3,436 matches
-
istoric al sărbătorilor celebrate În cursul anului (Verrius Flaccus; Ovidiu, Faste); poeți, istoriografi și filozofi (Gnaeus Nevius, Quintus Ennius, Titus Livius, Vergilius, Horațiu) dezvoltă o ambițioasă teologie a istoriei ce rămâne legată, prin intermediul anumitor rituri, de religia practicată efectiv (sărbătoarea Întemeierii cetății Romei; ludi saeculares; natales templorum; cultul imperial). Granițele dintre religia romană și tipul de religie Întemeiată, revelată, istorico-pozitivă nu sunt impermeabile. d) Caracterul specific al religiei romane se evidențiază și dintr-o confruntare cu religia iudaică. Amândouă au În
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Înțelepciune nemăsurată, să fie considerat cel dintâi dintre senatori, să câștige mulți bani În mod cinstit, să lase mulți fii, să fie cel mai faimos din tot statul”. Toate aceste lucruri, spunea fiul, Îi izbutiseră lui, și nimănui altcuiva de la Întemeierea Romei 1. Pontificatul tatălui nu apare printre cele mai bune zece lucruri. Averea, virtutea și desăvârșirea pot fi atinse fără religie, rămânând În cadrul tradiției sociale sau al formării filozofice (Lucilius, 1326-1338). Aceste indicații despre situarea religiei În contextul civilizației romane
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În vremea În care Morges domnea peste Italia (meridională) (În Dionysosxe "Dionysos" din Halicarnas, Antiquitates Romanae, 1, 73). Heraklesides din Pontxe "Pont" definește Roma ca pe o „cetate greacă” - polis Ellenis (De anima, fr. 102; În Plutarh, Camillus, 22, 2). Întemeierea unei zone sacre lângă Vulcanalium (Roma, Forul Roman), cu un cult Întemeietorului cetății, o lege sacră fixată În scris și vizibilă pentru public (Lapis Niger) și un loc de adunare (comitium), creează un centru urban În prima jumătate a secolului
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
puține cazuri ne Îngăduie să reconstruim răspândirea, originea și drumul unui anumit cult. a) O importanță deosebită pentru Roma a căpătat-o „Cumae, cetatea (polis) cea mai veche Între cele din Grecia și din Italia” (Strabon, 5, 4, 4). Data Întemeierii pe care ne-o furnizează Eusebiu-Ieronim este 1051 Î.Hr., dar documentele istorice și arheologice duc până În preajma anului 750 Î.Hr. (Dunbabin, 1948; Alföldi, 1965; Pugliese Carratelli, 1990, pp. 189-199). Din acest loc, „Delfi a Italiei” (Heinrich Nissen), la
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a simbolisticii politice și religioase: Îmbrăcămintea celui care era celebrat În triumf, a consulului, a magistraților, vergile și securile, trâmbițele, cultul oficial, mantica și muzica. 3. Faptul de a fi adoptat cultele grecești În epoca preși protorepublicană a făcut posibilă Întemeierea unor noi culte pe parcursul perioadei elenistice și imperiale, când numeroase culte vechi fuseseră „uitate”: Asclepiosxe "Asclepios" din Epidaur, Mater Magnaxe "Mater Magna" de la Pessinus (Frigia), Venusxe "Venus" de la Erice (Sicilia), pentru a numi doar câteva dintre ele. Procesul istorico-religios devenit
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a treia generație ea este deja „veche”, mare, mitică. Așadar pentru italici și romani, Îndepărtata Troie era cu adevărat legată de Lavinium, pe țărmul lui ager Romanus unde debarcase Eneaxe "Enea" și devenise un zeu Într-o anumită epocă anterioară Întemeierii Romei, chiar dacă ea nu i se preciza vechimea. Circexe "Circe", fiica Soarelui, era mama strămoșului latinilor. Apoi În geografia mitică urma promontoriul doicii Gaeta, al trâmbițașului Misenus, insulele și stâncile sirenelor În golful de la Napoli și Paestum. Lângă Cumae se
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
această zi Împăratul Cezar Augustus a devenit pontifex maximus sub consulatul lui Quirinius și al lui Valgius; din această cauză, duumvirii oferă sacrificii, poporul se Încoronează și sărbătorește”. Încoronarea și Întreruperea lucrului reprezintă și un mijloc de control: „21 aprilie: Întemeierea Romei, zi festivă, Încoronare generală” (Fasti Caeretani). Cetățeanul roman care se găsește În capitală (urbs), Într-o cetate italică (municipium) sau Într-o colonie (colonia), asumă Întotdeauna roluri multiple și este membru al unor unități sociale diferite. Celxe "Cel" care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Roma a fost Împărțită În paisprezece regiuni care, la rândul lor sunt alcătuite, În medie, din douăzeci de zone (vici). Noua Împărțire este stabilită tot pe baze sacrale. Zonele primesc de la Împărat edificii de cult, altare, statui cultuale; În momentul Întemeierii, asociațiile primesc și un statut (Suetonius, Augustus, 30). Patruzeci și opt de administratori (magistri) susținuți de un numeros personal erau activi În fiecare zonă pentru noul cult al acelor Laresxe "Lares" Augusti și Geniixe "Genii" ai Cezarilor. Întrucât cei patru
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a unei orânduiri cultuale romane se găsește În legea cetății Urso, lex Coloniae Genetivae Iuliae. Această colonie romană, Urso (Ossuna șastăzi Osunaț, În provincia Baetica/Andaluzia) a fost Întemeiată Înainte de sfârșitul perioadei republicane (45 și 44 Î.Hr.). Statutul de Întemeiere, din care cincizeci de capitole, adică o treime din cele nouă table originare, au fost găsite Încă din 1870, era atârnat În for pe o lungime de treisprezece metri (Riccobono, 19862, nr. 21). Dreptul sacru era public, nefiind un secret
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
De lingua latina, 5, 143; Gellius, 16, 13, 9). În acest sens lex Ursonensis nu este numai reprezentativă pentru alte colonii, ci, cu modificările necesare, este orientativă și pentru Înțelegerea trăsăturilor fundamentale ale dreptului sacral din Roma. 2. Imediat după Întemeierea coloniei, consiliul celor aproximativ șaptezeci și cinci de decuriones a trebuit să stabilească: (a) numărul zilelor festive, (b) ce culte sunt celebrate chiar de cetate și (c) cine trebuie să practice aceste culte. Sărbătorile, cultele și funcționarii nu sunt enumerați cu exactitate
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
moderat al corectei practici religioase. Din câte știm, ele nu au elaborat o doctrină normativă proprie despre divinitate, o interpretare obligatorie a unei „Sfinte Scripturi”, ca, de exemplu, o culegere de oracole. Fiecare templu transmite o istorie particulară a propriei Întemeieri, o etiologie cultuală proprie, istorisiri despre anumite imagini cultuale și daruri votive. Filozofii criticau cultele convenționale luând drept măsură propriile idei despre divinitate, „purificate” prin metafizică, prin interiorizare sau printr-o morală riguroasă. Dar filozofia era o ocupație personală și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
146 Î.Hr. este hotărâtor, chiar dacă diferite polisuri grecești vor continua, În diferite forme, să ia parte la evenimentele politico-militare ale ultimului veac al elenismului: odată cu războiului Romei Împotriva Ligii aheene și cucerirea Corintului, pe de o parte, și cu Întemeierea provinciei romane a Macedoniei, de cealaltă parte, destinul grecilor continentali este pecetluit. Deși cetățile grecești Își mențin propriile structuri socioeconomice și propriile instituții juridice și religioase pe toată perioada stăpânirii romane, chiar și după ce aceasta va forma un imperiu, ele
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
rituală, Într-o serie de entități supraumane Înzestrate cu o personalitate mai mult sau mai puțin clar definită, cu atribute și prerogative specifice, legate adesea de diferitele zone cosmice, a căror funcționare o garantează, și cu instituțiile omenești, a căror Întemeiere au prezidat-o și cărora le sunt acum protectoare. În expresia lui greacă, printre cele mai complexe și articulate, politeismul poate fi definit ca o structură religioasă cu caracter dinastico-departamental, divinitățile care Îl alcătuiesc, În special cele principale, fiind unite
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cel cosmopolit este la fel de clară și În cazul strămutării În Orient a unor grupuri de greci care Își duc acolo proprii zei și propriile culte și care, În același timp, Își cinstesc divinitățile locale. Ea apare și mai decisivă În Întemeierea noilor cetăți elenistice, ca Alexandria În Egipt, Seleucia, Antiohia și celelalte mari centre orășenești create În Siria și În Asia Mică de către dinastiile greco-macedonene care implantează acolo Întregul panteon al patriei-mamă, nu fără să lase un spațiu larg tradițiilor religioase
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de la sfârșitul secolului al II-lea Î.Hr., apar adesea În ofrandele onorifice ale atâtor cetăți asiatice alături de grecii care dețin magistraturile cetățenești. O asemenea mobilitate a indivizilor este Însoțită de o mobilitate a ideilor și a practicilor religioase, de Întemeierea unor culte noi care, Într-o primă instanță, au reprezentat patrimoniul „național” al celor imigrați, În omogenitatea fundamentală a structurilor politeiste ale lumii din jurul bazinului mediteranean, iar apoi au câștigat treptat interesul și devoțiunea populației locale, asumând acea fizionomie cosmopolită
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Pindar amintește riturile ei nocturne celebrate de către tinerele din patria sa (III, Pythica, 77-79), Euripide evocă formele tipice entuziasto-orgiastice alături de orgiile bahice, arătând profundele analogii structurale și originile comune Între corurile lui Dionysosxe "Dionysos" și riturile Mamei (Bacantele, 55-59, 72-82). Întemeierea Metroon-ului atenian, devenit arhivă a documentelor oficiale, este legată de tradiția despre sosirea unui metragșrtes (credincios „strângător de oferte al Mamei” - Iulian, Imn către Maica zeilor, 1). Distrugerea templului de către persani În 480 Î.Hr. reprezintă un terminus ante quem
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mișcării universale. „Creație” alexandrină de inspirație regală, cu trăsături de cult public și dinastic și cu o componentă oraculară puternică pe care restul documentației o arată ca fiind Îndreptată Îxe "Serapis"n sens medical, lipsit de mituri cu excepția celui de Întemeiere, rod al convergenței unor tradiții grecești și egiptene, figura lui Serapisxe "Serapis" este nouă și, totodată, veche. Trăsăturile infernale și legăturile cu sfera agrară, exprimate În atributul baniței (modius) care Îl caracterizează, dezvăluie profunda lui continuitate cu grecescul Hadesxe "Hades
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și umană. În unele cazuri, facultățile divinatorii ale personajului și capacitățile sale taumaturgice, manifestate de preferință În sfera medicală, se traduc În instituirea unor noi culte care se alătură centrelor oraculare de tradiție Îndelungată, adesea luate ca model pentru noile Întemeieri ce țin de iatromanție. Și În acest caz, tot un singur episod poate servi drept oglindă a unui obicei cu siguranță mult mai răspândit decât transpare din documentația noastră ce cunoaște totuși cazuri analoage: cel al Pelerinului Proteus pentru care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
unor descoperiri monumentale, o serie bogată de emisiuni monetare din Abonotichus-Ianopolis, de la Antoninus Pius (138-164 d.Hr.) la Trebonianus Gallus (251-253 d.Hr.) (Babelon, 1900; Robert, 1980, pp. 393-436), poartă Întipărită efigia noului zeu-șarpe Glycon, de la care Își lua numele Întemeierea iatromantică, confirmând caracterul public al cultului și forța lui pentru mai mult de un veac de la stingerea din viață a creatorului său (cca 175 d.Hr.). Din povestirea lui Lucian se ivesc liniile directoare ale proiectului religios al lui Alexandru
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ș Mahraspand³n sub domnia lui Ș³buhr II. De fapt aproape toată producția literară era de origine ecleziastică. Clerul magilor, În special cel din Persia propriu-zisă (Fars) a fost personajul principal În noua fază a dezvoltării zoroastrismului, care se deschide cu Întemeierea imperiului sasanid, În primul sfert al secolului al III-lea d.Hr. Documentația epigrafică furnizează În această direcție o mărturie clară prin opera preotului Kedșr (cf. infra, subcapitolul 3.3). În ciuda caracterului mai degrabă anonim, firesc pentru o literatură transmisă
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Wahra>m") este probabil ecoul unui vechi adjectiv cu sensul de „victorios” (cf. Boyce, 1982, pp. 222 sq.; 1989a, p. 2) -, sunt Întemeiate printr-un ritual deosebit de elaborat, lung și complicat (Modi, 1922, pp. 221 sqq.). În schimb, regulile pentru Întemeierea focurilor de rangul doi sau trei sunt mai puțin complexe (Âtaș Âdar³n și Âtaș D³dg³h: Modi, 1922, pp. 239 sqq., 242 sqq.). Al optulea și ultimul Âtaș Bahr³m din comunitatea zoroastriană din India a fost instalat la Bombay În 1898
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
preotul zoroastrian ca pe un prigonitor al Apostolului Luminii (cf. Sundermann, 1986, pp. 285, 303; 1987, p. 56). Din aceste izvoare, pe ansamblu, Kerdșr apare ca fondator al puterii clerului magilor la Începutul dinastiei sasanide, restaurator al Religiei mazdeiste prin Întemeierea marilor temple ale focului (³dur ș Wahr³mxe "Wahra>m") și executarea corectă a diferitelor servicii liturgice („rituri ale zeilor”: kerdag³n ș yazd³n) În toate ținuturile În care exista zoroastrismul („ținuturile magilor”: mowest³n), ca ceremonii ale g³h³nb³r (radpass³g: MacKenzie, 1970), stipularea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
astfel până În prima jumătate secolul al XVIII-lea, chiar dacă rivalitatea și concurența dintre cele două mari grupuri de preoți, Sanjana, din Sanj³n, și Bhagaria, din Naosari, determină o dialectică internă care pune În mișcare Întreaga comunitate, ducând, printre altele, la Întemeierea de noi temple ale focului. În secolul al XVIII-lea, Bombay a Început să se impună ca principal centru al comunității parse, care s-a stabilit aici și a devenit tot mai numeroasă după ce englezii, care au luat locul portughezilor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
la „Vremea”, „Vitrina literară”, „Calendarul”, „Credința” și „Azi”, în ultima dând la iveală ciclul liric Contingent 1916. Prieten cu Mircea Vulcănescu, Mircea Eliade, Mihail Sebastian și Petru Comarnescu, căsătorit o vreme cu pictorița și poeta Margareta Sterian, S. participă la întemeierea grupării Criterion, în cadrul căreia ține mai multe conferințe, dintre care trei despre „mistica nouă” (Léon Bloy, Jacques Maritain și Paul Tilich), conferințe rostind și la microfonul Societății Române de Radiodifuziune. Tot acum mai participă la campaniile sociologice ale lui Dimitrie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289924_a_291253]
-
acest temei este comun. Înrudirea mea cu lucrul pe care nu eu l-am făcut provine din sursa noastră comună, indiferent de felul în care ne vom hotărî să o numim: Dumnezeu, Cineva sau nimeni. Sursa este comună și actul întemeierii noastre ne cuprinde pe toți laolaltă. De aceea pot numi „frate“ soarele, vântul și focul sau „soră“ luna, apa și scoarța pământului. De aceea pot cere iertare copacului tăiat și vânatului ucis și pot îmbrățișa calul biciuit. Cu toate acestea
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]