4,904 matches
-
mai poate sta cu el. Nu e capabilă să-și șteargă din minte ceea ce i-a spus. El o privește cum începe să-și dacă bagajele. Își ia sacourile, pantalonii și pantofii, periuța de dinți și prosoapele. Are o valiză micuță și nu prea multe de împachetat. Ăsta e felul tău de a mă pedepsi? zice el cu amărăciune. Știi că n-am deloc puterea de a-ți rezista. Toți prietenii mei au prezis asta. Însă nici unul nu mă poate convinge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
victorii și îl numește pe Mao „sufletul Chinei”. Domnișoara Lan Ping e în uniformă. Își înfășoară capul cu o eșarfă portocalie. Este înfățișarea pe care o cultivă - un soldat cu o urmă de zeiță romantică. Asta are efectul unui trandafir micuț într-o masă de verdeață. Cunoaște felul în care ochii bărbaților caută și înregistrează. Aparatul de filmat al inimii viitorului ei iubit. Tovarășele ei, inclusiv soțiile ofițerilor cu ranguri înalte, bârfesc. Subiectul este doamna Chiang Kai-shek Song Meilin. E vorba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
În următoarele câteva săptămâni, când ninge, când plouă. Într-o zi universul din Yenan e pus la înmuiat, ploaia transformând pământul într-o mlaștină. Pământul saturat devine o pastă mocirloasă. Vasele și cănile din cameră se inundă ca niște bărci micuțe. Pentru ca, a doua zi, să iasă soarele. Usucă poteca și urmele lăsate de roți se întăresc precum niște lame de cuțit. Când vine din nou ploaia, drumul e o suprafață alunecoasă. Pe distanța de o milă pe care trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
de bătălie. Ea crede că el poate să o înveselească. Așa că ascultă. Condițiile mele de trai la Beijing erau foarte mizere, în contrast cu frumusețea vechii capitale. Stăteam într-un loc numit Fântâna cu Trei Ochi. Împărțeam cu șapte oameni o cameră micuță. Noaptea, ne îngrămădeam toți într-un pat făcut din pământ, încălzit dedesubt. Nu aveai loc să te întorci de pe o parte pe alta. Când aveam nevoie să fac asta, trebuia să-i previn pe cei care erau de o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
se deplaseze prin Europa. Japonezii se răspândesc ca un evantai peste Pacific. Mai aproape de casă, Mao își începe competiția strânsă cu Chiang Kai-shek având ca miză conducerea Chinei. Jiang Ching își sărbătorește următoarele patru aniversări ale zilei de naștere în micuța grădină de la gura peșterii lor. La treizeci și unu de ani, a devenit o expertă în cusut și s-a obișnuit cu transformarea camerei de zi în cartier general de război. Când și când, după ce se câștigă o luptă importantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
cum să joci cu foarte puțin capital. Încerc să mă asigur că statutul tău nu este amenințat. Țin sub observație pe oricine trece prin patul lui Mao. Mao doarme în fiecare zi cu femei diferite. Sunt fără număr. Înghite asta, micuța mea Cocor în Nori. Înghite. Încearcă să ieși la suprafața apei în care s-a înecat Zi-zhen. E doar o rețetă pe care o urmează. E pentru a absorbi elementul yin. El penetrează fete pe care i le aduc de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
înțelegere între făuritorul acestei pagode și mine. Are glasul scăzut și ea de-abia îl aude. Însă nu spune nimic. El continuă. Întrebarea mea e de ce a pus constructorul peste nouă sute de statui ale lui Buddha pe fațada acestui templu micuț? Ce anume l-a motivat? Ce fel de nebunie? O fi fost cuprins de panică? Ce anume îl gonea din urmă? E un loc periculos în care să lucrezi. Ar fi putut să cadă în orice clipă. E foarte posibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
afecțiunea lui Mao. În acest sens, sunt demnă de milă, ostatică a propriului meu sentiment. Tot încerc să înving această stare. Sunt o afurisită de eroină. Nu a ieșit bine. Acum mi-e dor de fetița mea. De brațele ei micuțe încolăcite în jurul gâtului meu. De felul în care se strecura pe vârfuri noaptea ca să urce la mine în pat. O vreau înapoi și înnebunesc când mă gândesc ce-am făcut... Ce s-a întâmplat? Ce nu e în regulă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Aproape de fiecare dată când mă duceam, îmi dăruia un poem de-al său sau scris de alții. Toate, așternute în minunata lui caligrafie, pe hârtie de orez. Odată, Mao m-a întrebat: Ești de acord că Yenanul seamănă cu o micuță curte imperială, Fairlynn? Eram sigură că glumește, așa că i-am răspuns: Nu, căci aici nu există un consiliu de o sută de consilieri. A râs și mi-a spus: Asta e ușor. Hai să facem un consiliu. Să întocmim o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
după moartea lui Mao. Națiunea va fi oare de acord cu acțiunea? Ar putea ea să se întoarcă împotriva lor? 6 octombrie. Hua Guo-feng o cheamă pe Jiang Ching să se întâlnească după-amiază în Sala Milei. Secretara lui Jiang Ching, Micuța Lună, întreabă despre motivul întrevederii. Publicarea celui de-al cincilea volum al operelor răposatului președinte. Răspunsul e dat fără vreo ezitare, pe un ton măgulitor. Tovarășa Jiang Ching va absenta. Vocea Micuței Luni e scăzută, dar clară. Îi voi transmite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
după-amiază în Sala Milei. Secretara lui Jiang Ching, Micuța Lună, întreabă despre motivul întrevederii. Publicarea celui de-al cincilea volum al operelor răposatului președinte. Răspunsul e dat fără vreo ezitare, pe un ton măgulitor. Tovarășa Jiang Ching va absenta. Vocea Micuței Luni e scăzută, dar clară. Îi voi transmite mesajul cât mai repede posibil. Doamna Mao Jiang Ching își face apriția în ușă. E îmbrăcată la costum, cu o eșarfă nisipie la gât. Se apropie cea de-a șaizeci și treia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
loc, ițindu-se pe lângă trotuar. Își întinde brațele departe și începe să cânte ca eroina din opera ei. Va sparge pavajul din grădină și va croi drum din cel mai sumbru colț, pentru a găsi aer și lumină! Seara cuprinde încăperea. Micuța Lună stă lângă telefon. Încă nici un răspuns de la biroul lui Chun-qiao? întreabă Doamna Mao. Nu. Dar de la Yao? Nici de acolo. Apropo, Doamnă, am pierdut legătura și cu Wang. În mintea ei are loc o coliziune subită de gânduri, în urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
nou asupra ei. Chipul tatălui. Lacrimile mamei. Durerea iese la suprafață. Groaza. Apele cresc, au cuprins-o până la gât acum. Îl aude pe tatăl ei urlând. Lasă-te păgubașă! De ce e atât de liniște aici? De ce te uiți la mine, Micuță Lună, ca un suflet care se deșteaptă? Am ghicit? Au cotropit lupii, în cele din urmă, țara mea? Încetează! Nu mai tremura ca o lașă! ... Bănuiesc că nu mai pot face... nimic. Armata a fost întotdeauna punctul meu slab. Tovarășul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Armata a fost întotdeauna punctul meu slab. Tovarășul președinte nu mi-a lăsat suficient de mult timp ca să mă descurc cu căpeteniile războinice. Căpeteniile războinice... poate că... nu aș putea spune că Mao însuși nu a pus capcana... Vino încoace, Micuță Lună. Micuța Lună se ridică. Trupul ei subțire ca un băț e țeapăn și ochii ei sunt înghețați. Haide, fetițo, vino și așază-te lângă mine. Hai să pălăvrăgim. Înveselește-mă. Hai să-ți spun povestea vieții mele. Pentru că în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
fost întotdeauna punctul meu slab. Tovarășul președinte nu mi-a lăsat suficient de mult timp ca să mă descurc cu căpeteniile războinice. Căpeteniile războinice... poate că... nu aș putea spune că Mao însuși nu a pus capcana... Vino încoace, Micuță Lună. Micuța Lună se ridică. Trupul ei subțire ca un băț e țeapăn și ochii ei sunt înghețați. Haide, fetițo, vino și așază-te lângă mine. Hai să pălăvrăgim. Înveselește-mă. Hai să-ți spun povestea vieții mele. Pentru că în câteva minute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
înghețați. Haide, fetițo, vino și așază-te lângă mine. Hai să pălăvrăgim. Înveselește-mă. Hai să-ți spun povestea vieții mele. Pentru că în câteva minute va fi o cu totul altă poveste. Voi fi numită Demonul cu Oase Albe. Haide, Micuță Lună, desfă lacătul de la gura ta strânsă. Nu e atrăgător când îți încleștezi maxilarele așa. Ești o fată frumoasă. De ce nu mă lași să-ți aranjez sprâncenele? Adu-mi forfecuța. Trebuie să o fac acum ori niciodată. Nu? Ce s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
frumoasă. De ce nu mă lași să-ți aranjez sprâncenele? Adu-mi forfecuța. Trebuie să o fac acum ori niciodată. Nu? Ce s-a întâmplat? Nu te mai zgâi la mine ca și cum tocmai ai fi înghițit un ou stricat. Haide, curaj! Micuța Lună își mișcă forțat gura și respiră inegal. Mă plictisesc să-mi tot ascult propriul glas. Unde sunt lupii? În tăcere, ea își mănâncă ultima masă în calitate de Doamna Mao. Îi poruncește Micuței Luni să i se alăture. Însă tânăra nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
ai fi înghițit un ou stricat. Haide, curaj! Micuța Lună își mișcă forțat gura și respiră inegal. Mă plictisesc să-mi tot ascult propriul glas. Unde sunt lupii? În tăcere, ea își mănâncă ultima masă în calitate de Doamna Mao. Îi poruncește Micuței Luni să i se alăture. Însă tânăra nu e în stare să mânânce, oricât s-ar sili. Desface scoicile cu bețișoarele și pune carnea pe farfurioara lui Jiang Ching. Mulțumesc. Îți sunt recunoscătoare pentru loialitate și mi-aș dori ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
ei. Doamna Mao se așază cu fața la perete. I se ordonă să facă păpuși pentru export. Trebuie să-și îndeplinească sarcina de producție zilnică. Păpușile vor fi vândute în magazine pentru copii din întreaga lume. Ea coase rochițe colorate de trupurile micuțe din plastic. Zeci, sute, mii de păpuși între 1976 și 1991. Brodează primăvara pe rochii, desenează flori din imaginație. Când gardienii nu se uită, brodează pe ascuns numele ei, Jiang Ching, pe partea interioară a cusăturilor rochițelor. Și apoi e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
fiecare primăvară, pentru ceva ce în cel mai bun caz îți purta pică - asta nu putea decât să dea peste cap imaginea de sine a unui loc. Alte păsări luară locul cocorilor. Val după val, milioane de păsări traversau brâul micuț al unei clepsidre cât un continent. Păsări pe care Karin Schluter le văzuse de când era mică, dar nu le observase niciodată. Daniel le știa pe toate după nume. Avea la el liste cu toate cele patru sute patruzeci și șase de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un fel de paradis pierdut. După toate aparențele, înlocuitoarea ei a fost instruită în materie. Țopăie ca o fetiță imediat ce-i iese invitația pe gură. Parc-ar fi invitat-o la balul de absolvire sau de-astea. Pleacă împreună, în micuța ei mașină japoneză. E ciudat de cald, ținând cont că mai sunt două săptămâni până la Crăciun. Poartă haina lui albastru-deschis, bună pentru octombrie. Catastrofă ecologică din cauza efectului de seră, probabil. Ei, să ne bucurăm de avantajele pe termen scurt. Ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
pe care nimeni nu-l învățase nimic. Unde se sfârșea sinele lui și unde începea al ei? Sinele supura - opera neuronilor-oglindă, a circuitelor empatiei, selectate și conservate cale de atâtea specii datorită valorii lor obscure pentru supraviețuire. Girusul supramarginal al micuței Jess evoca o ficțiune, un model imaginar al modului în care ar arăta corpul ei dacă l-ar imita pe el. Weber văzuse oameni cu leziuni în zona asta - apraxie ideomotorie. Reușeau să agațe un tablou, dacă li se cerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un animal transplantate la altul, care preluau proprietățile zonei gazdă. Probabil că Mark auzise de ele, la modul vulgar, trunchiat, în care știința ajunge la toată lumea. Pun bucăți de maimuță în oameni, nu? De ce nu și de păsări? Migdala aia micuță a lor în schimbul migdalei noastre. Weber trebuie doar să spună nu, cât de blând și de ferm se poate. Dar ceva din el vrea să spună: nu-i nevoie de schimb. Sunt deja acolo, moștenite. Structuri străvechi, rămase și acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
odată, cu compunerea despre muncitorul fruntaș. A trebuit să rup toate paginile, am scris textul din nou, cu tot cu greșeli, iar sublinierile cu creion roșu și observațiile mi le-a adăugat un coleg de la școală, însă asta m-a costat macheta micuță a unui Maseratti, podoaba colecției mele de automobile. Cel puțin nota am putut să mi-o pun singur, la libera mea alegere. Mama a iscălit. În al doilea rând, trebuia să pot pune mâna pe ea, căci tata își păzea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
printre blocuri, iar noi copiii ieșisem de la ore și eram liberi. Sau ca în curtea școlii, cea cu platani bătrâni. Găseai câte un pic din orice culoare. Doar adulții văd în alb și în negru. Noi, copiii, niciodată. În camera micuță mirosea ca acasă. Mirosea ca într-o seară de vineri un film la televizor, unul străin, eu, tata și menajera, toți trei în sufragerie. Vinerea, mama avea totdeauna repetiție cu orchestra. Camera asta era, prin urmare, italienească. Scaunul de aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]