33,557 matches
-
Neamul românesc", 22 octombrie și 3 decembrie 1939 105 "Neamul românesc", 15 februarie 1940 106 "Neamul românesc", 31 martie 1940 107 "Neamul românesc", 14 aprilie 1940 108 "Neamul românesc", 13 și 18 aprilie 1940 109 E. Lovinescu, Istoria literaturii române contemporane, București (f.a.), p. 20 110 După asasinarea lui Duca, Iorga nu a considerat ca fiind inadecvat să i se adreseze regelui și să-i explice că "literatura aceasta modernă trăsnită este răspunzătoare de acest fel de nelegiuiri". Memorii, vol. VII
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
publicat pe cheltuiala Fundației Regale, deoarece acesta era "vulgar"! Memorii, vol. 7, p. 342. Din fericire, intervenția lui Iorga a rămas fără urmări 116 "Bilete de papagal", nr. 243 117 Memorii, vol. VII, p. 459 118 Iorga, Istoria literaturii românești contemporane, București, 1934, vol. I, Prefață. Vezi și Pompiliu Constantinescu, "Vremea", 14 octombrie 1934 și Iorga, op. cit., pp. 155-168 119 "Neamul românesc", 12 august 1936 și 26 mai 1939 120 Memorii, vol. VII, pp. 181 și 185 121 Op. cit., vol. VII
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Europei de după sfârșitul celui deal doilea război mondial - de fapt, mai ales pentru această perioadă -, literatura secundară, fie și numai cea În limba engleză, este inepuizabilă. Nimeni, așadar, nu poate aspira să scrie o istorie completă sau definitivă a Europei contemporane. În cazul meu, dificultatea sarcinii e agravată de proximitate: născut la scurt timp după sfârșitul războiului, sunt contemporan cu mai toate evenimentele descrise În această carte și Îmi amintesc că am Învățat, am observat sau chiar am participat la mare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și numai cea În limba engleză, este inepuizabilă. Nimeni, așadar, nu poate aspira să scrie o istorie completă sau definitivă a Europei contemporane. În cazul meu, dificultatea sarcinii e agravată de proximitate: născut la scurt timp după sfârșitul războiului, sunt contemporan cu mai toate evenimentele descrise În această carte și Îmi amintesc că am Învățat, am observat sau chiar am participat la mare parte din această istorie pe măsură ce se desfășura. Îmi este atunci mai ușor să Înțeleg povestea Europei postbelice sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
civile și a economiei naționale a țărilor afectate este discutat În prima parte a acestei cărți. Impactul cumulat al acestor lovituri a fost distrugerea unei civilizații. Amploarea dezastrului pe care Europa l-a abătut asupră-și a devenit limpede pentru contemporani chiar din prima clipă. La extrema dreaptă și la cea stângă a spectrului politic, unii au văzut În propria sacrificare a Europei ocazia de a lupta pentru ceva mai bun. Anii ’30 au fost, În cuvintele lui Auden, „un deceniu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
bine cunoscutele cuvinte ale poetului grec Arhilocus: „Vulpea știe multe lucruri, ariciul doar unul și bine”. În viziunea lui Berlin, această carte nu este, cu siguranță, un „arici”. În paginile ce urmează nu propun o mare teorie asupra istoriei Europei contemporane, nu detaliez o temă generală și nu dezvolt o narațiune unică și atotcuprinzătoare. Nu fiindcă aș considera că istoria Europei de după cel de-al doilea război mondial nu are o formă tematică. Dimpotrivă: are chiar mai multe. Ca o vulpe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să uiți? Această problemă va fi abordată În epilog. Aici vreau doar să remarc faptul că această ultimă rundă alarmantă de spasme ale memoriei nu trebuie Înțeleasă - cum se Întâmplă uneori (mai ales În Statele Unite), când este asociată cu răbufnirile contemporane de prejudecată etnică sau rasială - drept proba dezolantă a Păcatului Originar al Europei: neputința ei de a Învăța din crimele trecute, nostalgia amnezică, Înclinația irezistibilă de a reveni la 1938. Nu este, cum ar spune Yogi Berra, „un déjà-vu permanent
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Aliați, apoi prin apropierea simultană a trupelor aliate, deopotrivă dinspre est și vest. Abia În ultimul an de război, În timpul scurtei și intensei campanii spre vest a Uniunii Sovietice, a avut loc cea mai gravă distrugere fizică. În ochii contemporanilor, impactul războiului nu se măsura În termeni de profit și pierdere industrială, nici În funcție de valoarea netă a bunurilor naționale În 1945 față de 1938, ci În distrugerea palpabilă a comunităților și a mediului Înconjurător. De aici trebuie să Începem pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În plus, cei 13 milioane de expulzați s-au stabilit și s-au integrat În societatea vest-germană cu un succes remarcabil, deși amintirile trecutului persistă, iar În Bavaria (unde au ajuns mulți dintre ei) subiectul e Încă sensibil. Pentru percepția contemporană e, poate, supărător să vezi În expulzarea germanilor o „crimă Împotriva umanității” la numai câteva luni după deconspirarea unor crime de o cu totul altă factură, comise În numele acelorași germani. Însă germanii erau vii și prezenți, pe când victimele lor (mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comerciale europene și coordonarea economică franco-germană din anii următori. În „Jeune Europe”, club fondat În 1933 de tineri gânditori și politicieni dornici de schimbare În politica economică, viitorul eurofil și om de stat belgian Paul-Henri Spaak schimba idei intervenționiste cu contemporani cu vederi similare de pe tot continentul, inclusiv cu Otto Abetz, viitorul administrator nazist al Parisului ocupat. „Planificarea”, pe scurt, avea o istorie complicată. Mulți dintre adepții ei căpătaseră experiență ca funcționari și manageri În cadrul unui regim de ocupație - În Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și feroviare, iar În cursul anului următor (cum se Întâmpla și În restul Europei de Vest și În marea parte a Europei de Est) penuria de combustibil și comunicațiile inadecvate nu mai constituiau o piedică În calea redresării economice. Pentru contemporani, cea mai frapantă a fost tocmai capacitatea de refacere a Germaniei. Populația locală a pus umărul cu o hotărâre impresionantă la reconstrucția țării nimicite. În ziua morții lui Hitler, funcționau 10% din căile ferate: țara era literalmente pe linie moartă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
imediat după război, Agenția Națiunilor Unite pntru Refacere și Restabilire (UNRRA) a cheltuit În Iugoslavia mai mult decât În orice altă țară din Europa (415 milioane de dolari), 72% din fonduri provenind din Statele Unite. Însă cel mai important lucru pentru contemporani era faptul că partizanii comuniști iugoslavi au opus ocupației germane și italiene unica mișcare de rezistență Încununată de succes. Propulsați de victorie, comuniștii lui Tito n-au avut nevoie de o coaliție asemenea celor din teritoriile est-europene eliberate și au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
guvernului de la Vichy care avea să fie excutat de Francezii Liberi, imagina o ordine europeană postbelică fără bariere vamale, cu o singură economie și o monedă unică. Viziunea lui Pucheu (Împărtășită de Albert Speer și mulți alții) era o versiune contemporană sub auspicii hitleriste a Sistemului Continental napoleonian și atrăgea o generație Întreagă de birocrați și tehnicieni care se confruntaseră cu dificultatea de a elabora politici economice În anii ’30. Aceste concepții erau cu atât mai tentante cu cât se prezentau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și represiune. În Europa de Vest, fractura era aceeași, iar intelectuali se regăseau de ambele părți; entuziasmul pentru comunism În teorie era Însă, În mod sistematic, invers proporțional cu experiența directă a comunismului real. Această ignoranță generalizată În ceea ce privește soarta Europei de Est contemporane, dublată de indiferența crescândă a occidentalilor, stârnea În Est uluire și frustrare. Problema est-europenilor (intelectuali și nu numai) nu era poziția lor periferică - soartă cu care se Împăcaseră de mult. Ce i-a durut după 1948 a fost dubla excludere
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
europene. Diverse periodice informau regulat despre politica și cultura europene, iar cititorii britanici puteau fi la curent dacă doreau. Ei conștientizau, de asemenea, proporțiile traumei suferite pe continent. În septembrie 1945, Cyril Connolly descria În propriul ziar, Horizon, starea Europei contemporane: „Moral și economic, Europa a pierdut războiul. Marea cupolă a civilizației europene, cu lumina ei blândă În care toți am crescut, am citit, am scris sau am călătorit, s-a prăbușit; funiile sunt roase, marele stâlp e rupt, mesele și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
numai prin lagărele sovietice, ci și pe la Ravensbrück, după ce Stalin a predat-o autorităților naziste În 1940 (o consecință printre altele a Pactului Molotov-Ribbentrop). Rousset a câștigat procesul. A reușit chiar să aibă un oarecare impact asupra cunoștințelor și conștiințelor contemporane. După pronunțarea sentinței În ianuarie 1950, Maurice Merleau-Ponty a admis că „faptele pun sub semnul Întrebării sensul sistemului rus”. Simone de Beauvoir s-a simțit obligată să introducă În noul ei roman cu cheie, Mandarinii, o serie de discuții tensionate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
asociem cu orașul industrial de la sfârșitul epocii victoriene. Filmele britanice din acei ani au un parfum edwardian inconfundabil - fie prin cadrul social (The Winslow Boy, 1948), fie prin aerul de epocă. În The Man in a White Suit (1951), Manchesterul contemporan pare desprins din secolul al XIX-lea, de la cărucioare și locuințe la relațiile sociale: patronii și liderii sindicali deopotrivă exaltă amatorismul antreprenorial, indiferent de efectul asupra productivității. Trei milioane de britanici, bărbați și femei, frecventau săptămânal săli de dans autorizate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
realizate În străinătate, În principal În Europa. șase ani mai târziu, cifra urcase la 50%. Din cauza dominației americane, filmele europene din această perioadă nu constituie neapărat un barometru fidel pentru gusturile și sensibilitățile spectatorilor europeni. Imaginea unui britanic despre Anglia contemporană se forma probabil la intersecția dintre experiența lui directă și felul În care Anglia era reprezentată la Hollywood. Mrs. Miniver (1942), o poveste tipic englezească despre tăria și rezistența națională, despre rezerva și perseverența caracteristice clasei de mijloc, narată pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era În Marea Britanie cu 11% mai mare decât În 1937; În Franța a crescut cu procentul-record de 33%. Această explozie de fertilitate, pe un continent unde din 1913 indicatorul demografic prevalent era mortalitatea prematură, avea o importanță epocală. Nebănuită de contemporani, o nouă Europă se năștea. PARTEA A DOUATC "PARTEA A DOUA" Prosperitatea și neajunsurile ei: 1953-1971tc "Prosperitatea și neajunsurile ei\: 1953‑1971" VIIItc "VIII" Politica de stabilitatetc "Politica de stabilitate" Cei mai mulți vor fi Înțeles, chiar Înainte ca al doilea război
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
RFG, la numai câteva sute de kilometri de Rusia. Celebrul missile gap (avantajul rachetei) despre care vorbea John F. Kennedy În timpul campaniei din 1960 pentru președinția Statelor Unite era un mit, o reușită a propagandei sovietice; la fel și popularele relatări contemporane despre superioritatea tehnică și educațională a Uniunii Sovietice. Cu 20 de ani Înainte de observația cancelarului german Helmut Schmidt, Hrușciov și colegii săi știau deja că imperiul peste care domneau era practic o „Burkina Faso cu rachete”. Dar URSS se străduia efectiv
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de asemenea, a fost o consecință parțială a recuperării decalajului: preschimbările politice, șomajul În masă, subinvestițiile și exterminarea fizică din cei 30 de ani anteriori aduseseră Europa, În 1945, Într-un punct de plecare extrem de modest. Chiar și fără interesul contemporan pentru modernizare și tehnologii Îmbunătățite, performanța economică nu putea decât să se amelioreze. În spatele creșterii constante a productivității se află totuși o mutație permanentă, mai adâncă, În natura muncii. În 1945, cea mai mare parte a Europei era Încă preindustrială
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și sfârșitul anilor ’60, populația a crescut cu aproape 30% - cea mai rapidă rată de creștere Înregistrată vreodată pe pământ francez. Cea mai frapantă caracteristică a Europei Între 1950 și 1960 - care poate fi dedusă din orice scenă de stradă contemporană - era așadar numărul mare de tineri și copii. După patruzeci de ani, Europa devenea din nou tânără. Anii de vârf pentru nașterile postbelice În majoritatea țărilor au fost 1947-1949: În 1949 s-au născut În Franța 869.000 de copii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Roma pe 13 noiembrie 1949, a fost urmat de o creștere explozivă a pieței pentru aceste simboluri ieftine și comode ale libertății și mobilității urbane, populare printre tineri și lăudate cum se cuvine - În special modelul Vespa - În orice film contemporan din sau despre Italia. La Începutul anilor ’60 Însă, automobilul s-a impus În Europa Occidentală, mutând traficul de pe șine pe șosele și din transportul public În cel privat. Rețelele de căi ferate atinseseră cote maxime ca lungime și volum
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
publicat primul ghid al consumatorului apărut vreodată În Europa. Titlul ales este grăitor: nu What? (Ce?), ci Which? (Care?). Aceasta era minunata lume nouă pe care romancierul britanic J.B. Priestley a decris-o În 1955 ca „admasă”. Pentru mulți alți observatori contemporani era vorba, foarte simplu, de „americanizare”: adoptarea În Europa a tuturor practicilor și aspirațiilor Americii moderne. Deși multora le părea o deviere radicală, de fapt, nu era o experiență nouă. Europenii erau „americanizați” - și se Înspăimântau la acest gând - de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
motiv, publicul de peste o anumită vârstă a continuat să prefere produsul local. Dar copiii lor vedeau lucrurile altfel. Publicul tânăr aprecia din ce În ce mai mult filmele de lung metraj americane - făcute adesea de regizori europeni care fugiseră de Hitler sau Stalin. Criticii contemporani se temeau că, alături de mesajele politice subliminale sau manifeste incluse În filme destinate publicului larg, conformismul suficient al culturii populare americane va corupe sau va seda sensibilitatea tineretului european. Însă filmele, În măsura În care contau, par să fi avut mai degrabă efectul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]