cuvântul nostru nu va atârna prea greu. Noi nu cunoaștem mare lucru din ale vieții și se prea poate să fim indignați de fapte care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
un colier în jurul chipului, care a recunoscut-o pe dată pe soața mea, în pofida celor zece ani scurși, și care a strâns-o la piept. Mi se adresă în arabă, spunând că se simte onorat să-mi ofere găzduire în umila lui locuință. Hiba mi-l prezentă ca fiind unchiul său din partea tatălui; despre mine, spuse că eram stăpânul ei, ceea ce era desigur adevărul gol-goluț, dar nu mai însemna absolut nimic, date fiind împrejurările. Nu eram eu acum singur, lipsit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
neobișnuită, pe care am pus-o pe seama straielor mele maghrebine. Dar nu era asta. Un negustor de fructe își lăsă o clipă prăvălia ca să vină să-mi dea sfaturi: Oamenii sunt uimiți să vadă un om de calitatea ta umblând umil pe jos, prin praf. Fără să mai aștepte răspuns, strigă după un conducător de măgari care îmi oferi un animal falnic, împodobit cu o frumoasă cuvertură, și-mi lăsă și un slujitor care să aibă grijă de mine, în persoana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
se agită pentru a evita ca regatul Franței să fie făcut bucăți. Mai este și Henric al Angliei, cu totul devotat Sanctității Sale, dar prea departe pentru a putea fi de vreun ajutor. Tot nu vedeam cum putea fi utilă umila mea persoană în acest concert al capetelor încoronate. Dar m-am ferit să-l întrerup pe florentin. — Această situație delicată, la care a făcut aluzie în fața ta Sfântul Părinte Leon, era subiectul unor frecvente discuții cu cardinalul Giulio și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
a construit un altar, locul unde Iacob și-a odihnit capul pe o pernă de piatră și a avut viziunea îngerilor urcând și coborând scara. Dar Ahmed era hotărât să cerceteze nu doar ruinele Beitinului, ci satul însuși. Căci micul, umilul Beitin a fost condus de eleni, de romani, de bizantini, de otomani. A fost creștin și apoi musulman: la sfârșitul secolului XIX, s-a construit o moschee pe ruinele unei biserici bizantine. Încă se mai pot vedea rămășițele unui turn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
luați... BRUNO: Uite ce mi-a făcut. (Îi arată picioarele.) VIZITATORUL (Încă speriat.) Do-do-domnilor... (Jalnic.) Apă... GRUBI (Îi aduce apă în pumni.): Na! (VIZITATORUL se aplecă să bea iar GRUBI desface pumnii.) Hi-hi! Vino și ia! VIZITATORUL (Cu prestanța pierdută, umil și transparent.): B-b-boule! (Ceilalți pufnesc în râs.) MAJORDOMUL: N-are nimic, domnule. Puteți veni liniștit. VIZITATORUL (Încercând să-și refacă demnitatea.): Eu... Ridică un deget în sus și brusc îi revine glasul.) plec! MAJORDOMUL (Speriat.): Unde să plecați? BRUNO: Zău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ăla... pe cap... PARASCHIV (Se ridică, îi întinde găleata.): Ai să crapi. O să-ți crape capul. MACABEUS: Și? PARASCHIV: Nimic. MACABEUS: Te temi să nu rămâi singur? PARASCHIV: Da. MACABEUS (Efuziv.): Zău? Puiuțule... (Îl ciupește de bărbie; PARASCHIV se retrage umilii și furios.) De ce nu mi-ai tăiat gâtul astă-noapte? PARASCHIV: De greață. MACABEUS: Zău? Lasă c-am să te fac să mai mănânci greață din aia... (Începe să urce treptele.) Mai bine curăță niște cartofi. PARASCHIV (Începe să dea semne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
prindă? Vrei să te spânzure careva? Aici e bine, e așa de bine, vezi și tu că e bine, aici nu ne găsește nimeni o sută de ani. PARASCHIV (Pune trompeta în cui.): M-am hotărât. Deseară plec. MACABEUS (Tremurător, umil.): Cum o să pleci? Unde să pleci? PARASCHIV: M-am săturat. Mă duc. MACABEUS: Nu te cred. PARASCHIV: Ai să vezi. (Pauză; PARASCHIV începe să curețe cartofi și să-i arunce în cazan.) MACABEUS: Ce faci acolo? PARASCHIV: Îți fac de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]