5,057 matches
-
absența În ziua acelui important eveniment erau scandaloase, iar unii spuneau că lipsa de loialitate și de sinceritate a lui Hideyoshi erau cât se poate de clare. Katsuie știa foarte bine că aceste critici la adresa lui Hideyoshi erau generate intenționat de partizanii lui Takigawa Kazumasu și ai lui Sakuma Genba, dar se complăcea În satisfacția de a se umfla În pene, știind, În secret, că avantajele aveau să-i revină lui. După conferință, solemnitatea de comemorare a morții lui Nobunaga și festivitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
construcțiile sale, predeceso‑ rii florentini dar în plus a introdus aceeași energie care‑i caracterizează sculp‑ tura și pictura. În loc să fie consecvent practicilor grecești și romane, Miche‑ langelo folosește motive (coloane, console etc.) într‑un mod personal și ex‑ presiv. Partizan al facțiunii republicane, Michelangelo a participat în perioada 1527‑1529, la războiul împotriva familiei Medici și a supervizat fortificațiile florentine. În timpul vieții sale, Michelangelo a fost un prieten intim al prinți‑ lor și al papei de la Lorenzo de Medici și
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_992]
-
să argumenteze dorința populației pentru unirea cu U.S.S.R. la Conferința de la Viena. Un grup de persoane a fost trimis de Comitetul Central al Rusiei Comuniste pentru a convinge pe țăranii din Basarabia. Scopul acestora este de a forma detașamente de partizani care să creeze dezordine la frontieră “ 75. În aceeași lună , la Moscova se punea în discuție posibilitatea unui război cu România în vederea recuperării Basarabiei 76. Relațiile româno - italiene se deteriorează în ianuarie 1934 , când Italia va denunța unilateral tratatul cu
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Italiei 82. Titulescu s-a întors în țară și la cererea acestuia la 15 iulie 1936 s-a redactat un document prin care se hotăra „ încetarea atacurilor în presă contra U.R.S.S. și combaterea numai a comunismului intern al cărui partizan nici unul dintre membrii guvernului nu sînt; articole de presă favorabile apropierii cu U.R.S.S. din punct de vedere extern, considerînd că noi nu putem păstra alianțele noastre existente cu Franța, Cehoslovacia și Turcia, dacă nu cădem la o înțelegere, ba
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Prezidiului Sovietului Suprem al URSS. Vizita și cele câteva runde de convorbiri avute între cei doi conducători cu acest prilej au ocupat un spațiu larg în mijloacele de informare din România. Cunoscând faptul că liderul sovietic nu se număra printre partizanii înfocați ai proceselor de restructurare și transparență inițiate de Mihail Gorbaciov, primirea rezervată oaspetelui sovietic este extrem de caldă, în speranța că acesta va fi convins de justețea politicii promovate de conducerea română. Cu această ocazie, oaspetele sovietic i-a înmânat
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
convenite la nivel înalt, exprimându-se hotărârea de a se acționa pentru amplificarea continuă a prieteniei și colaborării româno-sovietice, în interesul reciproc, al cauzei generale a socialismului, înțelegerii și păcii”. O ilustrare a faptului că Mihail Gorbaciov era, în continuare, partizanul perfecționării orânduirii socialiste, și nu al lichidării acesteia, este sublinierea făcută de liderul sovietic în toastul rostit la dineul oferit de Nicolae Ceaușescu, gazda reuniunii, în onoarea participanților la consfătuire: „Cu tot specificul condițiilor naționale, cu toată originalitatea transformărilor și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
vor avea românii înșiși în relația cu rușii”. Considerațiile antiiugoslave ale lui Dej din timpul Plenarei nu au avut urmări pe plan practic, fiind destinate să liniștească eventualele suspiciuni ale Moscovei, mai ales într-un moment în care lupta între partizanii lui Hrușciov și gruparea „stalinistă” Molotov - Malenkov - Kaganovici ajunsese la apogeu, rezultatul confruntării nefiind cunoscut în momentul redactării raportului prezentat de Gheorghiu-Dej. Când victoria lui Hrușciov a devenit cunoscută, Dej va propune membrilor PMR, aflați în Plenară, transmiterea unui mesaj
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
unitate a fost salvată, dacă nu luăm în considerare nota discordantă, dar nu surprinzătoare, creată de unele partide precum cele din Italia, Iugoslavia sau Polonia. La rândul său, delegația PMR s-a întors de la consfătuire cu vești bune: sovieticii deveniseră partizanii stabilității, renunțând la presiunile având ca scop schimbarea. Prin urmare, regimul putea să se consacre în liniște apărării „unității de monolit a partidului și a conducerii sale”. Activitatea delegației a fost aprobată de Plenara CC al PMR din ziua de
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
poliție al Transilvaniei”). El nu avea doar experiență în războiul de gherilă, dobândită în Balcani, dar mai și cunoștea bine situația din Transilvania. La sfârșitul lunii august 1944, Himmler i-a dat instrucțiuni speciale lui Phleps pentru constituirea organizațiilor de partizani ale Volksdeutsch (etnicii germani din România), în dorința de a menține prezența germană în regiune. Conform altor informații, Himmler îl însărcinase pe Otto Skorzeny cu organizarea unui război de gherilă în România, în colaborare cu oamenii lui Andreas Schmidt și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
să se facă cu același scop: un Kleinkrieg sau un război de gherilă contra sovieticilor, care ar fi creat o diversiune extinsă în spatele Armatei Roșii. Aceste inițiative au stârnit discuții în mediile germane, întrucât se considera că o luptă de partizani era periculoasă pentru comunitatea germană din România, recomandându-se ca astfel de acțiuni să se desfășoare în regiunile locuite de români, pentru a nu se repeta situația din Rusia, unde fuseseră distruse total satele implicate în gherilă, numai că acum
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
germane trebuie să opună celor sovietice o împotrivire înverșunată. în spatele sovieticilor trebuie organizate acțiuni militare, teroare, diversiuni utilizând pentru asta grupurile naționale. Ca exemplu concret privitor la organizarea luptei în spatele frontului, Himmler s-a referit la acele lovituri pe care partizanii sovietici le-au dat armatelor germane” (sublinierile ne aparțin]”. El i-a propus lui Schmidt să plece în România „pentru conducerea activității ilegale a legionarilor, organizarea terorii, diversiunilor și pregătirea unei răscoale armate în spatele Armatei Roșii”. După audiența la Himmler
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
totuși să credem că a fost doar o întâmplare ridicarea germanilor din România concomitent cu derularea planurilor germano-legionare. în mod sigur însă, această măsură nu putea decât să slăbească și mai mult suportul pe care l-ar fi putut primi partizanii progermani în teritoriu, în special în regiunile cu populație germană semnificativă. în toamna anului 1944 și în iarna 1944-1945, în România circulau numeroase zvonuri în legătură cu pregătirile pe care le făceau membrii Mișcării Legionare și ai Grupului Etnic German în colaborare
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
s-ar fi purtat aspru cu ei, ci celor sovietice, de la care s-ar fi obținut asigurări că vor acorda un „tratament avantajos” acestor militari. Autoritățile române se temeau de posibilitatea ca militarii germani să se constituie în „bande de partizani”. Comandamentul sovietic a făcut presiuni asupra românilor să ia măsuri pentru prinderea soldaților germani aflați în libertate. La sfârșitul lunii noiembrie și începutul lunii decembrie 1944, însăși Președinția Consiliului de Miniștri dând dispozițiile, Inspectoratul General al Jandarmeriei a organizat două
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
dispozițiile, Inspectoratul General al Jandarmeriei a organizat două detașamente de jandarmi purtate, pentru regiunile Brașov și Focșani. Ele aveau misiunea ca în legătură cu trupele sovietice „să curețe zonele Brașov și Buzău de bandele formate din ostași germani și dezertori din foștii partizani ai lui Vlasov”. Sovieticii și autoritățile române au desfășurat acțiuni contra grupurilor de soldați germani, au periat pădurile Transilvaniei și au angajat lupte când au înconjurat grupuri mari sau militari răzleți. Din august până în octombrie 1944, unitățile NKVD din România
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
românilor și sovieticilor, terorizând inamicul prin numeroase ambuscade și sabotaje. O operațiune similară a fost realizată de Frontaufklärung (FAK) Unit 201, cu centrul în Belgrad. Un grup special format sub conducerea locotenentului Keller, comandantul unei formații albaneze de luptă contra partizanilor, a acționat în Banat în septembrie 1944. După noiembrie 1944, Andreas Schmidt a fost asiduu căutat de serviciile polițienești, fiind dat în urmărire pe întregul teritoriu aflat sub jurisdicția Bucureștilor. La fel și Andreas Rühring, fostul șef al Statului-Major al
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
mai multor ofițeri români, considerați criminali de război; activitatea sa pe frontul antisovietic, unde a îndeplinit funcția de comandant al Corpului de vânători de munte (1941-1944) și al Corpului 3 armată (1944), ale căror unități au avut numeroase acțiuni împotriva partizanilor” (sublinierile ne aparțin). în același document se mai consemna că generalul german Matteklot, comandantul Corpului 42 german, fost comandant al Crimeii, cu care generalul Avramescu colaborase în 1942-1943, îl caracterizase pe generalul român ca „adept convins al alianței și al
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
putea să riște să se opună deschis sovieticilor”. 9 martie 1945: “în România, legionarii au recurs, în ultima vreme, la toate mijloacele, pentru a le produce greutăți sovieticilor. în ceea ce ne privește, suntem pe cale să creăm o mare organizație de partizani în regiunile ocupate din Germania Orientală. Desigur, va trebui multă vreme pentru ca o astfel de organizație de partizani să poată intra în activitate, dar, în orice caz, se pot aștepta de la ea rezultate remarcabile” (toate sublinierile ne aparțin). E necesar
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
vreme, la toate mijloacele, pentru a le produce greutăți sovieticilor. în ceea ce ne privește, suntem pe cale să creăm o mare organizație de partizani în regiunile ocupate din Germania Orientală. Desigur, va trebui multă vreme pentru ca o astfel de organizație de partizani să poată intra în activitate, dar, în orice caz, se pot aștepta de la ea rezultate remarcabile” (toate sublinierile ne aparțin). E necesar să precizăm că ofensiva germană din Ungaria nu țintea în primul rând ajungerea pe Carpați sau recuperarea petrolului
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
de a regulariza orice fapt e o capcană, care în consecință trebuie evitată. însă, în acest moment al investigațiilor, credem că sovieticii au avut în vedere după 23 august 1944 asigurarea liniștii în România, spatele imediat al frontului, și sprijinirea partizanilor lor, comuniștii. Descoperirea acțiunii germano-legionare, sentimentele antisovietice ale majorității ofițerilor superiori români și implicarea unora în activități conspirative, precum și certitudinea lipsei de simpatie în interiorul clasei politice tradiționale din România au concurat, fără îndoială, la punerea mai rapidă în practică a
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
publicație care merită să fie menționată este Bulletin d’Informations pour les Roumains en Exile (BIRE). încercând să se adreseze tuturor românilor din exil, editorii considerau că „majoritatea tipăriturilor românești nu se adresează publicului cititor, ci unei clici restrânse de partizani ai ideilor susținute de publicațiile în chestiune”. în țară, tirajul cel mare îl aveau ziarele de informație, pe când în exil „toate publicațiile sunt făcute de amatori și diletanți”. Primul număr a apărut la 10 februarie 1948. De regulă, ziarul avea
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Partidul Socialist revenea la putere, sub conducerea lui Fatos Nano, de curând eliberat din închisoarea la care fusese condamnat pentru corupție, iar autorul, albanez din Statele Unite și director din 1986 al secției albaneze de la Voice of America, este evident un partizan al lui Berisha, președintele înlăturat în 1997. Cu toate acestea, avem de-a face cu o lucrare temeinic documentată și capabilă de a prezenta imparțial o situație extrem de complexă. Chiar acolo unde singurele explicații sunt acelea pe care le aduc
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
speranța ca o restaurație a monarhiei să garanteze ordinea și o viață politică onestă. Proclamat rege în exil, în 1961, la moartea tatălui său Zog, Leka I a fost susținut de partidele Național-Democrat și Legalitatea, dar la referendumul din 1997 partizanii săi reprezentau numai 33% din numărul votanților (cifră contestabilă, având în vedere că opțiunea pentru republică a avut loc în condițiile în care partidul Socialist domina cea mai mare parte din teritoriu, iar monarhiștii erau asociați cu partidul a cărui
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
a descrie acest fenomen, cercetătorul Shari J. Cohen a formulat conceptul de „uitare statal-organizată a istoriei” care, în cazul României, a fost perfect aplicat, iar astăzi asistăm la demonstrarea lui. Perioada antonesciană este un astfel de subiect controversat, dezbătut, cu partizani și contestatari. Pentru cinci decenii, cazul Antonescu a reprezentat un subiect tabu, interzis dezbaterilor publice, documentele epocii fiind analizate de un cerc restrâns de istorici (în general, cei de la Institutul de Istorie al CC al PCR), iar după angajarea regimului
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
regimului comunist au fost rare și nici una nu a amenințat să-l răstoarne” este chiar prima frază a capitolului (p. 176; aceeași idee este reluată la p. 180). Cea de-a doua chestiune: „câtă vreme au fost în libertate, ei [partizanii] au contrazis afirmația regimului potrivit căreia ar avea control deplin asupra țării” (p. 178). Fenomenul nu a fost cunoscut în vest. însuși autorul nu amintește decât grupurile de rezistență foarte cunoscute; este vorba despre cele din Munții Făgăraș, atât pe
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
celor considerați nesiguri, în contextul măsurilor „antititoiste” mai largi. De altfel, chiar din cifrele oferite de autor, proporția etnicilor români (inclusiv refugiați basarabeni, bucovineni și macedoromâni) apare covârșitoare. Cei doi securiști (Constantin Apăvăloaie și Florea Lungu) morți în confruntarea cu partizanii din grupul „Haiducii Muscelului” (Arsenescu-Arnăuțoiu), în noaptea de 18/19 iunie 1949, nu erau ofițeri (p. 179), ci subofițeri. Cât despre Ion Marinescu și Titi Mămăligă, doi membri ai rezistenței din Munții Făgăraș, versantul sudic, ei nu au căzut în
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]