36,856 matches
-
volumul V, pag 115, 1943. 44 Jean-Pierre Dupuy, Aux origines des sciences cognitives (La originile științelor cognitive), La Découverte, 1994. 45 Louis Couffignal, Les machines à penser (Mașinile care gîndesc), Editions de Minuit, 1952. 46 Textul acestei conferințe a fost regăsit în arhivele Grupului celor Zece. 47 Organ care acționează sub comanda sistemului nervos central la stimuli externi sau interni primiți de organele receptoare. 48 Interviuri din 24 iulie și 2 septembrie 1995. 49 Cf. Cristopher Langton, redactor șef al revistei
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
de l'économiste (Datoria economistului), în Un défricheur: Henri Laborit (Un pionier: Henri Laborit), Transversales, iulie-august 1995, nr. 34. 71 Joi 6 iulie 1995. 72 26 septembrie 1995. 7326 iunie 1995. 7425 iulie 1995. 75 26 ianuaire 1996. 76 Text regăsit în arhivele păstrate de Jacques Robin. 77 Ceilalți membri ai grupului de orientare și realizare erau: Michel Barrault, Annie Batlle, Janine Delaunay, Serge Lier, Jean-Marie Pelt, Armand Petitjean, Manfred Siebker. 78 Interviu cu Annie Batlle din 26 septembrie 1995. 79
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
servicii de informare. Se preconizează ca puterile publice să dezvolte valorizarea invenției și ca băncile să participe mai mult la creditele pentru inovarea tehnologică (publicația Actelor Colocviului național, La Documentation française (Documentația franceză). 82 Scrisoare datînd din 18 ianuarie 1982, regăsită în arhivele lui Jacques Robin. Numit delegat general, Jacques Robin îi are drept consilieri pe Joël de Rosnay, René Passet, Gérard Worms și Jacques Moreau. Ceilalți membri ai delegației sînt François de Lavergne, Yves Stourdzé, Jean-Claude Derian, Robert Prost, Pierre-Louis
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
Paul Virilio, Jacques Robin, Eric Favey, Pierre Lévy, Jean-Michel Billaut sînt membri ai acestei asociații. 130 Jacques Robin, À propos de la technoscience (Cu privire la tehnoștiință), "Terminal", februarie 1996. 131 Interviu din 26 septembrie 1995. 132 Scrisoare adresată membrilor Grupului celor Zece, regăsită în arhivele lui Jack Baillet. 133 Dare de seamă a întîlnirilor de sîmbătă, 18 octombrie 1969, arhivele lui Jacques Robin. 134 Absența unei înregistrări nu ne permite să dăm seama de discuțiile care au avut loc. Alain Laurent a luat
[Corola-publishinghouse/Science/1477_a_2775]
-
chiar nouă? Și cum am putea fi siguri că toate cele șapte corpuri ale noastre, învăluite în aura lor protectoare, traversează aceleași spații și se deplasează într-o direcție prestabilită, spre o destinație unde trupul fizic, palpabil, se va și regăsi? Cea mai simplă întrebare care îmi vine în minte citind ofer tanta carte de față a Simonei Modreanu este dacă autoarea petrece mai mult timp în spațialitatea creată printr-o convenție culturală a francofoniei. Într-o țară ca a noastră
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
și în senzația de déja-vu din zona Arcului de Triumf de pe Dâmbovița. "Le Petit Paris" rămâne însă o formă mimetică, pe când eseurile Simonei Modreanu creează o altă dimen siune francofonă, ad usum delphini și pentru adulmecătorii de esen țe fine. Regăsești în paginile de față ceva din subțirimea de spirit cordială a lui Paul Zarifopol, chit că, măcar în parte, temperamentul acestui prieten al lui Caragiale s-a împlinit în promenade berlineze cu marele clasic, nu la Versailles ori prin castelele
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cu mii de voci perceptibile la nivelul vocabularului sau al sintaxei, sau doar presimțite în acest alt freamăt lingvistic. Ceea ce scriitori precum Khatibi, Kundera, Makine, Popescu, Ben Jelloun, Laferrière și atîția alții propun îmbracă veșminte paradoxale în dorința de a regăsi totodată identitatea și diferența, dar o identitate atît de pură, atît de strălucitoare, încît ne obligă să o citim ca diferență. De fapt, e vorba despre o veritabilă metamorfoză. Scriitorul alunecă din identitatea sa originară și își croiește o altă
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
franceză. Și imediat avea să vină marea recompensă. Atiq Rahimi cîștigă premiul Goncourt cu romanul Syngué sabour. Piatra de încercare. Pînă în 2002, fusesem incapabil să scriu în franceză, dar întorcîndu-mă în țara mea, după optsprezece ani de exil, și regăsindu-mi cultura, limba, s-a produs un fenomen ciudat, nu mai puteam scrie în persană. Scriitura devenise și ea tărîmul exilului meu. (în dialog cu Colette Khalaf, "L'Orient. Le Jour", nov.2013) Titlul cărții se rostogolește în gură ca
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
tipuri de discurs: al personajelor, al naratorului și chiar al autorului. El definește hetero glosia ca fiind "un alt discurs într-o altă limbă, care servește expresiei intențiilor autorului, dar în mod refractat" (1981, p.XXVI). Este toc mai ceea ce regăsim în cele două romane ale lui Marius Daniel Popescu (Simfonia lupului și Culorile rîndunicii), limbajele ce alcătu iesc heteroglosia sa conținînd voci din trecut și din prezent, ca și voci din medii culturale diferite, chiar divergente. Un scriitor își poate
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
parte a trilogiei, Dovada, gemelitatea suferă de disperare și disjuncție, fiecare din frați trăind separat, închis în propria sa poveste, astfel că avem două istorisiri conduse succesiv de el-ul unuia și al celuilalt. În fine, cu A treia minciună, regăsim un simulacru de reunificare monovalentă, care succede modului de eterogenitate discursivă vizînd reprezentarea denunțului fracturii identității personale visate ca un ideal de continuitate. Dar acest dublu subiectiv spre care ne îndreptam, acest eu al instanței enunțiative își contrazice "misiunea" sacră
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
slăbiciunile omului ei, dar care a știut mereu să vadă dincolo de aceste deficiențe mundane și să trăiască esența însăși a iubirii. Pînă la un punct, însă. Din păcate, odată domolite valurile mediatice și limpezite chestiunile juridice, odată ce el și-a regăsit libertatea și măcar o parte din aplombul de altădată, ea a plecat. Am asistat, poate, în direct, la sublimarea și moartea unei excepționale povești de iubire. Și ăsta da, subiect de roman... Cine face cărțile? Revoluția numerică, năucitoarele crize economice
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
în ochii lumii. Odată împlinită datoria familială și publică, în sfîrșit liniștită, ea dispare pentru toți, mai puțin pentru omul ei care, la final, aduce o ofrandă simplă și sublimă Celui care a permis unei străfulgerări amoroase să dureze: "Mulțumesc", regăsind începutul care deschidea deja poarta fabulosului: "Și eu am căzut într-un vis." Houellebecq este imens de departe și foarte aproape în același timp. În mod curios, și el le omoară pe eroinele romanului său; această constanță sadică le răpește
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
sa: " Pentru că nu știu ce altceva să fac cu personajele simpatice decît să le ucid"! Iat-o deci pe drăgălașa Annabelle, de care Michel este platonic îndrăgostit din copilărie, stingîndu-se treptat de-a lungul aventurilor sentimentale trăite cu alții, înainte de a-l regăsi, de a aluneca cu el în improbabilul miraj al iubirii și al zămislirii, pentru a dispărea apoi la fel de brutal și de neverosimil cum reînviase. Cît despre Christiane, buna și mămoasa naturistă a tuturor spațiilor posibile, care cu tandrețe și o
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
în viața sa. Alături de Foucault, Lindon simte că-și poate reechilibra viața și înfrunta tatăl. În acest al nouăsprezecilea roman al său, fiul umblă pe cărări complicate, încurcă ițele și o ia adesea pe arătură, un mod personal de a regăsi, oblic, o tandrețe refuzată prin intermediul relației pasionale cu un alt bărbat. Nuanțele iubirii se combină cu șiretenii și subterfugii menite să frîngă, ușor, tabuuri și intoleranțe, dar și să pună lucrurile la punct cu acuratețe: Pe Michel îl iubeam ca
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
propriu... Cu acea energie inspiratoare și evocatoare care frapează de la primele fraze, și care a devenit label-ul său, Patrick Grainville creează și desface o lume senzuală și haotică, un flux narativ ce ascunde o cultură și o curiozitate mereu vii. Regăsim în acest roman ceea ce fidelii săi cititori (și nu numai ei, de altfel!) prețuiesc cel mai mult la acest autor rar, acea fulguranță a cuvintelor ce se ciocnesc violent și dau naștere unor noi vocabule, de o frumusețe răvășitoare, acea
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
clasică, trimit cu gîndul la poezia scaldică, în care islandezii și norvegienii sunt maeștri și care, în opinia specialiștilor, a rămas pînă astăzi poezia cea mai sofisticată și elaborată compusă vreodată în Occident. O virtuozitate lexicală și ritmică ce se regăsește în mare măsură în textele contemporane care, în ciuda diversității revendicate, afirmă cu claritate o identitate nordică bine definită. Natura, de pildă, este o componentă esențială în viziunea autorilor nordici, îndeosebi lumina aceea unică, ce are virtuți transfiguratoare, magice. De fapt
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
-i așa?, se aliniază dorințelor muritorilor și practicilor exclusiviste. Peste toate acestea se evidențiază figura pitorească a domnului de Fontenaille, un alb bătrîn care locuiește în apropierea pensionatului și care se simte încredințat cu o misiune divină, aceea de a regăsi "memoria pierdută" a poporului Tutsi. Frustrările și neîmplinirile propriei vieți se proiectează în fantasme rocambolești și în tentativa de a trasa o legătură istorică între această etnie și Egiptul faraonilor negri, nobilă întreprindere care îl conduce la schițarea portretelor liceenelor
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
romanului. Oricum, simpatia cititorului e împărțită ; dacă la început, compasiunea față de personajul Michèle e indiscutabilă, treptat, aceasta dezvăluie aspecte mult mai puțin atrăgătoare în relația cu mama ei, cu fiul sau cu soțul celei mai bune prietene. Dar și aici regăsim "marca" Djian, căruia i-au plăcut întotdeauna personajele puternice, complexe, nu atît ambigue, cît duble, dar care nu sunt indiferente la dimensiunea morală a actelor lor, ci își pun întrebări. Iar relațiile umane nu au părut niciodată mai întortocheate, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
de la Iași a prilejuit întîlniri, dezbateri și descoperiri adesea surprinzătoare, cu certitudine incitante, dinamice și revigorante pentru o urbe ce dovedește, iată, că nu știe doar să vegeteze în provinciale nostalgii după glorii apuse, ci reușește, în cîteva zile, să regăsească și să transmită un entuziasm contagios pentru carte și frumos. Unul din aceste momente unice a fost și discuția cu și în jurul lui François Garde, laureat al premiului Goncourt pentru debut, cu romanul Ce qu'il advint du sauvage blanc
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
scufundă în această clisă, se așează și se inserează în curgere. Pasul ei hotărît răsună pe pămîntul tare, ghetele ei cu șireturi și tocuri groase sunt lustruite ca saboții unei iepe de gală. Orașul se învață prin corp și se regăsește prin el, pașii răsună și trosnesc așa cum nu ar putea-o face pe pămîntul suplu din cealaltă țară. La Paris, Claire îl întîlnește pe Alain, un consătean, care însă nu așteaptă decît să se întoarcă acasă, de cîte ori are
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
ei, misterioasă și provocatoare, pare extrem de departe de orice senzualitate, în afară de cea a limbii, deși iubirea, în toate formele ei posibile, e tema constantă a scrierilor sale. Poate cu excepția tulburătorului roman autobiografic Ni d'Eve ni d'Adam, în care regăsim o tînără belgiancă pasionată de Japonia și un tînăr japonez pasionat de Occident ; o poveste de iubire pură și albă ca muntele Fuji, imposibilă ca topirea zăpezilor veșnice... Altfel, întreaga vibrație erotică face să tremure doar carnea cuvintelor și nu
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
fi dumirit în privința enigmaticelor trăiri ale acestei soții mult iubite și iubitoare, dar care nu suportă, de fapt, plecarea lui Andi, consi derînd-o, cumva, o trădare, o lașitate, găsindu-și consolarea în bra țele unui prieten, acceptînd apoi să-l regăsească pe Andi pe tărîm american și să încerce să repornească împreună pe noi baze, alături de copilul lor, eșuînd însă, neputîndu-se lipsi de iubitul lăsat acasă, pe care îl aduce în propriul cămin al lui Andi sub pretextul prieteniei și al
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
așteptați, ați scăpat astfel de defectele tinereții, de tatonări, incertitudini, fragilitate... J. Echenoz Nu e chiar așa. Și eu am bîjbîit între 20 și 30 de ani. Chiar dacă trăiam un sentiment de libertate totală, pe care nu l-am mai regăsit niciodată după aceea, nu știam cum să mă lansez în forma romanescă. De cînd mă știam eram cititor de romane, dar nu eram deloc sigur că voi găsi maniera de a le scrie. Pînă în ziua în care, după ce s-
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
conștiință națională vie, mereu trează, a vremii sale. Îl urmăm deci de la primele volute ale unei inteligențe luminoase pînă în cele mai ascunse cotloane ale sufletului, trecînd prin varii emoții mînie, pasiune, ironie șfichiuitoare, îndoieli sau generoase elanuri de prietenie. Regăsim, la destinatari, minunata pleiadă a celor care au contat în literatura secolului XX, și nu numai: Maurice Barrès, Francis Jammes (nașii săi literari), Montherlant, Valéry, Proust, Cocteau, Paulhan, Drieu La Rochelle, Gide sau Claudel, dar și pe generalul de Gaulle
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Bleu comme l'enfer, 1983, Zone érogène, 1984, 37°2 le matin, 1985, Maudit manège, 1986), amestecînd voluptuos umor și pesimism implacabil, un fel de Houellebecq avant la lettre, dar cu un plus de savoare romanescă. Aceleași coordonate majore le regăsim și într-un roman din 2010, Incidences, pe care mulți critici o consideră ca pe cea mai reușită din întreaga sa creație. Roman "moralist" postmodern, tragic și ironic, disperat și dureros, despre răni nevindecabile, despre nepu tința absolută a iubirii
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]