8,653 matches
-
Femeia a clătinat din cap, și-a mai tras o dată nasul și a zâmbit. Sigur că nu. A strâns-o și mai tare în brațe pe Rosa care sugea mulțumită. — Cum aș putea să regret? — Foarte bine. Și eu sunt fericit, draga mea. Jake i-a sărutat buzele prelung. — Și, dacă o să te străduiești și mai tare cu alăptatul la sân, o să fiu și mai fericit. * * * În Fitzherbert Place, Hugo a deschis un ochi. Ceva se mișca în întunericul nopții. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
A plecat în, ăăă, în grabă. Familia regală avea nevoie de ea sau ceva în genul ăsta. În ciuda sentimentului dezaprobator pe care-l avea, Alice a izbucnit în râs. —Familia regală? a repetat ea neîncrezătoare. —Sincer, cred că a fost fericită să scape de noi. Încurajat, Hugo s-a apucat și i-a relatat lui Alice întreaga poveste a sosirii asistentei Harris și a nesfârșitelor ei referiri la lordul Fairbourne. Când Alice a chicotit din nou, Hugo a simțit, așa din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Of, slavă Domnului, a croncănit Hugo. Lacrimile strânse în ochi au început să-i curgă pe obraz în timp ce se uita la chipul minunat al doctoriței Watson. —Vă mulțumesc. Doctorița pediatră i l-a dat înapoi pe Theo. Copilul ronțăia acum fericit un biscuit și arăta mai vesel decât fusese toată seara. — Deci n-aveți de ce să vă faceți griji, a spus doctorița. L-am consultat cu atenție. Știu că arată foarte dramatic, dar nu e decât o infecție virală. Cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
cu părinții ei. Dar uite că nu se întâmplase. Alice a lăsat privirea în jos și a început să-și frământe mâinile. —...sunt sigur că Amanda n-o să opună nici un fel de rezistență, a continuat Hugo cu optimism. O să fie fericită să scape de Theo. Și-așa a trecut multă vreme de când nu l-a mai văzut. O să fie ușurată să scape de responsabilitatea asta. Hugo a tăcut, gândindu-se la discuția legată de ședința foto. Chiar luând în considerare capacitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
În ceea ce privește școala, a adăugat Amanda hotărâtă, o să cer să mi se facă niște favoruri și-o să-l înscriu la școala aia privată unde merg copiii lui Jeremy Paxman, ai lui Sebastian Faulks și copiii lui Jade Jagger. —Dar Theo e fericit aici, a obiectat Hugo. Îi place la Chicklets. Și cei de-acolo cred că, în curând, o să aibă un loc pentru el în programul prelungit. Amanda nu-l asculta. —E o școală grozavă. Richard Curtis a jucat rolul mașinii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
cu toate responsabilitățile! a adăugat jurnalista pe un ton admirativ. E... incredibil, a încuviințat Hugo. —Și tu cât de mult o ajuți? a vrut să știe ziarista. Cu copilul, mă refer. Hugo s-a uitat la Theo, care se juca fericit cu exponometrul fotografului. A simțit starea războinică a neveste-sii. — A, a zis el străduindu-se să pară jovial. Sunt destul de implicat. Încerc și eu, a adăugat el cu un hohot autocritic. Dar e greu să ții pasul cu ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
încheie divorțul, pot să mă recăsătoresc. O să-l am pe Theo. Așa că tot ceea ce trebuie să faci tu e să divorțezi de Jake, pe motiv de comportament inacceptabil, și după asta tu, eu, Rosa și Theo putem să trăim împreună. Fericiți până la sfârșitul vieții! Mulțimea din stația de autobuz a luat-o razna. —Haide, drăguță, a îndemnat-o bătrâna pe Alice. Arată a fi un tânăr așa de dulce. Eu m-aș duce cu el. —Eu nu vă stau în cale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
reușea decât să înrăutățească situația. Reveniți în realitate, îi venea lui Hugo să strige de fiecare dată când pleca urmărit de priviri disprețuitoare. Bărbații sunt și ei părinți. Surpriză! Așa stă situația. Atunci când nu visa la o viață de familie fericită alături de Alice, Hugo se imagina șeful unei agenții imobiliare înfloritoare, care să aibă numai angajați cu jumătate de normă. Și, în special, bărbați cu copii de crescut. Hugo recunoștea că făcuse cale lungă din vremea când cheltuirea bonusurilor era singura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pentru prima dată În Ruili? — De fapt, am mai vizitat regiunea, minți Bennie, dar nu am fost În Ruili. Nu era sigur dacă nu cumva era În dezavantajul lui să se arate neinițiat. —Excelent. Vă dorim o ședere bună și fericită la noi. Între timp, și Dwight, și cățelușa Shih Tzu Își reveniseră suficient cât să-l Îndreptățească pe Harry să-i declare „scăpați de la moarte“. Fața lui Dwight prinsese acum culoarea algelor. Odată ajuns la hotel, s-a târât În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
și cantități excesive de bagaje despicau valurile lacului Inle. Iar eu eram bompresul invizibil al bărcii din frunte. Plimbarea ar fi fost idilică dacă nu ar fi fost frigul și duduitul motoarelor atașate În exteriorul bărcilor. Dar prietenii mei erau fericiți, cu dinții strânși În bătaia vântului. Pilotul bărcii din frunte era un tânăr chipeș Îmbrăcat cu un longyin de culoarea a diferite tipuri de ciuperci. El fusese cel care condusese discuția de la doc, impunând ce trebuie făcut. Prietenii și familia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
oprire, spuse Walter, este surpriza de Crăciun pe care v-am pregătit-o. Va trebui să mergem un pic pe jos, dar cred că vă va plăcea mult. Toată lumea era Încântată la auzul acestor cuvinte: surpriză de Crăciun. Ce combinație fericită de silabe. Pată Neagră și Limbă au auzit și ei cât de ușor s-au lăsat convinși de această invitație simplă. O surpriză putea fi orice, nu? Walter avea, de fapt, În minte o vizită la școala din sat, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Foarte, foarte bătrân. Ne-am rotit În jurul trupului prefăcându-ne că-l jelim și scuturând franjurii șalurilor ca să zornăim din clopoței. Iar băieții s-au rotit și ei În sens invers ca să ne surprindă zâmbetele și să le numere. Ce fericiți eram că bătrânul avusese În sfârșit bunul-simț de a muri. Și-ntr-o clipită, toți anii aceia au trecut plutind pe lângă mine, și m-am pomenit din nou În apa sălbatică, având peste cincizeci de ani, vârsta bătrânului mort pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
pentru un câine să depisteze o urmă de miros. Imediat ce o vor găsi, vom recompensa câinii aruncându-le mingea și jucându-ne cu ei. Ridică mâna În care avea o minge de tenis. Chemă câinii care veniră spre el dând fericiți din cozi. —Bun, hai să vedem, drăguților, mirosiți bine. Saskia Îi dădu bocancul lui Lush, apoi lui Topper. Câinii Îl mirosiră cu interes, Își agitară lăbuțele nerăbdători, apoi luară poziția de „șezi“ așteptând semnalul că acesta e mirosul pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Întrebătoare pe care o folosise cu ani În urmă, când el negase că flirtase cu alte femei. Anzenberger se uită În dosar. Cum ați știut să-i dați caseta reporterului GNN, Belinda Merkin? —Ea? Ha! Nu e reporter. Harry era fericit că știa ceva În plus față de Anzenberger. —E o educatoare peste care am dat la piscina unui hotel din Mandalay. Am Împrumutat camera ei digitală și ne-am uitat la casetă Împreună, asta-i tot. Dar nu i-am dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
hotărâri, Sfatul Țării de la Chișinău s-a dizolvat, iar Consiliul de Directori a demisionat. Unirea necondiționată cu România reliefa decizia clasei politice basarabene de integrare ireversibilă în cadrul statului român întregit. Douăzeci și doi de ani românii au trăit liniștiți și fericiți în hotarele reîntregite ale României Mari, până când s-au ridicat alți poftitori de împărțire a Lumii și de anexare de teritorii, călcând în picioare drepturile popoarelor și statelor peste ale căror hotare au trecut cu moarte și distrugere. Problema politicii
Înstrăinata noastră Basarabie by Ion Lupu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/833_a_1563]
-
într-o mică Românie... A fost pasul cel dintâi, căci a fost venit apoi Sfântul, dreptul, așteptatul, al românilor război Zdruncinate fără milă, din adânc de temelii, Cad ca hidra din poveste putredele mpărății Și cei zece frați cu lacrimi fericite de emoții Sub al Țării-Mume sceptru, s-adună iar cu toții Sunt din nou uniți în vatra și-n străbunele hotare, Vechea DACIE renaște, într-o ROMÂNIE MARE... Din nefericire însă, visul abia împlinit, Tot ca visul cel de-o clipă
Înstrăinata noastră Basarabie by Ion Lupu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/833_a_1563]
-
putea spune că am ținut un seminar improvizat despre realitatea din țara noastră, care s-a terminat aproape către miezul nopții. Eu eram extenuat, însoțitorul meu era plictisit, căci nu prea înțelegea conversația în limba rusă, dar amfitrionii noștri erau fericiți după o întâlnire neprevăzută care le-a provocat mari satisfacții. Am vrut să ne întoarcem la hotel cu metroul, dar amfitrionii au ținut să ne însoțească pentru a ne proteja de eventuale surprize. La ieșirea din imobil mi s-a
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
refractar extremelor, totodată neignorându-și dimensiunea afectivă, evocatorul vârstnic se autoprezintă sobru, în marginile adevărului; demers urmărit fără devieri. E ceea ce conferă nu numai audiență paginilor sale autobiografice, dar și o anumită captatio. Descriptivismul, anecdota, interludiul documentar toate își asociază fericit meditația; se ajunge la o proză eseistică seducătoare. Pete de culoare, plasticitate și concretitudine ritmează cu zâmbetul bonom ori cu vibrația umanistului care, de pe culme, reconstruiește. Până la un punct, discursul savuros se înscrie relevant în matca Negruzzi, Creangă, Gane, Sadoveanu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
care am crezut, desigur, cum cred toate generațiile, în perioada în care se ridică) se desemna încă de pe atunci, la timpul acela, în care ne găseam, adică chiar de pe băncile școalei. Nu. În păcatul acesta n-am căzut. Și sunt fericit că n-am căzut. * Ce curioasă întâmplare! Și ce fericită în același timp... Căutând într-o seară o carte, despre soarta căreia aveam oarecare temeri, am descoperit într-un raft mai retras al bibliotecei, pe o altă carte, la care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
acum un sfert de secol în urmă, generația mea se plângea de insuficiența libertăților publice și de modul ipocrit cum ele erau păzite. Când îmi întorc însă privirea-ndărăt, regimul de atunci îmi apare, în perspectiva trecutului, ca un regim fericit dintr-o epocă de aur. * Dar am și oarecari scrupule. Revenind așa de târziu într-un mediu pe care timpul l-a transformat din atâtea puncte de vedere și de care am fost până acum ca și despărțit, înțeleg bine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Alex. Moruzi și Scarlat Calimah. Universitatea veche a fost inaugurată la 26 Octombrie 1860, în prezența domnitorului Cuza. În clădirea aceasta, a funcționat câtva timp, începând de la 1 Septembrie 1874, Mihail Eminescu, în calitatea de custode al Bibliotecei centrale. "Sunt fericit, spunea, puțin timp de la numirea sa, naivul poet, sunt fericit că mi-am găsit un loc potrivit cu firea mea singuratecă și dornică de cercetare. Ferit de grija zilei de mâne, mă voi cufunda ca un budist în trecut, mai ales
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
la 26 Octombrie 1860, în prezența domnitorului Cuza. În clădirea aceasta, a funcționat câtva timp, începând de la 1 Septembrie 1874, Mihail Eminescu, în calitatea de custode al Bibliotecei centrale. "Sunt fericit, spunea, puțin timp de la numirea sa, naivul poet, sunt fericit că mi-am găsit un loc potrivit cu firea mea singuratecă și dornică de cercetare. Ferit de grija zilei de mâne, mă voi cufunda ca un budist în trecut, mai ales în trecutul nostru atât de măreț în fapte și oameni
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
unică pe care o exercitau. Le respingeam, confiscându-le totul: pulpe, rochii, farduri, zâmbete se comprimau în nările mele, aspirate în câteva molecule de aer, recompuse apoi în faldurile creierului și împrăștiate sub reflectoarele simțurilor, departe de ochii mulțimii. Eram fericit, le înghițeam frumusețea oricând îmi doream, nimeni nu bănuia nimic. Acasă, lucrurile curgeau mai complicat. Locuiam cu iubita mea într-un bloc interbelic, de patru etaje. Corabia noastră de marmură și granit trecuse prin două cutremure (în ’40 și-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Era cel mai voios dintre colegii mei de joacă din copilărie, genul tâmpit optimist, care te pupă când te vede. Printr-un miracol al soartei, care, luând dintr-o parte și-adăugând în alta, se îngrijește de idioți să fie fericiți, în timp ce noi, restul, ne chinuim, Bidileanu străbătuse vârstele și epocile cu-același zâmbet larg și-aceeași șapcă albă pe cap, călare pe bicicleta „Turist“. Doar șaua și-o mai reglase, fiindcă îi crescuseră picioarele. Supraviețuitorul ăsta zglobiu nu putea trece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pe care, inconștient, o duceam mai departe, ca și cum m-aș fi instalat definitiv în ea. Unii colecționau pistoale; alții mașinuțe de curse; alții vitamine sau cutii de chibrituri. Eu îmi păstram anii în care fusesem cel mai fericit, inconștient de fericit; nu i-aș fi dat pentru nimic din lume. Mergeam înainte ca la 14-15 ani, sportiv și iresponsabil, cu tricouri, adidași, blugi și nelipsitele col-roulé-uri (studenții râdeau tot timpul de mine: în fiecare semestru, defilam la catedră cu două-trei noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]